Βασίλειο της Ισλανδίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Κουτί πληροφοριώνΠληροφορίες πρώην χώρας

Η Γερμανική κατοχή της Δανίας από την [[9 Απριλίου]] του [[1940]] διέκοψε τις επικοινωνίες μεταξύ της Ισλανδίας και της Δανίας.<ref name="Halfdanarson">{{cite book|last=Halfdanarson|first=Gudmundur Halfdanarson|title=The A to Z of Iceland|year=2010|publisher=Scarecrow Press|isbn=0810872080|pages=23–25|url=http://books.google.com/?id=kDrZWBMGJ8wC&pg=PR23&dq=Monarchy+of+Iceland+1918#v=onepage&q=Monarchy%20of%20Iceland%201918&f=false}}</ref> Ως αποτέλεσμα, στις [[10 Απριλίου]], το Άλθινγκ ψήφισε δύο ψηφίσματα εξουσιοδοτώντας το ισλανδικό υπουργικό συμβούλιο να αναλάβει τα καθήκοντα του Αρχηγού του Κράτους και δηλώνοντας ότι η Ισλανδία θα αναλάβει την πλήρη ευθύνη τόσο για τις εξωτερικές υποθέσεις, όσο και για την επιτήρηση των ακτών. Έναν χρόνο αργότερα, στις [[15 Μαΐου]] του [[1941]] το [[Άλθινγκ]] υιοθέτησε έναν νόμο που ανακήρυσσε ως αντιβασιλέα και εκπρόσωπο της μοναρχίας, τον Σβέιν Μπτζόρνσον.<ref name="Halfdanarson">{{cite book|last=Halfdanarson|first=Gudmundur Halfdanarson|title=The A to Z of Iceland|year=2010|publisher=Scarecrow Press|isbn=0810872080|pages=23–25|url=http://books.google.com/?id=kDrZWBMGJ8wC&pg=PR23&dq=Monarchy+of+Iceland+1918#v=onepage&q=Monarchy%20of%20Iceland%201918&f=false}}</ref> Κατά τον πρώτο χρόνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Ισλανδία εφάρμοσε αυστηρά την θέση της ουδετερότητας και ανέλαβε δράση εναντίον των βρετανικών και γερμανικών δυνάμεων που την διεκδικούσαν. Στις [[10 Μαΐου]] του [[1940]], το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] έθεσε σε εφαρμογή, την Επιχείρηση "Πιρούνι", όταν Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατέπλευσαν στο λιμάνι του Ρέικιαβικ και άρχισε μια Βρετανική εισβολή στην Ισλανδία.<ref name="Halfdanarson"/>{{cite book|last=Halfdanarson|first=Gudmundur Halfdanarson|title=The A to Z of Iceland|year=2010|publisher=Scarecrow Press|isbn=0810872080|pages=23–25|url=http://books.google.com/?id=kDrZWBMGJ8wC&pg=PR23&dq=Monarchy+of+Iceland+1918#v=onepage&q=Monarchy%20of%20Iceland%201918&f=false}}</ref>Η κυβέρνηση της Ισλανδίας εξέδωσε μια διαμαρτυρία ενάντια σε αυτό που ονομάζεται «κατάφωρη παραβίαση» της ισλανδικής ουδετερότητας. Την ημέρα της εισβολής, ο [[Πρωθυπουργός της Ίσλανδιας]], Χέρμαν Τζόνασσον ανήγγειλε στο ραδιόφωνο μία εντολή όπου έλεγε στους Ισλανδούς να αντιμετωπίσουν τα βρετανικά στρατεύματα ως επισκέπτες. Η Συμμαχική κατοχή της Ισλανδίας κράτησε μέχρι το τέλος του πολέμου.

Στο απόγειό της, η Βρετανία είχε περίπου 25.000 στρατεύματα που κατείχαν την Ισλανδία, αλλά, όλα ήταν τοποθετημένα στο Ρέικιαβικ και σε άλλες στρατηγικά σημαντικές θέσεις. Τον Ιούλιο του [[1941]], το Άλθινγκ θα εξαναγκαστεί να αποδεχθεί μια αμερικανικοισλανδική αμυντική συμφωνία, δίνοντας την ευθύνη για την Ισλανδική άμυνα στις Ηνωμένες Πολιτείες.<ref name="Halfdanarson">{{cite book|last=Halfdanarson|first=Gudmundur Halfdanarson|title=The A to Z of Iceland|year=2010|publisher=Scarecrow Press|isbn=0810872080|pages=23–25|url=http://books.google.com/?id=kDrZWBMGJ8wC&pg=PR23&dq=Monarchy+of+Iceland+1918#v=onepage&q=Monarchy%20of%20Iceland%201918&f=false}}</ref> Ως αποτέλεσμα, 40.000 Αμερικανοί στρατιώτες εγκαταστάθηκαν στο νησί και υπερτερούσαν αριθμητικά από τον αυτόχθονα πληθυσμό των ενήλικων ανδρών. (Ο συνολικός ιθαγενής πληθυσμός της Ισλανδίας κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν περίπου 120.000.)