Αστρονομία ακτίνων Χ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ επιμέλεια, + ιδία κατηγορία |
Διάσωση 0 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
||
Γραμμή 9:
Η παρατήρηση κοσμικών πηγών ακτίνων Χ απαιτεί τα όργανα να φτάσουν σε ύψος μεγαλύτερο των 80 χιλιομέτρων, όπου η απορρόφηση είναι ασήμαντη. Η απαιτούμενη τεχνολογία αναπτύχθηκε από Γερμανούς επιστήμονες κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για την κατασκευή του [[Βαλλιστικός πύραυλος|βαλλιστικού πυραύλου]] V-2. Στις 5 Αυγούστου 1948 ένας από αυτούς του πυραύλους χρησιμοποιήθηκε από τις ΗΠΑ για να συλλεχθούν πληροφορίες σχετικά με την εκπομπή ακτίνων Χ από τον Ήλιο.<ref name=Keller>{{Cite journal|author=Keller CU |title=X-rays from the Sun |journal=Cell Mole Life Sci|year=1995 |volume=51|issue=7 |page=710|doi=10.1007/BF01941268}}</ref>
Η μελέτη των αστρονομικών σωμάτων σε υψηλές ενέργειες (ακτίνες Χ και [[ακτίνες γ]]) ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960. Ο πρώτος πύραυλος που είχε εξοπλιστεί ώστε να ανιχνεύσει ακτίνες Χ ήταν ο [[Aerobee]]. Η ιδέα για την αποστολή του πυραύλου ήταν του [[Ρικάρντο Τζιακόνι]], ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της αστρονομίας ακτίνων-Χ. Ο πύραυλος ήταν εξοπλισμένος με τρεις μετρητές Γκάιγκερ και σκοπός του ήταν να ανιχνεύσει την εκπομπή ακτίνων Χ από τη [[Σελήνη]]. Ο πύραυλος έμεινε για 6 λεπτά σε ύψος μεγαλύτερο από 80 χιλιόμετρα. Αν και ο αρχικός στόχος απέτυχε, οι μετρητές εντόπισαν μια πηγή στον αστερισμό Σκορπίο, την οποία ονόμασαν Σκορπιός Χ-1.<ref name=VimSc912>Βάρβογλης Χάρης (16 Σεπτεμβρίου 2012) [http://www.tovima.gr/science/article/?aid=475005 Ακτινογραφίες του ουρανού] Βήμα Science. Ανακτήθηκε 17 Σεπτεμβρίου 2012</ref> Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας είχαν εντοπιστεί άλλες 20 γαλαξιακές πηγές ακτίνων Χ και οι δύο πρώτες εξωγαλαξιακές, ο ελλειπτικός γαλαξίας [[Μεσιέ 87]] και ο [[κβάζαρ]] [[3C 273]].<ref name="Πλανητες">[http://www.astronomy.gr/main.cfm?module=educational§ion=enc_as&en_id=34&do=detail αστρονομία ακτίνων Χ]{{Dead link|date=Οκτώβριος 2019 }} Πλανητάριο Θεσσαλονίκης. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2012.</ref>
Το 1970 εκτοξεύθηκε το πρώτο διαστημικό αστεροσκοπείο ακτίνων Χ, το ''[[Uhuru]]''. Το ''Uhuru'' ανακάλυψε και παρατήρησε παλμικές δυαδικές πηγές ακτίνων Χ, όπως οι [[Κένταυρος X-3]], [[Ιστία X-1]] και [[Ηρακλής X-1]], και η αναγνώριση της πηγής [[Κύκνος X-1]], της πρώτης υποψίας μαύρης τρύπας. Εκδόθηκαν 4 κατάλογοι πηγών ακτίνων Χ, με τον τελευταίο, τον 4U, να περιλαμβάνει 339 αντικείμενα. Την δεκαετία του 1970 εκτοξεύθηκαν και άλλοι δορυφόροι, οι ANS, ''Ariel 5'', SAS-3, OSO-8, ''Κοπέρνικος'', ''Ηakuchο'' και τέλος [[HEAO-1]]. Αυτοί οι πρώτοι δορυφόροι είχαν ως όργανα παρατήρησης μετρητές Γκάιγκερ.<ref name="Πλανητες"/>
| |||