Μίχαελ Σουμάχερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

== Πρώτα Χρόνια ==

 

Ο Μίχαελ Σουμάχερ γεννήθηκε στο Χιρτ Χερμιλχάιμ κοντά στην [[Κολωνία]]. Ο πατέρας του ονομάζεται [[Ρολφ Σουμάχερ]] και η μητέρα του, η οποία απεβίωσε στις [[20 Απριλίου]] [[2003]], Ελίζαμπεθ. Έχει έναν μικρότερο αδελφό, τον [[Ραλφ Σουμάχερ|Ραλφ]] ο οποίος ήταν επίσης οδηγός της Φόρμουλα 1. Όπως οι περισσότεροι οδηγοί, έτσι και αυτός, ξεκίνησε από μικρή ηλικία να οδηγεί καρτ (4 ετών). Το [[1981]] πήρε για πρώτη φορά μέρος στο Πρωτάθλημα καρτ Γερμανίας, το οποίο κατέκτησε τρεις φορές [[1984]], [[1985]] και [[1987]] - μάλιστα το 1987 κατέκτησε και το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα καρτ.<ref>{{Cite news|url=https://michael-schumacher.de/en/saison/1988/|title=Little Michael learns how to drive|last=michael-schumacher.de/en}}</ref> Το [[1988]] αποφάσισε να κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα στην καριέρα του και να μεταπηδήσει από το Πρωτάθλημα καρτ στο Πρωτάθλημα Koening το οποίο και κατέκτησε. Την ίδια χρονιά συμμετείχε στην Γερμανική Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη έκτος) και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα Ford 1600 (κατετάγη δεύτερος). Το [[1989]] ισοβάθμησε στην δεύτερη θέση στην Γερμανική Φόρμουλα 3, ενώ το [[1990]] κατετάγη πρώτος σε αυτή τη διοργάνωση, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στην Ευρωπαϊκή Φόρμουλα 3 χωρίς όμως να τερματίσει.

Από το 1991 μέχρι και το 2006, όπου ανακοίνωσε την πρώτη του αποχώρηση από το άθλημα, συνολικά ο Σουμάχερ συμμετείχε σε 250 Γκραν-Πρι, από τα οποία κέρδισε τα 91 ενώ στα 154 τερμάτισε μέσα στην πρώτη τριάδα. Με εξαίρεση την πρώτη χρονιά, την οποία συμμετείχε μόνο σε 6 από τους 16 αγώνες, η χειρότερη θέση του στο πρωτάθλημα ήταν η 5η το [[1999]], όπου δεν συμμετείχε σε 6 από τους 16 αγώνες λόγω τραυματισμού. Συνολικά, ο Μίχαελ Σουμάχερ συμμετείχε σχεδόν σε 16 περιόδους (στην πρώτη περίοδο προς το τέλος της), κατέκτησε επτά φορές το Πρωτάθλημα και είναι ο πρώτος στην σχετική λίστα. Επίσης, δύο φορές κατετάγη 2ος και τρεις φορές 3ος. Στην επιστροφή του στο άθλημα τις χρονιές 2010-2011-2012, συμμετείχε σε 58 Γκραν-Πρι, έχοντας έναν τερματισμό στην πρώτη τριάδα και κατετάγη αντίστοιχα στην 9η, 8η και 13η θέση. Ως μάνατζερ, είχε τον Βίλι Βέμπερ από τα χρόνια ακόμα που ήταν στα καρτ.

 

[[Αρχείο:Jordan 191 rain.png|thumb|left|Με την Jordan 191 με την οποία έκανε τις πρώτες εμφανίσεις του]]

Στις [[25 Αυγούστου]] του [[1991]] ο [[Έντι Τζόρνταν]], επιλέγει για την νεοσύστατη ομάδα του (Jordan) έναν νεαρό οδηγό, του οποίου μόλις είχε αγοράσει τα δικαιώματα από την ομάδα της [[Μερτσέντες]] (Mercedes) έναντι του ποσού των 150.000$, επειδή έπρεπε να αντικαταστήσει, για το Γκραν-Πρι του Βελγίου, τον φυλακισμένο [[Μπερτράν Γκασό]], ο οποίος είχε τιμωρηθεί σε 15 μέρες φυλάκιση εξαιτίας ενός βίαιου περιστατικού που είχε με έναν οδηγό ταξί στην [[Μεγάλη Βρετανία]]. Ο οδηγός που τον αντικατέστησε ήταν ο Μίχαελ Σουμάχερ. Νωρίτερα εκείνη την αγωνιστική περίοδο, ο Σουμάχερ είχε έρθει σε πρώτη επαφή με την [[Φόρμουλα 1]] οδηγώντας στις ελεύθερες δοκιμές του [[Γκραν-Πρι του Σίλβερστοουν]] (Silverstone). Στην κατατακτήρια περίοδο του Γκραν-Πρι του Βελγίου, κατάφερε να κάνει τον 7ο καλύτερο χρόνο, αποτέλεσμα που ήταν το καλύτερο για την ομάδα της Jordan σε όλη την χρονιά, ωστόσο ο αγώνας δεν θα εξελιχθεί θετικά για τον ίδιο και την ομάδα, καθώς εγκατέλειψε στον πρώτο κιόλας γύρο με πρόβλημα στον συμπλέκτη.

 

Μετά την πρώτη του εμφάνιση σε Γκραν-Πρι, ο [[Φλάβιο Μπριατόρε]], γενικός διευθυντής της [[Μπένετον Φόρμουλα|Μπένετον-Φορντ]] (Benetton-Ford), αποφάσισε να προσλάβει τον νεαρό Μίχαελ στην ομάδα του. Εκμεταλλευόμενος έναν όρο που υπήρχε στο συμβόλαιο του Σουμάχερ με την Jordan,<ref>{{Cite news|url=https://www.caranddriver.gr/eidiseis/arthro/pos_mia_leptomereia_sto_symbolaio_tou_michael_schumacher_odigise_stin_kataktisi_epta_titlon-7730906/|title=Πώς μια... λεπτομέρεια στο συμβόλαιο του Michael Schumacher οδήγησε στην κατάκτηση επτά τίτλων!|last=www.caranddriver.gr}}</ref> κατάφερε να φέρει τον νεαρό Γερμανό στην Ιταλοαγγλική ομάδα και του έδωσε θέση οδηγού, δίπλα στον τρεις φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, [[Νέλσον Πικέ]]. Όταν τελείωσε η πρώτη του χρονιά στο άθλημα (1991), είχε αποκομίσει 4 βαθμούς σε 5 αγώνες με την ομάδα της Benetton, πραγματοποιώντας πολύ καλές εμφανίσεις.

 

Το [[1995]] οι ομάδες Benetton και Williams διαθέτουν τον ίδιο κινητήρα της [[Ρενό]] (Renault), πράγμα που κάνει και τις δύο ομάδες ισοδύναμες. Επιπλέον, η [[Φερράρι]] έχει κάνει σημαντικά βήματα προόδου, χωρίς όμως ακόμη να είναι από τους διεκδικητές του τίτλου. Έτσι, γίνεται φανερό ότι και το 1995 θα είναι μία επανάληψη της προηγούμενης χρονιάς, με τον Μίχαελ και τον Ντέιμον να διεκδικούν το πρωτάθλημα. Τελικά, για το 1995, ο Σουμάχερ δεν άφησε κανέναν να αμφισβητήσει την κυριαρχία του, και με 9 νίκες, 1 δεύτερη, 1 τρίτη θέση και 1 τερματισμό στις βαθμολογούμενες θέσεις, έφτασε στην κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος στην καριέρα του. Ωστόσο και αυτήν την χρονιά δεν έλειπαν οι αντιπαραθέσεις, καθώς σε δύο αγώνες (Βρετανικό και [[Ιταλία|Ιταλικό Γκραν-Πρι]]) ο Ντέιμον Χιλ, με ξεκάθαρα δική του υπαιτιότητα, συγκρούστηκε με τον Μίχαελ, αναγκάζοντας και τους δύο σε εγκατάλειψη.

 

 

Προς το φινάλε της σεζόν 1995, έγινε φανερό πως ο Μίχαελ δεν θα συνέχιζε για την επόμενη χρονιά στην Benetton. Οι ομάδες που ενδιαφέρονταν για αυτόν ήταν οι Williams, McLaren και Ferrari ([[Φερράρι]]). Αν και η προοπτική της Williams φαινόταν η πιο δελεαστική, αφού αποτελούσε την ισχυρότερη ομάδα στο άθλημα, εντούτις ο Σουμάχερ επέλεξε την Ferrari, με την οποία όμως γνώριζε πως θα υπολοίπονταν από τους αντιπάλους της.<ref>{{Cite news|url=https://www.f1racingnews.gr/2020/01/1-1995-96.html|title=Το χρονικό του Κόκκινου Βαρώνου:(1995-96)|last=www.f1racingnews.gr}}</ref> Το [[1996]] λοιπόν, η Ferrari, μαζί με τον Μίχαελ, προσλαμβάνει και τον [[Ιρλανδία|Ιρλανδό]] [[Έντι Ιρβάιν]], αντικαθιστώντας τους Ζαν Αλέσι και [[Γκέρχαρντ Μπέργκερ]], οι οποίοι μετακινήθηκαν στην Benetton. Ο Σουμάχερ πραγματοποιεί μία πολύ καλή προσπάθεια, όμως η έλλειψη αγωνιστικότητας της Ferrari, τα πολλά μηχανικά προβλήματα της ομάδας και η πολύ ανώτερη αγωνιστικά Williams-Renault, φέρνουν τον Μίχαελ στην τρίτη θέση της τελικής κατάταξης με τους Χιλ και [[Ζακ Βιλνέβ|Βιλνέβ]] να προηγούνται.

 

Το [[2003]] ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους των τελευταίων ετών της Φόρμουλα 1, καθώς τρεις ομάδες διεκδικούν τον τίτλο: Είναι οι Φερράρι, Γουίλιαμς και ΜακΛάρεν, ενώ οι οδηγοί τους Σούμαχερ, Ραϊκόνεν και Μοντόγια διεκδικούν τον τίτλο του καλύτερου οδηγού. Η περίοδος έληξε με επικράτηση των [[Φερράρι]] και Σουμάχερ. Το [[2004]] η Φερράρι έχει ως βασικό αντίπαλο την έκπληξη: Επιστρέφει στους αγώνες η Χόντα, με την ομάδα BAR Honda, ενώ και η Ρενό, επιστρέφοντας και αυτή, εξελίσσει ένα πολλά υποσχόμενο μονοθέσιο. Τελικά η περίοδος λήγει με εύκολη επικράτηση της Φερράρι και του Σουμάχερ.

 

Το [[2005]] η [[Φερράρι]] δεν κάνει μεγάλη πρόοδο στην εξέλιξη των μονοθέσιων της, σε αντίθεση με την ΜακΛάρεν-Μερτσέντες και την Ρενό. Έτσι, ο Σουμάχερ τερματίζει στην τρίτη θέση πίσω από τους [[Φερνάντο Αλόνσο]] και [[Κίμι Ράικονεν]]. Επίσης, ούτε και το [[2006]] η [[Φερράρι]] δεν δείχνει να προσαρμόζεται εύκολα σε κάποιες αλλαγές των κανονισμών και στους νέου τύπου κινητήρες. Παρόλα αυτά, ο Σουμάχερ μέχρι το τέλος διεκδικεί τον τίτλο, τον όποια έχασε ουσιαστικά στον προτελευταίο αγώνα, στον οποίο είχε την ατυχία να εγκαταλείψει από σπάσιμο κινητήρα, και ο Αλόνσο με Ρενό τερμάτισε πρώτος. Για την ιστορία, στον τελευταίο αγώνα τερμάτισε 4ος. Ο Σουμάχερ είχε από την αρχή της περιόδου δηλώσει ότι με τη λήξη των αγώνων θα εγκατέλειπε την ενεργό δράση, κάτι που έκανε στο τέλος της χρονιάς.