Ηγουμενίτσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Ηγουμενίτσα είναι μια σχετικά καινούρια πόλη που ανοικοδομήθηκε στις αρχές του προηγούμενου αιώνα: το 1908, επί σουλτάνου Ρεσάτ Πασά, ο Χαμίτ Μπέης του ΓρεκοχωρίουΓκρικοχωρίου<ref name=":0">{{Cite book|title=Η ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΉ ΤΗΣ ΗΠΕΊΡΟΥ 1895|first=Μιχάλης|last=Κοκολάκης|publisher=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών|isbn=|year=2003|location=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών|page=310|quote=}}</ref>(παλιό Γραικοχώρι), προικισμένος με σπάνια διορατικότητα για την εποχή, είχε προμαντέψει την αξία του λιμανιού της Ηγουμενίτσας και σκέφτηκε να ιδρύσει σ’ αυτό μια πόλη κοντά στην παραλία που θα ονομαζόταν προς τιμήν του σουλτάνου «Ρεσατ-γιέ». Τα φιλόδοξα σχέδια του Χαμίτ διακόπτονται από την έναρξη των βαλκανικών πολέμων και την ενσωμάτωση της περιοχής στο ελληνικό κράτος τον Φεβρουάριο του 1913. Σε απογραφή του 1920 η κοινότητα Ηγουμενίτσας αριθμούσε 649 κατοίκους και τρεις οικισμούς: την Ηγουμενίτσα, τη Γράβα και το Λιμάνι. Τρία χρόνια αργότερα, τα τραγικά γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής, οδηγούν στην περιοχή μερικές εκατοντάδες πρόσφυγες που εγκαθίστανται στην πόλη και την εμπλουτίζουν με νέο ανθρώπινο δυναμικό.<ref>{{Cite web|url=http://www.igoumenitsamuseum.gr/view_subpage/3/15/i-poli|title=ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ - ARCHAEOLOGICAL MUSEUM OF IGOUMENITSA|last=info@getid.gr|website=ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ - ARCHAEOLOGICAL MUSEUM OF IGOUMENITSA|accessdate=2016-10-09}}</ref>

Στην εποχή του χαλκού η περιοχή ανήκε στο φύλο των [[Θεσπρωτοί|Θεσπρωτών]] και κατά την παράδοση το νησάκι ΠρασούδιΑγιονήσι στον κόλπο της Ηγουμενίτσας ήταν ο βράχος που έριξε ο Πολύφημος στον [[Οδυσσέας|Οδυσσέα]]. Επίσης στην [[Οδύσσεια]] αναφέρεται η επίσκεψη του [[Οδυσσέας|Οδυσσέα]] στον βασιλιά Φείδωνα και στο θεσπρωτικό ιερό μαντείο της [[Αρχαία Δωδώνη|Δωδώνης]].

Στην κλασική εποχή Κερκυραίοι σύμφωνα με το Θουκυδίδη, ίδρυσαν την αποικία της Τορώνης ή Κερκυραϊκής Περαίας στην περιοχή του Πύργου Ραγίου, μεβάσεις ισχυράτείχους ισοδομικάΜυκηναϊκής τείχηεποχής και με πληθυσμό 6.000 κατοίκων στην οποία κατέφυγαν οι εκδιωχθέντες ολιγαρχικοί του νησιού κατά τον Κερκυραϊκό εμφύλιο πόλεμο το [[427 π.Χ.]][[Αρχείο:Ancient theatre of Gitana.JPG|thumb|Αρχαίο θέατρο Γιτάνων|left]]

Βορειοανατολικά από το σημερινό [[Λαδοχώρι Θεσπρωτίας|Λαδοχώρι]], σ' ένα αντέρεισμα του βουνού ΖούμπριΖουμπρί και πλάι στο ρέμα που διασχίζει το χωριό, μαρτυρείται η ύπαρξη ρωμαϊκού οικισμού ( των αυτοκρατορικών χρόνων).<ref>[http://olympias.lib.uoi.gr/jspui/handle/123456789/26043] Δ. Κ. Σαμσάρης, Η ρωμαϊκή αποικία της Φωτικής στη Θεσπρωτία της Ηπείρου (Ιστορικογεωγραφική και επιγραφική συμβολή), Γιάννινα 1994, σ. 95-96</ref> Η Ρωμαϊκή έπαυλη,οι αγροτικές εγκαταστήσεις, τα λουτρά και οι νεκρικοί θάλαμοι δείχνουν τον πλούτο των κατοίκων της περιοχής. Στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το Δικαστικό Μέγαρο της πόλης, ανασκαφείς έδειξαν ότι οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ως λιμάνι. Αργότερα στο σημείο του δημοτικού σταδίου της Ηγουμενίτσας ανακαλύφθηκε η νεκρόπολη του οικισμού που είχε ιδρυθεί εδώ.

Ένας άλλος οικισμός με το όνομα «Τρουμπε» στην περιοχή της Νέας Σελεύκειας ήρθε στο φως. Φαίνεται ότι η περιοχή αυτή στην Ηγουμενίτσα, προκάλεσε το ενδιαφέρον των Ρωμαίων για δημιουργία οικισμών λόγω του πλούσιου βοσκότοπου που επικρατούσε. Αυτό το γεγονός δείχνει ότι ο κόλπος της Ηγουμενίτσας έπαιξε μεγάλο ρόλο στην ύστερη αρχαιότητα ως καταφύγιο πλοίων πολεμιστών και από άλλες χώρες. Αργότερα στο τέλος των Βυζαντινών χρόνων ο ρωμαϊκός οικισμός του Λαδοχωρίου καταστράφηκε από τους Γότθους, ενώ μετά από πολλά χρονιά ανακαλύφθηκε και φυγαδεύτηκε από αγνώστους ένας πλούσιος τάφος-σαρκοφάγος ενός Ρωμαίου στρατιώτη, πιθανώς του διοικητή της περιοχής με την χρυσή πανοπλία και τα χρυσά σπαθιά του, δείχνοντας την μέθοδο των Ρωμαίων παρόμοια με αυτήν των Αιγυπτίων και την πίστη τους στην μεταθάνατονμετά θάνατον ζωή.

Κατά τον Μεσαίωνα η Θεσπρωτία υπέφερε από επιδρομές Σλάβων, Βανδάλων, Γότθων και Οθωμανών. Ουσιαστικά η Ηγουμενίτσα είναι γνωστή από το 1285 όταν δόθηκε προίκα μαζί με το νησί των ΣυβοτωνΣυβότων και τον ΒουθρωτοΒουθρωτό, στην γυναίκα του Φιλίππου Τάραντα ,Θυγαρ. Αργότερα τα παράλια της Ηπείρου κατακτήθηκαν από τους Ενετούς, δημιουργώντας κύριες βάσεις στη ΣαγιαδαΣαγιάδα και το Φανάρι. Στην περιοχή της Ηγουμενίτσας οι Ενετοί έχτισαν ένα ομοιόμορφο κάστρο με βυζαντινή αρχιτεκτονική στο Δασύλλιο ακριβώς πίσω από το σημερινό κτήριο της Περιφερειακής Ενότητας. Μέσα στο κάστρο υπήρχαν περίπου 20 σπίτια των Ενετών καθώς και λιγοστές καλύβες αριστερά έξω από το κάστρο των μετοίκων της Γκούμανης, στην κοινότητα της Γράβας. Υπήρχε επίσηςδε κιστην ακτή ένα φρούριοφυλάκιο στοόπου σημερινόσήμερα τελωνείο.το Γνωστόνπαλιό είναι ότι η μίση Ηγουμενίτσα εκείνη την εποχή καλυπτόταν από την θάλασσατελωνείο. Ύστερα από πολλές μάχες μεταξύ Βενετών και Τούρκων στην περιοχή της Ηγουμενίτσας, το 1685 το κάστρο της, ανατινάχθηκε από τον Ενετό, Μοροζινι και μετέφερε τα 12 κανόνια του στη Κέρκυρα.[[File:Il porto Coronelli.jpg|thumb|Απεικόνιση του λιμανιού της Ηγουμενίτσας από τον [[Βιντσέντζο Μαρία Κορονέλλι|Βιντσέντζο Κορονέλλι]], 17ος αιώνας]] Στη συνέχεια στη περιοχή διαμορφώθηκαν διάφοροι οικισμοί, ενώ την χρησιμοποιούσαν σαν αγκυροβόλιο οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Ιταλοί. Η περιοχή άρχισε να χρησιμοποιείται ως «Porto delle Gomenizze», καθώς οι και οι Ιταλοί ονόμασαν το ΑγονήσιΑγιονήσι στονστην άνοιγμαείσοδο του κόλπου ως «Scoglio della Madonna» (σκόπελος της Παναγιάς). Οι οικισμοί της περιοχής από το 1693 ήταν το Γραικοχώρι[[Γκρικοχώρι]]<ref name=":0" /> με τους περισσότερους κατοίκους, πρόκειταιΧριστιανούς γιαδίγλωσσους κατοίκουςκαι κατεστραμμένων χωριών,αλλαξοπιστήσαντες Αρβανίτες, Σουλιώτες κ.αμουσουλμάνους. Μετά ακολουθεί η Γράβα <ref>{{Cite book|title=Η ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΉ ΤΗΣ ΗΠΕΊΡΟΥ ΣΤΟ ΣΑΛΝΑΜΕ ΤΟΥ 1895|first=Μιχάλης|last=Κοκολάκης|publisher=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.|isbn=|year=2003|location=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών|page=310|quote=}}</ref>(Βουνοσπηλιά) με 3553 οικογένειεςχανέδες (σπίτια) , πληθυσμό αρρένων: 119, θηλέων:118, ένα κοινό σχολείο με 13 μαθητές και το Λιμάνι η αλλιώς Γουμενίτσα με 15 κατοίκους ένα καφενεδάκι κι ένα τελωνείο με το όνομα Dogana. «Γουμενίτζα<ref>{{Cite book|title=ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ Τόμος Β'|first=Π.|last=Αραβαντινός|publisher=Τυπογραφείον Σ.Κ. Βλαστού|isbn=|year=1857|location=Εν Αθήναις|page=41|quote=}}</ref> ή Ηγουμενίτζα λιμήν της Θεσπρωτίας και φρούριον αξιόλογον εκ των πολέμων της Τουρκίας και Βενετίας αναφέρεται δε υπάρχουσα προ του έτους 1350».

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Χαμίτ Μπέης τουαπό, ΓραικοχωρίουΓκρικοχώρι<ref>{{Cite book|title=Η ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΉ ΤΗΣ ΗΠΕΊΡΟΥ 1895|first=Μιχάλης|last=Κοκολάκης|publisher=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών/Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών|isbn=|year=2003|location=Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών|page=310|quote=}}</ref> σε συνεργασία με τον φίλο του σουλτάνο Ρεσάτ Πασσά, προσπαθεί να δημιουργήσει μια πόλη-λιμάνι που θα αποτελούσε και τη πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας με το όνομα Ρεσατγιέ. Όμως η πόλη δεν είχε ούτε ανθρώπους ούτε μαγαζιά. Έτσι διάφοροι άνθρωποι από τα γειτονικά χωριά ήρθαν στην Ρεσατγιέ να ζήσουν. Οι πιο πλούσιοι αγόρασαν στρέμματα γης από τον Μπέη. Στη συνέχεια έχτισε ένα μακροσκελές κτήριο με σχήμα Γ που απλωνόταν από τη σημερινή οδό της 8ης Δεκεμβρίου έως αυτήν της Κύπρου. Το κτήριο αυτό περιελάμβανε ισόγεια καταστήματα, ένα πανδοχείο στον πρώτο όροφο, από κάτω ένα εστιατόριο, φούρνο, ηλεκροφωτιστήριο, φανοποιείο.

Το [[1936]] με την ίδρυση του νομού Θεσπρωτίας η Ηγουμενίτσα προήχθη σε δήμο και ορίζεται πρωτεύουσα του νομού. Κατά την διάρκεια του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] καταστρέφεται ολοσχερώς από τα Γερμανικά στρατεύματα σε συνεργασία με ντόπιους Αλβανοτσάμηδες και μετά το τέλος του ανοικοδομείται με νέο σχέδιο. ΤοΗ πορθμειακή γραμμή Ηγουμενίτσας-[[1960Κέρκυρα]]ς δημιουργήθηκε στις 6 Ιούνη 1955 με τηνπρώτο εκβάθυνσητο τουανοιχτού διαύλουτύπου: δημιουργείται ηF/B πορθμειακή"Σέριφος"<ref>{{Cite web|url=https://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:ItEyHmfaUWkJ:https://www.corfuhistory.eu/?p=5269+&cd=1&hl=el&ct=clnk&gl=gr|title=Τα πρώτα πορθμεία στη γραμμή ΗγουμενίτσαςΚέρκυρα-Ηγουμενίτσα – CorfuHistory|website=webcache.googleusercontent.com|accessdate=2019-12-08}}</ref>. Το [[Κέρκυρα1960]]ς με την εκβάθυνση του διαύλου δημιουργείται και η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την [[Ιταλία]].<ref>Φραγκίσκος Πουκεβίλ : Ήπειρος (Ταξίδι στην Ελλάδα), εκδόσεις Αφοι Τολίδη, 1994</ref>,<ref>Γιάννης Γ. Σάρρας : Η Θεσπρωτία δια μέσου των αιώνων, 3 τόμοι, εκδόσεις Κ.Ε.Ε. Χάρη Πάτση, Αθήνα 1998</ref>,<ref>Σπύρος Μουσελίμης: Ιστορικοί περίπατοι ανά τη Θεσπρωτία, Γ' έκδ. Γιάννινα 1977</ref>

Την τελευταία δεκαετία η έκταση της υπερδιπλασιάστηκε και η πόλη επεκτάθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις, συμπεριλαμβάνοντας στο ενιαίο οικιστικό σύνολο τα τοπικά διαμερίσματα της [[Νέα Σελεύκεια Θεσπρωτίας|Ν. Σελεύκειας]] (μαζί με τους οικισμούς Εθνικής Αντιστάσεως και Αμπελιών), του [[Λαδοχώρι Θεσπρωτίας|Λαδοχωρίου]] και του [[Γραικοχώρι Θεσπρωτίας|Γραικοχωρίου]], τα οποία και αποτελούν τους νέους οικιστικούς υποδοχείς του πολεοδομικού συγκροτήματος της Ηγουμενίτσας.Τη Την ραγδαία ανάπτυξή της τη βοήθησαν δύο κυρίως παράγοντες. Η κατασκευή του νέου λιμανιού, το οποίο αποτελεί πλέον το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, και η κατασκευή της [[Εγνατία οδός|Εγνατίας]] οδού, του οδικού άξονα που συνδέει την Ηγουμενίτσα με τα [[Ιωάννινα]] κατά κύριο λόγο, αλλά και με τη [[Θεσσαλονίκη]] και την [[Αλεξανδρούπολη]]. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κατασκευή της έχει μειώσει το χρόνο ταξιδιού μεταξύ Ιωαννίνων και Ηγουμενίτσας από σχεδόν 2 ώρες σε 40 λεπτά οδήγησης.[[Αρχείο:Igoumenitsa from sea.jpg|thumb|right|250px|Πανόραμα από τη θάλασσα]]