Μικύλλιο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
:''Να μην συγχέεται με το [[μυκήλιο]]'' της βοτανικής.
 
[[Εικόνα:Phospholipids aqueous solution structures.svg|thumb|250px|right|Τομή από δομές φωσφολιπιδίων. Παρουσιάζονται ένα [[λιπόσωμα]], μικήλλιομικύλλιο και ένα φύλλο διπλοστιβάδας.]]
[[Εικόνα:Micelle scheme-en.svg|thumb|250px|right|Σχήμα μικηλλίουμικυλλίου από φωσφολιπίδια σε υδατικό διάλυμα. Οι υδρόφιλες κεφαλές σχηματίζουν μια σφαίρα με τις υδρόφοβες ουρές στο κέντρο.]]
 
'''ΜικήλλιοΜικύλλιο''' ([[Αγγλική γλώσσα|αγγλικά]]: micelle) στη [[χημεία]], είναι σωματίδιο μεγέθους [[Κολλοειδές|κολλοειδούς]] που σχηματίζεται συνήθως στο [[νερό]] από τη σύζευξη μορίων ή ιόντων, τα οποία έχουν ένα [[υδρόφιλο]] και ένα [[υδρόφοβο]] άκρο.<ref name="ebbing">{{cite book|title=Γενική Χημεία|author=D. Ebbing, S. Gammon|publisher=ΤΡΑΥΛΟΣ|isbn=960-7990-66-8|year=|chapter=|pages=|url=}}</ref> Τα μικήλλια σε υδατικά διαλύματα έχουν περίπου σφαιρικό σχήμα με τα υδρόφοβα άκρα (ουρές) στο κέντρο του μικηλλίουμικυλλίου και τα υδρόφιλλα άκρα (κεφαλές) να περιβάλλουν το μικήλλιομικύλλιο (στη περιφέρια της σχηματιζόμενης σφαίρας που επικοινωνεί με το υδάτινο μέσο). Αυτά ονομάζονται μικήλλια κανονικής φάσης. Υπάρχουν και τα αντίστροφα μικήλλια, τα οποία σχηματίζονται σε μη υδατικούς διαλύτες, με τα υδρόφιλα άκρα στο κέντρο. Άλλες φάσεις περιλαμβάνουν σχήματα όπως [[ελειψοειδές|ελειψοειδή]], [[κύλινδρος|κυλινδρικά]] ή διπλοστιβάδες.
 
Το σχήμα και το μέγεθος του μικήλλίου είναι συνδυασμός της μοριακής γεωμετρίας των επιφανειοδραστικών μορίων του και των συνθηκών του διαλύτη, όπως η συγκέντρωση επιφανειοδραστικού, η θερμοκρασία, το [[pH]] και η [[ιοντική ισχύς]]. Η διαδικασία του σχηματισμού μικυλλίων αποτελεί μέρος της συμπεριφοράς της φάσης πολλών λιπιδίων, σύμφωνα με τον πολυμορφισμό τους.
Γραμμή 11:
 
==Ιστορία==
Η ικανότητα του σαπουνιού στο νερό να δρα ως απορρυπαντικό, είναι γνωστή για αιώνες. Ωστόσο μόλις στις αρχές του εικοστού αιώνα άρχισε η επιστημονική μελέτη τέτοιων διαλυμάτων. Πρωτοπόρος στον τομέα αυτό ήταν ο James William McBain του πανεπιστημίου του [[Μπρίστολ]]. Το 1913 υπέθεσε την ύπαρξη “κολλοειδών ιόντων” για να εξηγήσει την καλή ηλεκτρολυτική αγωγιμότητα διαλυμάτων παλμιτικού νατρίου.<ref>McBain, J.W., Trans. Faraday Soc. 1913, 9, 99</ref> Αυτές οι ιδιαίτερα κινητικές, αυθόρμητα σχηματισθείσες συστάδες, ονομάστηκαν μικήλλια (micelles), όρος δανειζόμενος από τη Βιολογία και διαδόθηκε από τον G.S. Hartley στο κλασικό του βιβλίο ''Αλυσίδες Αλάτων Παραφίνης: Μια μελέτη στον σχηματισμό ΜικηλλίωνΜικυλλίων.''<ref>Hartley, G.S., Aqueous Solutions of Paraffin Chain Salts, A Study in Micelle Formation, 1936, Hermann et Cie, Paris</ref>
 
==Παραπομπές==