Πυρηνική ενέργεια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη διάρκεια της δεκαετίας του '401940 πολλές χώρες ανέπτυξαν πυρηνικά προγράμματα προσανατολισμένα στην κατασκευή πυρηνικών όπλων. Μόλις το [[1951]] χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας για μη στρατιωτικούς σκοπούς και συγκεκριμένα για τη δοκιμαστική παραγωγή μικρής ποσότητας ηλεκτρικού ρεύματος ([[ΗΠΑ]], [[Αϊντάχο]]). Στις [[27 Ιουνίου]] [[1954]] πρώτη φορά πυρηνικός αντιδραστήρας συνδέθηκε με εθνικό δίκτυο ηλεκτρικής ενέργειας ([[ΕΣΣΔ]], [[Ομπνίσκ]]) παρέχοντάς του σε μόνιμη βάση ηλεκτρικό ρεύμα.

Στη διάρκεια της δεκαετίας του '501950 ήταν διάχυτη η αισιοδοξία ότι η πυρηνική αποτελούσε τη νέα «μαγική» ενέργεια που θα κάλυπτε τις παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες με πολύ χαμηλό κόστος. Μάλιστα ο πρόεδρος της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ [[Λιούις Στράους]] έμεινε στην ιστορία για τη λανθασμένη του πρόβλεψη «''στο μέλλον η πυρηνική ενέργεια θα είναι τόσο φθηνή, που δεν θα κάνουμε τον κόπο να την κοστολογούμε''». Ο Λιούις είχε επίσης προβλέψει ότι το 2000 στις ΗΠΑ θα λειτουργούσαν 10001.000 πυρηνικοί σταθμοί. Έπεσε και σε αυτό έξω (λειτουργούν 104), καθώς η κατασκευή νέων πυρηνικών σταθμών ουσιαστικά ανεστάλη λόγω του ατυχήματος στο Three Mile Island το 1979, αλλά και επειδή η παραγωγή ηλεκτρισμού με φυσικό αέριο ήταν φτηνότερη. Άλλο ζήτημα που καθιστά την πυρηνική ενέργεια λιγότερο δημοφιλή από όσο τη φαντάζονταν επιστήμονες και πολιτικοί πενήντα χρόνια πριν, είναι το κόστος της επεξεργασίας και αποθήκευσης των πυρηνικών αποβλήτων.

Σήμερα 31 χώρες διαθέτουν συνολικά 439 πυρηνικούς αντιδραστήρες σε λειτουργία παράγοντας το 14% του ηλεκτρισμού του κόσμου. Η [[Γαλλία]], χάρη στους 58 αντιδραστήρες της αναδεικνύεται πρωταθλήτρια στον τομέα (ποσοστό ενεργειακής κάλυψης 78%). Για να τους «κινήσει» καταναλώνει περίπου 10.000 τόνους ουρανίου καυσίμου το χρόνο. Σήμερα σε όλο τον κόσμο κατασκευάζονται γύρω στους 64 αντιδραστήρες, οι 26 εκ των οποίων στην [[Κίνα]], με δεύτερη τη [[Ρωσία]] με 10, και τρίτη την [[Ινδία]] με 6. Αρκετές ακόμα χώρες διαθέτουν πυρηνικούς αντιδραστήρες μικρής ισχύος για ερευνητικούς σκοπούς. Ανάμεσά τους η Ελλάδα με τον αντιδραστήρα ισχύος 5[[ΜW]] στο ''[[Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος»|Κέντρο Έρευνας «Δημόκριτος»]]''.

Το πρώτο πυρηνικό ατύχημα με διαρροή ραδιενέργειας συνέβη στον [[Καναδάς|Καναδά]], το [[1952]]. Ήταν ωστόσο μικρής κλίμακας και δεν προκάλεσε θύματα ή αξιόλογη ρύπανση. Από τότε έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 25 μικρής ή μεσαίας σημασίας ατυχήματα και ένα σοβαρό, αυτό στο [[Πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ|Τσερνόμπιλ]] στις [[26 Απριλίου]] [[1986]] ([[ΕΣΣΔ]], τώρα [[Ουκρανία]]). Το [[1964]] ένας αμερικανικός δορυφόρος εφοδιασμένος με [[Πλουτώνιο-238]] για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δεν κατόρθωσε να μπει στην προγραμματισμένη τροχιά και κατά την επάνοδό του στη Γη καταστράφηκε, απελευθερώνοντας στην ατμόσφαιρα αρκετή [[ραδιενέργεια]] ώστε να μετρηθεί με τα μέσα της εποχής. Τον Φεβρουάριο του 2011 μετά από τον [[Σεισμός και τσουνάμι στο Σεντάι της Ιαπωνίας το 2011|σεισμό στα ανοιχτά της Ιαπωνίας]], που προκάλεσε το [[τσουνάμι]] που έπληξε σφοδρά την περιοχή της Φουκουσίμα, έγινε ατύχημα στους τρείς πυρηνικούς αντιδραστήρες του εργοστασίου παραγωγής ενέργειας της Φουκουσίμα. Τεράστιες ποσότητες ραδιενέργειας εκλύθηκαν στην περιοχή, αλλά και στη θάλασσα και στον αέρα. Οι επιπτώσεις πήραν παγκόσμιες διαστάσεις και το ατύχημα χαρακτηρίστηκε εξίσου σοβαρό, αν όχι σοβαρότερο, με το Τσερνόμπιλ.

== Σχετική βιβλιογραφία ==