Πολυτονική γραφή της ελληνικής γλώσσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Η περισπωμένη''' βοηθάει ορισμένες φορές στη διάκριση των επιθέτων με τα επιρρήματα-επιρρημάτων. Παράδειγμα: " η Δέσποινα πρόβαλε μοιραία μπροστά του ", σε αυτό το "μοιραια" δεν είναι εύκολο να γίνει ακριβής κατανόηση αν δεν γίνεται η διάκριση με τον τόνο, καθώς το επίθετο παίρνει οξεία 'μοιραία", ενώ το επίρρημα παίρνει περισπωμένη "μοιραῖα". Επιπλέον, στη νέα ελληνική ασυνείδητα, αλλά διατηρείται ελαφρά η διάκριση μεταξύ μακρού και βραχέος φωνήεντος. Για παράδειγμα στη λέξη "άγχος" στον προφορικό λόγο ασυνείδητα προφέρεται πιο μακρά το "α", επειδή στο πολυτονικό θεωρούνταν μακρό, ενώ η λέξη "έχω" ακούγεται πιο κοφτά και σύντομα το "ε", διότι στο πολυτονικό θεωρούνταν βραχύ.

Επιπρόσθετα, στην κλίση των ουσιαστικών σε ορισμένες περιπτώσεις ο τόνος κατεβαίνει στη γενική ενικού/πληθυντικού και στην αιτιατική πληθυντικού, επειδή η λήγουσα γίνεται μακρά. Για παράδειγμα λέμε "του ανθρώπου, των ανθρώπων, τους ανθρώπους", επειδή ο δίφθογγος "ου" και το γράμμα "ω" θεωρούνταν μακρά στο πολυτονικό, οπότε με το πολυτονικό γίνεται καλύτεραπιο εύκολα αντιληπτό πότε κατεβαίνει ο τόνος και πότε όχι.