Φερδινάνδος της Πορτογαλίας (1402-1443): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

===Διαπραγματεύσεις με χρήματα===

 

Τον Μάρτιο του 1442 όλες οι ελπίδες για ειρηνική επίλυση του ζητήματος τερματίστηκαν. Ο Άλβαρες γράφει ότι Φακού Αμάρ δάσκαλος του Μαροκινού πρίγκιπα συνελήφθη από τους άντρες του Αμπού Ζακαρίγια, βρήκαν μια σειρά από επιστολές με την βασίλισσα Ελεονώρα με σχέδιο να δραπετεύσει ο Φερδινάνδος.<ref>Άλβαρες, σ. 230</ref><ref>Άλβαρες, σσ. 231, 235</ref> Ο Φακού Αμάρ χτυπήθηκε άγρια από τον Αμπού Ζακαρίγια μπροστά στον Φερδινάνδο, στην συνέχεια εξορίστηκε από την Φεζ μαζί με ολόκληρη την συνοδεία του.<ref>Άλβαρες, σ. 236</ref> Ο Αμπού Ζακαρίγια κατάλαβε πλέον οριστικά ότι οι Πορτογάλοι δεν είχαν στόχο να παραδώσουν την Θέουτα και αποφάσισε να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση του Φερδινάνδου με χρήματα. Ο Φερδινάνδος πρότεινε να του δώσει σαν λύτρα 150.000 χρυσά νομίσματα και να ελευθερώσει 150 Μουσουλμάνους αιχμαλώτους με τις συνοδείες τους.<ref>Άλβαρες, σ. 235</ref> Ο Φερδινάνδος διαχωρίστηκε από την συνοδεία του, μεταφέρθηκε σε ένα μικρό σκοτεινό κελί που είχε την χρήση της αποθήκης των όπλων, ήταν καλά φυλαγμένος.<ref>Άλβαρες, σ. 237</ref><ref>Άλβαρες, σσ. 240-241</ref> Τα υπόλοιπα μέλη της συνοδείας του χρησιμοποιήθηκαν σε οδικές και κηπουρικές εργασίες στα ανάκτορα, στον ελεύθερο χρόνο τους συνομιλούσαν με τον Φερδινάνδο απο μία χαραμάδα στο κελί του.<ref>Άλβαρες, Κεφ. 34</ref> Ο Αμπού Ζακαρίγια ανέβασε την προσφορά στα 400.000 χρυσά νομίσματα και 400 αιχμαλώτους, ζήτησε από τους συγγενείς του Φερδινάνδου να το εγγυηθούν.<ref>Άλβαρες, σ. 249</ref> Οι Πορτογάλοι απάντησαν ότι δεν έχουν οικονομικές δυνατότητες περισσότερο από 50.000 χρυσά νομίσματα, πρότειναν όμως την απελευθέρωση μιας σειράς Μουσουλμάνων αιχμαλώτων, ανάμεσα τους και ο γιος του Σαλάχ Ιμπν Σαλάχ.<ref>Άλβαρες, σ. 250</ref> Η απάντηση εξόργισε τον Αμπού Ζακαρίγια επειδή έμπλεξαν τον γιο του Σαλάχ Ιμπν Σαλάχ στις διαπραγματεύσεις, έφτασε στην Φεζ τρεις μήνες αργότερα για διαπραγματεύσεις αλλά τον δέχτηκε ψυχρά. Ο Φερδινάνδος ήταν εξασθενισμένος σημαντικά και εξοργισμένος από τους συγγενείς του, αρνήθηκε να ακούσει οποιοδήποτε νέο από την Πορτογαλία, οι άντρες του έκρυψαν τον πρόωρο θανατο του αδελφού του Ιωάννη (1442).<ref>Άλβαρες, σ. 245-246</ref><ref>Άλβαρες, σ. 262</ref>

 

===Προσπάθειες Αγιοποίησις===

 

Η αδελφή του Ισαβέλλα καθιέρωσε την λατρεία του στην [[Περιοχή των Βρυξελλών]] και αποφάσισε να ιδρύσει ένα παρεκκλήσι για την λατρεία του στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου της Λισαβώνας . Η Ισαβέλλα ανέθεσε στον Φρει Ζοάο Αλβάρες να ζητήσει την άδεια από τον πάπα για την λατρεία του, ήταν το πρώτο βήμα για την Αγιοποίηση του. Ο [[Πάπας Παύλος Β΄]] εξέδωσε την σχετική άδεια που ζήτησε η Ισαβέλλα για το παρεκκλήσι της Λισαβώνας (1470).<ref>Sao Boaventura (1836: App. 1)</ref> Ο θάνατος του πάπα ωστόσο τον Νοέμβριο του 1471 διέκοψε τις προσπάθειες που είχαν αρχίσει.<ref>Saraiva (1925: σσ. 109–10), Cristino (1991), Rebelo (2002), Amaral (2009). Oddly, Henry Brock, the author of the article on Ferdinand in the 1911 Catholic Encyclopedia (Wikisource-logo.svg Herbermann, Charles, ed. (1913). "Blessed Ferdinand" . Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.)</ref> Ο βασιλιάς Αλφόνσος ο Αφρικανός αναφέρθηκε στο όνομα του θείου του και στις τρεις εκστρατείες που έκανε στο Μαρόκο (1458, 1463, 1471).<ref>J. de Wavrin, Anchiennes Cronicque d'Engleterre (1863 Paris ed., Τόμος.3: σσ. 85–96</ref> Στην τελευταία εκστρατεία για να κατακτήσει την Ασίλαχ κατέκτησε τελικά την [[Ταγγέρη]], στις διαπραγματεύσεις που έκανε ζήτησε τα οστά του Φερδινάνδου που βρίσκονταν ακόμα στην Φεζ, παραδόθηκαν τελικά στους Πορτογάλους (1473).<ref>Χρονικά Αλφόνσου Ε΄ (παρ. 83, 172)</ref> Μία άλλη έκδοση αναφέρει ότι ένας ανεψιός του διοικητή της Φεζ τα έκλεψε και τα μετέφερε λαθραία στην Πορτογαλία για να τα πουλήσει στον βασιλιά.<ref>Rodrigues (2003: σ. 47)</ref> Τα οστά του τάφηκαν στην Βατάλια σε μια μεγαλοπρεπή τελετή. Η λατρεία του Φερδινάνδου του ιερού συνεχίστηκε τον 16ο και τον 19ο αιώνα. Ο [[Εμμανουήλ Α΄ της Πορτογαλίας]] ανέθεσε σε έναν γλύπτη να κατασκευάσει τον ανδριάντα του στην εντυπωσιακή δεξιά πύλη του μοναστηρίου του Αγίου Ιερώνυμου (1517).<ref>Saraiva (1925: σσ. 126–27)</ref> Η [[Ελεονώρα του Βιζέου]] χήρα του [[Ιωάννης Β΄ της Πορτογαλίας|Ιωάννη Β΄ της Πορτογαλίας]] ανέθεσε στον γλύπτη Κριστόβαο ντε Ροντρίγκες (1538) παραστάσεις που απεικονίζουν την ζωή του Φερδινάνδου στο παρεκκλήσι του στην Βατάλια.<ref>Saraiva (1925: σσ. 116, 127–29)</ref>