Αλέξανδρος Γκιάλας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Αλέξανδρος Γκιάλας ήταν το τρίτο από τα επτά παιδιά του Ιωάννη Γκιάλα, ιερέα και δασκάλου στο χωριό [[Ελάτα Χίου|Ελάτα]] της [[Χίος|Χίου]], και της Αμαλίας Γκιάλα, το γένος Μπιλίρη. Από το γυμνάσιο άρχισε να εκδηλώνεται η κλίση του Γ. Βερίτη για τα γράμματα, με τη σύνθεση ποιημάτων, διηγημάτων και άρθρων, που τα δημοσίευσε σε μαθητικά περιοδικά και τοπικές εφημερίδες της Χίου. Ποιήματά του την περίοδο εκείνη δημοσιεύθηκαν και στο λογοτεχνικό περιοδικό της Αθήνας ''[[Νέα Εστία]]'' με το ψευδώνυμο Αλέκος Πέτασος. Πριν τελειώσει το Γυμνάσιο, κατά τη συμμετοχή του σε γυμναστικές επιδείξεις, ασθένησε από οξείς [[Ρευματισμοί|ρευματισμούς]], οι οποίοι προσέβαλαν την καρδιά του, πάθηση που τελικά οδήγησε στον πρόωρο θάνατό του. Η πρώιμη διανοητική του ανάπτυξη τον έφερε φοιτητή σε ηλικία 16 ετών στη Θεολογική Σχολή του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]]. Στην Αθήνα συνδέθηκε με την [[Αδελφότης Θεολόγων «Η Ζωή»|Αδελφότητα Θεολόγων «Η Ζωή»]]. Από το [[1937]], όταν εκδόθηκε το περιοδικό ''Ακτίνες'' ως όργανο της «Χριστιανικής Ενώσεως Επιστημόνων», ο Γ. Βερίτης υπήρξε από τους πρώτους και βασικούς συνεργάτες του. Παράλληλα, δραστηριοποιήθηκε ιδίως στον χώρο της νεολαίας και στον φοιτητικό χώρο καταπολεμώντας τις υλιστικές θεωρίες, ακόμα και κατά τη διάρκεια της γερμανικής [[Κατοχή της Ελλάδας 1941-1944|Κατοχή]]ς. Τον Σεπτέμβριο [[1944]] έπεσε πολεμώντας στη [[Μάχη του Ρίμινι]] ([[Ιταλία]]) ο αδελφός του Γιώργος, στον οποίο αφιέρωσε ένα από τα λυρικότερα ποιήματά του. Ο Βερίτης απεβίωσε στις [[5 Μαΐου]] [[1948]], μόλις μετά το Πάσχα, ενώ από τον Φεβρουάριο 1946 ήταν παράλυτος από τη δεξιά πλευρά του σώματός του. Η σορός του αναπαύεται στην «κατακόμβη» του κτήματος της «Ζωής» στην [[Αγία Παρασκευή Αττικής|Αγία Παρασκευή]] (τον γνωστό δήμο του Λεκανοπεδίου Αττικής).▼

* Ο Αλέξανδρος Γκιάλας ήταν αδελφός του [[Χειρουργός|χειρουργού]] και υποστρατήγου Υγειονομικού [[Μιχαήλ Γκιάλας|Μιχαήλ Γκιάλα]].▼