Κλέμενς φον Μέττερνιχ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη |
|||
Γραμμή 65:
Πριν ξεκινήσουν οι συνομιλίες οι στρατοί του Συνασπισμού διέσχισαν το Ρήνο στις 22 Δεκεμβρίου. Ο Μέττερνιχ αποσύρθηκε από τη Φρανκφούρτη στο Μπράισγκαου για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα με την οικογένεια της συζύγου του πριν ταξιδέψει στη νέα έδρα του Συνασπισμού στη [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλεία]] τον Ιανουάριο του 1814. Οι φιλονικίες με τον Τσάρο Αλέξανδρο, ιδιαίτερα για την τύχη της Γαλλίας, εντάθηκαν τον Ιανουάριο, κάνοντας τον Αλέξανδρο να αποχωρήσει. Ως εκ τούτου απουσίαζε κατά την άφιξη του Κάσλρεϊ στα μέσα Ιανουαρίου. <ref name="palmer107">{{harvnb|Palmer|1972|pp=107–117}}</ref> Ο Μέττερνιχ και ο Κάσλρεϊ δημιούργησαν μια καλή σχέση εργασίας και στη συνέχεια συναντήθηκαν με τον Αλέξανδρο στη [[Λανγκρ]]. Ωστόσο ο Τσάρος παρέμεινε ασυμβίβαστος, απαιτώντας επίθεση στο κέντρο της Γαλλίας, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος για να αντιταχθεί στις άλλες ιδέες του Μέττερνιχ, όπως μια τελική διάσκεψη ειρήνης στη Βιέννη. Ο Μέττερνιχ δεν παραυρέθηκε σε συνομιλίες με τους Γάλλους στο Σατιγιόν, καθώς ήθελε να μείνει με τον Αλέξανδρο. Οι συνομιλίες σταμάτησαν και, μετά από μια σύντομη προέλαση, οι δυνάμεις του Συνασπισμού αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν μετά τις μάχες του Μονμιρέλ και του Μοντρώ. Αυτό καταπράυνε τους φόβους του Μέττερνιχ ότι ο Αλέξανδρος θα μπορούσε με υπερβολική αυτοπεποίθηση να ενεργήσει μονομερώς.
{{rquote|right|Δεν έχετε ιδέα τι βάσανα μας επιβάλλουν οι άνθρωποι στα κεντρικά γραφεία! Δεν αντέχω άλλο και ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος είναι ήδη άρρωστος. [Οι άλλοι ηγέτες] είναι όλοι τρελοί και ανήκουν στο άσυλο των φρενοβλαβών.|Mέτερνιχ προς τον Στάντιον (Palmer 1972, σ. 116)}}
===Συνέδριο της Βιέννης===▼
Ο Mέτερνιχ συνέχισε τις διαπραγματεύσεις με το Γάλλο απεσταλμένο Κωλενκούρ από τις αρχές μέχρι τα μέσα Μαρτίου του 1814, όταν η νίκη στο Λαόν επανέφερε το Συνασπισμό στην επίθεση. Τότε ο Mέτερνιχ κουράστηκε προσπαθώντας να κρατήσει το Συνασπισμό ενωμένο, αλλά δεν βοήθησε ούτε το βρετανικής έμπνευσης [[Σύμφωνο της Σωμόν]]. <ref name="palmer107"/> Απουσία των Πρώσων και των Ρώσων ο Συνασπισμός συμφώνησε στην παλινόρθωση της [[Οίκος των Βουρβόνων|δυναστείας των Βουρβόνων]]. <ref name="palmer107"/><ref name="ford257"/> Ο Φραγκίσκος απέρριψε μια τελευταία έκκληση του Ναπολέοντα να παραιτηθεί υπέρ του γιου του με τη Μαρία Λουίζα ως αντιβασιλέα και το Παρίσι έπεσε στις 30 Μαρτίου. Στρατιωτικοί ελιγμοί είχαν στρέψει το Mέτερνιχ προς τα δυτικά στη [[Ντιζόν]] στις 24 Μαρτίου και, μετά από εσκεμμένη καθυστέρηση, έφυγε για τη γαλλική πρωτεύουσα στις 7 Απριλίου. <ref name="palmer107"/> Στις 10 Απριλίου βρήκε μια πόλη ειρηνική και, προς μεγάλη ενόχλησή του, σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του Τσάρου Αλεξάνδρου. Στους Αυστριακούς δεν άρεσαν οι όροι της Συνθήκης του [[Φονταινεμπλώ ]], που είχε επιβάλει η Ρωσία στο Ναπολέοντα εν τη απουσία τους, αλλά ο Mέτερνιχ δεν ήθελε να της εναντιωθεί και στις 11 Απριλίου υπέγραψε τη συνθήκη. Στη συνέχεια επικεντρώθηκε στη διαφύλαξη των αυστριακών συμφερόντων στην επικείμενη ειρήνη, επιβεβαιώνοντας την επιρροή της Αυστρίας στη Γερμανία έναντι της Πρωσίας και αναιρώντας την υπεροχή της Ρωσίας. Για αυτούς τους λόγους εξασφάλισε την ανάκτηση των Ιταλικών επαρχιών της Λομβαρδίας και της Βενετίας, που είχε καταλάβει η Γαλλία ως κράτη-δορυφόρους το 1805. <ref name="palmer118">{{harvnb|Palmer|1972|pp=118–123}}</ref>
Οσον αφορά το διαμοιρασμό των πρώην κατεχόμενων από τη Γαλλία Πολωνίας και Γερμανίας, ο Mέτερνιχ περιορίστηκε περισσότερο από τα συμφέροντα των Συμμάχων. Μετά από δύο προτάσεις που ανεπιτυχώς υπέβαλαν οι Πρώσοι, το ζήτημα αναβλήθηκε έως ότου υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης. <ref name="palmer123"/>Κατά τα άλλα ο Mέτερνιχ, όπως και πολλοί από τους ομολόγους του, ανυπομονούσε να παράσχει στην ανανεωμένη γαλλική μοναρχία τους πόρους για την καταστολή τυχόν νέας επανάστασης. Η γενναιόδωρη [[Συνθήκη των Παρισίων (1814)| Συνθήκη των Παρισίων]] υπεγράφη στις 30 Μαΐου. <ref name="ford257">{{harvnb|Ford|1971|p=257}}</ref>Ελεύθερος πλέον ο Mέτερνιχ συνόδευσε τον Τσάρο Αλέξανδρο στην Αγγλία, ενώ τον ακολούθησε και η Βιλελμίνη, που τον είχε ήδη ακολουθήσει στο Παρίσι. <ref name="palmer123"/> Ο θριαμβευτής Mέτερνιχ πέρασε τέσσερις εβδομάδες με οργιαστικά γλέντια, αποκαθιστώντας τη φήμη, τόσο τη δική του όσο και της Αυστρίας, ενώ του απονεμήθηκε επίσης τιμητικά πτυχίο νομικής από το [[Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης]]. Αντίθετα, και προς ευχαρίστηση του Mέτερνιχ, ο Αλέξανδρος ήταν ανάγωγος και συχνά προσβλητικός. Παρά τις ευκαιρίες που υπήρξαν, λίγα έγιναν από διπλωματία. Αντ 'αυτού, το μόνο που συμφωνήθηκε σίγουρα ήταν ότι οι απαιτούμενες συζητήσεις θα γίνονταν στη Βιέννη, με ημερομηνία που ορίστηκε προσωρινά η 15 Αυγούστου. Όταν ο Τσάρος προσπάθησε να τις αναβάλει τον Οκτώβριο ο Mέτερνιχ συμφώνησε, αλλά έθεσε όρους που δεν επέτρεπαν στον Αλέξανδρο να εκμεταλλευτεί τυχόν πλεονέκτημα λόγω του ''[[de facto]]'' ελέγχου του της Πολωνίας. Ο Mέτερνιχ τελικά επανενώθηκε με την οικογένειά του στην Αυστρία στα μέσα Ιουλίου του 1814, έχοντας σταματήσει για μια εβδομάδα στη Γαλλία για να καταπραΰνει τους φόβους γύρω από τη σύζυγο του Ναπολέοντα Μαρία Λουίζα, τώρα Δούκισσα της Πάρμας. Η επιστροφή του στη Βιέννη γιορτάστηκε από επί τούτου τραγούδια, που περιελάμβαναν το στίχο "Η ιστορία σας παραδίδει στους απογόνους ως πρότυπο μεταξύ των μεγάλων ανδρών". <ref name="palmer123">{{harvnb|Palmer|1972|pp=123–129}}</ref>
▲=== Συνέδριο της Βιέννης===
{{Further| Συνέδριο της Βιέννης }}
[[File:Vienna Congress.jpg|thumb|upright=1.3| Ο Mέτερνιχ με τον [[Άρθουρ Γουέλσλι, δούκας του Ουέλλινγκτον |Ουέλλινγκτον]], τον [[Σαρλ-Μωρίς ντε Ταλλεϋράν- Περιγκόρ| Ταλλεϋράνδο]] και άλλους Ευρωπαίους διπλωμάτες στο Συνέδριο της Βιέννης, το 1815]]
Το φθινόπωρο του 1814 άρχισαν να συγκεντρώνονται στη Βιέννη οι αρχηγοί των πέντε βασιλικών δυναστειών και εκπρόσωποι 216 οικογενειών ευγενών. Πριν φτάσουν οι υπουργοί των "Μεγάλων Τεσσάρων" (των σύμμαχων του Συνασπισμού Βρετανίας, Αυστρίας, Πρωσίας και Ρωσίας), ο Mέτερνιχ περνούσε ήσυχα στο Μπάντεν μπάι Βιν, δύο ώρες νοτιότερα. Όταν άκουσε ότι έφτασαν στη Βιέννη, ταξίδεψε για να τους συναντήσει και τους πρότεινε να τον ακολουθήσουν στο Μπάντεν. Εκείνοι αρνήθηκαν και πραγματοποιήθηκαν τέσσερις συναντήσεις στην ίδια την πόλη. <ref name="palmer130"/> Σε αυτές οι αντιπρόσωποι συμφώνησαν για το πώς θα λειτουργούσε το Συνέδριο και, προς ικανοποίηση του Μέτερνιχ, ονόμασαν το βοηθό του Φρίντριχ Γκεντς γραμματέα των διαπραγματεύσεων των "Μεγάλων Εξι" (των "Μεγάλων Τεσσάρων» συν τη Γαλλία και την Ισπανία). Όταν ο Ταλλεϋράνδος και ο Ισπανός αντιπρόσωπος Δον Πέδρο Λαμπραδόρ έμαθαν αυτές τις αποφάσεις εξοργίστηκαν επειδή τις συμφωνίες διαπραγματεύονταν μόνο οι Μεγάλοι Τέσσερις. Η Σουηδία και η Πορτογαλία θύμωσαν επίσης για τον αποκλεισμό τους από το πλήρες Συνέδριο, ειδικά επειδή ο Mέτερνιχ ήταν αποφασισμένος να τους δώσει όσο λιγότερη ισχύ μπορούσε. Ετσι οι Μεγάλοι Εξι έγιναν η Προκαταρκτική Επιτροπή των Οκτώ, της οποίας η πρώτη απόφαση ήταν να αναβληθεί το κυρίως συνέδριο για την 1η Νοεμβρίου.<ref name="palmer130">{{harvnb|Palmer|1972|pp=130–133}}</ref> Τελικά σύντομα αναβλήθηκε πάλι, με μόνο μια μικρή επιτροπή να αρχίζει να λειτουργεί το Νοέμβριο. <ref name="palmer133"/> Εν τω μεταξύ ο Mέτερνιχ διοργάνωσε μια τεράστια αμφιλεγόμενη σειρά διασκεδάσεων για τους εκπροσώπους, περιλαμβανομένου του ιδίου. <ref name="palmer130"/>
Αφήνοντας τον [[Ρόμπερτ Στιούαρτ, Υποκόμης Κάσλρεϊ |Κάσλρεϊ ]]να διαπραγματευτεί για λογαριασμό του Τσάρου Αλεξάνδρου, ο Mέτερνιχ έστρεψε για λίγο την προσοχή του στην εξάλειψη των αντιαψβουργικών αισθημάτων στην Ιταλία. Την ίδια στιγμή έμαθε ότι η Δούκισσα του Σαγκάν φλέρταρε τον Τσάρο. Απογοητευμένος και εξαντλημένος από τους κοινωνικούς κύκλους ο Μέτερνιχ εξόργισε τον Τσάρο Αλέξανδρο κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την Πολωνία (τότε κυβερνιόταν από το Ναπολέοντα ως [[Δουκάτο της Βαρσοβίας |Μεγάλο Δουκάτο της Βαρσοβίας]]) υπονοώντας ότι η Αυστρία θα μπορούσε να συνδράμει στρατιωτικά τη Ρωσία. Παρά τη γκάφα ο Φραγκίσκος αρνήθηκε να απολύσει τον υπουργό του των Εξωτερικών και η πολιτική κρίση έπληξε τη Βιέννη όλο το Νοέμβριο, καταλήγοντας σε δήλωση του Τσάρου Αλεξάνδρου ότι η Ρωσία δεν θα συμβιβαζόταν ως προς τις αξιώσεις της για την Πολωνία ως βασίλειο-δορυφόρο. Ο Συνασπισμός το απέρριψε εντελώς και η συμφωνία φαινόταν πιο μακρινή από ποτέ. <ref name="palmer133"/> Κατά τη διάρκεια της αναμονής φαίνεται ότι ο Αλέξανδρος έφτασε ακόμη και να προκαλέσει το Mέτερνιχ σε μονομαχία. <ref>{{harvnb|Hamilton-Williams|1996|p=47}}</ref> Ωστόσο ο Τσάρος έκανε σύντομα στροφή 180 μοιρών και συμφώνησε με τη διαίρεση της Πολωνίας. Εγινε επίσης ηπιότερος όσον αφορά το Γερμανικό [[Βασίλειο της Σαξονίας]] και για πρώτη φορά επέτρεψε στον Ταλλεϋράνδο να συμμετάσχει σε όλες τις συζητήσεις των Μεγάλων Τεσσάρων (τώρα Μεγάλων Πέντε). <ref name="palmer133">{{harvnb|Palmer|1972|pp=133–139}}</ref>
Με τη νέα συναίνεση τα μεγάλα ζητήματα που αφορούσαν την Πολωνία και τη Γερμανία διευθετήθηκαν τη δεύτερη εβδομάδα του Φεβρουαρίου 1815. <ref name="palmer139"/> Η Αυστρία απέκτησε εδάφη με το διαμελισμό της Πολωνίας και απέτρεψε την προσάρτηση της Σαξονίας από την Πρωσία, αλλά αναγκάστηκε να δεχτεί τη ρωσική κυριαρχία στην Πολωνία και την αυξανόμενη επιρροή της Πρωσίας στη Γερμανία. <ref name="okey73">{{harvnb|Okey|2001|pp=73–74}}</ref> Ο Μέτερνιχ επικεντρώθηκε πλέον στο να πείσει τα διάφορα Γερμανικά κράτη να παραχωρήσουν σημαντικά δικαιώματα σε μια νέα [[Ομοσπονδιακή Συνέλευση (Γερμανική Συνομοσπονδία)| Ομοσπονδιακή Συνέλευση]] που θα μπορούσε να αντισταθεί στην Πρωσία. Βοήθησε επίσης την Ελβετική Επιτροπή και εργάστηκε για πλήθος μικρότερων ζητημάτων, όπως τα δικαιώματα πλοήγησης στο [[Ρήνος|Ρήνο]]. Η αρχή της [[Μεγάλη Τεσσαρακοστή|Σαρακοστής]] στις 8 Φεβρουαρίου του έδωσε περισσότερο χρόνο για να αφιερώσει σε αυτά τα θέματα του Συνεδρίου, καθώς και σε ιδιωτικές συζητήσεις για τη νότια Ιταλία, όπου ο [[Ζοακίμ Μυρά]] εφέρετο να οργανώνει ένα Ναπολιτάνικο στρατό. <ref name="palmer139">{{harvnb|Palmer|1972|pp=139–146}}</ref> Στις 7 Μαρτίου ο Mέτερνιχ ξύπνησε μαθαίνοντας ότι ο Ναπολέων είχε δραπετεύσει από το νησί-φυλακή του [[ Έλβα (νήσος)]] [46] και σε μια ώρα συναντήθηκε τόσο με τον Τσάρο όσο και με το Βασιλιά της Πρωσίας. Ο Mέτερνιχ δεν ήθελε καμία εν θερμώ αλλαγή της διαδικασίας και στην αρχή υπήρξε ελάχιστος αντίκτυπος στο Συνέδριο. Τελικά στις 13 Μαρτίου οι Μεγάλοι Πέντε κήρυξαν το Ναπολέοντα φυγόδικο και οι Σύμμαχοι άρχισαν τις προετοιμασίες για νέο πόλεμο. Στις 25 Μαρτίου υπέγραψαν μια συνθήκη με την οποία δεσμεύονταν να στείλει ο καθένας τους 150.000 άντρες, χωρίς την προηγούμενη διχαστική τους στάση. Αφού αναχώρησαν οι στρατιωτικοί διοικητές, το Συνέδριο της Βιέννης ασχολήθηκε με σοβαρό έργο, καθορίζοντας τα όρια μιας ανεξάρτητης Ολλανδίας, επισημοποιώντας προτάσεις για μια χαλαρή συνομοσπονδία [[καντόνια της Ελβετίας|Ελβετικών καντονιών και επικυρώνοντας προηγούμενες συμφωνίες για την Πολωνία. Μέχρι τα τέλη Απριλίου απέμεναν μόνο δύο σημαντικά ζητήματα, η οργάνωση μιας νέας Γερμανικής ομοσπονδίας και το πρόβλημα της Ιταλίας. <ref name="palmer139"/>
{{rquote|right|Οι υπουργοί και οι εκπρόσωποι των Γερμανών πριγκίπων, που εστάλησαν στο συνέδριο συνεχίζουν να τραγουδούν τους επαίνους για τον Πρίγκιπα Μέττερνιχ .... Θαυμάζουν την ορθοφροσύνη και την περίσκεψη, με την οποία χειρίστηκε τη Γερμανική επιτροπή.|Από την έκθεση ενός πράκτορα της Αυστριακής υπηρεσίας πληροφοριών {{harv|Palmer|1972|pp=147–148}}.}}.
Το τελευταίο σύντομα πήρε το δρομο του. Η Αυστρία είχε εδραιώσει τον έλεγχό της στη Λομβαρδία-Βενετία και επέκτεινε την προστασία της σε επαρχίες τυπικά υπό τον έλεγχο της κόρης του Φραγκίσκου Μαρίας Λουίζας. Στις 18 Απριλίου ο Μέττερνιχ ανακοίνωσε ότι η Αυστρία ήταν επίσημα σε πόλεμο με τη Νάπολη του Mυρά. Η Αυστρία νίκησε στη Μάχη του Toλεντίνο στις 3 Μαΐου και κατέλαβε τη Νάπολη λιγότερο από τρεις εβδομάδες αργότερα. Ο Μέτερνιχ κατάφερε τότε να καθυστερήσει μια απόφαση για το μέλλον της χώρας για μετά τη Βιέννη. Οι συζητήσεις για τη Γερμανία συνεχίστηκαν ως τις αρχές Ιουνίου, όταν επικυρώθηκε μια κοινή πρόταση Αυστρίας-Πρωσίας, που άφηνε τα περισσότερα συνταγματικά ζητήματα στη νέα συνέλευση, πρόεδρος της οποίας θα ήταν ο ίδιος ο Αυτοκράτορας Φραγκίσκος. <ref name="palmer146"/> Παρά την κριτική στο εσωτερικό της Αυστρίας ο Μέτερνιχ ήταν ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα και το βαθμό ελέγχου που παραχώρησε στους Αψβούργους και, μέσω αυτών, στον ίδιο. <ref name="palmer146"/> Μάλιστα μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τη συνέλευση για δικούς του σκοπούς σε πολλές περιπτώσεις. <ref>{{harvnb|Ford|1971|p=302}}</ref> Η συμφωνία ήταν επίσης αρεστή στους περισσότερους Γερμανούς εκπροσώπους. Υπογράφηκε μια συνολική συνθήκη στις 19 Ιουνίου (οι Ρώσοι υπέγραψαν μια εβδομάδα αργότερα) <ref name="cecil169"/>, τερματίζοντας επίσημα το Συνέδριο της Βιέννης. Ο ίδιος ο Μέτερνιχ είχε φύγει στις 13 Ιουνίου για την πρώτη γραμμή, προετοιμασμένος για ένα μακρύ πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων, ωστόσο, ηττήθηκε οριστικά στη [[Μάχη του Βατερλώ]] στις 18 Ιουνίου. <ref name="palmer146">{{harvnb|Palmer|1972|pp=146–149}}</ref>
===Παρίσι και Ιταλία===
Ο Μέτερνιχ σύντομα επέστρεψε με τους συμμάχους του συνασπισμού στο Παρίσι, για άλλη μια φορά συζητώντας τους όρους της ειρήνης. Μετά από 133 ημέρες διαπραγματεύσεων, περισσότερο από τον [[Πόλεμος του Έβδομου Συνασπισμού| ίδιο τον πόλεμο]], συνομολογήθηκε η δεύτερη Συνθήκη των Παρισίων στις 20 Νοεμβρίου. Ο Μέτερνιχ, της άποψης ότι η Γαλλία δεν έπρεπε να διαλυθεί, ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα: <ref name="palmer150"/> Η Γαλλία έχασε μόνο μια μικρή λωρίδα εδάφους κατά μήκος των ανατολικών συνόρων της, επτακόσια εκατομμύρια γαλλικά φράγκα και τα έργα τέχνης που είχε λεηλατήσει. Αποδέχθηκε επίσης ένα στρατό κατοχής που αριθμούσε 150.000. <ref name="cecil169"/> Εν τω μεταξύ στις 26 Σεπτεμβρίου είχε υπογραφεί μια ξεχωριστή συνθήκη, που πρότεινε ο Αλέξανδρος και αναδιατυπώθηκε από το Μέτερνιχ. Αυτό δημιούργησε μια νέα [[Ιερά Συμμαχία]] με επίκεντρο τη Ρωσία, την Πρωσία και την Αυστρία. Ηταν κάτι για το οποίο ο Μέτερνιχ δεν πίεσε ούτε το ήθελε, δεδομένων των αόριστα φιλελεύθερων αισθημάτων του. {{sfn|Bertier|1962|pp=129–131}} Τελικά υπέγραψαν εκπρόσωποι από τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, με εξαίρεση τον Πάπα, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Λίγο αργότερα μια ξεχωριστή συνθήκη επιβεβαίωσε την Τετραπλή Συμμαχία και καθιέρωσε μέσω του έκτου άρθρου της την [[Ευρωπαϊκή Συμφωνία]] των τακτικών διπλωματικών συναντήσεων. Με την ειρήνη στην Ευρώπη η αυστριακή σημαία κυμάτιζε πλέον σε πάνω από 50% περισσότερα εδάφη από ό,τι όταν ο Μέτερνιχ είχε γίνει Υπουργός Εξωτερικών.
Ο Μέτερνιχ επέστρεψε τότε στο ζήτημα της Ιταλίας, κάνοντας την πρώτη του επίσκεψη στη χώρα στις αρχές Δεκεμβρίου του 1815. Αφού επισκέφτηκε τη Βενετία, η οικογένειά του τον συνόδευσε στο Μιλάνο στις 18 Δεκεμβρίου. Ο Μέτερνιχ υποδύθηκε το φιλελεύθερο, παροτρύνοντας μάταια το Φραγκίσκο να δώσει στην περιοχή κάποια αυτονομία. Πέρασε τέσσερις μήνες στην Ιταλία, μόνιμα απασχολημένος και υποφέροντας από χρόνια φλεγμονή των βλεφάρων. Προσπάθησε να ελέγξει την αυστριακή εξωτερική πολιτική από το Μιλάνο και, όταν υπήρξε μια σοβαρή διαφωνία μεταξύ της Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Βαυαρίας, επικρίθηκε έντονα για την απουσία του. Ωστόσο οι εχθροί του δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν από αυτό. Ο Στάντιον ήταν απασχολημένος με το έργο του ως υπουργός Οικονομικών και η Αυτοκράτειρα [[Μαρία Λουδοβίκη της Αυστρίας-Έστε| Μαρία Λουδοβίκη]], έντονα επικριτική της πολιτικής του Μέτερνιχ, πέθανε τον Απρίλιο. <ref name="palmer156">{{harvnb|Palmer|1972|pp=156–161}}</ref> Το ασύνηθες χάσμα μεταξύ των απόψεων του Μέτερνιχ και του Αυτοκράτορά του μετριάστηκε μόνο τον ενεργό συμβιβασμό των προτάσεων. Ο Μέτερνιχ επέστρεψε στη Βιέννη στις 28 Μαΐου 1816 μετά από σχεδόν ένα χρόνο απουσίας. Επαγγελματικά το υπόλοιπο του 1816 πέρασε ήσυχα για τον κουρασμένο Υπουργό, που ασχολήθηκε με τη δημοσιονομική πολιτική και παρακολουθώντας την εξάπλωση του φιλελευθερισμού στη Γερμανία και του εθνικισμού στην Ιταλία. Προσωπικά συγκλονίστηκε το Νοέμβριο από το θάνατο της Γιούλιε-Τσίχυ-Φέστετικς. Δύο χρόνια αργότερα έγραψε ότι «η ζωή του τελείωσε εκεί» και η παλιά του ελαφράδα χρειάστηκε χρόνο για να επιστρέψει. Η μόνη παρηγοριά του ήταν τα νέα του Ιουλίου, ότι επρόκειτο να λάβει νέα κτήματα κατά μήκος του Ρήνου στο Γιοχάνισμπεργκ, μόλις 40 χλμ. από τη γενέτειρά του στο Kόμπλεντς. Τον Ιούνιο του 1817 ο Μέτερνιχ χρειάστηκε να συνοδεύσει την πρόσφατα παντρεμένη κόρη του Αυτοκράτορα [[Μαρία Λεοπολδίνα της Αυστρίας (1797-1826)| Μαρία Λεοπολδίνα]] σε ένα πλοίο στο [[Λιβόρνο]]. Υπήρξε καθυστέρηση κατά την άφιξή τους και ο Μέτερνιχ πέρασε το χρόνο του περιηγούμενος την Ιταλία. Επισκέφθηκε τη Βενετία, την Πάδοβα, τη Φεράρα, την Πίζα, τη Φλωρεντία και τη Λούκα. Αν και θορυβημένος από τις εξελίξεις (σημείωσε ότι πολλές από τις παραχωρήσεις του Φραγκίσκου δεν είχαν ακόμη εφαρμοστεί), ήταν αισιόδοξος και έκανε άλλη μια έκκληση για αποκέντρωση στις 29 Αυγούστου. <ref name="palmer161"/>Όταν αυτό δεν έγινε αποφάσισε να διευρύνει τις προσπάθειές του σε γενική διοικητική μεταρρύθμιση για να μη φανεί ότι ευνοεί τους Ιταλούς έναντι της υπόλοιπης Αυτοκρατορίας. Ενώ εργαζόταν για αυτό, επέστρεψε στη Βιέννη στις 12 Σεπτεμβρίου 1817 για να ασχοληθεί αμέσως με την οργάνωση του γάμου της κόρης του Μαρίας με τον κόμη Ιωσήφ Εστερχάζυ μόλις τρεις ημέρες αργότερα. Αποδείχθηκε όμως υπερβολικό και ο Μέτερνιχ αρρώστησε. Με κάποια καθυστέρηση για να αναρρώσει συνόψισε τις προτάσεις του για την Ιταλία σε τρία έγγραφα που υπέβαλε στο Φραγκίσκο, όλα με ημερομηνία 27 Οκτωβρίου 1817. Η διοίκηση θα παρέμενε αντιδημοκρατική, αλλά θα υπήρχε ένα νέο Υπουργείο Δικαιοσύνης και τέσσερις νέοι καγκελάριοι - ο καθένας με τοπικές αρμοδιότητες, συμπεριλαμβανομένου ενός για την "Ιταλία". <ref name="palmer161"/> Ηταν σημαντικό ότι οι διαιρέσεις θα ήταν περιφερειακές και όχι εθνικές. <ref name="okey73" />Τελικά ο Φραγκίσκος αποδέχθηκε τις αναθεωρημένες προτάσεις, αν και με αρκετές αλλαγές και περιορισμούς. {{harv|Palmer|1972|pp=161–168}}.</ref>
===Άαχεν, Tέπλιτσε, Κάρλσμπαντ, Τρόπαου και Λάιμπαχ===
Πρωταρχικός στόχος του Μέτερνιχ παρέμενε η διατήρηση της ενότητας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης και κατά συνέπεια της δικής του εξουσίας ως μεσολαβητή. Ανησυχούσε επίσης για την αυξανόμενη επιρροή του φιλελεύθερων απόψεων [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδίστρια]] στον Τσάρο Αλέξανδρο και τη συνεχή απειλή της Ρωσίας να προσαρτήσει μεγάλες περιοχές της παρακμάζουσας [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής Αυτοκρατορίας]] (το λεγόμενο ‘’[[Ανατολικό Ζήτημα]]’’). <ref name="palmer169">{{harvnb|Palmer|1972|pp=169–180}}</ref> Όπως είχε προβλέψει νωρίτερα, τον Απρίλιο του 1818 η Βρετανία είχε συντάξει και ο Μέτερνιχ προχώρησε σε προτάσεις για τη διεξαγωγή ενός συνεδρίου στο [[Άαχεν]], τότε μεθοριακή πόλη της Πρωσίας, έξι μήνες αργότερα. Εν τω μεταξύ στο Μέτερνιχ έγινε σύσταση να πάει στην λουτρόπολη του [[Κάρλοβι Βάρι|Κάρλσμπαντ]] για να αντιμετωπίσει ρευματικούς πόνους στην πλάτη του. <ref name="palmer169"/> Ήταν ευχάριστες διακοπές διάρκειας ενός μηνός, αν και εκεί πληροφορήθηκε το θάνατο του πατέρα του σε ηλικία 72 ετών. <ref>{{harvnb|Cecil|1947|p=182}}</ref> Επισκέφτηκε το οικογενειακό κτήμα στο Kένιγκσβαρτ και στη συνέχεια τη Φρανκφούρτη στα τέλη Αυγούστου για να ενθαρρύνει τα κράτη μέλη της [[Γερμανική Συνομοσπονδία|Γερμανικής Συνομοσπονδίας]] να συμφωνήσουν σε διαδικαστικά θέματα. Μπορούσε επίσης πλέον να επισκεφθεί το Kόμπλεντς για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια και το νέο του κτήμα στο Γιοχάνισμπεργκ. Ταξιδεύοντας με τον Αυτοκράτορα Φραγκίσκο, καλωσορίστηκε θερμά από τις Καθολικές πόλεις κατά μήκος του Ρήνου καθώς προχώρησε προς το Άαχεν. <ref name="palmer169"/> Είχε κανονίσει εκ των προτέρων να καλύψουν oi εφημερίδες το πρώτο ειρηνικό του συνέδριο. Καθώς άρχισαν οι συζητήσεις ο Μέτερνιχ πίεσε για την απόσυρση συμμαχικών στρατευμάτων από τη Γαλλία και για μέσα για τη διατήρηση της ενότητας των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Το πρώτο συμφωνήθηκε σχεδόν αμέσως αλλά για το δεύτερο η συμφωνία έφτασε μόνο στη διατήρηση της Τετραπλής Συμμαχίας. Ο Μέτερνιχ απέρριψε τα ιδεαλιστικά σχέδια του Τσάρου για (μεταξύ άλλων) έναν ενιαίο Ευρωπαϊκό στρατό. Οι δικές του συστάσεις προς τους Πρώσους για μεγαλύτερο έλεγχο της [[ελευθερία του λόγου |ελευθερίας του λόγου]] ήταν εξίσου δύσκολο για άλλες δυνάμεις όπως η Βρετανία να τις υποστηρίξουν ανοιχτά. <ref name="palmer169"/>
{{rquote|right|Σήμερα το μεγαλύτερο κακό - και επομένως το πιο άμεσο - είναι ο Τύπος.} Μέτερνιχ στον Γκεντς, Ιούνιος 1819 {{harv|Palmer|1972|p=182}}.}}.
Ο Μέτερνιχ ταξίδεψε με τη Δωροθέα Λίβεν στις Βρυξέλλες αμέσως μετά τη διακοπή του συνεδρίου και, παρόλο που δεν μπορούσε να μείνει περισσότερο από μερικές ημέρες, το ζευγάρι αντάλλαξε επιστολές για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Έφτασε στη Βιέννη στις 11 Δεκεμβρίου 1818 και τελικά κατάφερε να περάσει πολύ χρόνο με τα παιδιά του. <ref name="palmer169"/> Διασκέδαζε τον Τσάρο κατά τη διάρκεια της περιόδου των Χριστουγέννων και πέρασε δώδεκα εβδομάδες παρακολουθώντας την Ιταλία και τη Γερμανία πριν ξεκινήσει με τον Αυτοκράτορα ένα τρίτο ταξίδι στην Ιταλία. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε σύντομα λόγω της δολοφονίας του συντηρητικού Γερμανού δραματουργού Αουγκουστ φον Κότσεμπου. Μετά από μικρή αναμονή ο Μέτερνιχ αποφάσισε ότι αν οι Γερμανικές κυβερνήσεις δεν αντιμετώπιζαν αυτό το πρόβλημα, η Αυστρία θα έπρεπε να τις υποχρεώσει. Συγκάλεσε μια άτυπη διάσκεψη στο Κάρλσμπαντ <ref name="palmer180"/> και εξασφάλισε εκ των προτέρων την υποστήριξη των Πρώσων, συναντώντας το [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας|Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄ της Πρωσίας]] στο Τέπλιτσε τον Ιούλιο. <ref name="palmer180"/><ref name="ford303">{{harvnb|Ford|1971|p=303}}</ref> Ο Μέτερνιχ προσπάθησε να πείσει τον Πρωθυπουργό του [[Δουκάτο του Νάσσαου|Νασάου]], Καρλ Ίμπελ, να συμφωνήσει για το συντηρητικό πρόγραμμα, γνωστό πλέον ως Σύμβαση του Τέπλιτσε. Η διάσκεψη στο Κάρλσμπαντ ξεκίνησε στις 6 Αυγούστου και συνεχίστηκε τον υπόλοιπο μήνα. [55] Ο Μετέρνιχ ξεπέρασε κάθε αντίδραση στην πρότασή του για «ομάδα αντι-επαναστατικών μέτρων, σωστών και προληπτικών», παρόλο που καταδικάστηκαν από τους ανεξάρτητους. <ref name="palmer180">{{harvnb|Palmer|1972|pp=180–185}}</ref> Παρά τις επικρίσεις ο Μέτερνιχ έμεινε πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα, <ref name="palmer180"/> γνωστό ως «Διατάγματα του Κάρλσμπαντ». <ref name="okey73"/><ref name="ford303"/>
Στη διάσκεψη στη Βιέννη αργότερα μέσα στο έτος ο Μέτερνιχ αναγκάστηκε από τους Βασιλείς της [[Βασίλειο της Βυρτεμβέργης|Βυρτεμβέργης]] και της [[Βασίλειο της Βαυαρίας|Βαυαρίας]] να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για μεταρρύθμιση της Γερμανικής ομοσπονδίας. <ref>{{harvnb|Cecil|1947|p=197}}</ref> Απογοητεύθηκε που τόσο γρήγορα δεν ευοδώθηκε το αρχικό του σύνταγμα πέντε χρόνια πριν. Παρ 'όλα αυτά κέρδισε έδαφος σε άλλα ζητήματα και η Τελική Πράξη της Διάσκεψης ήταν ιδιαίτερα αντιδραστική, όπως το είχε οραματισθεί. Έμεινε στη Βιέννη μέχρι το τέλος Μαίου του 1820, βρίσκοντας όλη την υπόθεση βαρετή. Στις 6 Μαΐου πληροφορήθηκε το θάνατο της κόρης του Κλημεντίνης από [[φυματίωση]]. Ταξιδεύοντας προς την Πράγα έμαθε ότι η μεγαλύτερη κόρη του Μαρία είχε επίσης προσβληθεί από την ασθένεια. Ήταν στο πλευρό της στο Μπάντεν μπάι Βιν, όταν πέθανε στις 20 Ιουλίου. <ref name="palmer186"/> Αυτό ώθησε την Eλεονόρε και τα υπόλοιπα παιδιά τους να φύγουν για τον καθαρότερο αέρα της Γαλλίας. <ref name="cecil200"/> Το υπόλοιπο του 1820 ήταν γεμάτο φιλελεύθερες εξεγέρσεις, στις οποίες ο Μέτερνιχ αναμενόταν να αντιδράσει. Τελικά ο Αυστριακός υπουργός Εξωτερικών διχάστηκε μεταξύ της τήρησης της συντηρητικής του υπόσχεσης (μια πολιτική που προτιμούσαν οι Ρώσοι) και της απόστασης από μια χώρα, στην οποία η Αυστρία δεν είχε κανένα συμφέρον (που προτιμούσαν οι Βρετανοί). Επέλεξε «συμπαθητική αδράνεια» στην Ισπανία, <ref group="nb">Metternich succeeded in preventing proposals for a French-led invasion only by rendering Tsar Alexander fearful of a French conspiracy {{harv|Palmer|1972|p=199}}.</ref>αλλά, προς μεγάλη απογοήτευση και έκπληξή του, ο Γκουλιέλμο Πέπε ηγήθηκε μιας εξέγερσης στη Νάπολη στις αρχές Ιουλίου και ανάγκασε το Βασιλιά [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδο Α΄]] να αποδεχθεί ένα νέο σύνταγμα. <ref name="palmer186"/> Ο Μέτερνιχ συμφώνησε απρόθυμα να παρευρεθεί στο ρωσικής πρωτοβουλίας Συνέδριο του Τρόπαου τον Οκτώβριο για να συζητήσει αυτά τα γεγονότα. Κακώς είχε ανησυχήσει: ο Τσάρος υποχώρησε και δέχτηκε μια συμβιβαστική πρόταση μετριοπαθούς παρεμβατισμού. <ref name="palmer186"/> Ανησυχώντας ακόμα από την επιρροή του Καποδίστρια στον Τσάρο, κατέθεσε τις συντηρητικές του αρχές σε ένα μακρύ μνημόνιο, συμπεριλαμβανομένης μιας επίθεσης στον ελεύθερο τύπο και την πρωτοβουλία των μεσαίων τάξεων.<ref name="palmer186"/>
Το Συνέδριο έληξε την τρίτη εβδομάδα του Δεκεμβρίου και το επόμενο βήμα ήταν ένα [[Συνέδριο του Λάιμπαχ|συνέδριο στο Λάιμπαχ]] για να συζητήσει την παρέμβαση με το Φερδινάνδο. <ref name="cecil200">{{harvnb|Cecil|1947|pp=200–202}}</ref> Ο Μέτερνιχ κατάφερε να επικρατήσει στο Λάιμπαχ περισσότερο από όσο σε οποιοδήποτε άλλο συνέδριο, με την απόρριψη από το Φερδινάνδο του φιλελεύθερου συντάγματος, στο οποίο είχε συμφωνήσει μόνο λίγους μήνες πριν. Αυστριακός στρατός έφυγε για τη Νάπολη το Φεβρουάριο και μπήκε στην πόλη το Μάρτιο. Το Συνέδριο διακόπηκε, αλλά, προειδοποιημένα ή τυχαία, ο Μέτερνιχ κράτησε τους εκπροσώπους των Δυνάμεων κοντά του μέχρι να κατασταλεί η εξέγερση.<ref name="palmer198">{{harvnb|Palmer|1972|pp=198–202}}</ref> Ετσι, όταν ξέσπασαν παρόμοιες εξεγέρσεις στο [[Πεδεμόντιο]] στα μέσα Μαρτίου, ο Μέτερνιχ είχε κοντά του τον Τσάρο, που συμφώνησε να στείλει 90.000 άνδρες στα σύνορα σε μια επίδειξη αλληλεγγύης. Στη Βιέννη αυξήθηκαν οι ανησυχίες ότι η πολιτική του Μέτερνιχ ήταν πολύ δαπανηρή, αλλά απάντησε ότι η Νάπολη και το Πεδεμόντιο θα πληρώσουν για σταθερότητα. Ωστόσο και αυτός ανησυχούσε σαφώς για το μέλλον της Ιταλίας. Ανακουφίστηκε όταν στις 25 Μαΐου μπόρεσε να δημιουργήσει Καγκελάριο της Αυλής και Καγκελάριο του Κράτους, θέση που έμενε κενή από το θάνατο του Κάουνιτς το 1794. Ήταν επίσης ικανοποιημένος με την ανανεωμένη (αν εύθραυστη) εγγύτητα μεταξύ Αυστρίας, Πρωσίας και Ρωσίας <ref name="palmer198"/>, που όμως είχε προκύψει σε βάρος της Αγγλοαυστριακής συμμαχίας. <ref name="cecil207">{{harvnb|Cecil|1947|p=207}}</ref>
==Καγκελάριος==
==Ανόβερο, Βερόνα και Τσέρνοβιτς===
Το 1821, ενώ ο Μέτερνιχ βρισκόταν ακόμη στο [[Λιουμπλιάνα|Λάιμπαχ]] με τον Τσάρο Αλέξανδρο, η εξέγερση του [[Αλέξανδρος Υψηλάντης (Φιλικός)| Αλέξανδρου Υψηλάντη]] απείλησε να φέρει την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο χείλος της κατάρρευσης. Θέλοντας μια ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία να αντισταθμίζει τη Ρωσία, <ref name="palmer203"/> ο Μέτερνιχ αντιτάχθηκε σε όλες τις μορφές του ελληνικού εθνικισμού. <ref>{{harvnb|Ford|1971|p=279}}</ref> Πριν ο Αλέξανδρος επιστρέψει στη Ρωσία ο Μέττερνιχ εξασφάλισε τη συμφωνία του να μην ενεργήσει μονομερώς και του έγραφε επανειλημμένα, ζητώντας του να μην επέμβει.<ref name="palmer203"/> Για επιπλέον υποστήριξη συναντήθηκε με τον Υποκόμη Κάσλρεϊ (τώρα επίσης Μαρκήσιο του Λοντοντέρι) και το Βασιλιά [[Γεώργιος Δ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου|Γεώργιο Δ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου]] στο Ανόβερο τον Οκτώβριο. Η θερμότητα του καλωσορίσματος του Μέτερνιχ γλυκάθηκε από την υπόσχεσή του να εξοφλήσει εν μέρει τα χρέη της Αυστρίας προς τη Βρετανία. <ref name="palmer203" /> Ετσι η προηγούμενη αγγλοαυστριακή συμμαχία αποκαταστάθηκε [61] και τα δύο μέρη συμφώνησαν να υποστηρίξουν την αυστριακή θέση σχετικά με τα Βαλκάνια. Ο Μέτερνιχ έφυγε χαρούμενος, κυρίως επειδή είχε συναντήσει ξανά τη Δωροθέα Λίβεν. <ref name="palmer203">{{harvnb|Palmer|1972|pp=203–212}}</ref>
Μετά τα Χριστούγεννα ο Τσάρος αμφιταλαντεύτηκε περισσότερο από ό, τι περίμενε ο Μέττερνιχ και έστειλε τον Ντμίτρι Τάτιτσεφ στη Βιέννη το Φεβρουάριο του 1822 για συνομιλίες μαζί του. Ο Μέτερνιχ έπεισε σύντομα τον «αλαζόνα και φιλόδοξο» Ρώσο να τον αφήσει να υπαγορεύσει τα γεγονότα. <ref name="palmer203"/> Σε αντάλλαγμα η Αυστρία υποσχέθηκε να στηρίξει τη Ρωσία να επιβάλει τις συνθήκες της με τους Οθωμανούς, αν τα άλλα μέλη της συμμαχίας έκαναν το ίδιο. Ο Μέτερνιχ γνώριζε ότι αυτό ήταν πολιτικά αδύνατο για τους Βρετανούς. Ο αντίπαλος του Μέτερνιχ στη Ρωσική αυλή, Καποδίστριας, παραιτήθηκε από τη θέση του εκεί. Ωστόσο μέχρι τα τέλη Απριλίου υπήρξε μια νέα απειλή: η Ρωσία ήταν πλέον αποφασισμένη να παρέμβει στην Ισπανία, ενέργεια που ο Μέττερνιχ χαρακτήρισε ως «απολύτως ανόητη». <ref name="palmer203"/>Κωλυσιέργησε, πείθοντας το σύμμαχό του Κάσλρεϊ να έρθει στη Βιέννη για συνομιλίες πριν από ένα προγραμματισμένο συνέδριο στη [[Βερόνα]], αλλά ο Κάσλρεϊ αυτοκτόνησε στις 12 Αυγούστου. {{sfn|Bertier|1962|pp=146–147}} Με τον Κάσλρεϊ νεκρό και τις σχέσεις με τους Βρετανούς αποδυναμωμένες ο Μέτερνιχ είχε χάσει έναν χρήσιμο σύμμαχο. [65] Το[[ Συνέδριο της Βερόνας]] ήταν μια ωραία κοινωνική εκδήλωση αλλά διπλωματικά λιγότερο επιτυχημένη. Ενώ υποτίθεται ότι αφορούσε την Ιταλία, το Συνέδριο αναγκάστηκε να εστιάσει στην Ισπανία. <ref name="palmer212" /> Η Αυστρία προέτρεψε τη μη επέμβαση, αλλά οι Γάλλοι επέμεναν στην πρότασή τους για κοινή δύναμη εισβολής. {{sfn|Bertier|1962|pp=146–147}} Η Πρωσία διέθεσε άντρες <ref name="cecil211"/> και ο Τσάρος δεσμεύτηκε για 150.000. <ref name="palmer212" /> Ο Μέττερνιχ ανησυχούσε για τις δυσκολίες μεταφοράς τέτοιων μεγεθών στην Ισπανία και για τις γαλλικές φιλοδοξίες, αλλά δεσμεύτηκε για (μόνο ηθική) υποστήριξη για την κοινή δύναμη. <ref name="palmer212" />
Έμεινε στη Βερόνα μέχρι τις 18 Δεκεμβρίου, στη συνέχεια πέρασε μερικές μέρες στη Βενετία με τον Τσάρο και στη συνέχεια μόνος του στο Μόναχο. Επέστρεψε στη Βιέννη στις αρχές Ιανουαρίου 1823 και παρέμεινε μέχρι το Σεπτέμβριο. Μετά τη Βερόνα ταξίδευε πολύ λιγότερο, εν μέρει λόγω της νέας θέσης του ως Καγκελάριου και εν μέρει λόγω της φθίνουσας υγείας του. Στηρίχθηκε από την άφιξη της οικογένειάς του από το Παρίσι το Μάιο. Έλαμψε για άλλη μια φορά στην κοινωνία της Βιέννης. <ref name="palmer218"/> Πολιτικά η χρονιά ήταν απογοητευτικές. Το Μάρτιο οι Γάλλοι διέσχισαν μονομερώς τα [[Πυρηναία]], καταργώντας την «ηθική αλληλεγγύη» που καθιερώθηκε στη Βερόνα. Ομοίως ο Μέτερνιχ θεώρησε ότι ο νέος [[Πάπας Λέων ΙΒ΄]] ήταν γαλλόφιλος και υπήρχε πρόβλημα μεταξύ της Αυστρίας και αρκετών Γερμανικών κρατών για το ότι δεν είχαν προσκληθεί στη Βερόνα. Επιπλέον ο Μέττερνιχ, δυσφημίζοντας το Ρώσο διπλωμάτη Πότζο ντι Μπόργκο, ανανέωσε την προηγούμενη υποψία του Τσάρου για τον ίδιο. Το χειρότερο ήρθε στα τέλη Σεπτεμβρίου: ενώ συνόδευε τον Αυτοκράτορα σε μια συνάντηση με τον Αλέξανδρο στο Τσέρνοβιτς, έναν αυστριακό οικισμό που ανήκει σήμερα στην Ουκρανία, ο Μέτερνιχ αρρώστησε με πυρετό. Δεν μπορούσε να συνεχίσει και αναγκάστηκε να περιορισθεί σε σύντομες συνομιλίες με το Ρώσο υπουργό Εξωτερικών Καρλ Νέσελροντ. Στις συνομιλίες του Τσέρνοβιτς, απουσία του Μέτερνιχ, ο Τσάρος ζήτησε ανυπομονώντας συνέδριο στην τότε ρωσική πρωτεύουσα [[Αγία Πετρούπολη]] για να συζητήσει το Ανατολικό ζήτημα. Ο Μέτερνιχ, φοβούμενος να αφήσει τους Ρώσους να κυριαρχήσουν στα πράγματα, μπορούσε μόνο να ροκανίζει το χρόνο. <ref name="palmer218">{{harvnb|Palmer|1972|pp=218–224}}</ref>
Η διπλή πρόταση του Τσάρου για τις συναντήσεις της Αγίας Πετρούπολης, μια διευθέτηση του Ανατολικού ζητήματος ευνοϊκή για τη Ρωσία και περιορισμένη αυτονομία για τρεις ελληνικές ηγεμονίες, ήταν ένας συνδυασμός δυσάρεστος για τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και δυνητικοί συμμετέχοντες, όπως ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών [[Τζωρτζ Κάνινγκ]], σταδιακά απομακρύνθηκαν, προς μεγάλη ενόχληση του Αλέξανδρου. Ο Μέτερνιχ πίστευε για αρκετούς μήνες μετά ότι είχε αποκτήσει ένα μοναδικό επίπεδο επιρροής στον Τσάρο. [67] Εν τω μεταξύ ανανέωσε το συντηρητικό πρόγραμμα που είχε περιγράψει στο Κάρλσμπαντ πριν από πέντε χρόνια και προσπάθησε να αυξήσει περαιτέρω την αυστριακή επιρροή στη Γερμανική Ομοσπονδιακή Δίαιτα. Ενημέρωσε επίσης τον Τύπο ότι δεν μπορούσε πλέον να δημοσιοποιεί τα πρακτικά των συνεδριάσεων της Δίαιτας, αλλά μόνο τις αποφάσεις της. <ref name="palmer225"/> Τον Ιανουάριο του 1825 άρχισε να ανησυχεί για την υγεία της γυναίκας του Eλεονόρε και έφτασε στο πλευρό της στο Παρίσι λίγο πριν το θάνατό της στις 19 Μαρτίου. Πένθος ειλικρινά γι 'αυτήν, βρήκε επίσης την ευκαιρία να δειπνήσει με την ελίτ του Παρισιού. Ένα σχόλιο που έκανε για τον Τσάρο διαδόθηκε και δεν ήταν και καλό για τη φήμη του. Έφυγε από το Παρίσι για τελευταία φορά στις 21 Απριλίου και συνάντησε τον Αυτοκράτορα στο Μιλάνο μετά την άφιξή του στις 7 Μαΐου. Απέρριψε την πρόσκληση του Πάπα να γίνει [[Καρδινάλιος (Καθολικισμός)|καρδινάλιος]] της εκκλησίας και έκανε ένα σύντομο ταξίδι στη Γένοβα. Στις αρχές Ιουλίου στις διακοπές της αυλής επισκέφθηκε τις κόρες του Λεοντίνη (δεκατεσσάρων) και Ερμίνη (εννέα) στην ήσυχη πόλη του Μπαντ Ισλ. Παρά την απομόνωση λάμβανεε συνεχείς αναφορές, συμπεριλαμβανομένων των δυσοίωνων εξελίξεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου η ελληνική εξέγερση συντριβόταν γρήγορα από τον [[Ιμπραήμ Πασάς | Ιμπραήμ Πασά]] της Αιγύπτου. Έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την Αγία Πετρούπολη όπου ο Τσάρος, αν και ανίκανος να συγκαλέσει πλήρες συνέδριο, είχε μιλήσει με όλους τους μεγάλους πρεσβευτές. Στα μέσα Μαΐου ήταν σαφές ότι οι σύμμαχοι δεν μπορούσαν να αποφασίσουν για συγκεκριμένη δράση και, ως εκ τούτου, η Ιερή Συμμαχία δεν ήταν πλέον μια βιώσιμη πολιτική οντότητα. <ref name="palmer227">{{harvnb|Palmer|1972|pp=227–230}}</ref>
===Μετά το Συνέδριο της Βιέννης===
| |||