Ελισάβετ της Αυστρίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η Ελισάβετ Aμαλία Ευγενία γεννήθηκε στο [[Μόναχο]] στις [[24 Δεκεμβρίου]] [[1837]], τέταρτο παιδί και δεύτερη κόρη του [[Μαξιμιλιανός Ιωσήφ στη Βαυαρία|δούκα Μαξιμιλιανού Ιωσήφ της Βαυαρίας]] και της [[:en:Princess_Ludovika_of_Bavaria|πριγκίπισσας Λουδοβίκας της Βαυαρίας]], ετεροθαλούς αδελφής του βασιλιά της [[Βαυαρία|Βαυαρίας]], [[Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας|Λουδοβίκου Α]]', και, συνεπώς, θείας του [[Βασίλειο της Ελλάδας|βασιλιά της Ελλάδας]], [[Όθων Α΄ της Ελλάδας|Όθωνος]]<ref>{{Cite web|url=http://photodentro.edu.gr/aggregator/lo/photodentro-aggregatedcontent-8526-3529|title=Ελισάβετ, αυτοκράτειρα της Αυστρίας {{!}} ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ|website=photodentro.edu.gr|accessdate=2019-07-05}}</ref>. Και οι δύο γονείς της ανήκαν στον [[Οίκος του Βίττελσμπαχ|Οίκο των Βίττελσμπαχ]]. Ο πατέρας της, [[Μαξιμιλιανός Ιωσήφ στη Βαυαρία|Μαξ]], ήταν γνωστός ως εκκεντρικός μουσικόφιλος που περιόδευε στην βαυαρική εξοχή για να επισκέπτεται τσίρκα και να αποφεύγει τα καθήκοντά του. Η πολυμελής οικογένεια ζούσε στην έπαυλη του Δούκα στο [[Μόναχο]] του χειμερινούς μήνες και στο [[:en:Possenhofen_Castle|Κάστρο του Ποσσενχόφεν]] το καλοκαίρι. Η Σίσσι και τα αδέρφια της μεγάλωσαν σε ένα χαλαρό και απείθαρχο περιβάλλον που σε απείχε κατά πολύ από την βαυαρική αυλή.

Η αποτυχία της Ελισάβετ να φέρει στον κόσμο έναν διάδοχο για τον αυστριακό θρόνο την κατέστησε ανεπιθύμητη στην Αυλή και επικίνδυνη για την τάξη των πραγμάτων. Ήταν συμπονετική προς τους Ιταλούς και Ούγγρους υπηκόους της. Ειδικά προς τους ΌυγγρουςΟύγγρους έτρεφε μεγάλη συμπάθεια (μετά το πρώτο ταξίδι της στη χώρα το [[1857]]) και έμαθε να μιλά άπταιστα τη γλώσσα τους. Στο ίδιο ταξίδι οι κόρες της Ελισάβετ αρρώστησαν ταυτόχρονα και, παρ' ότι η μικρότερη Γκιζέλα ανάρρωσε γρήγορα, η Σοφία σύντομα πέθανε, πιθανότατα από [[Τύφος|τύφο]]. Η ήδη μελαγχολική Ελισάβετ υπέφερε από καταθλιπτικά επεισόδια που επανεμφανίζονταν μέχρι το θάνατό της. Παρέδωσε την εναπομείνασα κόρη της στην πλήρη φροντίδα της πεθεράς της και διατήρησε την απόμακρη στάση της απέναντί της μέχρι το τέλος της.

Λόγω των κρίσεων άγχους, των νηστειών, του επίμονου βήχα και της εξουθενωτικής άσκησης που ακολουθούσε η υγεία της είχε λάβει τόσο άσχημη πορεία ώστε τον Οκτώβριο του [[1860]] θεωρείτο ότι έπασχε από αναιμία και σωματική κατάρρευση. Ο αυλικός γιατρός, [[:en:Joseph_Škoda|Δόκτωρ Σκόντα]], φοβούμενος [[φυματίωση]], πρότεινε διαμονή στη [[Μαδέρα|Μαδέιρα]], στην οποία η Σίσσι έμεινε όλο τον χειμώνα, δίχως το σύζυγο ή τα παιδιά της προς αποφυγήν μόλυνσης.. Όταν επέστρεψε 6 μήνες μετά στη Βιέννη, σύντομα (4 μέρες μετά) επέστρεψαν και ο βήχας και οι πόνοι στους πνεύμονες, μαζί με πυρετό, απώλεια όρεξης και ύπνου. Αμέσως ο Σκόντα πρότεινε νέα θεραπεία, αυτήν τη φορά στην [[Κέρκυρα]], όπου παρουσίασε σχεδόν άμεση βελτίωση ([[1861]]). Εν μέσω των θεραπειών, στη [[Βιέννη]] κυκλοφορούσε η φήμη ότι έπασχε από [[Σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα|αφροδίσιο νόσημα]] εξ αιτίας της σχέσης του Φραγκίσκου Ιωσήφ με μια ηθοποιό. Παρά την σημαντική βελτίωση στην Κέρκυρα, η Ελισάβετ παρουσίασε [[αναιμία]] και [[οίδημα]]. Επόμενος προορισμός της ήταν η δημοφιλής λουτρόπολη του [[:en:Bad_Kissingen|Μπαντ Κίσσινγκεν]] στη Βαυαρία. Αν και ανάρρωσε γρήγορα, επέλεξε να περάσει χρόνο με την οικογένειά της Βαυαρία από το να επιστρέψει στα παιδιά της. Μετά από απουσία 2 σχεδόν ετών επέστρεψε στη Βιέννη τον Αύγουστο του [[1862]], λίγο πριν τα γενέθλια του συζύγου της, όπου εμφάνισε αμέσως ημικρανίες και έπασχε από πολλαπλούς εμετούς, δίνοντας βάση στην υπόθεση της ψυχοσωματικής φύσης της ασθένειας. Η περιπέτεια της υγείας της έδωσε τη δικαιολογία (και επιταγή των γιατρών της) που έψαχνε ώστε να αποφύγει τη σεξουαλική επαφή με το σύζυγό της που ίσως οδηγούσε σε εγκυμοσύνη, γεγονός που απογοήτευσε το Φραγκίσκο Ιωσήφ που ήθελε να εξασφαλίσει τη διαδοχή με περισσότερους αρσενικούς απογόνους. Έχοντας πλέον περισσότερη αυτοπεποίθηση, ήρθε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα και τη [[:en:Princess_Sophie_of_Bavaria|Σοφία]] για τη στρατιωτική εκπαίδευση του [[Ροδόλφος, πρίγκιπας της Αυστρίας|Ροδόλφου]], ο οποίος έμοιαζε στη μητέρα του στην ευαίσθητη ιδιοσυγκρασία και δυσκολία προσαρμογής στην Αυλή.

Στις 10 Σεπτεμβρίου [[1898]] η Αυτοκράτειρα βρισκόταν στη [[Γενεύη|Γενέυη]] και περίμενε το πλοίο για το [[Μοντρέ]] με την κυρία επί των τιμών, όταν ένας Ιταλός αναρχικός ονόματι [[:en:Luigi_Lucheni|Λουίτζι Λουκένι]] της επιτέθηκε με μαχαίρι. Εκείνη έπεσε αλλά με τη βοήθεια της συντρόφου της επιβιβάστηκε στο πλοίο και σύντομα κατέρρευσε. Σε προσπάθεια της κυρίας επί των τιμών να τη βοηθήσει στην αναπνοή ανοίγοντας τον κορσέ της, η αιμορραγία από το τραύμα αυξήθηκε. Όταν η γυναίκα αποκάλυψε την ταυτότητα της Ελισάβετ στον καπετάνιο, εκείνος διέταξε να γυρίσουν πίσω στη Γενεύη. Κατά τη μεταφορά της στο ξενοδοχείο όπου διέμενε τις τελευταίες ημέρες της ζωή της, η Ελισάβετ πέθανε στις 2:10 μ.μ. από τραύμα στον θώρακα που ράγισε το πλευρό, τρύπησε τον πνεύμονα και το περικάρδιο και διαπέρασε την καρδιά. Όταν ο Φραγκίσκος Ιωσήφ πληροφορήθηκε με τηλεγράφημα το θάνατό της νόμισε ότι είχε αυτοκτονήσει, μαθαίνοντας την αλήθεια από επόμενο μήνυμα. Η φωτογραφία του τραύματος και τα εργαλεία της αυτοψίας καταστράφηκαν μετά από διαταγή του. Η σωρός της μεταφέρθηκε μέσω συρμού και η κηδεία έγινε στη [[Βιέννη]] στις [[17 Σεπτεμβρίου]] [[1898]]. Ο τάφος της βρίσκεται στην [[:en:Imperial_Crypt|Αυτοκρατορική Κρύπτη]] στην [[:en:Capuchin_Church,_Vienna|Εκκλησία των Καπουτσίνων]] (παρά την επιθυμία της να ταφεί στη Μεσόγειο).