Σπυρίδων Λάμπρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Σπυρίδων Λάμπρος''' ([[20 Απριλίου]] [[1851]] - –[[5 Αυγούστου]] [[1919]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] [[πολιτικός]] και [[ιστορικός]], ο οποίος διετέλεσε [[πρωθυπουργός της Ελλάδας]].

Γεννήθηκε στις [[8 Απριλίου]] 1851<ref>{{Cite web|url=http://data.bnf.fr/ark:/12148/cb10528843v|title=Spyrídōn Lámpros (1851-1919) - Auteur - Ressources de la Bibliothèque nationale de France|website=data.bnf.fr|accessdate=2016-10-13}}</ref> στην [[Κέρκυρα]] και ήταν γιος του νομισματολόγου [[Παύλος Λάμπρος|Παύλου Λάμπρου]] που είχε καταγωγή από την [[Ήπειρος (περιοχή)|Ήπειρο]]. Το 1860 μετακόμισε στην Αθήνα με την οικογένεια του, όπου συνέχισε τις εγκύκλιες σπουδές του: τα μαθήματα του ελληνικού σχολείου τα διδάχθηκε κατ' οίκον (1860-18631860–1863) , τα δε γυμνασιακά στο 2ο Γυμνάσιο Αθηνών (1863-18671863–1867), ενώ σπούδασε [[φιλολογία]] στο [[Εθνικό Πανεπιστήμιο]] (1867-18711867–1871). Στη συνέχεια πραγματοποίησε [[Μεταπτυχιακό|μεταπτυχιακές]] σπουδές στο [[Πανεπιστήμιο του Βερολίνου]] και της [[Πανεπιστήμιο της Λειψίας|Λειψίας]], όπου αναγορεύθηκε [[διδάκτωρ]] φιλοσοφίας το 1873. Η διατριβή του είχε τίτλο ''«Τα κατά τους οικιστάς των παρ’ Έλλησιν αποικιών και τας αυτοίς απονεμημένας τιμάς και προνομίας»''. Από το 1875 και έως το 1878 χρόνια πραγματοποίησε επιπλέον μελέτες και σπουδές στην [[Ευρώπη]]: Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία, Βέλγιο, Αγγλία, Αυστρία, Ιταλία.<ref>Δ. Σ.Μπαλάνος, «Σπυρίδων Π. Λάμπρος», ''Ηπειρωτικά Χρονικά'', παράρτημα δεύτερον - βιογραφικόν, τόμ. 3 (1928), σσ. 2-3.</ref> Το 1877 επέστρεψε στην [[Ελλάδα]] και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε υφηγητής της [[Ελληνική ιστορία|ελληνικής ιστορίας]] και [[γραφογνωσία]]ς στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως γενικός επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαιδεύσεως και το 1890 έγινε τακτικός καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας και της [[Παλαιογραφία]]ς στο πανεπιστήμιο Αθηνών<ref name="ekebi">{{Cite web|url=http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=NODE&cnode=461&t=500|title=Εθνικό Κέντρο Βιβλίου / Από το 18ο αιώνα μέχρι το 1935 - Σπυρίδων Λάμπρος|website=www.ekebi.gr|accessdate=2016-10-12}}</ref>, ενώ διετέλεσε δύο φορές πρύτανης του πανεπιστημίου (1904-19051904–1905 και 1911-19121911–1912)<ref>{{Cite journal|url=httphttps://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2014.pdf|title=Πρυτάνεις Πανεπιστημίου Αθηνών|date=2015|journal=Επετηρίδα Πανεπιστημιακών Ετών 2012-2013|publisher=Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών|accessdate=12-10-2016|page=σ. 26|archiveurl=https://web.archive.org/web/20160413084414/http://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2014.pdf|archivedate=2016-04-13|url-status=dead}}</ref> και τρεις φορές κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1893-18941893–1894, 1909-19101909–1910 και 1914-19151914–1915)<ref>{{Cite web|url=http://www.deanphil.uoa.gr/h-sxoli/kosmhteia/istorika-stoixeia.html|title=ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Φιλοσοφικής Σχολής - Ιστορικά Στοιχεία|website=www.deanphil.uoa.gr|accessdate=2016-10-13}}</ref>.

Υπήρξε επίσης γενικός γραμματέας της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων (1901-19181901–1918), πρόεδρος του [[Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων|Συνδέσμου Αθλητικών και Γυμναστικών Συλλόγων]] (1897-19061897–1906), του [[Πανελλήνιος Γυμναστικός Σύλλογος|Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου]] κ.α.<ref name="fa3" />. Αναφέρεται ότι ασχολείται και με το πνευματικό άθλημα του Μπριτζ<ref>Ελευθέριου Σκιαδά, 100 χρόνια Όμιλος Αντισφαίρισης Αθηνών 1895-1995, Μικρός Ρωμηός Ε.Π.Ε., ISBN 960-85466-2-1, σελ. 137</ref>.

Η πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα έγινε το 1861, μαζί με τον αδερφό του Μιχαήλ, όταν και ίδρυσαν το χειρόγραφο περιοδικό ''«Παρνασσός»'' και στις 24 Ιουνίου 1865 τον [[Φιλολογικός σύλλογος Παρνασσός|ομώνυμο Φιλολογικό Σύλλογο]].<ref name="ekebi" /><ref>{{Cite web|url=http://lsparnas.gr/f-s-parnassos.1/o-sullogos.1/istoria/istoria-tou-filologikou-sullogou-parnassou|title=Ιστορία του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού|website=lsparnas.gr|accessdate=2016-10-13|archiveurl=https://web.archive.org/web/20161016042229/http://lsparnas.gr/f-s-parnassos.1/o-sullogos.1/istoria/istoria-tou-filologikou-sullogou-parnassou|archivedate=2016-10-16|url-status=dead}}</ref> Το 1870 έλαβε τον πρώτο έπαινο στο Βουτσίνειο δραματικό διαγωνισμό για το έμμετρο δράμα του ''«Ο τελευταίος κόμης των Σαλώνων»''. Στη συνέχεια δημοσίευσε ποιήματα, δοκίμια κριτικού περιεχομένου, θεατρικά έργα έως το 1873, όταν και αφοσιώθηκε στην επιστημονική έρευνα. Η έρευνα του αυτή σχετίστηκε με τη βυζαντινή, μεσαιωνική και νεώτερη ελληνική γραμματεία, και θεωρήθκεθεωρήθηκε συνεχιστής του έργου του [[Σπυρίδων Ζαμπέλιος|Σπυρίδωνος Ζαμπέλιου]] και του [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου]]. Στο έργο του συγκαταλέγονται 500 δημοσιευμένες και 280 εκδιδόμενες μελέτες, οι οποίες δημοσιεύθηκαν μετά το θάνατό του από τη σύζυγο και τις κόρες του. Από το 1903 εξέδιδε το περιοδικό ''«[[Νέος Ελληνομνήμων]]»'' ενώ ως μέρος του παλαιογραφικού του έργου είναι η αποκατάσταση και δημοσίευση χειρογράφων της βυζαντινής γραμματείας.<ref name="ekebi" />