Γκούσταφ Χερτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Χερτς, ο Manfred von Ardenne, διευθυντής του ιδιωτικού ερευνητικού εργαστηρίου ''Forschungslaboratorium für Elektronenphysik'', ο Peter Adolf Thiessen, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ του Βερολίνου και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικοχημείας και Ηλεκτροχημείας (KWIPC) Kaiser Wilhelm στο Βερολίνο, και ο Max Volmer, καθηγητής και διευθυντής του Ινστιτούτου Φυσικής Χημείας στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, είχαν κάνει μια συμφωνία.<ref>[http://www.sachsen.de/sadra/887.htm sachen.de] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20080124123426/http://www.sachsen.de/sadra/887.htm |date=2008-01-24 }} - ''Zur Ehrung von Manfred von Ardenne''.</ref> Το σύμφωνο ήταν μία υπόσχεση ότι όποιος έκανε την πρώτη του επαφή με τους Σοβιετικούς θα μιλούσε στους υπόλοιπους. Οι στόχοι της συμφωνίας τους ήταν τρεις: (1) Αποτροπή λεηλασίας των ιδρυμάτων τους, (2) Συνέχιση των εργασιών τους, με την ελάχιστη δυνατή διακοπή, και (3) Να προστατευθούν από κάθε δίωξη για τις πολιτικές τους πράξεις στο παρελθόν.<ref>Heinemann-Grüder, 2002, 44.</ref> Πριν από το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ο Thiessen, ο οποίος ήταν μέλος του [[Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα|Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος]], είχε επικοινωνίες με τους κομμουνιστές.<ref>Hentschel, 1996, Appendix F; see the entry for Thiessen.</ref> Στις 27 Απριλίου 1945 ο Thiessen έφτασε στο ινστιτούτο του von Ardenne μέσα σε ένα θωρακισμένο όχημα με έναν αξιωματικό του σοβιετικού στρατού, ο οποίος ήταν επίσης Σοβιετικός χημικός.<ref name=Oleynikov>Oleynikov, 2000, pp 5, 10-13, 18, 21</ref> Και τα τέσσερα μέλη της συμφωνίας πήγαν στη Σοβιετική Ένωση. Ο Χερτς έγινε επικεφαλής του Ινστιτούτου G, στο Agudseri (Agudzery), περίπου 10 χλμ. νοτιοανατολικά από το [[Σουχούμι]].<ref name=Oleynikov/><ref name="Naimark, 1995, 213">Naimark, 1995, 213.</ref> Στα θέματα που ανατέθηκαν από το Ινστιτούτο G στον Χερτς περιλαμβάνονταν: (1) Ο διαχωρισμός των ισοτόπων από τη διάδοση σε μια ροή αδρανών αερίων, στην οποία ο Χερτς ήταν ο ηγέτης, (2) Ανάπτυξη μιας αντλίας συμπύκνωσης, στην οποία ο Justus Mühlenpfordt ήταν ο ηγέτης, (3) Σχεδιασμός και ανάπτυξη ένος φασματόμετρου μάζας για τον προσδιορισμό της ισοτοπικής σύνθεσης του ουρανίου, στο οποίο ο Werner Schütze ήταν ο ηγέτης, (4) Ανάπτυξη κεραμικών κατατμήσεων διάχυσης για τα φίλτρα, για την οποία Reinhold Reichmann ήταν ο ηγέτης, και (5) Ανάπτυξη μιας θεωρίας της σταθερότητας και του ελέγχου ενός καταρράκτη διάδοσης, στην οποία ο Heinz Barwich ήταν ο ηγέτης.<ref name=Oleynikov/><ref>Kruglov, 2002, 131.</ref> O Barwich ήταν αναπληρωτής του Χερτς στη Siemens.<ref>Naimark, 1995, 209.</ref>