Ναζιστική Γερμανία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σύμφωνα με τη ναζιστική ιδεολογία, δεν έχουν θέση στον κόσμο οι [[Εβραίοι]], οι [[Αθίγγανοι]] και οι [[Ιστορία των ομοφυλόφιλων στη Ναζιστική Γερμανία και το Ολοκαύτωμα|ομοφυλόφιλοι]], όπως και κάθε είδους άνθρωποι του περιθωρίου, ενώ θεωρούνται "υπάνθρωποι" (Untermenschen), εκτός από τους Εβραίους, και οι Σλάβοι, με προεξάρχοντες τους Τσέχους, τους Πολωνούς και τους Ρώσους.<ref>[http://www.historyplace.com/worldwar2/riseofhitler/kampf.htm Philip Gavin, The History Place: ''Hitler's Book "Mein Kampf"'']</ref>. Οι καθαρόαιμοι Γερμανοί ανήκουν στην [[Αριοσοφία|Άρια φυλή]], η οποία είναι ανώτερη όλων των υπόλοιπων φυλών. Η εθνικιστική και ρατσιστική αυτή ιδεολογία εκφράστηκε με την φράση "Blut und Boden" (Αίμα και Γη)<ref>[{{Cite web |url=http://cghs.dadeschools.net/ib_holocaust2001/Ideology_Death/blutandboden.htm |title=Η ιδεολογία "Αίμα και Γη"]{{dead link|dateaccessdate=June2009-02-19 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20070427123231/http://cghs.dadeschools.net/ib_holocaust2001/Ideology_Death/blutandboden.htm |archivedate=2007-04-27 |url-status=dead 2015}}</ref>, επινόηση του θεωρητικού του Κόμματος (και μετέπειτα Υπουργού) [[Ρίχαρντ Βάλτερ Νταρέ]] (Richard Walther Darré). Οι υπόλοιπες φυλές απλώς οφείλουν να υποταχθούν στην ανωτερότητά της άριας φυλής. Ορισμένες, μάλιστα, φυλές, όπως οι [[Σλάβοι]], είναι τόσο κατώτερες, ώστε όσοι ανήκουν σε αυτές να χαρακτηρίζονται απλά ως υπάνθρωποι (Untermenschen) και να είναι κατάλληλοι μόνο ως σκλάβοι των Αρίων. Μερικοί ερευνητές έχουν αποδώσει αυτή την ιδεολογία σε πολύ κακή κατανόηση των γραπτών του [[Νίτσε]] (και ιδιαίτερα του έργου του ''Also sprach Zarathustra'' (ελλ. Τάδε έφη Ζαρατούστρα)) από μέρους του Χίτλερ, ο οποίος είναι διαπιστωμένο ότι θαύμαζε τον Νίτσε και είχε διαβάσει τα Άπαντά του (τα έστειλε, μάλιστα, δώρο στον Μουσσολίνι στα 60ά του γενέθλια)<ref name=rk>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου'', τ. Β', Πάπυρος, Αθήνα 1966 (μτφ. από τα γαλλικά)</ref>. Στα πλαίσια της ρατσιστικής ιδεολογίας του Χίτλερ και του Κόμματος εφαρμόστηκε το [[Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4]] ("Aktion T4") κατά το οποίο περίπου 200.000 Γερμανοί (και μη) πολίτες, οι οποίοι έπασχαν από γενετικές παθήσεις ή/και ψυχασθένειες, θανατώθηκαν ή υπέστησαν στείρωση. Με τον τρόπο αυτό ο Χίτλερ και οι υποστηρικτές των φυλετικών θεωριών του πίστευαν ότι θα "καθάριζαν" την Άρια Φυλή από τα "ελαττωματικά" γονίδια.

Ο στενός φίλος του Χίτλερ [[Ερνστ Ρεμ]] (Ernst Röhm), από την εποχή ήδη του αποτυχημένου πραξικοπήματος του Μονάχου, είχε δημιουργήσει μια παραστρατιωτική οργάνωση, την [[Sturmabteilung]] (SA) (κατά λέξη ''θυελλώδεις μαχητές'', γνωστή και ως "Τάγματα Εφόδου"). Η [[SA]] φάνηκε εξαιρετικά χρήσιμη στον Χίτλερ, αφού είχε αναλάβει τη φυσική εξόντωση πολλών πολιτικών του αντιπάλων πριν οι Ναζί πάρουν την εξουσία. Ωστόσο, η οργάνωση (και ο ηγέτης της) αρχίζει να φαίνεται επικίνδυνη και στον ίδιο τον Χίτλερ, ο οποίος έχει αντιληφθεί ότι, αν δεν την εξουδετερώσει, δεν θα μπορέσει να κυριαρχήσει και στο τελευταίο - και ιδιαίτερα σημαντικό - προπύργιο αντίστασης στα σχέδιά του: Τον Γερμανικό στρατό ([[Βέρμαχτ]]). Στις [[30 Ιουνίου]] [[1934]] ο Ρεμ και οι ανώτεροι αξιωματούχοι της SA καλούνται σε σύσκεψη σε ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα του Μονάχου. Εκεί συλλαμβάνονται, και οι αφοσιωμένοι του Χίτλερ [[Χέρμαν Γκέρινγκ]] και [[Χάινριχ Χίμλερ]] κατηγορούν τον Ρεμ ως [[Ομοφυλόφιλος|ομοφυλόφιλο]]. Ο Χίμλερ, ειδικά, φθονεί τον Ρεμ επειδή η οργάνωση την οποία δημιούργησε και διευθύνει, η [[SS]] (τότε σωματοφυλακή του Χίτλερ), δεν έχει τη ισχύ και την επιρροή της SA. Ο Ρεμ υφίσταται ψυχολογικές πιέσεις για να ομολογήσει. Δεν το πράττει και τότε, κατ' εντολή του Χίτλερ, του προσφέρεται ένα πιστόλι για να αυτοκτονήσει. Αρνείται να το πράξει και, τελικά, δολοφονείται από χαμηλόβαθμα στελέχη των SA με ριπές αυτόματων όπλων. Αυτό θα σημάνει και το τέλος της παντοδυναμίας της οργάνωσης SA, η οποία δεν διαλύεται μεν, αλλά παραμένει στο παρασκήνιο, "παροπλισμένη". Η νύκτα αυτή έχει επονομαστεί "[[Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών|Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών]]"<ref>[{{Cite web |url=http://worldwar2database.com/html/nazis.htm |title=World War II Database]{{dead link|dateaccessdate=June2008-02-13 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080221173241/http://worldwar2database.com/html/nazis.htm |archivedate=2008-02-21 |url-status=dead 2015}}</ref>.

Όταν ο Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία, είχε υπόψη του μια οικονομική πολιτική κινούμενη σε δύο άξονες: Την ταχεία ανάνηψη της οικονομίας της Γερμανίας από τις συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης του [[1929]] και την ανάπτυξη της οικονομίας σε τέτοια επίπεδα, ώστε να είναι δυνατή η κυριαρχία του Ράιχ σε παγκόσμιο επίπεδο. Η οικονομικά άρχουσα τάξη υποστήριξε εξ αρχής τον Χίτλερ. Οι ιδιοκτήτες βαρέων βιομηχανιών, φοβούμενοι την οικονομική ύφεση, στην οποία είχε περιπλέξει τη χώρα η [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης]], δεν έφεραν κανένα εμπόδιο στην άνοδο των Ναζιστών στην εξουσία: Αντίθετα, στήριξαν οικονομικά το Κόμμα, όπως ο μεγιστάνας [[Γκούσταβ Κρουπ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ]] του βιομηχανικού κολοσσού [[Krupp|Κρουπ]] (Krupp). Όταν οι Ναζί πήραν την εξουσία, η ανεργία είχε πλήξει το 30% του ενεργού πληθυσμού, ο [[πληθωρισμός]] (εισαγόμενος και μη) είχε φθάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Οι "Γιούνκερς", όπως αποκαλούσαν την οικονομικά άρχουσα τάξη, ήθελαν πάση θυσία να επαναφέρουν τις επιχειρήσεις τους στην κερδοφορία και οι νόμοι της Δημοκρατίας, όπως και οι όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών, δεν τους άφηναν τέτοια περιθώρια. Υποστήριξαν τον Χίτλερ και το Κόμμα του, ευελπιστώντας σε οικονομική ανάκαμψη. Το ίδιο έκαναν και οι ιδιοκτήτες των μεγάλων Τραπεζών, οι οποίοι αντιτίθονταν στην αυστηρή νομοθεσία που είχε θεσπιστεί επί Δημοκρατίας. Η αμοιβαία υποστήριξη κεφαλαίου και Ναζί οδήγησε σε οικονομική ανάκαμψη με τη μείωση της ανεργίας, που μάστιζε τη [[Δημοκρατία της Βαϊμάρης|Γερμανία της Δημοκρατίας]]. Ως αποτέλεσμα, το ΑΕΠ της χώρας ανέβηκε από τα 59,1 δισ. μάρκα το [[1933]] στα 129 δισ. μάρκα το [[1939]]<ref>[{{Cite web |url=http://www.axishistory.com/index.php?id=2840 |title=Axis History Factbook-Statistics]{{dead link|dateaccessdate=June2008-06-19 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20100113164127/http://axishistory.com/index.php?id=2840 |archivedate=2010-01-13 |url-status=dead 2015}}</ref>.

Για τον απλό "καθαρόαιμο" Γερμανό πολίτη, που δεν συμμετέχει στα κοινά και ασχολείται μόνο με την οικογένειά του και την εργασία του, είναι βέβαιο ότι η ζωή έχει σημαντικά βελτιωθεί. Η ανεργία από το 30% σταδιακά μειώνεται και το 1936 έχει πρακτικά μηδενιστεί. Το καθεστώς φροντίζει να το διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία: Η πείνα και η αθλιότητα έχουν εκλείψει, η ποιότητα ζωής έχει βελτιωθεί, ο Χίτλερ φροντίζει να εξασφαλίσει τα μέγιστα στο "λαό του": Εξαγγέλλει την δημιουργία ενός εργοστασίου για την κατασκευή ενός "λαϊκού αυτοκινήτου" ([[Volkswagen Beetle|Volkswagen]]) και, επειδή δεν υπάρχει κανένα εργοστάσιο κατάλληλο για μετατροπή ή μετασκευή, αποφασίζει να το δημιουργήσει, μαζί με μια τεχνητή "πόλη", πράγμα που κάνει κατασκευάζοντας το [[Βόλφσμπουργκ]] (Wolfsburg) στην [[Κάτω Σαξονία]]<ref>[{{Cite web |url=http://www.wolfsburg.de/stadtportrait/chronik/ |title=Chronik der Stadt]{{dead link|dateaccessdate=June2012-08-18 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20090902224013/http://www.wolfsburg.de/stadtportrait/chronik/ |archivedate=2009-09-02 |url-status=dead 2015}}</ref>, το οποίο αρχικά ονομάστηκε Stadt des KdF-Wagens (πόλη των αυτοκινήτων KdF). Στόχος είναι η κατασκευή ενός αυτοκινήτου με τιμή κάτω από 1.000 μάρκα, ώστε να μπορεί να το αποκτήσει σχετικά εύκολα ο μέσος Γερμανός εργαζόμενος. Το πρόγραμμα για την πολιτική έκδοση του αυτοκινήτου ουσιαστικά δεν ολοκληρώνεται, καθώς τελικά το εργοστάσιο μετατρέπεται για να κατασκευάζει τα γνωστά "τζιπ" του γερμανικού στρατού, τα Κυμπελβάγκεν (Kubelwagen)<ref>[{{Cite web |url=http://www.ltv-vwc.org.uk/wheelspin/ws_july_2000/Wierd05_Military01.htm |title=The Weird And Wonderful Pt4 Military VWs] |accessdate=2012-08-18 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20141209082701/http://www.ltv-vwc.org.uk/wheelspin/ws_july_2000/Wierd05_Military01.htm |archivedate=2014-12-09 |url-status=dead }}</ref>.

Το ναζιστικό καθεστώς ανέλαβε να "ξεκαθαρίσει" την κατάσταση από τη "φαυλότητα" της ομοφυλοφιλίας στη Γερμανία: Ήδη από την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, αυξήθηκαν οι διώξεις των ομοφυλοφίλων (κυρίως των ανδρών), είτε με τη διάλυση των οργανώσεών τους είτε με συλλήψεις και εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο λόγος ήταν ότι οι εθνικοσοσιαλιστές πίστευαν ότι οι ομοφυλόφιλοι άνδρες ήταν ασθενικοί και θηλυπρεπείς τύποι, οι οποίοι δεν ήταν σε θέση να πολεμήσουν για το έθνος. Επιπλέον, οι ομοφυλόφιλοι δεν επιθυμούσαν να αποκτήσουν παιδιά και συνεπώς ήταν ανίκανοι να συμβάλουν στην αύξηση του ρυθμού γεννήσεων, που επιθυμούσε το καθεστώς.<ref>[http://www.ushmm.org/wlc/en/article.php?ModuleId=10005261 Holocaust Encyclopedia: ''Perescution of Homosexuals in the 3rd Reich'']</ref> Παρέβλεπαν, βεβαίως, το γεγονός ότι μια πλειάδα ηγατικών τους στελεχών, με προεξάρχοντα τον [[Ερνστ Ρεμ]], ηγέτη της [[SA]] και προσωπικό φίλο του Φύρερ, ήταν ανοικτά ομοφυλόφιλοι. Ο υπουργός Προπαγάνδας [[Γιόζεφ Γκαίμπελς]] σε ομιλία του το 1935, δήλωσε ότι "οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να εξοντωθούν"<ref name=hls>[{{Cite web |url=http://www.historylearningsite.co.uk/homosexuals_nazi_germany.htm |title=History Learning site: ''Homosexuals and Nazi Germany'']{{dead link|dateaccessdate=June2014-07-13 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20140713034714/http://www.historylearningsite.co.uk/homosexuals_nazi_germany.htm |archivedate=2014-07-13 |url-status=dead 2015}}</ref>. Ιδιαίτερη μνεία στο θέμα της ομοφυλοφιλίας έκανε, με ομιλία του τον Φεβρουάριο του 1937, ο δεύτερος τη τάξει στο Ράιχ [[Χάινριχ Χίμλερ]]<ref name=hls/>

Το Πολεμικό Ναυτικό ([[Kriegsmarine]]), αντίθετα, υστερεί σημαντικά. Οι δυνάμεις πλοίων επιφανείας είναι ασήμαντες, συγκρινόμενες με τους στόλους των αντιπάλων του: Ο βρετανικός στόλος, αν και δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτόν του πρώτου πολέμου, εξακολουθεί να παραμένει από τους ισχυρότερους παγκόσμια, ενώ ο γαλλικός έχει ανασυγκροτηθεί και διαθέτει ισχυρά και σύγχρονα σκάφη επιφανείας. Οι Γερμανοί ναυπηγοί έχουν, ωστόσο, καταφέρει να κατασκευάσουν τρία αριστουργήματα της ναυπηγικής τέχνης, τηρώντας τα όρια της Συνθήκης (10.000 κόροι μέγιστο): Τα "θωρηκτά τσέπης" "Άντμιραλ Γκραφ Σπέε", "Ντόιτσλαντ" («Γερμανία», αργότερα μετονομάστηκε σε "Λύτσοβ") και "Άντμιραλ Σερ". Ετοιμάζονται ακόμη δύο βαρέα καταδρομικά, το "Σάρνχορστ" και "Γκνάιζεναου" και ένα βαρύ καταδρομικό, το "Πριντς Όιγκεν". Στα ναυπηγεία βρίσκονται, επίσης, δύο βαρέα θωρηκτά, το "Βίσμαρκ" και το "Τίρπιτς". Από την άποψη των μικρότερων σκαφών, το "Κριγκσμαρίνε" υστερεί κατά πολύ των μελλοντικών του αντιπάλων: Διαθέτει μόνο εικοσιδύο αντιτορπιλικά (δέκα από αυτά θα χαθούν στην εκστρατεία της [[Νορβηγία]]ς) και σχετικά ικανοποιητικό αριθμό τορπιλοβόλων και ναρκοθέτιδων. Ο Χίτλερ, σε αντίθεση με τον Στρατό Ξηράς (Heer) και την Αεροπορία, δεν πιστεύει στις ναυτικές δυνάμεις επιφανείας και δεν ασχολείται παρά ελάχιστα με αυτές. Διαπράττει, έτσι, ένα σημαντικό σφάλμα: Η Γερμανία δεν διαθέτει τις πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για το εξοπλιστικό της πρόγραμμα, πολλώ μάλλον για τη μετατροπή της οικονομίας της εξ ολοκλήρου σε πολεμική (όπως θα συμβεί από το 1942 μέχρι το 1945). Είναι, κατά συνέπεια, ανίκανη να περιφρουρήσει τις θαλάσσιες οδούς που της είναι απαραίτητες. Ο Χίτλερ πιστεύει ότι τα σκάφη επιφανείας είναι ανίσχυρα κάτω από τα φτερά της αεροπορίας του - και οι συνθήκες πολέμου αρχικά θα τον δικαιώσουν. Αντίθετα, δεν περιφρονεί καθόλου το κατεξοχήν επιθετικό όπλο του Ναυτικού, τα υποβρύχια. Ο (τότε) πλοίαρχος [[Καρλ Ντένιτς]] δημιούργησε το [[1935]] τον πρώτο στολίσκο [[υποβρύχιο|υποβρυχίων]]<ref>[http://uboat.net/men/doenitz.htm U-boat Net: "Karl Dönitz"]</ref> και το [[1939]] το Ναυτικό διαθέτει 57 εν συνόλω, αλλά περισσότερα από τα μισά είναι εκτοπίσματος κάτω των 250 κόρων, και κατά συνέπεια ακατάλληλα για χρήση στον Ατλαντικό. Ο μηχανικός Καθηγητής Βάλτερ έχει προτείνει από το [[1935]] την κατασκευή ενός επαναστατικού σκάφους, κινούμενου με στρόβιλο οξυγόνου και ικανού να αναπτύσσει ταχύτητες μέχρι 18 κόμβων σε κατάδυση. Η πρότασή του δεν υιοθετείται παρά πολύ αργά, και, όταν οι Σύμμαχοι οργανώνουν συστηματικό ανθυποβρυχιακό αγώνα, ο υποβρύχιος πόλεμος χρεωκοπεί. Παρόλ' αυτά, τα υποβρύχια του Ντένιτς αναπτύσσονται και κατά την περίοδο 1939 - 1945 θα βυθίσουν συνολικά 2.603 συμμαχικά πλοία<ref>Ρ. Καρτιέ, ό.π.</ref>.<ref>Αναλυτικές πληροφορίες για το Γερμανικό εξοπλισμό δείτε στο [http://www.axishistory.com/index.php?id=44 Axis History Factbook] {{deadWebarchive|url=https://web.archive.org/web/20070701100604/http://axishistory.com/index.php?id=44 link|date=June2007-07-01 2015}}(αγγλικά)</ref>

Η Γερμανία διαθέτει σιδηρομετάλλευμα και γαιάνθρακες κατά μήκος της κοιλάδας του [[Ρουρ]] (Ruhr), όπου και η κύρια βιομηχανική της ζώνη. Της λείπουν ωστόσο, βασικές πρώτες ύλες για τη διεξαγωγή ενός πολέμου: Δεν διαθέτει καθόλου [[πετρέλαιο]], πράγμα που την αναγκάζει να στηρίξει την προμήθειά της σε καύσιμα στις πετρελαιοπηγές της [[Ρουμανία]]ς ([[Πλοέστι|Πλοϊέστι]]). Πολλές από τις γερμανικές στρατιωτικές προσπάθειες αποβλέπουν τόσο στην διατήρηση αυτών των πετρελαιοπηγών όσο και στην κατάληψη νέων (πεδίο Μαϊκόπ στον [[Καύκασος|Καύκασο]], ΕΣΣΔ). Δεν διαθέτει τρόπους προμήθειας [[καουτσούκ]], βασικού υλικού για τη δημιουργία μηχανοκίνητου στρατού, αφού, με βάση τη Συνθήκη, έχει απογυμνωθεί από όλες της τις αποικίες. Οι Σύμμαχοί της αδυνατούν να την τροφοδοτήσουν με τα απαραίτητα υλικά, αφού ο κυριότερος από αυτούς, η [[Ιταλία]], προμηθεύεται γαιάνθρακα από τη Βρετανία<ref>Henri Michel ''La Seconde Guerre Mondiale'', Omnibus, Paris 2001</ref>. Απαιτούνται, επίσης, για τον εξοπλισμό μέταλλα όπως το [[χρώμιο]], το [[μολυβδαίνιο]], το [[μαγγάνιο]], το [[νικέλιο]], το [[αργίλιο]]. Πριν την έναρξη των εχθροπραξιών, οι Ναζί έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν κάποια αποθέματα για τη συνέχιση της παραγωγής και μετά την εκστρατεία της Πολωνίας προμηθεύονται τις απαραίτητες πρώτες ύλες (ακόμη και σιτάρι) από την ΕΣΣΔ. Το καθεστώς, ωστόσο, φροντίζει να εξασφαλίζει την προμήθεια πρώτων υλών από τις κατακτημένες περιοχές (οι Ναζί εκμεταλλεύθηκαν ακόμη και το μη οικονομικά εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα [[Μολυβδαίνιο|μολυβδαινίου]] στην Β. Ελλάδα). Η [[Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος|εκστρατεία στην ΕΣΣΔ]] το [[1941]] έχει αυτόν ακριβώς το στρατηγικό στόχο: Την κατοχή μεγάλων ορυχείων απαραίτητων μετάλλων (καθώς και πετρελαιοφόρων πεδίων). Η Γερμανία εξασφαλίζει, έτσι, [[νικέλιο]] από την περιοχή της [[Καρελία]]ς και [[μαγγάνιο]] από την περιοχή του Κριβόι-Ρογκ της [[Ουκρανία]]ς. Δεν καταφέρνει, ωστόσο, να καταλάβει κανένα πετρελαιοφόρο πεδίο στην ΕΣΣΔ. Για να απελευθερωθεί από τις τρομερές ελλείψεις, το καθεστώς, από κοινού με επτά μεγάλες χημικές βιομηχανίες, που τον είχαν ήδη δημιουργήσει, εκμεταλλεύεται και ενθαρρύνει όσο μπορεί και με κάθε μέσον τον βιομηχανικό κολοσσό '''[[IG Farben]]''', ο οποίος, εκτός από τα απαραίτητα για την κατασκευή πυρομαχικών νιτρικά άλατα, προσπαθεί (και μέχρις ενός σημείου τα καταφέρνει) να κατασκευάσει τόσο συνθετικά καύσιμα (από γαιάνθρακα και υδρογόνο) όσο και συνθετικό καουτσούκ (Buna). Μέσω αυτού του βιομηχανικού κολοσσού, η Ναζιστική Γερμανία πέτυχε όχι μόνο να παραγάγει υλικά που δεν μπορεί να προμηθεύεται, αλλά και να εξασφαλίζει πρώτες ύλες και τεχνογνωσία, παρέχοντας τη δική της ως αντάλλαγμα. Πριν την είσοδο των [[ΗΠΑ]] στον Πόλεμο, εταιρείες όπως η ΙΤΤ, η [[Φορντ]] (Ford), η [[ΙΒΜ]]<ref>[{{Cite web |url=http://www.samford.edu/schools/artsci/scs/timm.html |title=Ρόλος των ΙΒΜ και Φορντ στη Ναζιστική Γερμανία]{{dead link|dateaccessdate=June2008-02-17 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080829194452/http://www.samford.edu/schools/artsci/scs/timm.html |archivedate=2008-08-29 |url-status=dead 2015}}</ref>, η [[DuPont]], η Στάνταρντ Όιλ του Νιού Τζέρσεϊ είχαν πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις στη Γερμανία, ενώ μεγάλες Τράπεζες, όπως αυτές των [[Ροκφέλλερ]] και Μόργκαν, έχουν σημαντικές συναλλαγές με τη [[Γερμανική Κεντρική Τράπεζα]]. Ωστόσο, όταν η Γερμανία αντιμετωπίζει οικονομικές δυσχέρειες και αντιλαμβάνεται ότι η βρετανική οικονομία είναι κατά πολύ ισχυρότερη, αποφασίζει να τη "διαταράξει" με την κατασκευή και κυκλοφορία πλαστών χαρτονομισμάτων: Θέτει, έτσι, σε λειτουργία την [[Επιχείρηση Μπέρνχαρντ]], με τα "προϊόντα" της οποίας πραγματοποιεί αγορές αγαθών και πληρώνει τους εκτός Γερμανίας πράκτορες και κατασκόπους της.