Pontiac GTO: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[1967]], η κορυφαία έκδοση της GTO εξοπλίστηκε με έναν κινητήρα 6.560 κυβικών εκατοστών (400 κυβικών ιντσών), με 3 διαφορετικές ρυθμίσεις ισχύος. Η ισχυρότερη απέδιδε 360 hp (270 kW) στις 5.100 στροφές /το λεπτό, με ροπή 594 N·m (438 ft·lbf) στις 3.600 στροφές /το λεπτό. Στο ξεκίνημα της ίδιας σεζόν, επίσης, το άκρως αναχρονιστικό 2-τάχυτο αυτόματο κιβώτιο αντικαταστάθηκε από ένα 3-τάχυτο αυτόματο Turbo-Hydramatic TH-400, που έφερε και λειτουργία Hurst Performance Dual-Gate, επιτρέποντας στον οδηγό να επιλέγει είτε αυτόματη λειτουργία, βάζοντας τον λεβιέ στο «Drive», είτε σειριακή υπό τον έλεγχο του οδηγού. Επιπλέον, το [[1967]] εισήχθη και μια εντυπωσιακή σχεδιαστική καινοτομία: ένα στροφόμετρο πάνω στο καπό του αυτοκινήτου, που μάλιστα, αν και εξωτερικό, έφερε και φωτισμό για το βράδυ, δίνοντας έτσι μια εντυπωσιακή αίσθηση κατά την νυχτερινή οδήγηση. Για όσους πάντως διαφωνούσαν με την ιδέα αυτή, η GTO μπορούσε να παραγγελθεί και με συμβατικό στροφόμετρο στον πίνακα οργάνων.

Όπως συνέβη και με όλα τα μοντέλα που πωλούντο στις [[ΗΠΑ]], όσες GTO κατασκευάστηκαν από την 1-η1η Ιανουαρίου [[1968]] και μετά, απέκτησαν στάνταρ μπροστινές [[Ζώνη ασφαλείας|ζώνες ασφαλείας]], προσκέφαλα στα μπροστινά καθίσματα και πλαϊνούς ανακλαστήρες. Το [[1969]], τα αναχρονιστικά τριγωνάκια στα μπροστινά παράθυρα καταργήθηκαν.

Ο μοναδικός διαθέσιμος κινητήρας στην νέα GTO, ήταν ένας 5.7 λίτρων (350 κυβικών ιντσών), με ισχύ 200 hp (149 kW) στις 4.400 στροφές /το λεπτό και ροπή 400 N·m (295 ft·lbf) στις 2.800 στροφές /το λεπτό.

Η [[General Motors]] είχε μεγάλες προσδοκίες για επίτευξη πώλησης 18.000 αντιτύπων, όσο ήταν το ανώτατο δυνατό ετήσιο όριο παραγωγής, αλλά η υποδοχή της νέας Pontiac GTO στις [[ΗΠΑ]] ήταν πολύ χλιαρή. Η σχεδίασή της κυριολεκτικά χλευάστηκε από τους κριτικούς ως πολύ «συντηρητική» και «ανώνυμη» για να θεωρηθεί αντάξια με την κληρονομιά των ένδοξων κλασικών GTO του [[1964]]​​ - [[1974]] ή έστω να ταιριάξει αισθητικά με τις υψηλές επιδόσεις του νέου μοντέλου. Επιπλέον, εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν μια παράλληλη έκδοση του αυστραλιανού Holden Monaro με λίγο διαφορετική γρίλια, οι πιστοί οπαδοί των παραδοσιακών GTO, και γενικότερα της σχολής των muscle cars, αισθάνθηκαν προδομένοι από την ανικανότητα της [[General Motors]] να παρουσιάσει ένα γνήσιο «made in USA» αυτοκίνητο που θα ενσωμάτωνε έστω και κάποια ρετρό σχεδιαστικά στοιχεία από τα κλασικά muscle cars της [[Δεκαετία 1960|δεκαετίας του 1960]] και των αρχών της [[Δεκαετία 1970|δεκαετίας του 1970]]. Αυτό το αίσθημα εντάθηκε περαιτέρω λόγω της ταυτόχρονης αναβίωσης της μόδας των muscle cars, με το λανσάρισμα της 5^ης γενιάς της [[Ford Mustang]] στα τέλη Οκτωβρίου του [[2004]], που διέθετε παραδοσιακή αισθητική εμπνευσμένη από την Mustang 1^ης γενιάς, της εκδοχής του [[1967]], καθώς και την σχεδόν ταυτόχρονη εισαγωγή των μοντέλων ανάλογης φιλοσοφίας [[Dodge Charger]] (τον Φεβρουάριο του [[2005]]), [[Dodge Magnum]] και [[Chrysler 300]]. Ως αποτέλεσμα της «πλημμύρας» τόσων ρετρό μοντέλων, η νέα Pontiac GTO επισκιάστηκε.