Βαπτιστής Κιλκίς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Βαπτιστής''' είναι μια [[τοπική κοινότητα]] που αποτελείται από δύο οικισμούς τον '''Βαπτιστή''' και τα [[Κυριακαίικα Κιλκίς|Κυριακαίικα]] με συνολικό πληθυσμό 344 κατοίκους, και ανήκει στην Δημοτική Ενότητα [[Κιλκίς]], που είναι [[Δήμος]] της [[Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας|Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας]], σύμφωνα με το [[πρόγραμμα Καλλικράτης]] που ψηφίστηκε το [[2010]] με τον νόμο 3852/2010, ΦΕΚ Α’ 87/7-6-2010. Ο '''Βαπτιστής''' σαν οικισμός έχει 330 κατοίκους (2011).

Μέχρι το [[1997]] η συγκεκριμένη [[τοπική κοινότητα]] αποτελούσε αυτόνομη [[κοινότητα]] του [[Νομός Κιλκίς|νομού Κιλκίς]] με έδρα τον '''Βαπτιστή'''. Το 1997 με τον νόμο 2539/1997, ΦΕΚ Α’244/4-12-1997, το [[πρόγραμμα Καποδίστριας]] ένωσε πλέον την κοινότητα με τον [[Δήμος Κιλκίς|Δήμο Κιλκίς]], και από τότε, σύμφωνα και με το νέο πρόγραμμα που προαναφέραμε παραμένει στον [[Δήμος|Δήμο]], η διαφορά είναι ότι πλέον ο [[Δήμος Κιλκίς]] έχει επεκταθεί γεωγραφικά, και πλέον ο οικισμός ανήκει στην [[Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας]].<ref>[http://www.eidisis.gr/arthrografia/dimoi-koinotites-sto-nomo-kilkis.html]</ref>

Τις τελευταίες δεκαετίες, ο πληθυσμός του Βαπτιστή ακολούθησε μειωτική τάση (1981: 584 κάτοικοι, 1991: 535 κάτοικοι, 2001: 449 κάτοικοι).<ref>[http://www.gtp.gr/Locpage.asp?id=7014 Βαπτιστής Κιλκίς]</ref> Σήμερα ο πληθυσμός του, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, είναι 330 μόνιμους κατοίκους. Η μείωση του οφείλεται κυρίως στην μετακίνηση των κατοίκων στα αστικά κέντρα της [[Θεσσαλονίκης]] και των [[Αθήνα|Αθηνών]], όπως επίσης και την ενσωμάτωση της Κοινότητας Βαπτιστού στον [[Δήμος Κιλκίς|Δήμο Κιλκίς]] με το πρόγραμμα τοπικής αυτοδιοίκησης [[Σχέδιο Καποδίστριας|Καποδίστριας]] που οδήγησε πολλούς κατοίκους να μετακομίσουν μόνιμα στην πόλη του [[Κιλκίς]]. Το μόνο που σταμάτησε την μείωση του πληθυσμού του ιστορικού οικισμού ήταν η δημιουργία της [https://www.etvavipe.gr/industrialareas/kilkisindustrialarea ΒΙ.ΠΕ. (Βιομηχανική Περιοχή) Κιλκίς], κοντά στον οικισμό.

Παρά την ίδρυση της [[Βουλγαρία|Βουλγαρικής]] εξαρχίας το [[1870]] οι κάτοικοι του Χαϊδαρλίου παρέμειναν πιστοί στο [[Οικουμενικό πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως]]. Το [[1879]] με την εγκατάσταση του [[Βούλγαροι|Βούλγαρου]] [[Ουνία|ουνίτη]] επισκόπου στο [[Κιλκίς]], Νείλου Ισβόρωφ, οι κάτοικοι του χωριού ασπάστηκαν την [[Ουνία]]. Μετά το [[1893]], όταν ο νέος [[Βούλγαροι|Βουλγαρ]][[Ουνία|ουνίτης]] επίσκοπος, [[Λαζάρ Μλαντένωφ|Λάζαρος Μλαντένωφ]] προσχώρησε στην [[Βουλγαρία|Βουλγαρική]] εξαρχία, οι Χαϊδαρλιώτες επανήλθαν στην [[Οικουμενικό πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως|ορθοδοξία]], ενώ κάποιοι σταδιακά προσχώρησαν στη [[ΒουλγαρίαΒουλγαρική Εξαρχία|Βουλγαρική]] εκκλησία]].<ref>Αθανάσιος Α. Αγγελόπουλος, Αι ξέναι Προπαγάνδαι εις την επαρχίαν Πολυανής κατά την περίοδον 1870 - 1912, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου (ΙΜΧΑ), Θεσσαλονίκη 1973, ''ανατύπωση 1993'', σελ. 103</ref>

Η περιοχή διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην διάρκεια των [[Βαλκανικοί Πόλεμοι|Βαλκανικών Πολέμων]]. Μέχρι το 1912 ο οικισμός βρισκόταν κάτω από την [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανική κυριαρχία]] και έφερε το Τουρκικό όνομα '''Χαϊνταρλί''' ή '''Χαϊδαρλή''' [[Τουρκική γλώσσα|Τουρκικά]] '''Haidar-ali''' (ονομασία που προέρχεται από τον τούρκο Αλή με το όνομα Χαϊντάρ (Χαϊντάρ Αλή) και οι κάτοικοί του ήταν κυρίως [[Οθωμανοί|Τούρκοι]] και λιγοστοί [[Έλληνες]]. Όμως η περιοχή, έπειτα από τον [[Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος|Α' Βαλκανικό Πόλεμο]] το 1912 καταλήφθηκε από τους [[Βούλγαροι|Βουλγάρους]], που ως απώτερο σκοπό τους είχαν την κατάληψη της [[Θεσσαλονίκη]]ς που θα τους έβγαζε στο [[Αιγαίο]]. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες που κατοικούσαν στον οικισμό του τότε Χαϊνταρλί εκδιώχθηκαν και μετοίκισαν στη [[Μικρά Ασία]] και τη [[Μεγάλη Ελλάδα|Νότια Ιταλία]], αντίστοιχα, όπως και οι κάτοικοι σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Οι μόνοι που απέμειναν ήταν οι Βούλγαροι κάτοικοι της γύρω περιοχής.

Στον [[Β' Βαλκανικός Πόλεμος|Β' Βαλκανικό Πόλεμο]] το 1913, τα Ελληνικά στρατεύματα θέλησαν να απελευθερώσουν την περιοχή του [[Κιλκίς]] και ταυτόχρονα να προστατέψουν τη [[Θεσσαλονίκη]] από την αναμενόμενη βουλγαρική επιχείρηση κατάληψής της. Στην πλέον πολύνεκρη μάχη του 1913, την [[μάχη Κιλκίς-Λαχανά]] που κράτησε 3 ημέρες, οι [[Ελληνικός Στρατός Ξηράς|ελληνικές δυνάμεις]], που κατάφεραν να εκδιώξουν τους [[Βούλγαροι|Βουλγάρους]], κατέλαβαν και το λόφο του Χαϊνταρλί και στις 21 Ιουνίου απελευθέρωσαν την περιοχή.