Παραμαγνητισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο πιο στενός ορισμός θα ήταν: ένα σύστημα με ασύζευκτα σπιν που ''δεν αλληλεπιδρούν'' μεταξύ τους. Σε αυτήν την πιο στενή έννοια, ο μόνος καθαρός παραμαγνήτης είναι ένα αραιό αέριο ατόμων του μονοατομικού υδρογόνου. Κάθε άτομο έχει ένα μη αλληλεπιδρόν ασύζευκτο ηλεκτρόνιο. Φυσικά, το τελευταίο θα μπορούσε να ειπωθεί για το αέριο ατόμων λιθίου, αλλά αυτά έχουν ήδη δύο συζευγμένα ηλεκτρόνια στον πυρήνα που παράγουν μια διαμαγνητική απόκριση αντίθετου προσήμου. Μιλώντας αυστηρά, το Li είναι συνεπώς ένα μικτό σύστημα, αν και ομολογουμένως το διαμαγνητικό συστατικό είναι ασθενές και συχνά αμελητέο. Στην περίπτωση των βαρύτερων στοιχείων η διαμαγνητική συνεισφορά γίνεται πιο σημαντική και στην περίπτωση του μεταλλικού χρυσού επικρατεί στις ιδιότητες. Φυσικά, το στοιχείο του υδρογόνου δεν αποκαλείται σχεδόν ποτέ 'παραμαγνητικό' επειδή το μονατομικό αέριο είναι σταθερό μόνο σε εξαιρετικά υψηλή θερμοκρασία· τα άτομα του H συνδυάζονται για να σχηματίσουν μοριακό H₂ και κατ' αυτόν τον τρόπο, οι μαγνητικές ροπές χάνονται (''αποσβένονται''), λόγω του ζεύγους των ηλεκτρονίων. Το υδρογόνο είναι συνεπώς ''διαμαγνητικό'' και το ίδιο ισχύει για πολλά άλλα στοιχεία. Αν και η ηλεκτρονιακή διαμόρφωση των μεμονωμένων ατόμων (και ιόντων) των περισσότερων στοιχείων περιέχει ασύζευκτα σπιν, δεν είναι κατ' ανάγκην παραμαγνητικά, επειδή σε θερμοκρασία περιβάλλοντος η απόσβεση είναι ο κανόνας παρά η εξαίρεση. Η τάση απόσβεσης είναι πολύ ασθενής για τα ηλεκτρόνια-f, επειδή τα τροχιακά ''f'' (ιδιαίτερα τα 4''f'') συστέλλονται ακτινικά και επικαλύπτουν μόνο ασθενώς τα τροχιακά των γειτονικών ατόμων. Συνεπώς, τα στοιχεία των λανθανιδών με ατελώς συμπληρωμένα τα τροχιακά 4f είναι παραμαγνητικά ή μαγνητικά διαταγμένα.<ref>J. Jensen and A. R. MacKintosh, {{Cite web|url=http://www2.nbi.ku.dk/page40667.htm|title=Rare Earth Magnetism|accessdate=2009-07-12|archiveurl=https://web.archive.org/web/20101212232011/http://www2.nbi.ku.dk/page40667.htm|archivedate=2010-12-12|url-status=dead}}, (Clarendon Press, Oxford: 1991).</ref>