|
Τα ΜΣΑΦ σε μια ομάδα τείνουν να έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά και ανεκτικότητα. Υπάρχει μικρή διαφορά στην κλινική αποτελεσματικότητα μεταξύ των ΜΣΑΦ, όταν χρησιμοποιούνται σε ισοδύναμες δόσεις.<ref name=dean/> Οι διαφορές μεταξύ των ενώσεων σχετίζονται συνήθως με τις δόσεις της αγωγής (που αναφέρονται στη βιολογική ημιζωή), στην οδό χορήγησης και την κατατομή (προφίλ) ανεκτικότητας.
&&&Όσον αφορά τις ανεπιθύμητες επιπτώσεις, οι επιλεκτικοί αναστολείς COX-2 έχουν χαμηλότερο κίνδυνο γαστρεντερικών αιμορραγιών.<ref name=dean>{{cite book |url=https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK45590/ |title=Comparing NSAIDs – PubMed Clinical Q&A |work=NCBI Bookshelf |publisher=National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine |author=Dean L |quote= Summaries of key questions from the Drug Effectiveness Review Project (DERP), Oregon Health & Science University |date=May 2011 }}</ref> Με την εξαίρεση της ναπροξένης, τα μη επιλεκτικά NSAIDsΜΣΑΦ αυξάνουν τον κίνδυνο καρδιακής προσβολής.<ref name=dean/> Κάποια δεδομένα υποστηρίζουν επίσης ότι η μερικώς επιλεκτική [[nabumetone]]ναμπουμετόνη είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσει γαστρεντερικά συμβάντα.<ref name=dean/>
Καταναλωτική αναφορά σημείωσε ότι η ιβουπροφένη, η ναπροξένη και η [[salsalate]]σαλσαλάτη είναι λιγότερο δαπανηρά από τα άλλα NSAIDsΜΣΑΦ και ουσιαστικά είναι το ίδιο αποτελεσματικά και ασφαλή όταν χρησιμοποιούνται κατάλληλα για να αντιμετωπίσουν την οστεοαρθρίτιδα και τον πόνο.<ref>[http://www.consumerreports.org/health/resources/pdf/best-buy-drugs/Nsaids2.pdf Treating Osteoarthritis and Pain: The Non-Steroidal Anti-Inflammatory Drugs Comparing Effectiveness, Safety, and Price]
Consumers Union 2005 {{dead link|date=July 2019}}</ref>
==Φαρμακοκινητική==
Τα περισσότερα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα είναι ασθενή οξέα, με pKa της τάξης 3–5. Απορροφούνται καλά από τοτον [[stomachστόμαχος|στόμαχο]] και τον εντερικό ^^mucosa βλεννογόνο^^. Είναι ισχυρά ^^protein-bound πρωτεϊνοδεσμευμένες^^ στο πλάσμα (συνήθως >95%), συνήθως στηνστη [[humanλευκωματίνη serum albumin|albumin]](αλβουμίνη), έτσι ώστε ο [[^^volume of distribution όγκος κατανομής^^]] τους να προσεγγίζει συνήθως στον όγκο του πλάσματος. Τα περισσότερα NSAIDsΜΣΑΦ μεταβολίζονται στο [[ήπαρ]] με οξείδωση και σύζευξη με ανενεργούς μεταβολίτες που απεκκρίνονται συνήθως στα [[urineούρο|ούρα]], αν και κάποια φάρμακα απεκκρίνονται στη [[bileχολή]]. Ο μεταβολισμός μπορεί να είναι ανώμαλος σε κάποιες καταστάσεις ασθένειας και μπορεί να συμβεί συσσώρευση ακόμα και με την κανονική δοσολογία.
Η ιβουπροφένη και η δικλοφενάκη έχουν σύντομες ημιζωές (2–3 ώρες). Κάποια NSAIDsΜΣΑΦ (συνήθως οξικάμες) έχουν πολύ μεγαλεςμεγάλες ημιζωές (π.χ. 20–60 ώρες).
==Ιστορικό==
[[File:Bayer Aspirin ad, NYT, February 19, 1917.jpg|thumb|200px|right|Μία από τις πρώτες διαφημίσεις της ασπιρίνης Bayer, δημοσιευμένη στη ''[[The New York Times]]'' το 1917]]
Από την εποχή της ελληνικής ιατρικής μέχρι το μέσο του 19ου αιώνα, η ανακάλυψη φαρμακευτικών παραγόντων ήταν [[empiricalεμπειρική evidenceσχέση|empiricalεμπειρική]] τέχνη· δοξασίες και μυθολογικές κατευθύνσεις συνδυαζόντουσαν στην ανάπτυξη φυτικών και ανόργανων προϊόντων που αποτελούσαν τη δαπανηρή φαρμακοποιία της εποχής. Τα φύλλα [[^^Myrtus μυρτιά, μυρσίνη, μύρτος^^|Myrtle]]ς εχρησιμοποιούντο από το 1500 π.Χ.. Ο Ιπποκράτης (460–377 π.Χ.) ανέφερε πρώτος τη χρήση φλοιού [[willowιτιά]] barkς<ref name=organica>John McMurry. [https://books.google.com/books?id=LZ4xXyz8Qy4C Química Orgánica] (in Spanish). Published by Cengage Learning Editores, 2005. {{ISBN|970-686-354-0}}</ref> και το 30 π.Χ. ο [[CelsusΚέλσος]] περιέγραψε τα σημάδια φλεγμονής και χρησιμοποίησε επίσης willowφλοιό barkιτιάς για να τα μετριάσει. Στις 25 Απριλίου 1763, ο [[Edward Stone (clergyman)|Edward Stone]] έγραψε στη [[RoyalΒασιλική Society]]Εταιρεία περιγράφοντας τις παρατηρήσεις του στη χρήση φαρμάκων με βάση ττο willowφλοιό barkιτιάς σε [[πυρετός|εμπύρετους]] ασθενείς.<ref name=goodman>{{cite book |last1=Hardman |first1=Joel G. |last2=Limbird |first2=Lee E. |last3=Goodman Gilman |first3=Alfred |title=Goodman & Gilman, las bases farmacológicas de la terapéutica. |edition=9 |year=1996 |publisher=Ed. McGraw-Hill Interamericana |location=[[México, D. F.]] |isbn=978-0-07-026266-9 |chapter=Capítulo 27: Analgésicos-antipiréticos, antiinflamatorios y fármacos que se utilizan en el tratamiento de la gota.}}</ref> Το ενεργό συστατικό του willowφλοιού barkιτιάς, ένας [[glycoside]]γλυκοζίτης που λέγεται [[^^salicin ιτεΐνη, (σαλικίνη^^]]), πρωτοαπομονώθηκε από τον [[Johann Andreas Buchner]] το 1827. Μέχρι το 1829, ο Γάλλος χημικός Henri Leroux είχε βελτιώσει τη διαδικασία εξαγωγής ώστε να πάρει περίπου 30g καθαρισμένης ιτεΐνης από 1,5{{nbsp}}kg of barkφλοιού.<ref name=goodman />
Με [[υδρόλυση]], η ιτεΐνη απελευθερώνει [[γλυκόζη]] και σαλικυλική αλκοόλη που μπορεί να μετατραπεί σε [[salicylicσαλικυλικό acid]]οξύ και τα δύο [[in vivo|εν ζωή]] και μέσω χημικών μεθόδων.<ref name=organica /> Το οξύ είναι πιο αποτελεσματικό από την ιτεΐνη και πέρα από τις ^^fever-reducing αντιπυρετικές^^ ιδιότητες, είναι αντιφλεγμονώδες και αναλγητικό. Το 1869, ο [[Hermann Kolbe]] συνέθεσε σαλικυλικά, αν και ήταν υπερβολικά όξινα για τον [[gastricγαστρικό mucosa]]βλεννογόνο.<ref name=organica /> Η αντίδραση που χρησιμοποιείται για τη σύνθεση [[aromaticαρωματικοί hydrocarbonυδρογονάνθρακες|αρωματικού]] οξέος από [[φαινόλη]] παρουσία CO2CO<sub>2</sub> είναι γνωστή ως η [[αντίδραση Kolbe-Schmitt reaction]].<ref>{{cite journal |title=Ueber Synthese der Salicylsäure |author=Hermann Kolbe |journal=[[Annalen der Chemie und Pharmacie]] |year=1860 |volume=113 |issue=1 |pages=125–27 |doi=10.1002/jlac.18601130120 |author-link=Adolph Wilhelm Hermann Kolbe |url=https://zenodo.org/record/1427141 }}</ref><ref>{{cite journal |title=Beitrag zur Kenntniss der Kolbe'schen Salicylsäure Synthese |author=R. Schmitt |journal=[[Journal für Praktische Chemie]] |year=1885 |volume=31 |issue=1 |pages=397–411 |doi=10.1002/prac.18850310130 |url=https://zenodo.org/record/1427904 }}</ref><ref>{{cite journal | last=Lindsey | first=Alan S. | last2=Jeskey | first2=Harold |title=The Kolbe-Schmitt Reaction |year=1957 |journal=[[Chem. Rev.]] |volume=57 |issue=4 |pages=583–620 |doi=10.1021/cr50016a001 }} (Review)</ref>
[[File:Kolbe-Schmitt-reaction-mechanism.png|700px|center|Μηχανισμός αντίδρασης Kolbe–Schmitt]]
Μέχρι το 1897 ο Γερμανός χημικός [[Felix Hoffmann]] και η εταιρεία [[Bayer AG]] δημιούργησαν μια νέα εποχή στη φαρμακολογία μετατρέποντας το σαλικυλικό οξύ σε ακετυλοσαλικυλικό οξύ — που ονομάστηκε [[ασπιρίνη]] από τον [[Heinrich Dreser]]. Άλλα NSAIDsMSAF όπως η ιβουπροφένη αναπτύχθηκαν από τη δεκαετία του 1950.<ref name=goodman />
Το 2001, τα NSAIDsMSAF συνταγογραφήθηκαν για 70.000.000 περιπτώσεις και 30{{nbsp}}δισεκατομμύρια ως μη συνταγογραφούμενες δόσεις ^^Over-the-counter μη συνταγογραφούμενος^^και πουλήθηκαν σε ένα έτος στις Η.Π.Α..<ref name="pmid11464731">{{cite journal |author=Green GA |title=Understanding NSAIDs: from aspirin to COX-2 |journal=Clinical Cornerstone |volume=3 |issue=5 |pages=50–60 |year=2001 |pmid=11464731 |doi=10.1016/S1098-3597(01)90069-9 |issn=1098-3597 }}</ref>
==Έρευνα==
| 