Μίχαελ Σουμάχερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Μίχαελ Σουμάχερ γεννήθηκε στο Χιρτ Χερμιλχάιμ κοντά στην [[Κολωνία]]. Ο πατέρας του ονομάζεται [[Ρολφ Σουμάχερ]] και η μητέρα του, η οποία απεβίωσε στις [[20 Απριλίου]] [[2003]], Ελίζαμπεθ. Έχει έναέναν μικρότερο αδελφό, τον [[Ραλφ Σουμάχερ|Ραλφ]] ο οποίος ήταν επίσης οδηγός της Φόρμουλα 1. Όπως οι περισσότεροι οδηγοί, έτσι και αυτός, ξεκίνησε από μικρή ηλικία να οδηγεί καρτ (4 ετών). Το [[1981]] πήρε για πρώτη φορά μέρος στο Πρωτάθλημα καρτ Γερμανίας, το οποίο κατέκτησε τρεις φορές [[1984]], [[1985]] και [[1987]] - μάλιστα το 1987 κατέκτησε και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καρτ.<ref>{{Cite news|url=https://michael-schumacher.de/en/saison/1988/|title=Little Michael learns how to drive|last=michael-schumacher.de/en}}</ref> Το [[1988]] αποφάσισε να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα του και να μεταπηδήσει από το Πρωτάθλημα καρτ στο Πρωτάθλημα Koening το οποίο και κατέκτησε. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην Γερμανική Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη έκτος) και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη δεύτερος). Το [[1989]] ισοβάθμησε στην δεύτερη θέση στην Γερμανική Φόρμουλα 3, ενώ το [[1990]] κατετάγη πρώτος σε αυτή τη διοργάνωση, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα 3 χωρίς όμως να τερματίσει.

Στις [[25 Αυγούστου]] του [[1991]] ο [[Έντι Τζόρνταν]], επιλέγει για την νεοσύστατη ομάδα του (Jordan) έναν νεαρό οδηγό, του οποίου μόλις είχε αγοράσει τα δικαιώματα από την ομάδα της [[Μερτσέντες]] (Mercedes) έναντι του ποσού των 150.000$, επειδή έπρεπε να αντικαταστήσει, για το Γκραν-Πρι του Βελγίου, τον φυλακισμένο [[Μπερτράν Γκασό]], ο οποίος είχε τιμωρηθεί σε 15 μέρες φυλάκιση εξαιτίας ενός βίαιου περιστατικού που είχε με έναν οδηγό ταξί στην [[Μεγάλη Βρετανία]]. Ο οδηγός που τον αντικατέστησε ήταν ο Μίχαελ Σουμάχερ. Νωρίτερα εκείνη την αγωνιστική περίοδο, ο Σουμάχερ είχε έρθει σε πρώτη επαφή με την [[Φόρμουλα 1]] οδηγώντας στις ελεύθερες δοκιμές του [[Γκραν-Πρι του Σίλβερστοουν]] (Silverstone). Στην κατατακτήρια περίοδο του Γκραν-Πρι του Βελγίου, κατάφερε να κάνει τον 7ο καλύτερο χρόνο, αποτέλεσμα που ήταν το καλύτερο για την ομάδα της Jordan σε όλη την χρονιά, ωστόσο ο αγώνας δεν θα εξελιχθεί θετικά για τον ίδιο και την ομάδα, καθώς εγκατέλειψε στον πρώτο κιόλας γύρο με πρόβλημα στον συμπλέκτη.

Μετά την πρώτη του εμφάνιση σε Γκραν-Πρι, ο [[Φλάβιο Μπριατόρε]], γενικός διευθυντής της [[Μπένετον Φόρμουλα|Μπένετον-Φορντ]] (Benetton-Ford), αποφάσισε να προσλάβει τον νεαρό Μίχαελ στην ομάδα του. Εκμεταλλευόμενος έναν όρο που υπήρχε στο συμβόλαιο του Σουμάχερ με την Jordan,<ref>{{Cite news|url=https://www.caranddriver.gr/eidiseis/arthro/pos_mia_leptomereia_sto_symbolaio_tou_michael_schumacher_odigise_stin_kataktisi_epta_titlon-7730906/|title=Πώς μια... λεπτομέρεια στο συμβόλαιο του Michael Schumacher οδήγησε στην κατάκτηση επτά τίτλων!|last=www.caranddriver.gr}}</ref> κατάφερε να φέρει τον νεαρό Γερμανό στην ΑγγλικήΙταλοαγγλική ομάδα και του έδωσε θέση οδηγού, δίπλα στον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, [[Νέλσον Πικέ]]. Όταν τελείωσε η πρώτη του χρονιά στο άθλημα (1991), είχε αποκομίσει 4 βαθμούς σε 5 αγώνες με την ομάδα της Benetton, πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις.

Το [[1992]] ο ανταγωνισμός στη Φόρμουλα 1 είναι πολύ έντονος: Η Χόντα (Honda) αποχωρεί από τους αγώνες και η ΜακΛάρεν (McLaren) αγωνιζόταν με κινητήρες από την προηγούμενη περίοδο. Η ομάδα της Williams-Renault έχει κάνει πολύ μεγάλα βήματα στην εξέλιξη του μονοθεσίου της και η Benetton, με τους κινητήρες της Ford, έχει γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστική. Το τέλος της περιόδου βρίσκει τον Σουμάχερ στην τρίτη θέση, πίσω από τους [[Νάιτζελ Μάνσελ|Μάνσελ]] και Πατρέζε (οι δύο οδηγοί της Williams), αλλά μπροστά από τον [[Άιρτον Σένα]]. Στις [[30 Αυγούστου]] της ίδιας χρονιάς, ο Σουμάχερ πέτυχε την πρώτη του νίκη στο Βελγικό Γκραν-Πρι,<ref>{{Cite news|url=https://autogrip.gr/i-10-spoudeoteres-nikes-tou-michael-schumacher/|title=Οι 10 σπουδαιότερες νίκες του Michael Schumacher|last=autogrip.gr}}</ref> ενώ είχε ακόμα 7 τερματισμούς στην πρώτη τριάδα, καθώς και άλλες 3 παρουσίες στις βαθμολογούμενες θέσεις.

Το [[1993]], ο περσινός πρωταθλητής [[Νάιτζελ Μάνσελ]] έχει προσωρινά εγκαταλείψει την ενεργό δράση και τη θέση του παίρνει ο [[Ντέιμον Χιλ]], ενώ ο τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, [[Αλέν Προστ]], επιστρέφει στους αγώνες με την ομάδα της Williams (στο φινάλε της σεζόν πανηγύρισε τον τέταρτο και τελευταίο τίτλο του). Και την νέα χρονιά, ο Σουμάχερ έκανε πολύ καλές εμφανίσεις, όμως η ανωτερότητα της Williams, οι πολλές μηχανικές βλάβες της Benetton, που τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει στους 4 από τους 16 αγώνες (είχε άλλες 3 εγκαταλείψεις από οδηγικά λάθη) και οι εκπληκτικές επιδόσεις του [[Άιρτον Σένα]], ο όποιος πραγματοποίησε μία από τις καλύτερες περιόδους του, τον έστειλαν στην τέταρτη θέση. Παρόλα αυτά, ο Σουμάχερ κέρδισε στο Γκραν-Πρι Πορτογαλίας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι τερματισμοί του ήταν εντός της πρώτης τριάδας. Προς το φινάλε της σεζόν, ο νέος πρόεδρος της [[Διεθνής Ομοσπονδία Αυτοκινήτου|Διεθνής Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου]], Μαξ Μόσλευ, ύστερα από πιέσεις διευθυντών ομάδων αλλά και οδηγών, όπως ο Άιρτον Σέννα, που υποστήριζαν πως τα ηλεκτρονικά βοηθήματα που έχουν κυρίως οι κορυφαίες ομάδες μειώνουν την επίδραση των οδηγών στο άθλημα, ανακοίνωσε πως από την επόμενη σεζόν (1994), όλα τα ηλεκτρονικά βοηθήματα των μονοθεσίων θα καταργηθούν οδηγώντας σε μεγάλες αλλαγές στο άθλημα. Αυτές οι αλλαγές στους κανονισμούς βοηθούσαν τις μικρότερες ομάδες, που δεν είχανγια πολλά χρόνια αγωνίζονταν χωρίς τέτοια βοηθήματα στα μονοθέσιά τους (ανάμεσα σε αυτές και η Benetton), ενώ ομάδες όπως η Williams που στηρίζονταν πολύ σε αυτήν την τεχνολογία, θα έβγαιναν ζημιωμένες.<ref>{{Cite news|url=https://www.f1racingnews.gr/2020/04/1994-1o.html|title=1994: Το προοίμιο μιας αναπόφευκτης τραγωδίας|last=www.f1racingnews.gr}}</ref>