Τοπιογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
better |
→Ιστορία: αφαίρεση περιττού τόνου Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Επεξεργασία από εφαρμογή κινητού επεξεργασία από εφαρμογή Android |
||
Γραμμή 23:
Οι αρχαιότερες μορφές τέχνης ελάχιστα στοιχεία έχουν από οτιδήποτε θα μπορούσε να αποκληθεί «τοπίο», παρότι σε αυτές παρατηρούνται γραμμές του εδάφους και κάποτε ίχνη βουνών, δέντρων ή άλλων φυσικών χαρακτηριστικών. Τα πρώτα «αποκλειστικά τοπία» χωρίς ανθρώπινες μορφές στην ιστορία της παγκόσμιας τέχνης είναι [[Νωπογραφία|τοιχογραφίες]] από τη [[Μινωικός πολιτισμός|Μινωική Ελλάδα]], που χρονολογήθηκαν στο 1500 π.Χ. περίπου και των οποίων το μόνο σωζόμενο πλήρες δείγμα βρίσκεται σήμερα στο [[Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο]] των Αθηνών<ref>Honour & Fleming, 53.</ref>. Σκηνές κυνηγιού, ιδίως αυτές στα τοπία των καλαμιώνων του [[Δέλτα του Νείλου]] από την [[Αρχαία Αίγυπτος|Αρχαία Αίγυπτο]], μπορεί να δίνουν μία ισχυρή αίσθηση του τοπίου, αλλά η έμφαση βρίσκεται στις ξεχωριστές μορφές των φυτών, των ζώων και των ανθρώπων. Για μια αναπαράσταση ενός ολοκληρωμένου τοπίου που να παρουσιάζει συνοχή απαιτείται ένα σύστημα [[Προοπτική (σχέδιο)|προοπτικής]], και αυτό φαίνεται, με βάση γραπτές πηγές, ότι εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην [[αρχαία Ελλάδα]] κατά τους [[Ελληνιστική περίοδος|ελληνιστικούς χρόνους]], αν και δεν σώζονται δείγματα της ζωγραφικής αυτής σε κάπως μεγάλη κλίμακα. Πολύ περισσότερα είναι τα σωζώμενα δείγματα τοπιογραφίας από την [[Ρωμαϊκή τέχνη|αρχαία ρωμαϊκή τέχνη]], από τον 1ο αιώνα π.Χ. και μετά, ιδίως σε νωπογραφίες που κοσμούσαν δωμάτια στην [[Πομπηία]], το [[Χερκουλάνεουμ]] και αλλού, καθώς και σε [[Ψηφιδωτό|ψηφιδωτά]]<ref>Honour & Fleming, 150-151</ref>.
Η κινεζική [[Μελανογραφία|μελανογραφική]] παράδοση του [[σαν σούι]] («νερό του βουνού») ή «καθαρού» τοπίου, στην οποία το μοναδικό ίχνος ανθρώπινης ζωής είναι συνήθως ένας σοφός ή η καλύβα του, χρησιμοποιεί περίτεχνα υπόβαθρα τοπίων και η τοπιογραφία διατηρεί μία κλασική και
Αμφότερη η ρωμαϊκή και η κινεζική παράδοση προτιμούν τα μεγαλοπρεπή πανοράματα φανταστικών τοπίων, που συνήθως περιέχουν στο βάθος μία σειρά εντυπωσιακών βουνών – στην Κίνα συχνά με καταρράκτες και ποτάμια (από όπου και ο όρος «νερό του βουνού), ενώ στη Ρώμη με ποτάμια, λίμνες ή θάλασσα. Τα σώματα νερού χρησιμοποιούνταν συχνά για να γεφυρώσουν το κενό ανάμεσα σε μία κοντινή σκηνή με μορφές και σε μία μακρινή θέα, ένα μόνιμο πρόβλημα για τους τοπιογράφους. Η κινεζική τέχνη έδειχνε γενικά μόνο τη μακρινή θέα, διαφορετικά χρησιμοποιούσε γυμνό έδαφος ή ομίχλη για να παρακάμψει τη δυσκολία αυτή.
| |||