Ερωφίλη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η γλώσσα της ''Ερωφίλης'' βασίζεται στην [[κρητική διάλεκτος|κρητική διάλεκτο]], χωρίς τα [[Μεσαιωνική Ελληνική γλώσσα|μεσαιωνικά γλωσσικά στοιχεία]] των προγενέστερων κρητικών λογοτεχνικών κειμένων. Όπως όμως ισχύει για όλα τα έργα της κρητικής λογοτεχνίας της ακμής, η γλώσσα δεν είναι η λαϊκή ομιλουμένη, αλλά ένα επεξεργασμένο λογοτεχνικό γλωσσικό όργανο με προσωπικό ύφος. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ύφους του Χορτάτση είναι η περίτεχνη επεξεργασία, οι μεγάλες προτάσεις, η συχνή χρήση δευτερευουσών, η διατάραξη της συντακτικής σειράς των λέξεων, η χρήση λόγιων στοιχείων, που όμως είναι αφομοιωμένα στη γλώσσα του κειμένου,<ref>Κ. Πηδώνια, «Η γλώσσα του Χορτάτση», στο: ''Γεώργιος Χορτάτσης. Ο Πατέρας του Νεοελληνικού Θεάτρου'', αφιέρωμα του ενθέτου «Επτά Ημέρες» της εφ. ''Καθημερινή'', 3 Δεκεμβρίου 2000, σελ. 28.</ref>, καθώς και άλλα εκφραστικά μέσα όπως επαναλήψεις, λογοπαίγνια και παρηχήσεις.

Η αρχαιομάθεια του Χορτάτση διαπιστώνεται από την επιλογή των ονομάτων των ηρώων (''Φιλόγονος'', ''Πανάρετος'', ''Καρπόφορος'', ''Θρασύμαχος'', ''Αρμόδης''), τα οποία είτε ανταποκρίνονται στον χαρακτήρα των προσώπων (''Πανάρετος'', ''Ερωφίλη'', ''Θρασύμαχος''), είτε λειτουργούν ειρωνικά και εντείνουν την τραγικότητα: ο ''Φιλόγονος'', «αυτός που αγαπάει τα παιδιά του», τελικά οδηγεί την κόρη του στην αυτοκτονία· ο ''Καρπόφορος'', αν και υπόσχεται να βοηθήσει το ζευγάρι, τελικά μένει «άκαρπος» .<ref>Στ. Αλεξίου, «Εισαγωγή», στο: ''Ερωφίλη'', τραγωδία Γεωργίου Χορτάτση, επιμέλεια Στυλιανός Αλεξίου-Μάρθα Αποσκίτη, στιγμή, Αθήνα 1988, σελ. 58.</ref>.