Σφαγή του Παλαουάν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Patsis (συζήτηση | συνεισφορές)
Patsis (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 16:
Από τα θύματα, οι 123 είναι θαμμένοι σε έναν ομαδικό τάφο στο Εθνικό Νεκροταφείο Jefferson Barracks, στο [[Σαιντ Λούις|St. Louis]] του Missouri. <ref>{{Cite web|url=https://www.findagrave.com/memorial/20809|title=Prisoners of War Massacre Victims ( - 1944) - Find A Grave Memorial|publisher=[[Find A Grave]]}}</ref> <ref name="Bob">{{Cite book|title=Last Man Out|first=Bob|last=Wilbanks|publisher=McFarland & Company, Inc., Publishers|isbn=9780786418220|date=2004|location=Jefferson|pages=45,53,56,68–69,80–81,84–85,92,98–99,100,102,106–107}}</ref> : 152-153
 
Το περιστατικό πυροδότησε μια σειρά από στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ για τη διάσωση αιχμαλώτων πολέμου, όπως η επιχείρηση στο Cabanatuan στις 30 Ιανουαρίου 1945, η επιχείρηση στο στρατόπεδο κράτησης Santo Tomas στις 3 Φεβρουαρίου 1945, η επιχείρηση στη Φυλακή Bilibid στις 4 Φεβρουαρίου, 1945, και, τέλος, η επιχείρηση στο Los Baños στις 23 Φεβρουαρίου 1945, ίσως τηνη πιο επιτυχημένη επιχείρηση διάσωσης της σύγχρονης στρατιωτικής Ιστορίας. Ήταν η μαρτυρία του επιζήσαντα στρατιώτη Eugene Nielsen που έπεισε τον αμερικανικό Στρατό να ξεκινήσουνξεκινήσει επιχειρήσεις διάσωσης των αιχμαλώτων στις Φιλιππίνες το 1945. Το 2006, ο Nielsen έδωσε συνέντευξη σχετικά με τα γεονότα στον Geoffrey Panos, του Πανεπιστημίου της Γιούτα . <ref>{{Cite web|url=http://www.kued.org/productions/worldwar2/pacific/NielsenEugene.pdf|title=Utah World War II stories|publisher=|accessdate=24 October 2017}}{{Dead link|date=March 2018}}</ref>
 
Οστά από τα θύματα ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 1945. <ref>Canberra Times March 5, 1945 p. 1</ref> <ref name="Bob">{{Cite book|title=Last Man Out|first=Bob|last=Wilbanks|publisher=McFarland & Company, Inc., Publishers|isbn=9780786418220|date=2004|location=Jefferson|pages=45,53,56,68–69,80–81,84–85,92,98–99,100,102,106–107}}</ref> : 159