Κλέμενς φον Μέττερνιχ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 57:
Ωστόσο οι Σύμμαχοι δεν τα πήγαν καλά, και παρόλο που μια δήλωση προθέσεων γενικού πολέμου, που περιλάμβανε πολλές νύξεις προς την Αυστρία, είχε εξασφαλιστεί από τη Ρωσία, η Βρετανία παρέμεινε δύσπιστη και γενικά απρόθυμη να εγκαταλείψει τη στρατιωτική πρωτοβουλία για την οποία είχε αγωνιστεί επί 20 χρόνια. Παρ 'όλα αυτά ο Φραγκίσκος δημιούργησε το Αυστριακό υπουργείο Εξωτερικών του [[Τάγμα της Μαρίας Θηρεσίας|Τάγματος της Μαρίας Θηρεσίας]], θέση που ήταν κενή από την εποχή του Κάουνιτς. <ref name="palmer92">{{harvnb|Palmer|1972|pp=92–96}}</ref> Ο Μέττερνιχ ανησυχούσε όλο και περισσότερο ότι η υποχώρηση του Ναπολέοντα θα συνεπέφερε αναταραχή που θα έβλαπτε τους Αψβούργους. Πίστευε ότι σύντομα έπρεπε να γίνει ειρήνη. Δεδομένου ότι η Βρετανία δεν μπορούσε να εξαναγκαστεί, έστειλε προτάσεις μόνο στη Γαλλία και τη Ρωσία. Αυτές απορρίφθηκαν, αν και μετά τις μάχες του Λύτσεν (2 Μαΐου) και του Μπάουτσεν (20-21 Μαΐου) συνήφθη μια ανακωχή με πρωτοβουλία της Γαλλίας. Από τον Απρίλιο ο Μέττερνιχ άρχισε να «προετοιμάζει αργά και απρόθυμα» την Αυστρία για πόλεμο με τη Γαλλία και η ανακωχή της παρείχε χρόνο για πληρέστερη πλήρη κινητοποίηση.
Τον Ιούνιο ο Μέττερνιχ έφυγε από τη Βιέννη για να χειριστεί προσωπικά τις διαπραγματεύσεις στο Γκίτσιν της [[Βοημία]]ς. Όταν έφτασε επωφελήθηκε από τη φιλοξενία της Πριγκίπισσας Βιλελμίνης, Δούκισσας του Σάγκαν και ξεκίνησε μια ερωτική σχέση μαζί της που κράτησε αρκετούς μήνες. Καμία άλλη ερωμένη δεν άσκησε ποτέ τόση επιρροή στον Μέττερνιχ όσο αυτή, και συνέχισε να της γράφει και μετά το χωρισμό τους. Εν τω μεταξύ ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Υγκ-Μπερνάρ Μαρέ παρέμενε αινιγματικός, αν και ο Μέττερνιχ κατάφερε να συζητήσει την κατάσταση με τον Τσάρο στις 18-19 Ιουνίου στην Οποτσνα. <ref name="palmer96">{{harvnb|Palmer|1972|pp=96–102}}</ref> Σε συνομιλίες που αργότερα επικυρώθηκαν ως Σύμβαση του Ράιχενμπαχ, συμφώνησαν για τα γενικά ειρηνευτικά αιτήματα και καθόρισαν μια διαδικασία με την οποία η Αυστρία θα μπορούσε να εισέλθει στον πόλεμο στο πλευρό του Συνασπισμού. Λίγο αργότερα ο Μέττερνιχ προσκλήθηκε να συναντήσει το Ναπολέοντα στη Δρέσδη, όπου θα μπορούσε να θέσει τους όρους απευθείας. Αν και δεν υπάρχει αξιόπιστη καταγραφή της συνάντησής τους στις 26 Ιουνίου 1813, φαίνεται ότι ήταν μια θυελλώδης αλλά αποτελεσματική συνάντηση. Επιτέλους επιτεύχθηκε συμφωνία τη στιγμή που ο Μέττερνιχ ήταν έτοιμος να αποχωρήσει: οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα ξεκινούσαν στην Πράγα τον Ιούλιο και θα διαρκούσαν ως τις 20 Αυγούστου.
===Εταίρος του συνασπισμού===
[[File:1839 Krafft Siegesmeldung nach der Schlacht bei Leipzig 1813 anagoria.JPG|thumb|upright=1.3|Ο Πρίγκιπας του Σβάρτσενμπεργκ και οι τρεις συμμαχικοί μονάρχες μετά τη [[Μάχη της Λειψίας]], 1813 (πίνακας του Γιόχαν Πέτερ Κραφτ))]]
Οι σύμμαχοι της Αυστρίας θεώρησαν την κήρυξη πολέμου ως παραδοχή ότι οι διπλωματικές φιλοδοξίες της Αυστρίας είχαν αποτύχει, αλλά ο Μέττερνιχ την ως μία κίνηση μια πολύ μακρύτερης εκστρατείας.<ref name="palmer103">{{harvnb|Palmer|1972|pp=103–107}}</ref> Κατά τον υπόλοιπο πόλεμο προσπάθησε να κρατήσει τον Συνασπισμό ενωμένο και, ως εκ τούτου, να περιορίσει τη δυναμική της Ρωσίας στην Ευρώπη. Προς το σκοπό αυτό κέρδισε μια πρώτη νίκη, καθώς ένας Αυστριακός στρατηγός, ο Πρίγκιπας του Σβάρτσενμπεργκ, επιβεβαιώθηκε ως ανώτατος διοικητής των δυνάμεων του Συνασπισμού και όχι ο [[Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας|Τσάρος Αλέξανδρος Α΄]]. Κατάφερε επίσης να πείσει τους τρεις συμμαχικούς μονάρχες (Αλέξανδρο, Φραγκίσκο και [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας|Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄ της Πρωσίας]]) να ακολουθήσουν τον ίδιο και τους στρατούς τους στην εκστρατεία. Με τις Συνθήκες του Tέπλιτς ο Μέττερνιχ επέτρεψε στην Αυστρία να παραμείνει αδέσμευτη για το μέλλον της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Πολωνίας. Ωστόσο εξακολουθούσε να περιορίζεται από τους Βρετανούς, που επιχορηγούσαν την Πρωσία και τη Ρωσία (το Σεπτέμβριο ο Metternich ζήτησε επιχορηγήσεις και για την Αυστρία). Εν τω μεταξύ οι δυνάμεις του Συνασπισμού ξεκίνησαν την επίθεση. Στις 18 Οκτωβρίου 1813 ο Μέττερνιχ ήταν μάρτυρας της επιτυχημένης [[Μάχη της Λειψίας|Μάχης της Λειψίας]] και, δύο ημέρες αργότερα, ανταμείφθηκε για τη «σοφή του διεύθυνση» με το βαθμό του Πρίγκιπα (γερμανικά: ''Fürst''). Ο Μέττερνιχ ενθουσιάστηκε όταν η Φρανκφούρτη ανακτήθηκε στις αρχές Νοεμβρίου και, συγκεκριμένα, από το σεβασμό που έδειξε ο Τσάρος στο Φραγκίσκο σε μια τελετή που διοργάνωσε εκεί ο ίδιος. Διπλωματικά, με τον πόλεμο να πλησιάζει, παρέμεινε αποφασισμένος να αποτρέψει τη δημιουργία ενός ισχυρού, ενοποιημένου Γερμανικού κράτους, ακόμη και προσφέροντας γενναιόδωρους όρους στο Ναπολέοντα, για να τον διατηρήσει ως αντίβαρο. Στις 2 Δεκεμβρίου 1813 ο Ναπολέων συμφώνησε για συνομιλίες, αν και αυτές καθυστέρησαν λόγω της ανάγκης συμμετοχής ενός ανώτερου Βρετανού διπλωμάτη ([[Ρόμπερτ Στιούαρτ, Υποκόμης Κάσλρεϊ|Υποκόμης Κάσλρεϊ]]).
Πριν ξεκινήσουν οι συνομιλίες οι στρατοί του Συνασπισμού διέσχισαν το Ρήνο στις 22 Δεκεμβρίου. Ο Μέττερνιχ αποσύρθηκε από τη Φρανκφούρτη στο Μπράισγκαου για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένεια της συζύγου του πριν ταξιδέψει στη νέα έδρα του Συνασπισμού στη [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλεία]] τον Ιανουάριο του 1814. Οι φιλονικίες με τον Τσάρο Αλέξανδρο, ιδιαίτερα για την τύχη της Γαλλίας, εντάθηκαν τον Ιανουάριο, κάνοντας τον Αλέξανδρο να αποχωρήσει. Ως εκ τούτου απουσίαζε κατά την άφιξη του Κάσλρεϊ στα μέσα Ιανουαρίου. <ref name="palmer107">{{harvnb|Palmer|1972|pp=107–117}}</ref> Ο Μέττερνιχ και ο Κάσλρεϊ δημιούργησαν μια καλή σχέση εργασίας και στη συνέχεια συναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο στη [[Λανγκρ]]. Ωστόσο ο Τσάρος παρέμεινε ασυμβίβαστος, απαιτώντας επίθεση στο κέντρο της Γαλλίας, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος για να αντιταχθεί στις άλλες ιδέες του Μέττερνιχ, όπως μια τελική διάσκεψη ειρήνης στη Βιέννη. Ο Μέττερνιχ δεν παραυρέθηκε σε συνομιλίες με τους Γάλλους στο Σατιγιόν, καθώς ήθελε να μείνει με τον Αλέξανδρο. Οι συνομιλίες σταμάτησαν και, μετά από μια σύντομη προέλαση, οι δυνάμεις του Συνασπισμού αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά τις μάχες του Μονμιρέλ και του Μοντρώ. Αυτό καταπράυνε τους φόβους του Μέττερνιχ ότι ο Αλέξανδρος θα μπορούσε με υπερβολική αυτοπεποίθηση να ενεργήσει μονομερώς.
===Συνέδριο της Βιέννης===
| |||