Μίχαελ Σουμάχερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 47:
Το [[2000]] ο Ιρβάιν αποχώρησε από την ομάδα και πήγε στην νεοσύστατη Jaguar με την θέση του να παίρνει ο [[Βραζιλία|Βραζιλιάνος]] [[Ρούμπενς Μπαρικέλο]]. Παρόλο τον πολύ δυνατό ανταγωνισμό μεταξύ Ferrari-McLaren και Σουμάχερ-Χάκινεν, αυτήν την φορά θα είναι ο Μίχαελ που θα επικρατήσει επί του Φινλανδού διεκδικητή, κατακτώντας τον τρίτο Παγκόσμιο τίτλο του, συγκεντρώνοντας συνολικά 108 βαθμούς. Η Ferrari αναδείχτηκε επίσης πρωταθλήτρια κατασκευαστών για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά.
Το [[2001]], θα είναι ο έτερος οδηγός της McLaren, Ντέιβιντ Κούλθαρντ, που θα ανταγωνιστεί με τον Σουμάχερ για τον τίτλο, όμως ο Μίχαελ πραγματοποιεί μία πολύ καλή χρονιά και κατατάσσεται πρώτος με 123 βαθμούς, αφήνοντας τον δεύτερο Κούλθαρντ 58 βαθμούς πίσω και αναδείχτηκε έτσι, Πρωταθλητής για τέταρτη φορά στην καριέρα του, ενώ και η Ferrari κερδίζει ξανά, τον τίτλο των κατασκευαστών. Στο φινάλε της σεζόν, ο ανταγωνιστής του για τέσσερα χρόνια, Μίκα Χάκινεν, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση.<ref>{{Cite news|url=https://www.sport24.gr/Sports/Motorsport/Formula1/o-teleytaios-thriamvos-toy-xakinen.3055449.html|title=Ο τελευταίος θρίαμβος του Χάκινεν|last=www.sport24.gr}}</ref>
Το [[2002]], η Ferrari ήταν πλέον πολύ πιο ισχυρή. Έτσι, οι οδηγοί της έκαναν σχετικά εύκολα το 1-2 στον βαθμολογικό πίνακα, με τον Μίχαελ να πραγματοποιεί μία αψεγάδιαστη χρονιά τερματίζοντας και στα 17 Γκραν-Πρι της σεζόν στην πρώτη τριάδα (11 πρώτες θέσεις, 5 δεύτερες, 1 τρίτη). Δεύτερη ομάδα τερμάτισε η παλιά αντίπαλος Williams-BMW, στην οποία οδηγούσαν οι [[Χουάν Πάμπλο Μοντόγια]] και ο αδελφός του Μίχαελ Σουμάχερ, Ραλφ.
Γραμμή 53:
Το [[2003]] ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους των τελευταίων ετών της Φόρμουλα 1, καθώς τρεις ομάδες διεκδικούν τον τίτλο: Είναι οι Ferrari, Williams και McLaren, ενώ οι οδηγοί τους (Σουμάχερ, Μπαρικέλο, [[Κίμι Ράικονεν|Ράικονεν]], Μοντόγια και Ραλφ) διεκδικούν, για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, τον τίτλο του καλύτερου οδηγού. Χαρακτηριστικό είναι πως μετά το Βρετανικό Γκραν-Πρι και με μονάχα 5 αγώνες να απομένουν, η διαφορά του πρώτου στην βαθμολογία Μίχαελ, με τον πέμπτο Μπαρικέλο ήταν μόλις στους 20 βαθμούς. Τελικά, η κούρσα για το πρωτάθλημα οδηγών ήταν για τρεις (Σουμάχερ, Ράικονεν, Μοντόγια), με τον Μίχαελ να επικρατεί του δεύτερου Ράικονεν μόλις για 2 βαθμούς και να γίνεται για έκτη φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής, ξεπερνώντας τον θρυλικό [[Αργεντινή|Αργεντινό]] [[Χουάν Μανουέλ Φάντζιο]] που είχε πέντε πρωταθλήματα. Επίσης, η Ferrari επικρατεί ξανά επί της Williams με 14 βαθμούς διαφορά, κερδίζοντας τον πέμπτο συνεχόμενο τίτλο της στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.
Το [[2004]] η Ferrari έχει ως βασικό αντίπαλο την έκπληξη: Επιστρέφει στους αγώνες η Χόντα, με την ομάδα BAR Honda και οδηγούς τους [[Τζένσον Μπάτον]] και [[Τακούμα Σάτο]], ενώ και η Ρενό, επιστρέφοντας και αυτή, εξελίσσει ένα πολλά υποσχόμενο μονοθέσιο, όπου στην θέση του γενικού διευθυντή βρίσκεται ο παλιός γνώριμος του Σουμάχερ, από τα χρόνια της Benetton, Φλάβιο Μπριατόρε. Όπως όμως και το 2002, έτσι και το 2004 η Ferrari είναι μπροστά από τον ανταγωνισμό και τελικά η περίοδος λήγει με εύκολη επικράτηση της, καθώς και του Σουμάχερ, που γίνεται Παγκόσμιος Πρωταθλητής για έβδομη και τελευταία φορά στην καριέρα του.<ref>{{Cite news|url=https://www.sport24.gr/Sports/Motorsport/Formula1/to-teleytaio-prwtathlhma-toy-soymaxer.2997058.html|title=Το τελευταίο πρωτάθλημα του Σουμάχερ|last=www.sport24.gr}}</ref> Για την Ferrari ήταν ο έκτος συνεχόμενος και συνολικά ο 14ος τίτλος κατασκευαστών που κατέκτησε στην πολύχρονη ιστορία της.
=== Η κάμψη με την Φερράρι και η πρώτη αποχώρηση (2005-2006) ===
| |||