Νικόδημος ο Αγιορείτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 18:
Ο Νικόδημος, υπήρξε πολύ δραστήριος: είχε αναλάβει παράλληλα το διακόνημα-οφφίκιο του Αναγνώστη στις Ακολουθίες και του Γραμματέα της μονής. Έτσι ως εργόχειρο του είχε την αντιγραφή κωδίκων<ref>Μάριος Μπενίσης,Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης στην θεολογική έρευνα του 20ου αιώνα, Διπλωματική Εργασία υποβληθείσα στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ, Θεσσαλονίκη 2010, σελ.16-17</ref>. Διατηρούσε αλληλογραφία με πολλούς λογίους της εποχής του και ιδιαιτέρως με τον [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικό Πατριάρχη]] και [[Εθνομάρτυρας|εθνομάρτυρα]] [[Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄|Γρηγόριο Ε']] και τον [[Αθανάσιος ο Πάριος|όσιο Αθανάσιο τον Πάριο]]. Ως μοναχός συνέταξε μεγάλο αριθμό συγγραμμάτων και βιβλίων που γίνεται εμφανής η ορθόδοξος θεολογία. Στόχος του ήταν μια δυναμική απόκρουση των αιρέσεων και των κακοδοξιών των ημερών του.
 
Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης υπήρξε η προεξάρχουσα μορφή των [[Κολλυβάδες|Κολλυβάδων]], μιας μερίδας μοναχών το Αγίου Όρους που αρχικά ήθελαν τα [[Μνημόσυνο|μνημόσυνα]] των νεκρών να γίνονται όπως η παράδοση επέβαλε Σάββατο ή οποιαδήποτε άλλη μέρα εκτός από Κυριακή ή δεσποτική εορτή, κάτι που εκείνη την περίοδο είχε επιτραπεί για διαφόρους λόγους. Η στάση τους αυτή βρήκε την αντίρρηση μιας άλλης μερίδας μοναχών που έγινε γνωστή ως Αντικολλυβάδες, που υποστήριζε πως μπορούσαν να γίνονται μνημόσυνα την Κυριακή, αλλά και του Οικουμενικού Πατριαρχείου ( υπό του [[Πατριάρχης Σωφρόνιος|Πατριάρχη Σωφρόνιου]] ) που τους καταδίκασε τελικά το [[1776]]. Ένεκα της εμμονής του στις παραδόσεις και στο Πνεύμα των Ιερών κανόνων της Εκκλησίας, υπέστη ταπεινώσεις και διωγμούς, διότι απέρριπτε τις λατινογενείς προσμίξεις στην ορθόδοξη θεολογία και λειτουργική ζωή. Επίσης ήταν σφοδρός πολέμιος της εκκοσμίκευσης της εκκλησίας και της αλλοίωσης της ορθόδοξης ασκητικής παράδοσης, που κέντρα στην εποχή του προωθούσαν στα πρότυπα της λατινικής μοναχικής παράδοσης. Έτσι οι Κολλυβάδες μετατράπηκαν στο αντίπαλο δέος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
 
Απεβίωσε την Τετάρτη 14 Ιουλίου του [[1809]]<ref name="ReferenceA"/>, σε ηλικία 60 ετών στο [[Κελί (μοναστικό)|κελί]] των Σκουρταίων, στις [[Καρυές Αγίου Όρους|Καρυές]] του [[Άγιο Όρος|Αγίου Όρους]].
Γραμμή 24:
== Αγιότητα και Εορτή ==
 
Η [[Ορθόδοξη Εκκλησία]] από τις 31 Μαΐου [[1955]] τον κατέταξε στο Αγιολόγιό της, με σχετική πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου<ref name="ReferenceA"/>, μετά από αίτημα των Μονών του Αγίου Όρους το οποίο υποβλήθηκε από τον Γέροντα Ανανία τον Λαυριώτη<ref>Μάριος Μπενίσης,Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης στην θεολογική έρευνα του 20ου αιώνα, Διπλωματική Εργασία υποβληθείσα στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ, Θεσσαλονίκη 2010, σελ.19-20</ref>. Η μνήμη του Αγίου Νικοδήμου εορτάζεται στις [[14 Ιουλίου]] με ασματικές ακολουθίες τις οποίες συνέταξαν οι [[Γεράσιμος Μικρογιαννανίτης|Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης]] και ο πρώην Πατρών Νικόδημος Βαλλινδράς, και ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος Παυλόπουλος. Επίσης εορτάζεται και την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου, κατά την καθιερωμένη ''Σύναξη των Πέντε Αγίων της Παροναξίας, αλλά και την τρίτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου στην [[Πάρο]], όπου τελείται η Σύναξη των Αγίων<ref>Μάριος Μπενίσης,Ο Νικόδημος ο Αγιορείτης στην θεολογική έρευνα του 20ου αιώνα, Διπλωματική Εργασία υποβληθείσα στο τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας του Α.Π.Θ, Θεσσαλονίκη 2010, σελ.20</ref>
 
Οι Νάξιοι της [[Αθήνα]]ς στο ναό τους της Αγίας Βαρβάρας, τέρμα Πατησίων, στο νότιο κλίτος του ναού τοποθέτησαν άλλη μία Αγία Τράπεζα προς τιμήν του νέου Αγίου και ονόμασαν το κλίτος αυτό ''Αγίου Νικόδημου Αγιορείτου''<ref>μητροπ. Νικόδημου Βαληνδάρα, «Το χρονικόν του α'εορτασμού της μνήμης του οσίου Νικόδημου του Αγιορείτου-του Νάξιου-εν Αθήναις», Επετηρίς Εταιρείας Κυκλαδικών Μελετών, τομ.12 (1995), σελ.75-80</ref>
Γραμμή 75:
*Κ.Γ.Πιτσάκης,«Άγνωστο ή ανύπαρκτο επώνυμο του Νικόδημου του Αγιορείτη», Ο Ερανιστής,τομ.22 (1999),σελ.270-272[http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/view/1560/1551]
*Εμμ. Ν. Φραγκίσκος, «Το ζήτημα της γλωσσομάθειας του Νικόδημου Αγιορείτη»,Ο Ερανιστής,τομ.23 (2001),σελ.173-190[http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/view/1528/1519]
*ΈμμΕμμ. Ν.Φραγκίσκος,«“Αόρατος πόλεμος” (1796), “Γυμνάσματα πνευματικά” (1800). Η πατρότητα των «μεταφράσεων» του Νικόδημου Αγιορείτη», Ό 'Ερανιστής,τομ.19 (1993),σελ.102-135.[http://ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/eranistis/article/view/1629/1620]
 
==Βιβλιογραφία==