Αδόλφος Χίτλερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αδόλφος Χίτλερ''' ([[γερμανική γλώσσα|γερμανικά]]: ''Adolf Hitler'', [[20 Απριλίου]] [[1889]] - [[30 Απριλίου]] [[1945]]), αποκαλούμενος με την προσωνυμία [[Φύρερ]] (''Führer'', δηλαδή ηγέτης), ήταν Γερμανός πολιτικός [[Αυστρία|αυστριακής]] καταγωγής, ηγέτης του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος]] (NSDAP) και [[δικτάτορας]] της [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζιστικής Γερμανίας]]. Από το [[1933]] έως το [[1945]] διετέλεσε [[Καγκελάριος]] της [[Γερμανία]]ς και από το [[1934]] έως το [[1945]] αρχηγός του γερμανικού κράτους, του [[Τρίτο Ράιχ|Τρίτου Ράιχ]]. Ο Αδόλφος Χίτλερ θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους και σκληρότερους στρατιωτικούς ηγέτες και δικτάτορες που έχει γνωρίσει ποτέ η Ιστορία. Ο Αδόλφος Χίτλερ αποτέλεσε τον ηγέτη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος από το 1933 εώς το 1945. Διετέλεσε επίσης και Καγκελάριος της Γερμάνιας.

Με την ηγεσία του Χίτλερ οι [[εθνικοσοσιαλισμός|εθνικοσοσιαλιστές]] εγκαθίδρυσαν στη [[Γερμανία]] τη δικτατορία του αποκαλούμενου Τρίτου Ράιχ. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης κηρύχθηκαν εκτός νόμου, οι πολιτικοί αντίπαλοι καταδιώκονταν και δολοφονούνταν. Το να πείς ανοιχτά μια αντίθετη άποψη πρός το κόμμα που ήταν στην εξουσία είχε σχεδόν νομικές συνέπειες. Ο περιβόητος νόμος περί εξουσιοδοτήσεως το 1933 έδωσε την εξουσία στον Αδόλφο Χίτλερ και στο Ναζιστικό κόμμα ή εθνικό σοσιαλιστικό κόμμα να καταργήσουν το Σύνταγμα και να βγάζουν νομοθετικά διατάγματα και νόμους που συνέφεραν μόνο το κόμμα και προέρχονταν αποκλειστικά από την κρατική εξουσία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι το κράτος της Γερμανίας, κάτω από το ναζιστικό καθεστώς, για 12 ολόκληρα χρόνια ήταν ένα κράτος χωρίς Σύνταγμα και θεσμούς, παρά συρόμενο στο χάος, την βία και την αναρχία. Λόγοι που εξυμνούσαν τον Ναζισμό μεταδιδόντουσαν σε τακτά χρονικά διαστήματα σε ολόκληρη την επικράτεια της Γερμανίας, ο Αδόλφος Χίτλερ απέκτησε το προσωνύμιο Mein Fuhrer, ενώ τεράστιες στρατιωτικές συγκεντρώσεις έγιναν ένα πολιτικό φαινόμενο στην Γερμανία εκείνη την περίοδο, με χιλιάδες εώς εκατομμύρια ανθρώπους να χαιρετούν ναζιστικά και να παρακολουθούν με αφοσίωση την άνοδο ενός νέου ηγέτη στην εξουσία. Η κρατική προπαγάνδα λειτουργούσε με αμείωτους ρυθμούς εκείνη την περίοδο, ενώ το επίσημο σύμβολο της νέας πλέον Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας έγινε η σβάστικα. Ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ αποτέλεσε φίλος του Αδόλφου Χίτλερ επί πολλά έτη, παράγοντας ολοκληρωτική και στρατιωτική μουσική προς όφελος της Ναζιστικής Γερμάνιας. Ο Χίτλερ και οι οπαδοί του εφάρμοσαν τη συστηματική στέρηση δικαιωμάτων και την εξόντωση των [[Εβραίοι|Εβραίων]] της [[Ευρώπη]]ς, καθώς και άλλων θρησκευτικών, εθνικών ή κοινωνικών ομάδων, όπως ομοφυλόφιλων και αντιφρονούντων και πυροδότησαν το [[Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος|Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Ως συνέπεια αυτής της πολιτικής, μόνο στο ευρωπαϊκό θέατρο του πολέμου έχασαν τη ζωή τους τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ αυτών έξι εκατομμύρια Εβραίοι. Ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της Εποχής αποτέλεσε το Ολοκαύτωμα, στο οποίο οδήγησε η συστηματική εξόντωση εκατομμυρίων Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο στρατός και η αστυνομία συνεργάστηκαν με το Ναζιστικό Κόμμα, ενώ ιδρύθηκε και μυστική αστυνομία, η περίφημη SS. Ειδικό στρατιωτικό τμήμα της εθνικό σοσιαλιστικής Γερμανίας αποτέλεσε η Luftwaffe. Η Γερμανία και η Ευρώπη κατά μεγάλο μέρος έγιναν ερείπια και διαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]]. Οι λόγοι του Αδόλφου Χίτλερ σημαδεύτηκαν από την εθνική και πολεμική έξαρση, ενώ κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν το απόλυτο μίσος και η περιφρόνηση για οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό, για οτιδήποτε δεν συμφωνούσε με την πολιτική της Γερμανίας. Επίσης η περιθώριοποίηση και ο ρατσισμός για μειονοτικές ή εθνικά, φυλετικά ή πολιτικά διαφορετικές ομάδες έγιναν συχνό φαινόμενο στην Ναζιστική Γερμανία, με εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας και ακραίου εθνικισμού να συνοδεύουν τις κινήσεις του κορυφαίου εν ζωή πολιτικού της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας.

Μετά την απόρριψη από την [[Πολωνία]] των γερμανικών προτάσεων σχετικά με την «Ελεύθερη Πόλη του [[Ντάντσιχ]]» και τον «[[Πολωνικός Διάδρομος|Πολωνικό Διάδρομο]]», ο Χίτλερ διέταξε επίθεση, την 1η Σεπτεμβρίου [[1939]], πυροδοτώντας τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Μετά από μια σειρά στρατιωτικών επιτυχιών, βασισμένων κυρίως στην τακτική του «αστραπιαίου πολέμου» (''[[Blitzkrieg]]''), η ναζιστική Γερμανία είχε υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της [[Ευρώπη]]ς. Το [[1942]] όμως, μετά την αποτυχία στο [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Ανατολικό Μέτωπο]] και τη [[Δεύτερη μάχη του Ελ Αλαμέιν|μάχη του Ελ Αλαμέιν]] στη Βόρεια Αφρική, ο πόλεμος πήρε νέα τροπή και η Γερμανία του Χίτλερ βρέθηκε να αμύνεται ενάντια στους προελαύνοντες [[Συμμαχικές δυνάμεις κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο|Συμμάχους]]. Αντιμέτωπος με την ολοκληρωτική ήττα, ο Χίτλερ αυτοκτόνησε στο [[Βερολίνο]] τον Απρίλιο του 1945 λίγο πριν από την κατάληψη του [[Καταφύγιο του Χίτλερ|υπόγειου καταφυγίου]] της Καγκελαρίας από τον [[Κόκκινος Στρατός|Κόκκινο Στρατό]]. Το τέλος του σήμανε και το τέλος του καθεστώτος, το οποίο άφησε τη Γερμανία σε ερείπια. Η Γερμανία είχε θελήσει εκείνη την περίοδο να γίνει ξανά μια υπολογίσιμη κοινωνική, οικονομική και πολιτική δύναμη.

Για δύο χρόνια, από το 1905 ως το τέλος του 1907, ο Χίτλερ περνούσε τον καιρό του χωρίς να προσπαθεί για κάτι συγκεκριμένο, ζώντας «μια ζωή παρασιτικής τεμπελιάς», όπως αναφέρει σύγχρονος ιστορικός. Η οικογένεια είχε μετακομίσει σε άνετο διαμέρισμα στο Λιντς. Ο Αδόλφος σχεδίαζε, ζωγράφιζε, διάβαζε και ονειροπολούσε. Τα βράδια πήγαινε με τον μοναδικό του φίλο, τον [[Άουγκουστ Κούμπιτσεκ]] (''August Kubizek'') στο θέατρο ή στην [[Όπερα (κτήριο)|όπερα]] όπου παθιαζόταν με τα έργα του [[Βάγκνερ]], όπως το Τhe Ride of the Valkyries και μετά έπεφτε αργά για ύπνο και κοιμόταν μέχρι αργά το πρωί. Αυτός ο νωθρός τρόπος ζωής, η ανικανότητα για συστηματική εργασία και η φαντασιοπληξία, όλα χαρακτηριστικά που συναντώνται και στον μετέπειτα Χίτλερ, διαφαίνονταν ήδη μέσα σε αυτά τα δύο ανέμελα χρόνια που πέρασε στο Λιντς.<ref>Kershaw, Ian (1998), σσ. 35-38</ref>

Όπως αναφέρει, όμως, ο [[Άουγκουστ Κούμπιτσεκ]] (''August Kubizek''), φίλος και συγκάτοικος του Χίτλερ εκείνου του καιρού, σε αυτά τα χρόνια υπάρχει και κάτι άλλο που ενθουσίαζε τον Χίτλερ ακόμη περισσότερο απ' όσο η πολιτική: Η [[όπερα]], ιδιαίτερα, οι όπερες του [[Ρίχαρντ Βάγκνερ]]. ΑυτόO πουWagner πυροδότησεενέπνευσε τηντον άνοδοΧίτλερ, διότι είδε στα έργα του Χίτλερέναν στηνδυναμισμό εξουσίακαι ήτανμια τοαίσθηση συστηματικόεπικότητας. μίσος,Σε ηαπόσπασμα απέχθειατης καιταινίας ηValkyrie αυξημένημε αντιπάθειαπρωταγωνιστή γιατον όποιονΤομ δενΚρουζ συμφωνούσεο μεΧίτλερ τιςρωτάει ιδέεςτον τουνεαρό καθεστώτοςυπαξιωματικό ήεάν είχεέχει διαφορετικήακούσει πολιτικήκαι ήασχοληθεί φυλετικήμε καταγωγήτον Βάγκνερ. Αφού ο Κλάους Φόν Στάουφενμπεργκ, ο νεαρός υπαξιωματικό της ταινίας, του απαντά Όχι, ο Χίτλερ του εξηγεί :

Ο στρατός έλπιζε ότι με τον Χίτλερ στην Καγκελαρία θα πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας, την ακύρωση της [[συνθήκη των Βερσαλλιών|συνθήκης των Βερσαλλιών]] και τον επανεξοπλισμό της Ράιχσβερ. Η καταστρατήγηση των συνθηκών ήταν ένας εφικτός στόχος στην Γερμάνια εκείνης της περιόδου. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής άρχισαν να τον υποστηρίζουν, επειδή νόμισαν ότι με την άνοδό του στην εξουσία η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα και θα αναπροσανατολίσει τον πολιτικό της πολιτισμό στην κατεύθυνση μιας αυταρχικής μοναρχίας. Εξάλλου, φοβούνταν την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και έτσι υποστήριξαν τον Χίτλερ, ο οποίος ήθελε να εξαφανίσει τον μπολσεβικισμό.

Καθώς η εξουσιοδότηση που είχε πάρει από τον Χίντεμπουργκ είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ο Χίτλερ συγκάλεσετησυγκάλεσε τη Βουλή και ζητεί να του δοθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του «Εξουσιοδοτικού νόμου» (''Ermächtigungsgesetz'', ο οποίος λεγόταν επίσημα και «Νόμος αποτροπής κινδύνου για τον λαό και το Ράιχ») το 1933 και να παραχωρηθεί όλη η νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Ράιχσταγκ. Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειαζόταν όμως την υποστήριξη τουλάχιστον των δύο τρίτων της Βουλής. Για να το επιτύχει εκμεταλλεύτηκε την εξουσία του και τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ: οι βουλευτές του ''Κομμουνιστικού Κόμματος'' (''KPD'', 81 άτομα) καταζητούνταν ή συνελήφθησαν (και φυσικά δεν εμφανίστηκαν στη Βουλή) και οι βουλευτές του ''Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος'' (''[[Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας|SPD]]'', σημερινό κυβερνητικό κόμμα, που τότε όμως επικαλούνταν τον μαρξισμό) τρομοκρατήθηκαν από ομάδες των SA ([[Sturmabteilung]], Τάγματα Εφόδου).

Με διαταγή του Χίτλερ δολοφονήθηκε στις [[30 Ιουνίου]] με [[1 Ιουλίου]] [[1934]] ([[Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών]], [KrystallNacht,] στην γλώσσα των εθνικοσοσιαλιστών προπαγανδιστών και [[Πραξικόπημα του Ρεμ]], ''Röhmputsch'') η ηγεσία των [[SA]], αλλά και στρατιωτικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ γενικώς, όπως ο πρώην στρατηγός και Καγκελάριος [[Κουρτ φον Σλάιχερ|φον Σλάιχερ]] και η σύζυγός του. Συνολικά, περίπου 200 άτομα εκτελέστηκαν εκείνες τις ημέρες. Η ενέργεια αυτή αμνηστεύθηκε με νόμο του Χίτλερ, λίγες μέρες αργότερα, γιατί θεωρήθηκε ως προληπτικό μέτρο κατά του δήθεν αναμενόμενου πραξικοπήματος του αρχηγού των SA και παλιού φίλου του Χίτλερ (μιλούσαν μεταξύ τους στον ενικό) [[Ερνστ Ρεμ]]. Στην πρώτη αυτή μαζική δολοφονία ο Χίτλερ επηρεάστηκε κυρίως από τον αρχηγό των [[SS]] [[Χάινριχ Χίμλερ]] και τον [[Χέρμαν Γκαίριγκ]], οι οποίοι ήθελαν να εξουδετερώσουν έτσι τον αντίζηλό τους Ρεμ. Οι δύο αυτοί πολιτικοί αποτέλεσαν στενοί συνεργάτες του Αδόλφου Χίτλερ.

Η Γερμανοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου [[Χάνα Άρεντ]] θα πει, το [[1964]], ότι η Νύχτα των μεγάλωνΜεγάλων μαχαιριώνΜαχαιριών και τα άλλα φοβερά συμβάντα που έχουν αρχίσει ήδη από το [[1933]] ωχριούν μπροστά στα φρικαλέα γεγονότα που θα ακολουθήσουν. H Χάνα Αρεντ ήταν δηλωμένη αντιφασίστρια από άποψη και φίλη και μαθήτρια ενός εκ των μεγαλύτερων φιλοσόφων που έχουν υπάρξει στον 20ο αιώνα, με επιρροή και στη διάρκεια του 21ου, οντολόγου και για ένα διάστημα περισσότερο κατ' ανάγκη εγγεγραμμένο στο Ναζιστικό Κόμμα, μια εγγραφή που δεν κράτησε για πάντα, του Μάρτιν Χάιντεγκερ [ Martin Heidegger].

Όσον αφορά τον κοινωνικό δαρβινισμό, είναι ολοφάνερος, αν εξετάσει κανείς τις αντιλήψεις του σχετικά με τους ασθενείς και τους σωματικά ή πνευματικά ανάπηρους. Κατά τη γνώμη του, οι άνθρωποι αυτοί δεν αξίζει καν να ζουν (''lebensunwert''). Η παγκόσμια ιστορία, κατά την άποψή του, είναι μια συνεχής μάχη στην οποία οι «δυνατές» φυλές θα εξαλείψουν τις «αδύναμες», οι «ισχυρότερες» φυλές τις «ασθενέστερες». Αυτή η ιδεολογία αποτελεί ένα ξεκάθαρο δείγμα κοινωνικού δαρβινισμού. Έτσι, έλεγε π.χ. το [[1929]], στο συνέδριο του NSDAP στη [[Νυρεμβέργη]]: ''«Εάν στη Γερμανία γεννιούνταν κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο παιδιά και εξολοθρεύαμε από αυτά 700.000-800.000, τα πιο αδύναμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η αναβάθμιση της δύναμης.»''. Η ρήση αυτή περιέχει, εν σπέρματι, το πρόγραμμα ρατσιστικής [[Γενετική μηχανική|γενετικής μηχανικής]] μέσω μαζικών δολοφονιών («[[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4|Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4»]], όπως κατ' ευφημισμόν ονομάστηκε), που θα υιοθετηθεί ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα, όταν θα έχει πλέον αναλάβει την εξουσία.<ref>Kershaw, Ian (2000), σελ. 238</ref>

Επίσης, λίγο πριν το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] έδωσε διαταγή να χρησιμοποιηθούν μεταφορικά μέσα (τα οποία, ενώ ήταν απαραίτητα, ήταν λιγοστά), για να μεταφερθούν όσο το δυνατό περισσότεροι Εβραίοι στα [[Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης|στρατόπεδα εξόντωσης]]. Ακόμη και στη διαθήκη του, που έγραψε λίγο πριν αυτοκτονήσει, απαιτεί την ''«απόλυτη τήρηση των νόμων της φυλετικής καθαρότητας»''. ( phylecular purity).

Ο [[αντισημιτισμός]] του Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε για πρώτη φορά εμφανής στις διακρίσεις και στη στέρηση των δικαιωμάτων των Εβραίων και οδήγησε, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο [[Ολοκαύτωμα]]. Η αποκαλούμενη «[[Τελική Λύση|Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος]]» (Endlösung), [ The Final Solution] την οποία είχε υποδείξει ο Χίτλερ ήδη στο ''Mein Kampf'', δηλαδή η εξόντωση όλων των Εβραίων, είχε ως θύματα περίπου έξι εκατομμύρια Εβραίους σε όλη την Ευρώπη. Τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού του δεν προέκυψαν όμως μόνο και μόνο από τα προσωπικά του πάθη. Ο Χίτλερ είχε πρόβλημα να ενώσει πολλές αντικρουόμενες μερίδες του γερμανικού λαού κάτω από την επιρροή του και οι Εβραίοι έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, ο οποίος ευθυνόταν για όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της Γερμανίας, αν και οι Εβραίοι αποτελούσαν μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Έτσι, ο Χίτλερ απέδωσε στους Εβραίους τόσο την κακή στάση των πολιτικών ηγετών της μεσοπολεμικής Γερμανίας και κατά συνέπεια την ήττα της στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και την οικονομική κρίση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Την όλη υπόθεση χειρίστηκε με μεγάλη επιμέλεια ο Υπουργός Προπαγάνδας [[ΓιόζεφΓκέμπελς / Goebels Γκέμπελς|Γκέμπελς]] καταφέρνοντας έτσι να ξεπεραστούν τα εμπόδια συνένωσης ασυμβίβαστων κοινωνικών ομάδων, όπως ήταν η πρωσική αριστοκρατία και οι εύποροι βιομήχανοι από τη μια, και η φτωχή εργατική τάξη και οι κομμουνιστές από την άλλη, τάξεις οι οποίες μισούνταν θανάσιμα. Ο Γκέμπελς κατηγορούσε τους Εβραίους ότι βρίσκονταν πίσω από την καθεμιά από αυτές τις κοινωνικές ομάδες, αποφεύγοντας έτσι να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης. Ο [[αντισημιτισμός]] εκείνος υπήρξε για τους Ναζί ο μοχλός της πολιτικής χειραγώγησης μιας χώρας η οποία επρόκειτο να υποταχθεί στο δόγμα «ένα Έθνος, ένας Λαός, ένας Ηγέτης» (Ein Nation, ein Volk, ein Führer). [One Nation, One People, One Fuhrer]. Η τακτική αυτή του «εσωτερικού εχθρού» ευδοκιμεί πάντοτε στις χώρες, στις οποίες οι αρχές σκοπεύουν να στρέψουν την προσοχή του λαού από τα πραγματικά προβλήματα εν όψει ενός προσχεδιασμένου πολέμου, στον οποίον απαιτούν την απόλυτη σύμπνοια όλων των κοινωνικών στρωμάτων τους. Ιστορικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο [[αντισημιτισμός]] [Anti - Semitism] θα παίξει αυτόν τον ρόλο σε χώρες της Ευρώπης, όπως στα τελευταία χρόνια της τσαρικής Ρωσίας και στη Γαλλία μετά την ταπεινωτική ήττα στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο ([[Υπόθεση Ντρέιφους]]).

Με τους φανερά ρατσιστικούς «[[νόμοι της Νυρεμβέργης|νόμους της Νυρεμβέργης]]» του [[1935]], οι Εβραίοι έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Μεταξύ άλλων, αυτοί οι νόμοι απαγόρευαν τον γάμο μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων και οι σεξουαλικές σχέσεις με Εβραίους, που ονομάζονται «φυλετική ντροπή» (''Rassenschande''), τιμωρούνται. Το κράτος και το Κόμμα υποστήριξαν τη λεγόμενη [[αριοποίηση]], δηλαδή την ανάληψη εβραϊκών επιχειρήσεων από μη Εβραίους. Εννοείται ότι οι νέοι ιδιοκτήτες πλήρωναν μηδαμινές αποζημιώσεις στους παλαιούς. Στους Εβραίους που ήθελαν να μεταναστεύσουν επιβλήθηκε ο «φόρος φυγής από το [[Ράιχ]]». Με τον φόρο αυτό εξασφαλιζόταν να μην τους απομείνει αξιόλογη περιουσία, όταν εγκατέλειπαν τη Γερμανία. Η προπολεμική καταδίωξη των Εβραίων κορυφώθηκε με το νυχτερινό [[πογκρόμ]] της [[9 Νοεμβρίου]] [[1938]], που αποκαλείται [[Νύχτα των Κρυστάλλων]] (''Kristallnacht''), ή Τhe Night of Broken Glass και διήρκεσε μέχρι τα ξημερώματα της 10ης Νοεμβρίου. Τότε ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς οργάνωσε, με διαταγή του Χίτλερ, βίαια επεισόδια, με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες και πυρπολήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Επίσημα, τα επεισόδια αυτά θα παρουσιαστούν ως «αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής» κατά των Εβραίων.

Μετά την έναρξη του πολέμου, το καθεστώς του Χίτλερ πέρασε από την εκτόπιση και την απέλαση των Εβραίων στην εξόντωσή τους. Η μετανάστευση των Εβραίων, που ως τότε ευνοούνταν, απαγορεύτηκε. Στόχος των αντισημιτικών μέτρων δεν ήταν πλέον μόνον οι Εβραίοι της Γερμανίας, αλλά όλοι οι Εβραίοι των περιοχών που ελέγχονταν από τη Γερμανία. Από την [[1 Σεπτεμβρίου|1η Σεπτεμβρίου]] [[1941]] ο Χίτλερ υποχρέωσε όλους τους Εβραίους άνω των έξι ετών να φέρουν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, το οποίο έπρεπε να είναι αρκετά ευδιάκριτο. Τους επιβλήθηκαν, επίσης, αναρίθμητες διακρίσεις και περιορισμοί. Τους απαγορεύθηκε, μεταξύ άλλων, η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς καθώς και αυτοκινήτων, ραδιοφώνων ή ακόμη και η κατοχή κατοικιδίων ζώων. Βαθμιαία οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν στα [[γκέτο]] των γερμανικών «περιοχών ελέγχου» ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τέλος, το [[1942]] κατασκευάστηκαν στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξόντωσης, όπως το [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς|Άουσβιτς]], το Μπιρκενάου, το Νταχάου και το [[Μαϊντάνεκ]]. Αυτά θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά την επιστημονικά οργανωμένη μαζική δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, [[Ρομά]], αντιστασιακών κάθε εθνικότητας, Εβραίων, Γερμανών της αντιπολίτευσης και άλλων.

Μετά τον πόλεμο, οι [[Άρνηση του Ολοκαυτώματος|αρνητές του Ολοκαυτώματος]] αμφισβήτησαν την προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τις πράξεις αυτές. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιούν την έλλειψη εγγράφου υπογεγραμμένου από τον ίδιο τον Χίτλερ με τη διαταγή της εξόντωσης των Εβραίων, όπως έγινε με το πρόγραμμα ευθανασίας Τ-4. Το ότι η φυλετική πολιτική της κυβέρνησής του, όμως, αντιστοιχεί τόσο στους προσωπικούς του στόχους όσο και στις αντιλήψεις του, το αποδεικνύει ο ίδιος με πολλά από αυτά που συνεχώς δήλωνε δημοσίως και τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα. Οι εκφράσεις του στο ''Mein Kampf'' δεν είναι η αρχή, ούτε ο λόγος του στο Ράιχσταγκ [Reichstag] στις [[30 Ιανουαρίου]] [[1939]] το τέλος, όταν απείλησε, σε περίπτωση πολέμου, με την ''«εξολόθρευση της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη»''. Το γεγονός εξάλλου ότι δεν υπέγραφε ο ίδιος τις σχετικές διαταγές δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη, εφόσον αυτός καθόριζε την πολιτική της κυβέρνησής του, όντας επικεφαλής της, και ανέθετε την εκτέλεση των εντολών του στους καθ' ύλην αρμόδιους υφισταμένους του.

Μετά την εισβολή του γερμανικού στρατού στην Πράγα, η [[Γαλλία]] και το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] είδαν ότι ο πόλεμος κατά της Γερμανίας ήταν πλέον αναπόφευκτος. Έτσι αύξησαν τις δαπάνες για εξοπλισμούς και στράφηκαν προς τη Σοβιετική Ένωση ως φυσικό τους σύμμαχο. Από εδώ και εμπρός επιδίωξαν τη συμμαχία με τον [[Ιωσήφ Στάλιν|Ιωσήφ]] Στάλιν. Σε ειδική σύσκεψη, οι τότε πρωθυπουργοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο Σάρλ Ντε Γκωλ και ο Ιωσήφ Στάλιν, επεδίωξαν να κάνουν ένα σχέδιο για να σταματήσουν την επιθετική πολιτική του Χίτλερ.

Από την άλλη πλευρά ο Χίτλερ ήθελε να αποφύγει με κάθε τρόπο τον πόλεμο σε δυο μέτωπα, (Α War on Two Fronts), όπως συνέβη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με ολέθριες για τη Γερμανία συνέπειες. Επομένως, τα συμφέροντα Γερμανίας - ΕΣΣΔ στην πράξη είχαν ένα κοινό σημείο. Έτσι, υπογράφηκε στις [[23 Αυγούστου]] [[1939]], [[Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης|Σύμφωνο μη επίθεσης]] μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Γερμανίας, το αποκαλούμενο και σύμφωνο «Μολότωφ - Ρίμπεντροπ». (Molotov - Ribentrop). Το σύμφωνο αυτό, σε μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο, προέβλεπε τη διαίρεση της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνίας, Ρουμανίας) σε μια γερμανική και μια σοβιετική «σφαίρα συμφερόντων». Τώρα ο Χίτλερ μπορούσε να ασχοληθεί με την Πολωνία, δίχως τον κίνδυνο να τον εμποδίσει η Σοβιετική Ένωση, ενώ ο Στάλιν, ο οποίος γνώριζε καλά την επιθυμία του Χίτλερ να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» στην ανατολική [[Ευρώπη]] και στη Ρωσία, κέρδισε χρόνο για να προετοιμάσει τον [[Κόκκινος Στρατός|Κόκκινο Στρατό]], όπως ο ίδιος ισχυρίσθηκε στη ραδιοφωνική του ομιλία δέκα ημέρες μετά την έναρξη της επίθεσης του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ. Μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές αποτυχίες αποτέλεσε η γραμμή Μαζινό, που την είχαν φτιάξει οι Γάλλοι, η οποία ουσιαστικά δεν εμπόδισε τον Χίτλερ, απλά τον ανάγκασε να ακολουθήσει άλλο δρόμο στην εισβολή του, φτάνοντας με ευκολία μέχρι το Παρίσι, βγάζοντας και αναμνηστική φωτογραφία στον Πύργο του Άιφελ [The Eiffel Tower].

Αφού η [[φασισμός|φασιστική]] [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]] απέτυχε τελείως στην κατάληψη της [[Ελλάδα]]ς και οι Έλληνες με αντεπίθεση ανάγκασαν τους Ιταλούς να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στην [[Αλβανία]], ο Χίτλερ έστειλε στις [[6 Απριλίου]] [[1941]] στρατιωτική βοήθεια στον σύμμαχό του [[Μπενίτο Μουσολίνι|Μουσολίνι]]. H Ελλάδα αντιστάθηκε γενναία ενάντια στουςστην φασίστεςφασιστική κατακτητέςαπειλή. Εκτός αυτού, ήθελε με την κατάκτηση των [[Βαλκάνια|Βαλκανίων]] να εξασφαλίσει το νότιο πλευρό του γερμανικού στρατού, για τη σχεδιασμένη εισβολή στην ΕΣΣΔ και, κυρίως, τα πετρέλαια της Ρουμανίας. Η επίθεση κατά της ΕΣΣΔ έγινε –πάλι χωρίς να κηρυχτεί πόλεμος- στις [[22 Ιουνίου]] [[1941]] ([[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα]])[Οperation Barbarossa]. Η καθυστέρηση αυτή (η επιχείρηση είχε αρχικά προγραμματισθεί για τις αρχές Μαΐου) οφειλόταν στην επέμβαση της Βέρμαχτ στα Βαλκάνια{{παραπομπή}} και θα αποδειχθεί μοιραία για την έκβαση του πολέμου. Η [[Ναζισμός|ναζιστική]] προπαγάνδα παρουσίασε τον πόλεμο ως αγώνα μεταξύ του [[αντικομμουνισμός|αντικομμουνισμoύ]], του [[αντιμπολσεβικισμός|αντιμπολσεβικισμού]] και του «πολιτισμού της Εσπερίας» εναντίον της «ασιατικής βαρβαρότητας» και του «εβραϊκού μπολσεβικισμού». Στην πραγματικότητα επρόκειτο -και κατά την προσωπική αντίληψη του Χίτλερ- για ένα ληστρικό και εξολοθρευτικό πόλεμο. Εξυπηρετούσε μόνο τον σκοπό της κατάκτησης «ζωτικού χώρου» (lebensraum) για την «αρία φυλή», όσο δε για τους πληθυσμούς των κατακτημένων περιοχών, επιφυλασσόταν η υποδούλωση ή η εξόντωση, όπως γινόταν για τους Εβραίους. Ήδη στο ''Mein Kampf'' ο Χίτλερ είχε εξισώσει το ''«τέλος της εβραϊκής κυριαρχίας»'' στη Ρωσία με την καταστροφή της [[Σοβιετική Ένωση|Σοβιετικής Ένωσης]] Ένωσης. ( The Soviet Union).

Μετά από τις αρχικές επιτυχίες, η επίθεση της [[Βέρμαχτ]] αναχαιτίστηκε τον Δεκέμβριο του 1941 λίγο έξω από τη [[Μόσχα]] (22 μόλις χιλιόμετρα). Τον ίδιο μήνα η σύμμαχος της Γερμανίας [[Ιαπωνία]] επιτέθηκε στην αμερικανική ναυτική βάση του [[Περλ Χάρμπορ]] στη ([[Χαβάη]]), με βομβαρδισμό. H oμώνυμη ταινία Pearl Harbor δείχνει τον τρόπο με τον οποίο οι αμερικανικές δυνάμεις αντιστάθηκαν ενάντια στην Ιαπωνική Εισβολή. Οι [[ΗΠΑ]] κήρυξαν τον πόλεμο στην Ιαπωνία και μπήκαν πλέον επισήμως στον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Ο Χίτλερ κήρυξε στις [[7 Δεκεμβρίου]] του 1941 τον πόλεμο στις ΗΠΑ. Πλέον στον Πόλεμο συμμετείχε επισήμως ο Άξονας ή οι Δυνάμεις του Άξονα και οι Συμμαχικές Δυνάμεις, με συνεργασία της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, ομάδα που στην Ελλάδα έγινε πλέον γνωστή ως Αντάντ. Η Βέρμαχτ πέρασε ξανά στην επίθεση το [[1942]], αλλά, στις αρχές του [[1943]] θα υποστεί στη [[Μάχη του Στάλινγκραντ]] τη μέχρι τότε μεγαλύτερή της ήττα. Η μάχη του Στάλινγκραντ θεωρείται γενικώς το σημείο καμπής του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπεύθυνος γι' αυτή τη βαριά ήττα ήταν ο ίδιος ο Χίτλερ, που είχε απαγορεύσει την υποχώρηση από το Στάλινγκραντ, με αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό της 6ης Στρατιάς της Βέρμαχτ. Στο Στάλιν ΓκραντΣτάλινΓκραντ οι μάχες και οι ζημιές που προκλήθηκαν ήταν τεράστιες, αλλά η Σοβιετική Ένωση συγκράτησε τις δυνάμεις της επελαύνουσας Γερμανίας.

Στις [[6 Ιουνίου]] του [[1944]] οι δυτικοί Σύμμαχοι άνοιξαν και δεύτερο μέτωπο, με την απόβασή τους στη [[Νορμανδία]]. [(Τhe Normandy Invasion]. To συγκρότημα Sabaton έχει αναφορά σε αυτό το γεγονός στο τραγούδι Primo Victoria). Oι εναρκτήριοι στίχοι είναι :

Για να πραγματοποιήσει τις ιδέες του, ο Αδόλφος Χίτλερ ξεκίνησε έναν Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε 55 εκατομμύρια ανθρώπους, από τους οποίους τα 20 εκατομμύρια ήταν Σοβιετικοί. Ο `Β Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε την ζωή σε εκατομμύρια απλούς ανθρώπους και στρατιώτες, ενώ θεωρείται μια από τις μελανότερες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας. H εξόντωση των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χαρακτηρίζεται ως Γενοκτονία. Ακόμα περισσότεροι στρατιώτες και πολίτες, εξαιτίας της πολιτικής του, τραυματίστηκαν, έμειναν άστεγοι, απελάθηκαν, εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν. Συνέπειες του πολέμου ήταν η διάλυση του γερμανικού κράτους, η καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος της Ευρώπης, η ηγεμονία για 40 χρόνια της ΕΣΣΔ στην Ανατολική Ευρώπη και η διαίρεση της Γερμανίας και της Ευρώπης σε δύο αντίθετα, εχθρικά στρατόπεδα, μέχρι το [[1989]]-[[1990]], δηλαδή μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, καθώς και μία σκληρή Γερμανική Δικτατορία από το 1933 εώς το 1945, όπως επίσης και η τραγική και απάνθρωπη απώλεια ζωής εκατομμυρίων απλών ανθρώπων, γεωργών, κτηνοτρόφων, δασκάλων, εμπόρων, βιομηχάνων, επαγγελματιών πολιτικών και εκπαιδευμένων στρατιωτών.

Στις [[22 Απριλίου]] [[1945]] ο Χίτλερ έπαθε νευρική κατάρρευση. Αυτό συνέβη όταν πληροφορήθηκε, κατά τη διάρκεια του καθημερινού σχολιασμού της κατάστασης στο υπόγειο καταφύγιο, (Βunker), κάτω από την Καγκελαρία στο Βερολίνο, ότι η επίθεση που είχε διατάξει για την άρση της πολιορκίας του Βερολίνου δεν είχε εκτελεστεί από τον Αρχηγό των μονάδων των [[SS|Ες-Ες]] Στάινερ, γιατί εκείνος τη θεώρησε ανεφάρμοστη λόγω του συσχετισμού δυνάμεων. Ο Χίτλερ είπε ότι όλα πλέον χάθηκαν και ότι όλοι τον έχουν προδώσει, ακόμα και τα Ες-Ες. Άφησε ελεύθερο ένα μέρος του προσωπικού του και αρνήθηκε, παρά τις παρακλήσεις του Μπόρμαν, του Κάιτελ και του Γκαίριγκ, να εγκαταλείψει το Βερολίνο. Διέταξε τον αρχιυπασπιστή του, Γιούλιους Σάουμπ, να κάψει όλα τα προσωπικά του στοιχεία και έγγραφα που βρίσκονταν στην Καγκελαρία και στο Καταφύγιο, καθώς και όσα βρίσκονταν στο Μόναχο.

Δύο θέματα κυριαρχούσαν στο [[Καταφύγιο του Χίτλερ|καταφύγιο]] τις τελευταίες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου: Πόσο κοντά είναι ο [[Κόκκινος Στρατός]] (The Red Army) και ποιος είναι ο πιο σίγουρος τρόπος [[αυτοκτονία]]ς. Επανειλημμένα ο Χίτλερ μοίρασε δηλητήριο σε αυτούς που παρέμειναν μαζί του στο Καταφύγιο και δεν τον εγκατέλειψαν. Στις [[29 Απριλίου]] νυμφεύθηκε τη σύντροφο της ζωής του [[Εύα Μπράουν]]. Την επόμενη μέρα, κατά τις 3:30 η Εύα Μπράουν αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο. Συγχρόνως ο Χίτλερ έβαλε ένα πιστόλι στο στόμα του<ref name=":0" /> και πυροβόλησε.<ref>Trevor-Roper, Hugh</ref> Ο [[Μάρτιν Μπόρμαν]] μαζί με τον οδηγό του Χίτλερ [[Έριχ Κέμπκα]], τον υπηρέτη του [[Χάιντς Λίγκε]], τον [[Επιλοχίας|επιλοχία]] των SS [[Όττο Γκίνσε]] και μερικούς στρατιώτες της προσωπικής του φρουράς έκαψαν τα πτώματα, τα οποία θάφτηκαν αργότερα έξω από το καταφύγιο, μέσα σε κρατήρα από βόμβα. Από εκεί θα τα πάρουν, λίγο αργότερα, οι Σοβιετικοί, οι οποίοι θα τα κρατήσουν σε μυστικό μέρος στην [[Ανατολική Γερμανία]], κοντά στο [[Μαγδεμβούργο]], μέχρι τη δεκαετία του 1970. Τότε, με διαταγή του αρχηγού της [[KGB]] [[Γιούρι Αντρόποφ]], καταστράφηκαν τελείως και απορρίφθηκαν στον ποταμό [[Έλβας|Έλβα]]. Παρόλ' αυτά διασώθηκαν το κρανίο και η οδοντοστοιχία του πτώματος, απ' όπου ο οδοντίατρος του Χίτλερ, μέσω προηγούμενης ακτινογραφίας, αναγνώρισε αργότερα την ταυτότητα του νεκρού (αποκαλύψεις από έρευνα περί το [[1990]]){{Εκκρεμεί παραπομπή|σχόλιο=25/11/2016}}.

* Ο [[Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ]] (πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, 1916-1922) έγραψε '' Η δύναμη του Χίτλερ μετά το 1933 θεμελιώθηκε, επειδή τήρησε τις υποσχέσεις του. Ανεβαίνοντας στην εξουσία θα καταργούσε κάθε ταξική πάλη του 19αι. και θα δημιουργούσε μια Γερμανία ίσων ευκαιριών τόσο για τους χειρώνακτες, όσο και για τους διανοούμενους, για τους πλούσιους και τους φτωχούς.''