Ιταλική λογοτεχνία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''ιταλική λογοτεχνία''' χαρακτηρίζεται η [[λογοτεχνία]] που έχει γραφεί στην [[ιταλική γλώσσα]], ανεξάρτητα από το αν γράφηκε από [[Ιταλοί|Ιταλούς]] ή άλλους ιταλόφωνους, π.χ. [[Ελβετοί|Ελβετούς]]. Ο όρος μπορεί επίσης να αναφέρεται σε λογοτεχνία που έχει γραφεί σε διαλέκτους της ιταλικής γλώσσας ομιλούμενες στην [[Ιταλία]]. Π.χ. από τα πρώιμα δείγματα ιταλικής λογοτεχνίας θεωρούνται δημοτικά [[Λυρική ποίηση|λυρικά ποιήματα]] στην [[οξιτανική γλώσσα]], που έφθασε στην Ιταλία στα τέλη του 12ου αιώνα. Το 1230 η [[σικελική σχολή]] υπό τον [[Τζάκομο ντα Λεντίνι]] γίνεται η πρώτη που εκφράζεται σε διάλεκτο της ιταλικής, τη σικελική. Λίγο μετά εμφανίζεται ο [[Δάντης Αλιγκέρι]], κατά πολλούς ο σημαντικότερος Ιταλός ποιητής όλων των εποχών, με τη ''[[Θεία Κωμωδία]]'' του. Δυο γενιές αργότερα, ο [[Πετράρχης]] ερεύνησε τους κλασικούς και έγραψε λυρική ποίηση, εκφράζοντας την πρώιμη [[Αναγέννηση]] στην Ιταλία. Ο ιταλικός [[Αναγεννησιακός ουμανισμός|αναγεννησιακός ανθρωπισμός]] (ουμανισμός) αναπτύχθηκε κατά τον 14ο και στις αρχές του 15ου αιώνα. Οι ανθρωπιστές συγγραφείς αποζήτησαν να διαμορφώσουν λαό ικανό να μιλά και να γράφει με καθαρότητα και ευγλωττία. Οι πρώτοι από αυτούς, όπως ο Πετράρχης, ήταν σημαντικοί συλλέκτες αρχαίων χειρογράφων. Ο [[Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής|Λαυρέντιος των Μεδίκων]] θεμελίωσε την καθοριστική επιρροή της [[Φλωρεντία]]ς στην Αναγέννηση. Η μεγάλη ανάπτυξη του δράματος κατά τον 15ο αιώνα υπήρξε επίσης σημαντική εξέλιξη. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εποχής που ακολούθησε την Αναγέννηση είναι ότι τελειοποίησε τον χαρακτήρα της ιταλικής γλώσσας. Οι Μακιαβέλλι και [[Φραντσέσκο Γκουιτσαρντίνι|Γκουιτσαρντίνι]] ανέπτυξαν τη δοκιμιακή γραφή και την ιστοριογραφία. Ο [[Πιέτρο Μπέμπο]] υπήρξε μία μορφή με μεγάλη επιρροή στην παραπέρα ανάπτυξη της ιταλικής γλώσσας.