Φανάρι Καρδίτσας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Φανάρι''' είναι χωριό του [[δήμος Μουζακίου|Δήμου Μουζακίου]], της Περιφερειακής Ενότητας (πρώην νομού) Καρδίτσας, [[Θεσσαλία]]. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011, έχει πληθυσμό 433 κατοίκους. Βρίσκεται στο ανατολικό μέρος των [[Άγραφα|Αγράφων]] της Π.Ε. Καρδίτσας ,σε υψόμετρο περίπου 350 μ. επί της λοφοσειράς, η οποία αποσπάται από την οροσειρά της [[Πίνδος|Πίνδου]] και καταλήγει σαν χερσόνησος μέσα στη Θεσσαλική[[θεσσαλική πεδιάδα]]. Ο οικισμός έχει κτιστεί γύρω από το λόφο, στην κορυφή του οποίου δεσπόζει το Βυζαντινό Κάστρο.

Είναι κτισμένο στη θέση που άλλοτε υπήρχε η Αρχαία [[Ιθώμη (Θεσσαλίας)|Ιθώμη]], που ο Όμηρος αναφέρει ως ''Κλωμακόεσσα (''<ref>Ομήρου Ιλιάδα Β΄729-733)</ref>. Το όνομα Φανάρι αναφέρεται για πρώτη φορά σε διάφορα έγγραφα από το 1200 μ.χ και προήλθε πιθανόν από τη λέξη φαίνομαι, επειδή από τη θέση του στην κορυφή του λόφου φαίνεται όποιο σημείο του θεσσαλικού κάμπου επιθυμεί να δει κάποιος.

Έχει μακραίωνα ιστορία που ξεκινάει από τα προομηρικά χρόνια μέχρι και σήμερα. Στην [[Ιλιάδα]] του Ομήρου αναφέρεται ότι οι κάτοικοι της Κλωμακόεσσας Ιθώμης, έλαβαν μέρος στην εκστρατεία των Ελλήνων κατά τις [[Τροία|Τροίας]], μαζί με τους κατοίκους της [[Τρίκκη]]ς και της [[Οιχαλία]]ς, με αρχηγούς τα παιδιά του [[Ασκληπιός|Ασκληπιού]], γιατρούς [[Μαχάων|Μαχάονα]] και [[Ποδαλείριος|Ποδαλείριο]]. Στην περιοχή βρέθηκαν ερείπια αρχαίων ναών και μαρμάρινες αυλακωτές κολώνες. Την περίοδο της [[Τουρκοκρατία]]ς στο Φανάρι, κατ΄ εξαίρεση από τα άλλα χωριά των [[Άγραφα|Αγράφων]], κατοικούσαν και τούρκικες οικογένειες και λόγω του φρουρίου του και του τούρκικου στρατού που έδρευε εκεί, αποτελούσε το ορμητήριο των Τούρκων κατά των γύρω περιοχών.

Στην [[Τουρκοκρατία]] και τα διάφορα κινήματα συμμετείχαν Φαναριώτες, όπως ο επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου Σεραφείμ, άγιος και προστάτης του χωρίου, ο οποίος μαρτύρησε το 1601, καθώς συμμετείχε στο κίνημα του επισκόπου Τρίκκης και Λαρίσης [[Διονύσιος ο Φιλόσοφος|Διονύσιου]] κατά των Τούρκων. Την περίοδο της κατοχής πολλοί κάτοικοι των γύρω περιοχών , ήρθαν και διέμειναν στο Φανάρι, μιας και υπήρχε επάρκεια τροφίμων και μπορούσαν να επιβιώσουν από την πείνα.

Επίσης, το Φανάρι ήταν έδρα επισκοπική για αυτό και υπήρχε Μητροπολιτικό Μέγαρο, που ήταν κατοικία του εκάστοτε επισκόπου και φιλοξενούσε επισκέπτες όπως ο [[Σπυρίδων Καραϊσκάκης]] και ο βασιλεύς [[Γεώργιος Α΄ της Ελλάδας]].

18 Αυγούστου του 1881 είναι η ημέρα απελευθέρωσης του χωριού από τον απελευθερωτικό Ελληνικό στρατό με αρχηγό τον υποστράτηγο [[Σπυρίδων Καραϊσκάκης|Σπυρίδωνα Καραΐσκάκη]].

Το 1882 ιδρύεται στο Φανάρι και σχολείο θηλέων (παρθεναγωγειοπαρθεναγωγείο).

Ο Άγιος Σεραφείμ υπήρξε επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου με έδρα το Φανάρι από το 1592 έως το 1601, και πότισε με το αίμα του τα χώματα του χωριού.

Γεννήθηκε στην Πεζούλα Καρδίτσας το έτος 1550. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο μοναδικό σχολείο των Αγράφων στα Βραγγιανά. Έγινε μοναχός στη Μονή Κορώνης και δέχθηκε το αξίωμα της ιεροσύνης μέχρι το βαθμό του ηγουμένου της Μονής.Όταν πέθανε ο επίσκοπος Φαναρίου Αθανάσιος το 1592 έγινε Επίσκοπος Φαναρίου. Το 1601 συλλαμβάνεται από τους Τούρκους με την κατηγορία ότι συνεργάστηκε με τον Μητροπολίτη Τρίκκης και Λαρίσης Διονύσιο Φιλόσοφο (σκυλόσοφο τον αποκαλούσαν οι Τούρκοι) σε επαναστατικό κίνημα στη Θεσσαλία κατά των Τούρκων. Βασανίσθηκε σκληρά χωρίς καθόλου να λυγίσει, μένοντας πιστός στην πίστη του.Πάνω στο πληγωμένο σώμα του τοποθέτησαν ογκώδη λίθο (που σώζεται μέχρι σήμερα και φυλάσσεται στο προαύλιο του ναού Αγίου Σεραφείμ στο Φανάρι), μετά τον σούβλισαν και τελικά μαρτύρησε με αποκεφαλισμό στις 4 Δεκεμβρίου 1601. Η Αγία κάρα του (περιβάλλεται αποαπό το δέρμα, το οποίο σε μερικά μέρη έχει αποσπαστεί αποαπό πιστούς για φυλαχτό και φέρει τα σημάδια του μαρτυρίου. ¨ενώΕνώ το αριστερό μάτι είναι γαλήνια κλεισμένο, ,το δεξί φέρει εμφανή τα σημάδια κακοποιήσεως ) φυλάσσεται στο μοναστήρι της μονής Κορώνης , που βρίσκεται κοντά στην [[λίμνη Πλαστήρα]] και μεταφέρεται κάθε χρόνο την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη στο Φανάρι, οπού διεξάγεται η ''τελετή του Αγίου''. Είναι θαυματουργός και θεωρείται διώκτης της [[Πανώλη|πανώλης]]. Η μνήμη του εορτάζεται στις 4 Δεκεμβρίου.

Είναι Βυζαντινό και κτίσθηκε από τον [[Δεσπότης της Ηπείρου|Δεσπότη της Ηπείρου]] [[Ιωάνννης Ορσίνι|Ιωάννη Β' Ορσίνι]] τον 14ο αιώνα μ.Χ., όταν η δυτική Θεσσαλία ήταν πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα στο [[Δεσποτάτο της Ηπείρου]] και του [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|βυζαντινού αυτοκράτορα]] αλλά και των τοπικών γαιοκτημόνων. Στη θέση του παλιότερα πρέπει να υπήρχε κάποιο οχύρωμα και είναι αποαπό τα ελάχιστα στην χώρα που σώζονται στην κατάσταση αυτή. Είναι εκτάσεως 2,6 στρεμμάτων, με ακανόνιστο πολυγωνικό τοίχος 2 μετρωνμέτρων που ακολουθεί το φυσικό ανάγλυφο του εδάφους και σώζεται στο ακέραιο. Ενισχύεται με έξι προεξέχοντες πύργους. Η διάμετρος του οχυρού είναι περίπου 100μ. Στο εσωτερικό του υπάρχουν ερείπια δυο δεξαμενών, ενός τζαμιού που πατάει πάνω σε παλιότερο κτήριο με λουτρό, καμαροσκεπαστής πυρυτιδαποθήκης, καθώς και δίχωρου κτηρίου μπροστά στην είσοδο για τις ανάγκες τις φρουράς. Το κάστρο διέθετε δυο εισόδους με την κύρια να βρίσκεται στην νότια πλευρά. Εντός του κάστρου υπήρχε δεξαμενή συλλογής νερού από τη βροχή, η οποία σώζεται σε καλή κατάσταση.