Βλασφημία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τo 2011 η Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ο.Η.Ε.]] δημοσίευσε το ''Γενικό Σχόλιο αρ. 34'', που ορίζει το περιεχόμενο της ελευθερίας της έκφρασης και των περιορισμών της, κατά το Διεθνές Σύμφωνο των Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων, με έμφαση στους ανεκτούς περιορισμούς στο Διαδίκτυο. Σύμφωνα με την παράγραφο 48 οι παραπάνω διατάξεις για τα θρησκεύματα δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στον Ποινικό Κώδικα, με εξαίρεση την περίπτωση «εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού μίσους, που απoτελεί υποκίνηση διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας» (άρθρο 20 παρ 2 του Διεθνούς Συμφώνου).

 

 

Ωστόσο, σύμφωνα με ανάλυση των όρων της Συνθήκης και ειδικά των άρθρων 19 και 20 περί ελευθερίας της έκφρασης, επιτρέπεται στα κράτη να επιβάλλουν περιορισμούς σ' αυτή την ελευθερία όταν αυτό «προβλέπεται από το νόμο». Στα πλαίσια του ΟΗΕ υπήρξε μακρά αντιπαράθεση για το αν η Συνθήκη επιτρέπει περιορισμούς της ελευθερίας του λόγου σε περίπτωση βλασφημίας. Η αντιπαράθεση υπήρξε κυρίως μεταξύ των Δυτικών και των Ισλαμικών κρατών. Σε αναφορά του Ανώτατου Αρμοστή του ΟΗΕ που εξέτασε το θέμα, διαπιστώνεται ότι δεν υπάρχει στη διεθνή νομοθεσία ομοφωνία (consensus) ως προς το θέμα αυτό. Μετά από πρωτοβουλίες ισλαμικών κρατών, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ενέκρινε την απόφαση 13/16 ''Για την καταπολέμηση της δυσφήμισης των θρησκειών''. Εκεί αναγνωρίζει την πιθανή σχέση μεταξύ της δυσφήμισης των θρησκειών και της εμφάνισης επιθετικότητας, μίσους και μη-ανεκτικότητας (άρθρο 1). Στο άρθρο 10 καταδικάζει τη χρήση του τύπου και ηλεκτρονικών ή άλλων μέσων για τη στόχευση θρησκευτικών συμβόλων και ιερών προσώπων. Με την απόφαση αυτή, καλούνται τα κράτη, όχι να επιβάλλουν απαγορεύσεις, αλλά να καταδικάζουν δημοσίως εκφράσεις που προσβάλλουν τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Σχετική ανάλυση εκτιμά ότι η εφαρμογή αυτών των μέτρων «είναι το κριτήριο που προσδιορίζει αν οι κυβερνήσεις έχουν σοβαρή πολιτική για να προάγουν την ανεκτικότητα». Σημειώνεται, επίσης, ότι η Ελλάδα έχει προσυπογράψει την ανωτέρω συνθήκη του ΟΗΕ διατυπώνοντας επιφυλάξεις, μεταξύ των οποίων και η διαπίστωση ότι μετά τις ερμηνείες και επιφυλάξεις ορισμένων ισλαμικών κρατών, η συνθήκη καθίσταται μονομερής (δηλαδή δεν δεσμεύει όλα τα συμβαλλόμενα κράτη). Παρόμοια άποψη πρόσθεσαν υπό μορφή επιφύλαξης και άλλα κράτη.

 

Σε σχέση με τις διαφορετικές αντιλήψεις περί βλασφημίας ή προσβολής θρησκευτικών προσώπων που επικρατούν στην Ευρώπη, έχει εκδοθεί κοινή δήλωση της ΕΕ και του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC), της Αραβικής Ένωσης και της Επιτροπής της Αφρικανικής Ένωσης όπου αναφέρεται ότι "''Ενώ αναγνωρίζεται πλήρως η ελευθερία της έκφρασης, πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να γίνονται σεβαστοί όλοι οι προφήτες, ανεξάρτητα από τη θρησκεία στην οποία ανήκουν''".