Γεώργιος Χατζανέστης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|υπογραφή =

}}

 

== Βιογραφικά στοιχεία ==

Κατά τον καθηγητή νεότερης ελληνικής ιστορίας του ΕΚΠΑ, Σπυρίδωνα Πλουμίδη, ο Χατζανέστης δεν ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για την ηγεσία του στρατεύματος καθώς ο ίδιος δεν θεωρούσε επιτακτική την ανάγκη τόνωσης της ψυχολογίας του στρατεύματος.<ref name=Πλουμίδης>Πλουμίδης Σ., ''Τα μυστήρια της Αιγηΐδος'', εκδόσεις Εστία, Αθήνα 2016, σελ.339 - 340</ref> Σύμφωνα με την "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" ο Χατζανέστης, αν και μορφωμένος αξιωματικός, υπήρξε ιδιόρρυθμος και πειθαρχιομανής χωρίς ιδιαίτερες συμπάθειες εντός του στρατεύματος με αποτέλεσμα η τοποθέτησή του "να μην συμβάλει στη ενίσχυση της εμπιστοσύνης του στρατεύματος απέναντι στην ηγεσία του".<ref name=ΙΕΕ/>

 

 

Μετά την κατάρρευση του μετώπου συνελλήφθη και στις 26 Οκτωβρίου 1922 παραπέμφθηκε σε έκτακτο στρατοδικείο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσία. Κατά την απολογία του στο δικαστήριο που ακολούθησε, και που έμεινε στην ιστορία ως [[Δίκη των έξι]], απέδωσε την ήττα του στρατεύματος σε ψυχολογικά αίτια λόγω παράτασης της εκστρατείας.<ref name=Πλουμίδης2>Πλουμίδης Σ. (2016), ο.π., σελ. 334</ref> Σήμερα γίνεται αποδεκτό ότι η κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας δεν είχε βασιμότητα ούτε ως προς το ουσιαστικό ούτε ως προς το νομικό της μέρος.<ref name=Πλουμίδης3>Πλουμίδης Σ. (2016), ο.π., σελ.367</ref><ref name=Βερεμης>[[Θάνος Βερέμης|Βερέμης Θ.]], ''Ο στρατός στην ελληνική πολιτική σκηνή'', εκδόσεις Κουριερ, Αθήνα 1999, σελ. 115</ref> Στις 15 Νοεμβρίου 1922 το δικαστήριο ανακοίνωσε την ενοχή των έξι από τους οκτώ κατηγορουμένους για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και τους καταδίκασε στην ποινή του θανάτου, η οποία και εκτελέστηκε το επόμενο πρωί στο Γουδή, όπου και ενταφιάστηκαν. Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια ενώ αναφώνησε "Η μόνη μου εντροπή είναι ότι υπήρξα αρχιστράτηγος φυγάδων".