Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 146:
ο [[Αμίλκας Αλιβιζάτος]] ήταν τμηματάρχης του τμήματος εκκλησιαστικών του Υπουργείου Εκκλησιαστικών και δημοσίας εκπαιδεύσεως (1917-1923) και τρεις φορές κυβερνητικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο. Ο [[Κωνσταντίνος Δυοβουνιώτης]] υπήρξε διευθυντής θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας (1927-1930). Ο [[Δημήτρης Μπαλάνος]] διετέλεσε Υπουργός Παιδείας της [[Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δεμερτζή 1935|Κυβέρνησης Δεμερτζή]].Ο [[Νικόλαος Λούβαρης]] γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (1926-1928 και 1935),ενώ το 1936 Υπουργός Παιδείας. Ο [[Χρήστος Ανδρούτσος]] προϊστάμενος της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας επί [[Κυβέρνηση Θεόδωρου Πάγκαλου 1925|κυβερνήσεως Πάγκαλου (1925)]],[[Αρχείο:Christos_Androutsos.JPG|thumb|left|250px| Ο Ανδρούτσος διετέλεσε προϊστάμενος της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας]] καθώς και ο [[Λεωνίδας Φιλιππίδης]] (1930-1939)<ref>Πολύκαρπος Καραμούζης, Κράτος, Εκκλησία και Εθνική ιδεολογία στη νεώτερη Ελλάδα (Κλήρος, θεολόγοι και Θρησκευτικές Οργανώσεις στο Μεσοπόλεμο)-Διδακτορική Διατριβή-Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών,τμήμα Κοινωνιολογίας, Αθήνα 2004, σελ. 256, υπόσ. 9</ref>Ο [[Βλάσιος Φειδάς]] από το 1974 μέχρι το 1979 υπηρέτησε ως Γενικός Διευθυντής Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Παιδείας.
Τον Μάρτιο του 1912 η σχολή αναγορεύει ως επίτιμους διδάκτορες τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ιωακείμ, Αλεξανδρείας Φώτιο,Αντιοχείας Γρηγόριο και Ιεροσολύμων Δαμιανό. Ήταν μια ξεκάθαρη συμβολική πράξη, η οποία συνέδεε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής με το εθνικό μητροπολιτικό κέντρο, πράξη που υλοποιήθηκε με τη συνεργασία και του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.<ref> Μητρ. Αρκαλοχωρίου Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέας Νανάκης,«Οι Προκαθήμενοι των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων το 1912 Αναγορεύονται Επίτιμοι Διδάκτορες της Θεολογικής Σχολής Αθηνών», Επιστημονική Επετηρίς της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Τμήμα Θεολογίας, νέα σειρά, 13 (2003)σελ. 233-246. Άννα Καρακατσούλη, «Διεθνείς σχέσεις και ακαδημαϊκή κοινότητα: οι επίτιμοι διδάκτορες του Πανεπιστημίου Αθηνών (1912-1914)», Τα Ιστορικά, τομ.19, τχ. 36 (Ιούνιος 2002), σελ 132</ref>
Δεν είναι τυχαίο πως στη Σχολή αυτή εκπονήθηκε διατριβή με θέμα ''Ο Χριστιανισμός και τα Σοσιαλιστικά Συστήματα'' στα πλαίσια μιας προσπάθειας επιστημονικής κατανόησης της ηθικής και πνευματικής διαφοράς του χριστιανισμού από τον υλιστικό σοσιαλισμό, ενισχύοντας την εντύπωση πως η Σχολή στήριζε το υπάρχον κοινωνικό σύστημα.<ref> Συντάκτης της ο Αντωνέσκου Πέτρου το 1934. Πολύκαρπος Καραμούζης, Κράτος, Εκκλησία και Εθνική ιδεολογία στη νεώτερη Ελλάδα (Κλήρος, θεολόγοι και Θρησκευτικές Οργανώσεις στο Μεσοπόλεμο)-Διδακτορική Διατριβή-Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών,τμήμα Κοινωνιολογίας, Αθήνα 2004, σελ.288-289</ref>Σύγχρονη έρευνα κατέδειξε ότι πενιχρές είναι οι αναφορές σε διαγραφές ή αποκλεισμούς θεολόγων σπουδαστών στην περίοδο 1938-1974 λόγω αριστερών φρονημάτων κάτι που καταδεικνύει ότι λειτούργησε ως μηχανισμός ιδεολογικής αναπαραγωγής της κρατούσας αντικομμουνιστικής ιδεολογίας.<ref>Μιχάλης Φύλλας, «Αντικομμουνισμός, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων από το 1938 έως το 1974, μέσα από τα πρακτικά συνεδριάσεων μιας πανεπιστημιακής σχολής. Η περίπτωση της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών», Νέα Παιδεία, τχ. 171 (Ιούλιος-Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2019), σελ.71-79.</ref>
Όπως επισημαίνει ο [[Σάββας Αγουρίδης]], «Το κράτος μέχρι τώρα ζητάει από τις Θεολογικές Σχολές να εκπαιδεύσουν ιερείς και καθηγητές σημαιοφόρους της κρατούσας ιδεολογίας και ηθικής , καθώς και την ιδιαίτερη συμβολή τους στις εθνικές κρατικές επιλογές ως προς τα συμφέροντα του Ελληνισμού» <ref> [[Σάββας Αγουρίδης]], «Οι θεολογικές σπουδές στην Ελλάδα σήμερα», στο:Ίδρυμα Σάκη Καράγιωργα, Το Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα σήμερα. Οικονομικές κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις, Αθήνα, 1991, σελ.263</ref>
| |||