Βικιπαίδεια

Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Xaris333 (συζήτηση | συνεισφορές)
227.740 επεξεργασίες
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μ Κουτί πληροφοριών --> Πληροφορίες
Γραμμή 1:
{{Κουτί πληροφοριώνΠληροφορίες πρώην χώρας
|_noautocat=yes
|ιθαγενές_όνομα =
Γραμμή 37:
|εθνικός_ύμνος = Ύμνος του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας
|πρωτεύουσα = Βελιγράδι
|κοινές_γλώσσες = Σερβο-κροατο-σλοβενικά<ref name=Constitution93>[http://web.archive.org/web/20091021145008/http://geocities.com/dagtho/yugconst19310903.html The Constitution of the Kingdom of Yugoslavia] "Art. 3. The official language of the Kingdom is Serb-Croat-Slovene.", archive.org </ref>
|κυβέρνηση_είδος = Συνταγματική Μοναρχία
|τίτλος_ηγέτης =
Γραμμή 66:
|σήμερα = {{flag|Σερβία}}<br/>{{flag|Μαυροβούνιο}}<br/>{{flag|Βόρεια Μακεδονία}}<br/>{{flag|Βοσνία-Ερζεγοβίνη}}<br/>{{flag|Σλοβενία}}<br/>{{flag|Κροατία}}<br/>{{flag|Κόσοβο}}
}}
[[Αρχείο:State_of_Slovenes,_Croats_and_Serbs_compared_to_1918-1941_Yugoslavia.svg|thumb|right|Οι περιοχές που δημιουργησαν το βασίλειο το 1918]]
[[Αρχείο:Izjav1.jpg|thumb|right|150px|Η πρώτη σελίδα της [[Διακήρυξη της Κέρκυρας|Διακήρυξης της Κέρκυρας]]]]
Το '''Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας''' (Kraljevina Jugoslavija, Краљевина Југославија) ήταν κράτος στη [[Νοτιοανατολική Ευρώπη|Νοτιοανατολική]] και την [[Κεντρική Ευρώπη]] την [[Μεσοπόλεμος|περίοδο του μεσοπολέμου]] (1918-1939) και το πρώτο μισό του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] (1939–1943). Δημιουργήθηκε, μετά τον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] το 1918 από τη συνένωση του προσωρινού [[Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων|Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων]] (που το ίδιο σχηματίσθηκε από εδάφη της πρώην [[Αυστροουγγαρία|Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας]] με το πρώην ανεξάρτητο [[Βασίλειο της Σερβίας]]. Το [[Βασίλειο του Μαυροβουνίου]] είχε ενωθεί με τη Σερβία πέντε μέρες νωρίτερα και η έως τότε αυστροουγγρική [[Βοϊβοντίνα]] είχε ενωθεί με τη Σερβία τέσσερις ημέρες νωρίτερα, ενώ το [[Κοσσυφοπέδιο]] και η [[Βόρεια Μακεδονία| περιοχή του Βαρδάρη]] με τα [[Σκόπια]] ήταν τμήματα της Σερβίας, που είχε αποσπάσει από την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία]], ήδη από τους [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικούς Πολέμους]]. Τα πρώτα έντεκα χρόνια της ύπαρξής του το Βασίλειο ονομαζόταν επίσημα '''Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων'''<ref>[http://www.arhivyu.gov.rs/active/sr-cyrillic/home/glavna_navigacija/leksikon_jugoslavije/konstitutivni_akti_jugoslavije/prvodecembarski_akt.html Прводецембарски акт – Прокламовање Краљевства Срба, Хрвата и Словенаца (Адреса Народног вијећа Словенаца, Хрвата и Срба и Одговор престолонаследника Александра, 1. децембар 1918)]. Архив Југославије, arhivyu.gov.rs</ref> (Kraljevina Srba Hrvata i Slovenaca, Краљевина Срба Хрвата и Словенаца) αλλά ο όρος "Γιουγκοσλαβία" ήταν η κοινή του ονομασία από την αρχή. Το επίσημο όνομα του κράτους έγινε "Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας" από το Βασιλιά Αλέξανδρο Α΄ στις 3 Οκτωβρίου 1929.
 
Το κράτος κυβερνήθηκε από τη [[Οίκος των Καραγεώργεβιτς|Σερβική δυναστεία των Καραεώργεβιτς]], που στο παρελθόν κυβέρνησε το [[Βασίλειο της Σερβίας]] υπό τον [[Πέτρος Α΄ της Σερβίας|Πέτρο Α΄]] από το 1903 (μετά το Πραξικόπημα του Μαίου) και μετά. Ο [[Πέτρος Α΄ της Σερβίας|Πέτρος Α΄]] έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας μέχρι το θάνατό του το 1921. Τον διαδέχθηκε ο γιος του Αλέξανδρος Α΄, που ήταν αντιβασιλέας του πατέρα του. Ήταν γνωστός ως "Αλέξανδρος ο Ενοποιητής" και μετονόμασε το βασίλειο "Γιουγκοσλαβία" το 1929. Δολοφονήθηκε στη [[Μασσαλία]] από τον [[Βούλγαροι|Βούλγαρο]] επαναστάτη [[Βλάντο Τσερνοζέμσκι]], μέλος της [[Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση|Εσωτερικής Μακεδονικής Επαναστατικής Οργάνωσης]] (ΕΜΕΟ), κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη [[Γαλλία]] το 1934. Το στέμμα περιήλθε στν τότε ακόμα ανήκικο γιο του [[Πέτρος Β΄ της Γιουγκοσλαβίας|Πέτρο]]. Ο ξάδελφός του [[Παύλος της Γιουγκοσλαβίας|Παύλος]] κυβέρνησε ως αντιβασιλέας μέχρι το 1941, οπότε ο Πέτρος Β΄ ενηλικιώθηκε. Η βασιλική οικογένεια κατέφυγε στο [[Λονδίνο]] την ίδια χρονιά, πριν [[Γερμανική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία|εισβάλουν οι δυνάμεις του Άξονα]] στη χώρα.
Γραμμή 79:
Μετά τη δολοφονία του Αυστριακού Αρχιδούκα [[Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας|Φραγκίσκου Φερδινάνδου]] από το Σερβοβόσνιο [[Γκαβρίλο Πρίντσιπ]], την επακόλουθη εισβολή στη Σερβία και το ξέσπασμα του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], ο Νοτιοσλαβικός εθνικισμός κλιμακώθηκε και οι Σλάβοι εθνικιστές ζητούσαν την ανεξαρτησία και την ενοποίηση των Νοτιοσλαβικών εθνικοτήτων της [[Αυστρουγγαρία]]ς με τη [[Σερβία]] και το [[Μαυροβούνιο]] σε ένα ενιαίο [[Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων]].
 
Στο [[Παρίσι]], στις 30 Απριλίου 1914 σχηματίζεται η Γιουγκοσλαβική Επιτροπή, μια πολιτική ομάδα Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων<ref>[http://hrcak.srce.hr/index.php?show=clanak&id_clanak_jezik=24490&lang=en Prilog proučavanju djelovanja Ivana Meštrovića u Jugoslavenskom odboru Norka Machiedo Mladinić] - Journal of Contemporary History, Vol.39 No.1 June 2007. hrcak.srce.hr</ref> της Αυστροουγγαρίας, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου και ανεξάρτητου κράτους για όλους τους Νότιους Σλάβους. Ο [[Κροάτες|Κροάτης]] πολιτικός από τη [[Δαλματία]] Αντε Τρούμπιτς έγινε εξέχων Νοτιοσλάβος ηγέτης κατά τη διάρκεια του πολέμου και ηγήθηκε της Γιουγκοσλαβικής Επιτροπής που πίεζε τους Συμμάχους να υποστηρίξουν τη δημιουργία ανεξάρτητης Γιουγκοσλαβίας. Το 1916 το εξόριστο Κοινοβούλιο της Σερβίας αποφάσισε τη δημιουργία του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας σε συνεδρίασή του στο Δημοτικό Θέατρο της Κέρκυρας. Ο Τρούμπιτς αντιμετώπισε αρχικά την εχθρότητα του Πρωθυπουργού της Σερβίας [[Νικόλα Πάσιτς]], που προτιμούσε μια διευρυμένη Σερβία από ένα ενοποιημένο Γιουγκοσλαβικό κράτος. Ωστόσο ο Πάσιτς και ο Τρούμπιτς συμφώνησαν σε μια συμβιβαστική λύση με τη [[Διακήρυξη της Κέρκυρας]], στις 20 Ιουλίου 1917, που υποστήριζε τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους [[Σέρβοι|Σέρβων]], [[Κροάτες|Κροατών]] και [[Σλοβενία|Σλοβένων]] υπό την ηγεσία του Σερβικού [[Οίκος των Καραγεώργεβιτς|Οίκου των Καραγεώργεβιτς]].
 
===Η διαδικασία της εδαφικής ενοποίησης===
Γραμμή 86:
Με τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας στα εδάφη όπου κατοικούν Νότιοι Σλάβοι, Κροατία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη και Σλοβενία σχηματίζεται στις 29 Οκτωβρίου 1918 ένα εφήμερο κράτος με την ονομασία [[Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων]].
 
Στην περιοχή του [[Βοϊβοντίνα|Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια]] (Βοϊβοντίνα) μετά τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας η ''Μεγάλη λαϊκή συνέλευση των Σέρβων και λοιπών Σλάβων του Βανάτο, Μπάτσκα και Μπαράνια'' σε συνεδρίασή της στις 25 Νοεμβρίου 1918 <ref>[http://skupstinans.rs/cirilica/vesti/22936-sednica-komisije-za-obelezavanje-praznika-dodelu-priznanja-i-medjugradsku-saradnju-u-zemlji-i-inostranstvu Скупштина Града Новог Сада - Седница Комисије за обележавање празника] "25. новембра 1918. године, дана када је Велика Народна Скупштина Срба, Буњеваца и других Словена Баната, Бачке и Барање, донела Одлуку о присаједињењу Војводине Краљевини Србији", skupstinans.rs </ref> στο [[Νόβι Σαντ]] αποφασίζει και ανακοινώνει την ένωση της περιοχής με το Βασίλειο της Σερβίας.
 
Στο [[Βασίλειο του Μαυροβουνίου]] η ''Μεγάλη λαϊκή συνέλευση του Σερβικού Λαού στο Μαυροβούνιο'' αποφασίζει στις 26 Νοεμβρίου 1918<ref>[http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/cg_izmedju_1_i_2_svj_rata/podgoricka_skupstina_n_martinovic.htm 13/26 XI 1918. - PODGORICKA SKUPŠTINA], montenegrina.net</ref> στην [[Ποντγκόριτσα]] την ένωση του Βασιλείου με το Βασίλειο της Σερβίας υπό την δυναστεία των Καραγιώργη της Σερβίας.
Γραμμή 95:
* [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη]], Αυστροουγγρικής συγκυριαρχίας.
 
Η δημιουργία του κράτους υποστηρίχθηκε από τους Πανσλαβιστές και τους Σέρβους εθνικιστές. Για το Πανσλαβικό κίνημα όλοι οι Νότιοι Σλάβοι (Γιουγκοσλάβοι) είχαν ενωθεί σε ένα ενιαίο κράτος. Για τους Σέρβους εθνικιστές είχε επίσης επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος της ένωσης της πλειονότητας του Σερβικού πληθυσμού όλης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης σε ένα κράτος. Επιπλέον, καθώς η Σερβία είχε ήδη κυβέρνηση, στρατιωτική και αστυνομική δύναμη, ήταν λογική επιλογή να αποτελέσει τον πυρήνα του Γιουγκοσλαβικού κράτους.
 
Το νεοσύστατο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων συμμετείχε στη [[Σύνοδος Ειρήνης του Παρισιού (1919)|Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων]] με εκπρόσωπος της χώρας τον Τρούμπιτς. Δεδομένου ότι οι Σύμμαχοι είχαν παρασύρει τους Ιταλούς στον πόλεμο με την υπόσχεση ως ανταλλάγματος ουσιαστικών εδαφικών κερδών, που απέκοπτε το ένα τέταρτο της [[Σλοβενία]]ς από τα υπόλοιπα τρία τέταρτα των Σλοβένων που ζούσαν στο Βασίλειο των SHS, ο Τρούμπιτς αξίωσε με επιτυχία την ένταξη των περισσότερων Σλάβων, που ζούσαν στην πρώην Αυστροουγγαρία, εντός των συνόρων του νέου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, ωστόσο με τη Συνθήκη του Ράπαλο (1920) ένας πληθυσμός μισού εκατομμυρίου Σλάβων, ως επί το πλείστον Σλοβένων, ήταν υπέστησαν βίαιο εξιταλισμό μέχρι την πτώση του φασισμού στην Ιταλία. Οταν ο [[Μπενίτο Μουσολίνι]] ήθελε να τροποποιήσει τα σύνορα του Ράπαλο, προκειμένου να προσαρτήσει το ανεξάρτητο κράτος της [[Ριέκα]] στην Ιταλία, οι προσπάθειες του Πάσιτς να διορθώσει τα σύνορα στην Ποστόινα και την Ιντριγια ουσιαστικά υπονομεύτηκε από τον αντιβασιλέα Αλέξανδρο, που προτιμούσε "καλές σχέσεις" με την Ιταλία.
 
Το Γιουγκοσλαβικό βασίλειο συνόρευε με την [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]] και την [[Πρώτη Αυστριακή Δημοκρατία|Αυστρία]] στα βορειοδυτικά στα σύνορα του Ράπαλο, την [[Ουγγαρία]] και τη [[Βασίλειο της Ρουμανίας|Ρουμανία]] στα βόρεια, τη [[Βασίλειο της Βουλγαρίας|Βουλγαρία]] στα ανατολικά, την [[Βασίλειο της Ελλάδας|Ελλάδα]] και την [[Αλβανία]] προς νότο και την [[Αδριατική θάλασσα|Αδριατική Θάλασσα στα δυτικά]]. Σχεδόν αμέσως ήρθε σε διένεξη με τους περισσότερους από τους γείτονές του. Η Σλοβενία ​​ήταν δύσκολο να προσδιοριστεί, δεδομένου ότι ήταν αναπόσπαστο τμήμα της Αυστρίας για 400 χρόνια. Η περιοχή της [[Βοϊβοντίνα]] ήταν αντικείμενο αμφισβήτησης με την Ουγγαρία, η [[Μακεδονία]] με τη Βουλγαρία, και το [[Ριέκα|Φιούμε]] με την Ιταλία.
 
Δημοψήφισμα πραγματοποιήθηκε επίσης στην [[Καρινθία|Επαρχία της Καρινθίας]], που επέλεξε να παραμείνει στην [[Αυστρία]]. Οι Αυστριακοί αποτελούσαν πλειοψηφία στην περιοχή αυτή, αν και οι αριθμοί έδειξαν ότι μερικοί Σλοβένοι ψήφισαν η Καρινθία να γίνει τμήμα της Αυστρίας. Η Δαλματική πόλη-λιμάνι [[Ζαντάρ]] ([[Ιταλική γλώσσα]] ιταλικά: Zara) και μερικά από τα [[Δαλματία|Δαλματικά]] νησιά δόθηκαν στην Ιταλία. Η πόλη της [[Ριέκα]] (ιταλικά: Fiume) ανακηρύχθηκε Ελεύθερο Κράτος του Φιούμε, αλλά σύντομα καταλήφθηκε και το 1924 προσαρτήθηκε από την Ιταλία, στην οποία είχε επίσης δοθεί υπόσχεση για τις Δαλματικές ακτές κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και η Γιουγκοσλαβία διεκδικούσε την [[Ίστρια]], τμήμα της πρώην Παραλιακής Αυστρίας, που είχε προσαρτηθεί στην Ιταλία, αλλά περιείχε σημαντικό πληθυσμό Κροατών και Σλοβένων.
Γραμμή 124:
Οι Σλοβένοι ήταν πιο κοντά στο Κροάτες από θρησκευτική και πολιτιστική άποψη. Ειδικότερα, ήξεραν ότι ήταν πολύ λίγοι για να σχηματίσουν ένα έθνος από μόνοι τους και δεν υπήρχε λόγος να υποθέσουν ότι μια Γιουγκοσλαβία κυριαρχούμενη από τους Κροάτες θα ήταν καλύτερη ή χειρότερ από μία κυριαρχούμενη από τους Σέρβους. Κατά το πλείστον ακολουθούσαν το γενικό πολιτικό ρεύμα και δεν αποτελούσαν σημαντική πηγή προβλημάτων.
 
Οι κατά κύριο λόγο Μουσουλμάνοι Βόσνιοι κερδίσαν κάποιες παραχωρήσεις από το Βελιγράδι, αλλά πάντα αντιμετώπιζαν έντονη αντιπάθεια από τους γείτονές τους, κυρίως τους Σέρβους, και ήταν γνωστοί ως "Τούρκοι", παρά τη Σλαβική τους εθνικότητα. Οι Αλβανοί περνούσαν χειρότερα, δεδομένου ότι δεν μιλούν [[Σερβοκροατική γλώσσα|Σερβοκροατικά]], αλλά όλοι οι Μουσουλμάνοι ήταν αντικείμενο ευρείας προκατάληψης στη Γιουγκοσλαβία. Σε ορισμένες περιοχές της χώρας επετράπη να υφίστανται ως θύλακες του [[Σαρία|Ισλαμικού Νόμου]] ως προς την προσωπική κατάσταση, ως παραχώρηση προς το Μουσουλμανικό πληθυσμό της Γιουγκοσλαβίας.
 
Άλλες μικρότερες μειονότητες ήταν Ιταλοί, Ρουμάνοι, Γερμανοί, Ούγγροι και Έλληνες. Εκτός από τους Ρουμάνους η Γιουγκοσλαβική κυβέρνηση δεν παρείχε καμία ειδική μεταχείριση όσον αφορά τον σεβασμό για τη γλώσσα, τον πολιτισμό ή την πολιτική τους αυτονομία, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη δεδομένου ότι όλων οι πατρίδες είχαν εδαφικές διαφορές με τη Γιουγκοσλαβία. Λίγοι Εβραίοι ζούσαν στις μεγάλες πόλεις, ήταν αρκετά αφομοιωμένοι και δεν υπήρχαν σημαντικά προβλήματα [[αντισημιτισμός|αντισημιτισμού]].
Γραμμή 131:
===Αρχή===
[[File:Nikola Pasic.jpg|thumb|upright|Μεταξύ 1918 και 1926 ο [[Νικόλα Πάσιτς]] έγινε Πρωθυπουργός της Γιουγκοσλαβίας τρεις φορές.]]
Αμέσως μετά τη διακήρυξη της 1ης Δεκεμβρίου διαπραγματεύσεις μεταξύ του [[Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων|Εθνικού Συμβουλίου των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων]] και της Σερβικής κυβέρνησης κατέληξαν σε συμφωνία για τη νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής το [[Νικόλα Πάσιτς]]. Ωστόσο, όταν η συμφωνία αυτή υποβλήθηκε προς έγκριση στον αντιβασιλέα, Αλέξανδρο Καραγεώργεβιτς, απορρίφθηκε, παράγοντας την πρώτη κυβερνητική κρίση του νέου κράτους. Πολλοί θεώρησαν αυτή την απόρριψη ως παραβίαση των κοινοβουλευτικών αρχών, αλλά το θέμα λύθηκε όταν ο αντιβασιλέας πρότεινε την αντικατάσταση του Πάσιτς με το [[Στόγιαν Πρότιτς]], ηγετικό στέλεχος του Ριζοσπαστικού Κόμματος του Πάσιτς. Το Εθνικό Συμβούλιο και η Σερβική κυβέρνηση συμφώνησαν και η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1918.
 
Σε αυτή την περίοδο πριν από την εκλογή της Συντακτικής Συνέλευσης, ως κοινοβούλιο λειτούργησε μια Προσωρινή Αντιπροσωπεία, που σχηματίστηκε από εκπροσώπους των διαφόρων εκλεγμένων οργάνων που υπήρχαν πριν από τη δημιουργία του κράτους. Μια συμπόρευση κομμάτων που συνένωσε πολλά μέλη της σερβικής αντιπολίτευσης με πολιτικά κόμματα από την πρώην Αυστροουγγαρία οδήγησε στη δημιουργία ενός νέου κόμματος, του Δημοκρατικού Κόμματος, που κυριάρχησε στην Προσωρινή Αντιπροσωπεία και την κυβέρνηση.
Γραμμή 154:
Τα αποτελέσματα ισχυροποίησαν πολύ το Νικόλα Πάσιτς και οι Δημοκρατικοί δεν είχαν άλλη επιλογή από το να συμμαχήσουν με τους Ριζοσπάστες, αν ήθελαν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους για μια συγκεντρωτική Γιουγκοσλαβία. Ο Πάσιτς ήταν πάντα προσεκτικός για να κρατά ανοικτή την επιλογή μιας συμφωνίας με την Κροατική αντιπολίτευση. Οι Δημοκρατικοί και οι Ριζοσπάστες δεν ήταν αρκετά ισχυροί για να ψηφίσουν το σύνταγμα μόνοι τους και έκαναν μια συμμαχία με τη Γιουγκοσλαβική Μουσουλμανική Οργάνωση (JΜΟ). Το Μουσουλμανικό κόμμα ζήτησε και πήρε παραχωρήσεις για τη διατήρηση της Βοσνίας στην σύνορά της και για να μην επηρεάσει η αγροτική μεταρρύθμιση τους Μουσουλμάνους γαιοκτήμονες στη Βοσνία.
 
Το Κροατικό Ρεπουμπλικανικό Αγροτικό Κόμμα αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη στο βασιλιά με το αιτιολογικό ότι αυτό σήμαινε ότι η Γιουγκοσλαβία είναι μια μοναρχία, κάτι που υποστήριξε ότι μόνο η Συντακτική Συνέλευση θα μπορούσε να αποφασίσει. Το κόμμα αρνήθηκε να καταλάβει τις έδρες του. Οι περισσότεροι από την αντιπολίτευση, αν και αρχικά κατέλαβαν τις έδρες τους, κήρυξαν μποϊκοτάζ με την πάροδο του χρόνου, έτσι ώστε υπήρχαν λίγες ψήφοι κατά. Ωστόσο η συντακτική αποφάσισε εναντίον της συμφωνίας του 1918 μεταξύ του [[Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων|Κράτους των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων]] και του [[Βασίλειο της Σερβίας|Βασιλείου της Σερβίας]], που ανέφερε ότι για να περάσει απαιτείτο πλειοψηφία 66% από 50% συν μία ψήφο, ανεξάρτητα από το πόσοι ψήφισαν κατά. Μόνο παραχωρήσεις της τελευταίας προς το Τζεμιγιέτ - μια ομάδα Μουσουλμάνων από τη σημερινή [[Βόρεια Μακεδονία]] και το [[Κοσσυφοπέδιο]] - έσωσε την κατάσταση.
[[File:Ustav21.png|thumb|upright|Tο Σύνταγμα Βίντοβνταν].]]
Στις 28 Ιουνίου 1921 ψηφίστηκε το Σύνταγμα Βίντοβνταν (Ημέρας του Αγίου Βίτου), που θέσπισε μοναρχία ενιαίου κράτους. Οι προ του Παγκοσμίου Πολέμου παραδοσιακές περιοχές καταργήθηκαν και ιδρύθηκαν 33 νέες διοικητικές ''[[Διοικητική διαίρεση του Βασιλείου Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων|όμπλαστ]]'' (επαρχίες) που διοικούντο από το κέντρο. Την περίοδο αυτή ο βασιλιάς Πέτρος Α΄ πέθανε (16 Αυγούστου 1921) και τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο πρίγκιπας-αντιβασιλέας ως βασιλιάς Αλέξανδρος Α΄.
Γραμμή 171:
 
===Δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου===
[[File:Banovine Jugoslavia.png|thumb|right|200px|Το 1929 το [[Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας]] υποδιαιρέθηκε [[Μπανόβινες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας|εννέα μπανόβινες]]. Αυτές έγιναν οκτώ το 1939, όταν δύο συνενώθηκαν για να αποτελέσουν τη Μπανόβινα της Κροατίας.]]
[[File:Locator map Croatia Banovina in Yugoslavia 1939-1941.svg|thumb|right|200px|Το 1939 ιδρύθηκε η Μπανόβινα της Κροατίας με σκοπό να λύσει το "Κροατικό ζήτημα". Δημιουργήθηκε από τη Μπανόβινα του [[Σάβος|Σάβου]] και την Παράκτια Μπανόβινα, με μικρά τμήματα που παραχωρήθηκαν από τις Μπανόβινες του [[Δρίνος|Δρίνου]], της [[Πριγκιπάτο της Ζέτας|Ζέτα]] και του [[Δούναβης|Δούναβη]].]]
Στις 6 Ιανουαρίου 1929, χρησιμοποιώντας ως πρόφαση την πολιτική κρίση που προκλήθηκε από τη δολοφονία, ο βασιλιάς Αλέξανδρος κατάργησε το Σύνταγμα, διέλυσε το Κοινοβούλιο και επέβαλε προσωπική δικτατορία (γνωστή ως "Δικτατορία της 6ης Ιανουαρίου", Šestosiječanjska diktatura, Šestojanuarska diktatura). Άλλαξε το όνομα της χώρας σε "Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας" και άλλαξε την εσωτερική διαίρεση από τις 33 όμπλαστ σε εννέα νέες ''[[Μπανόβινες του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας|μπανόβινες]]'' στις 3 Οκτωβρίου. Σύντομα δημιουργήθηκε μια Επιτροπή Προστασίας του Κράτους, ως εργαλείο του νέου καθεστώτος για την πάταξη οποιαδήποτε διαφωνίας. Οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης Βλάντκο Μάτσεκ και Σβέτοζαρ Πριμπίτσεβιτς συνελήφθησαν με κατηγορίες από το δικαστήριο. Ο Πριμπίτσεβιτς αργότερα εξορίστηκε, ενώ τη δεκαετία του 1930 ο Μάτσεκ θα γινόταν ο ηγέτης ολόκληρου του μπλοκ της αντιπολίτευσης.
Γραμμή 201:
Φοβούμενη εισβολή από τις [[Άξονας Βερολίνου - Ρώμης|δυνάμεις του Άξονα]], η Γιουγκοσλαβία προσυπέγραψε το [[Τριμερές Σύμφωνο του Άξονα]] στις 25 Μαρτίου του 1941, υποσχόμενη συνεργασία με τον Άξονα. Ακολούθησαν στο Βελιγράδι μαζικές διαδηλώσεις κατά του Άξονα.
 
Στις 27 Μαρτίου, το καθεστώς του Πρίγκιπα Παύλου ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα με Βρετανική υποστήριξη. Ο 17ετής [[Πέτρος Β΄ της Γιουγκοσλαβίας|Πέτρος Β΄]] κηρύχθηκε ενήλικος και τοποθετήθηκε στο θρόνο, με Πρωθυπουργό το στρατηγό Ντούσαν Σίμοβιτς. Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας απέσυρε την υποστήριξή του για την Άξονα [[de facto]], χωρίς τυπικά να αποκηρύξει το Τριμερές Σύμφωνο. Παρά το γεγονός ότι οι νέοι κυβερνώντες ήταν αντίθετοι με τη [[Ναζιστική Γερμανία]], φοβούντο επίσης ότι, αν ο Γερμανός δικτάτορας [[Αδόλφος Χίτλερ]] επετίθετο στη Γιουγκοσλαβία, το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] δεν ήταν πρακτικά σε θέση να βοηθήσει. Ανεξάρτητα από αυτό, στις 6 Απριλίου του 1941 οι δυνάμεις του Άξονα ξεκίνησαν την [[Γερμανική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία|εισβολή στη Γιουγκοσλαβία]] και την κατέλαβαν γρήγορα. Η βασιλική οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου του Πρίγκιπα Παύλου, διέφυγε στο εξωτερικό και κρατήθηκαν από τους Βρετανούς στην [[Κένυα]].
 
Το Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας σύντομα διαμελίστηκε από τον Άξονα σε αρκετές οντότητες. Η [[Ναζιστική Γερμανία|Γερμανία]], η [[Βασίλειο της Ιταλίας|Ιταλία]], η [[Ουγγαρία]] και η [[Βασίλειο της Βουλγαρίας|Βουλγαρία]] προσάρτησαν ξεκάθαρα ορισμένες παραμεθόριες περιοχές. Μια Μεγάλη Γερμανία επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει το μεγαλύτερο μέρος της [[Σλοβενία]]ς. Ιταλία πρόσθεσε την Κυβέρνηση της Δαλματίας και περισσότερο από το ένα τρίτο της δυτικής Σλοβενίας στην [[Ιταλική Αποικιακή Αυτοκρατορία|Ιταλική Αυτοκρατορία]]. Μία διευρυμένη [[Κροατία]] αναγνωρίστηκε από τον Αξονα ως [[Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας]] (Nezavisna Država Hrvatska, NDH). Στα χαρτιά το NDH ήταν ένα βασίλειο και ο [[Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστας (1900-1948)|Αϊμόνε]] (1900-1948), 4ος Δούκας της Αόστας, στέφθηκε βασιλιάς Τόμισλαβ Β΄ της Κροατίας]]. Οτι απέμεινε από το Σερβικό έδαφος έγινε Γερμανική στρατιωτική διοίκηση, υπό στρατιωτικούς διοικητές και μια Σερβική πολιτική κυβέρνηση υπό την ηγεσία του [[Μίλαν Νέντιτς]]. Ο Νέντιτς προσπάθησε να αποκτήσει τη Γερμανική αναγνώριση της Σερβίας ως διάδοχου κράτος της Γιουγκοσλαβίας και υποστήριξε το [[Πέτρος Β΄ της Γιουγκοσλαβίας|Βασιλιάς Πέτρο Β΄]] ως μονάρχη της Σερβίας. Η Ουγγαρία κατέλαβε αρκετές βόρειες περιοχές.
Γραμμή 234:
 
===1941-1944===
Μετά την εισβολή η Γιουγκοσλαβική βασιλική κυβέρνηση κατέφυγε στην εξορία και οι τοπικές Γιουγκοσλαβικές δυνάμεις άρχισαν την αντίσταση στις κατοχικές [[Άξονας Βερολίνου - Ρώμης|δυνάμεις του Άξονα]]. Αρχικά η μοναρχία προτίμησε το Ντράζα Μιχαΐλοβιτς και την αντίστασή του των Σερβοκρατούμενων [[Τσέτνικ]]. Ωστόσο το 1944 η συμφωνία Τίτο-Σουμπάσιτς αναγνώρισε τη Λαϊκή Ομοσπονδία της Γιουγκοσλαβίας ως προσωρινή κυβέρνηση, με το μέλλον της μοναρχίας να αποφασιστεί σε μεταγενέστερη στάδιο. Τρεις αντιβασιλείς - ο Σέρβος Σρνταν Μπουντισάβλιεβιτς, ο Κροάτης Άντε Μάντιτς και ο Σλοβένος Ντούσαν Σέρνετς - ορκίστηκαν στο Βελιγράδι στις 3 Μαρτίου 1945. Διόρισαν τη νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Τίτο ως πρωθυπουργό και υπουργό πολέμου και το Σουμπάσιτς ως υπουργό εξωτερικών, στις 7 Μαρτίου.
 
Στις 29 Νοεμβρίου 1945, όντας ακόμα στην εξορία, ο βασιλιάς Πέτρος Β΄ καθαιρέθηκε από τη συντακτική συνέλευση και η Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας αναγνωρίστηκε διεθνώς ως Γιουγκοσλαβία.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Βασίλειο_της_Γιουγκοσλαβίας"