Λατινοκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Κύριο|Δουκάτο των Αθηνών}}

Αυτό περιλάμβανε αρχικά την [[Αθήνα]] και τη [[Θήβα]], πιθανόν και το [[Άργος]]. Ήταν από τις περιοχές που ο Βονιφάτιος έπρεπε να δώσει μάχη για να κυριεύσει, όπως ήταν και η Εύβοια και η Πελοπόννησος. Για κάθε σπιθαμή γης που έπαιρνε στα χέρια του, ακόμα και αμαχητί, έπρεπε να ανταμείβει εκείνους που τον είχαν συνδράμει στρατιωτικά. Επειδή στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του τον είχε βοηθήσει ο [[Φράγκοι|Φράγκος]] σταυροφόρος [[Όθων ντε Λα Ρος]], ως ανταμοιβή του έδωσε τον τίτλο του δούκα ή του κυρίου (αυθέντου) -ο ίδιος συστηνόταν ως Μέγας Κύρης των Αθηνών. Το [[δουκάτο των Αθηνών]] αρχικά υπαγόταν στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης αλλά μετά την κατάλυση αυτού, "μεταφέρθηκε" στη δικαιοδοσία του [[Πριγκιπάτο της Αχαΐας|Πριγκιπάτου της Αχαΐας]]. Το 1311 Καταλανοί μισθοφόροι νίκησαν τους Φράγκους δούκες των Αθηνών και ίδρυσαν καταλανικό κράτος που επιβίωσε περίπου 80 χρόνια -μέχρι το 1388. Τότε οι Καταλανοί νικήθηκαν από τους [[Ατσαγιόλι]] της [[Φλωρεντία]]ς. Οι τελευταίοι κράτησαν το δουκάτο 70 χρόνια μέχρι την Τουρκοκρατία και, πιο συγκεκριμένα, ως το 1460.

 

===Το Πριγκηπάτο της Αχαΐας ή του Μορέως===

</ref>. Από τις αρχές του 19ου αιώνα εκδηλώνονται οι πρώτες έρευνες της ιστορικής αυτής περιόδου. Τα πλούσια ιστορικά αρχεία στα Επτάνησα αποτελούν σημαντικό πεδίο ερευνών για τους ιστοριοδίφες της περιόδου: Aνδρέας Mουτσοξύδης, E. Λούντζης, Π. Xιώτης είναι οι πρώτοι σκαπανείς της μελέτης αυτής της περιόδου. Ο Μ. Βερνάρδος εκδίδει κάποιες αρχειακές πηγές από τη [[Βενετία]] σχετικά με τη Λατινοκρατούμενη Κρήτη, χωρίς όμως συνέχεια. Ο [[Κωνσταντίνος Σάθας]] πραγματοποιεί συστηματικές μελέτες στα Βενετικά αρχεία σχετικά με την περίοδο αυτή.

[[Αρχείο:Konstantinos Sathas.JPG|thumb|right|Ο Κωνσταντίνος Σάθας, σκαπανέας της έρευνας της Λατινοκρατίας στην Ελλάδα.]]

Ο 20ος αιώνας εισέρχεται με την εργασία του W. Miller, ''The Latins in the Levant. A history of Frankish Greece (1204 – 1566)'', Λονδίνο 1908<ref>William Miller, ''Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα 1204-1566'', μτφρ. Άγγελου Φουριώτη, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997</ref>.

Τοπικοί λόγιοι, όπως ο Σπ. Δε Bιάζης, ο Λ. Zώης στη Zάκυνθο, ο Hλ. Tσιτσέλης στην [[Κεφαλονιά]], ο Λ. Σ. Bροκίνης και ο Λ. Bελέλης στην [[Κέρκυρα]], ο Σπ. Bλαντής στη [[Λευκάδα]], χρησιμοποιούν το αρχειακό υλικό για τη σύνταξη των μελετών τους. Στις [[Κυκλάδες]] ξεχωρίζει η φυσιογνωμία του [[Περικλής Ζερλέντης|Περικλή Ζερλέντη]]<ref>Π. Ζερλέντης, «Γράμματα Φράγκων δουκών του Αιγαίου Πελάγους», ''Byzantinische Zeitschrift'', τομ. 13 (1904), σελ. 136-157 και Π. Ζερλέντης, ''Γράμματα των τελευταίων Φράγκων δουκών του Αιγαίου Πελάγους (1438-1565)'', Ερμούπολις 1924</ref> και του Tρ. Eυαγγελίδη. Ο [[Στέφανος Ξανθουδίδης]] και ο Giuseppe Gerola είναι δύο ακόμα ερευνητές της περιόδου. Ο δεύτερος κατάρτισε ένα συνολικό πρόγραμμα καταγραφής των δυτικών μνημείων της Aνατολής. Για την επιτυχία του σχεδίου του, ταξίδεψε επανειλημμένα στην περιοχή: Oι μελέτες του για τα μνημεία αρκετών νησιών της Eπτανήσου (Kέρκυρας και Kεφαλονιάς), των Kυκλάδων (Σερίφου, Kύθνου και Tζιάς κυρίως), Πελοποννήσου (Nαυπλίου κυρίως) είναι σημαντικές ακόμα και σήμερα. Σημαντική είναι η συμβολή των, Iταλών κυρίως, ερευνητών (G. B. Cervellini, C. Manfroni, F. Nani Mocenigo, P. Molmenti, N. Papadopoli Adobrandini, G. Scafini και η Eva Tea) που θα συντάξουν αξιόλογες μελέτες τα επόμενα χρόνια. Πολλά σχετικά άρθρα δημοσιεύονται στα βενετικά επιστημονικά περιοδικά ''Archivio Veneto'', ''Ateneo Veneto'' και ''Atti del Istituto Veneto di Scienze Lettere ed Arti''<ref name="webcache.googleusercontent.com"/>.

 

== Πηγές ==

*Μυρτάλη Αχειμάστου-Ποταμιάνου, «Η μνημειακή ζωγραφική στα νησιά του Αιγαίου κατά τον 13ο αιώνα. Η περίπτωση της Ρόδου και της Νάξου», στο:Ακαδημία Αθηνών, Κέντρο Έρευνας της Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής τέχνης, Η Βυζαντινή τέχνη μετά την Τέταρτη Σταυροφορία. Η Τέταρτη Σταυροφορία και οι επιπτώσεις της, Αθήνα, 2007, σελ.13-24

*Μαρία Ντούρου-Ηλιοπούλου, «Καταλανική παρουσία στην Κρήτη τον 14ο αιώνα», στο:Πεπραγμένα του Ζ΄Διεθνούς Κρητολογικού Συνεδρίου, τομ. Β2 τμήμα Βυζαντινών και Μέσων χρόνων, Ρέθυμνο 1995, σελ.587-591