Πρόγραμμα Μανχάταν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διάσωση 1 πηγών και υποβολή 0 για αρχειοθέτηση.) #IABot (v2.0 |
|||
Γραμμή 15:
Η ανακάλυψη της πυρηνικής σχάσης από τους Γερμανούς χημικούς [[Ότο Χαν]] και [[Φριτς Στράσμαν]] το 1938 και η θεωρητική εξήγηση της [[Λίζε Μάιτνερ]] και του [[Όττο Φρις]] κατέστησαν την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας θεωρητική πιθανότητα. Υπήρχαν φόβοι ότι ένα γερμανικό σχέδιο ατομικής βόμβας θα αναπτυσσόταν πιο γρήγορα, ειδικά μεταξύ των επιστημόνων που ήταν πρόσφυγες από τη [[ναζιστική Γερμανία]] και άλλες φασιστικές χώρες.{{sfn|Jones|1985|p=12}} Τον Αύγουστο του 1939, οι Ουγγροι φυσικοί [[Λέο Σίλαρντ]] (Leo Szilard) και [[Γιουτζίν Βίγκνερ]] (Eugene Wigner) συνέταξαν τη λεγόμενη "επιστολή Einstein-Szilard", η οποία προειδοποίησε για την πιθανή ανάπτυξη «εξαιρετικά ισχυρών βόμβων νέου τύπου». Κάλεσαν τις Ηνωμένες Πολιτείες να λάβουν μέτρα για να αποκτήσουν αποθέματα μεταλλευμάτων ουρανίου και να επιταχύνουν την έρευνα του [[Ενρίκο Φέρμι]] και άλλων σε πυρηνικές αλυσιδωτές αντιδράσεις. Υπογράφηκε και από τον [[Άλμπερτ Αϊνστάιν]] και παραδόθηκε στον Πρόεδρο [[Φραγκλίνος Ρούσβελτ|Φραγκλίνο Ρούσβελτ]]. Ο Ρούσβελτ κάλεσε τον Λάιμαν Μπριγκς (Lyman Briggs) του Εθνικού Γραφείου Προτύπων να διευθύνει τη Συμβουλευτική Επιτροπή για το ουράνιο για να διερευνήσει τα θέματα που είχε θέσει η επιστολή. Ο Μπριγκς συγκάλεσε διάσκεψη στις 21 Οκτωβρίου 1939, στην οποία παρευρέθηκαν οι Σίλαρντ, Βίγκνερ και [[Έντουαρντ Τέλλερ]] (Edward Teller). Η επιτροπή ενημέρωσε τον Ρούσβελτ τον Νοέμβριο ότι το ουράνιο «θα παρείχε πιθανή πηγή βομβών με καταστροφική ισχύ πολύ μεγαλύτερη από ο,τιδήποτε είναι τώρα γνωστό».<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=16–20}}.</ref>
Το αμερικανικό ναυτικό επιχορήγησε το Πανεπιστήμιο Κολούμπια με $ 6.000, τα περισσότερα από τα οποία ο Φέρμι και ο Σίλαρντ δαπάνησαν για την αγορά [[γραφίτης|γραφίτη]]. Μια ομάδα καθηγητών του Κολούμπια, μεταξύ των οποίων οι Φέρμι, Σίλαρντ, Γιουτζίν Τ. Μπουθ (Eugene T. Booth) και Τζον Ντάννινγκ (John Dunning), δημιούργησαν την πρώτη αντίδραση πυρηνικής σχάσης στην Αμερική, επαληθεύοντας το έργο των Χαν και Στράσμαν. Η ίδια ομάδα δημιούργησε στη συνέχεια μια σειρά πρωτότυπων πυρηνικών αντιδραστήρων (ή "πασσάλων" όπως τους αποκαλούσε ο Φέρμι) στο Πάπιν Χολ (Pupin Hall) του Κολούμπια, αλλά δεν ήταν ακόμη σε θέση να επιτύχουν αλυσιδωτή αντίδραση<ref>{{Cite web|url=https://physics.columbia.edu/home/fermi-columbia|title=Fermi at Columbia {{!}} Department of Physics|website=physics.columbia.edu|access-date=29 July 2019|archiveurl=https://web.archive.org/web/20190621185402/https://physics.columbia.edu/home/fermi-columbia|archivedate=2019-06-21|url-status=dead}}</ref>. Η Συμβουλευτική Επιτροπή για το Ουράνιο μετονομάστηκε σε Εθνική Επιτροπή Έρευνας Άμυνας (NDRC) για το Ουράνιο όταν επαναδημιουργήθηκε στις 27 Ιουνίου 1940<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|pp=337–338}}.</ref>. Ο Μπριγκς πρότεινε να δαπανηθούν 167.000 δολάρια για την έρευνα για το ουράνιο, ειδικότερα για το ισότοπο ουράνιο-235 και το πλουτώνιο, το οποία ανακαλύφθηκε το 1940 στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Στις 28 Ιουνίου 1941 ο Ρούζβελτ υπέγραψε την εκτελεστική εντολή 8807, η οποία δημιούργησε το Γραφείο Επιστημονικής Έρευνας και Ανάπτυξης (Office of Scientific Research and Development, OSRD)<ref>{{cite web |url=http://www.presidency.ucsb.edu/ws/index.php?pid=16137 |title=Executive Order 8807 Establishing the Office of Scientific Research and Development |date=28 June 1941 |accessdate=28 June 2011}}</ref> με Διευθυντή τον [[Βάνεβαρ Μπους]] (Vannevar Bush). Το γραφείο ήταν εξουσιοδοτημένο να ασχολείται με μεγάλα έργα μηχανικής εκτός από την έρευνα.<ref name="Hewlett&Anderson, pp. 40-41">{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=40–41}}.</ref> Η επιτροπή NDRC για το ουράνιο αποτέλεσε το τμήμα S-1 του OSRD, ενώ η λέξη "ουράνιο" «καταργήθηκε» για λόγους ασφαλείας.<ref>{{harvnb|Jones|1985|p=33}}.</ref>
Στη Βρετανία, οι Frisch και Ρούντολφ Πάιερλς (Rudolf Peierls) στο [[Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ]] πραγματοποίησαν σημαντική ανακάλυψη διερευνώντας την [[κρίσιμη μάζα]] του ουρανίου-235 τον Ιούνιο του 1939<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|pp=322–325}}.</ref>. Οι υπολογισμοί τους έδειξαν ότι η μάζα αυτή ήταν τάξης μεγέθους 10 χιλιογράμμων (22 λιβρών) που ήταν αρκετά μικρή για να μεταφερθεί από ένα βομβαρδιστικό ημερήσιων βομβαρδισμών<ref name="Hewlett, p. 42">{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|p=42}}.</ref>. Το μνημόνιο "Frisch-Peierls" του Μαρτίου 1940 αποτέλεσε το εναρκτήριο συμβάν για το βρετανικό σχέδιο ατομικής βόμβας και την επιτροπή MAUD,<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=39–40}}.</ref> οποία συνέστησε ομόφωνα την ανάπτυξη ατομικής βόμβας.<ref name="Hewlett, p. 42" /> Τον Ιούλιο του 1940, η Βρετανία είχε προσφερθεί να δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες πρόσβαση στην επιστημονική της έρευνα{{sfn|Phelps|2010|pp=126–128}} και ο Τζον Κόκροφτ (John Cockcroft) της ομάδας Tizard ενημέρωσε Αμερικανούς επιστήμονες για τις βρετανικές εξελίξεις. Διαπίστωσε, ωστόσο, ότι το αμερικανικό πρόγραμμα ήταν μικρότερο από το βρετανικό και όχι τόσο προηγμένο{{sfn|Phelps|2010|pp=282–283}}. Στο πλαίσιο της επιστημονικής ανταλλαγής, τα πορίσματα της επιτροπής MAUD διαβιβάστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα από τα μέλη της επιτροπής, ο Αυστραλός φυσικός Μαρκ Όλιφαντ (Mark Oliphant) μετέβη αεροπορικώς στις Ηνωμένες Πολιτείες στα τέλη Αυγούστου του 1941 και διαπίστωσε ότι τα στοιχεία που είχε παρέξει η επιτροπή MAUD δεν είχαν φθάσει σε βασικούς Αμερικανούς συντελεστές. Στη συνέχεια, ο Όλιφαντ άρχισε να ερευνά γιατί τα συμπεράσματα της επιτροπής MAUD προφανώς είχαν αγνοηθεί. Συναντήθηκε με την Επιτροπή Ουρανίου και επισκέφθηκε το Μπέρκλεϊ της Καλιφόρνια, όπου κατάαφερε να επίσει τον [[Έρνεστ Ορλάντο Λόρενς|Έρνεστ Λόρενς]. Ο Λόρενς ήταν αρκετά εντυπωσιασμένος για να ξεκινήσει τη δική του έρευνα για το ουράνιο. Με τη σειρά του μίλησε στους Τζέιμς Κοναντ (James B. Conant), [[Άρθουρ Κόμπτον]] (Arthur H. Compton) και [[Τζόρτζ Πέγκραμ]] (George B. Pegram). Η αποστολή του Όλιφαντ στέφθηκε, έτσι, από απόλυτη επιτυχία. Οι βασικοί συντελεστές - Αμερικανοί φυσικοί είχαν πλέον επίγνωση της πιθανής ισχύος μιας ατομικής βόμβας<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|pp=372–374}}.</ref><ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=43–44}}.</ref>.
| |||