Ρενιέ του Μομφερράτου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 22:
|υπογραφή =
}}
[[Αρχείο:Andronikos_1_Komnenos.jpg|thumb|250px|left|Μικρογραφία που παρουσιάζει την κατάληψη της εξουσίας από τον Ανδρόνικο Κομνηνό και την δολοφονία του Ρενιέ, της Μαρίας Κομνηνής και της αντιβασίλισσας Μαρίας της Αντιόχειας]]
Ο '''Ρενιέ του Μομφερράτου''', ([[Ιταλική γλώσσα]] : ''Ranieri'', [[1162]] - [[1183]]) από τον [[Οίκος των Αλεράμιτσι|Οίκο των Αλεράμιτσι]], ήταν [[Καίσαρας]] στην [[Κωνσταντινούπολη]], ως σύζυγος της [[Μαρία Κομνηνή (1152-1182)|Μαρίας Κομνηνής]], κόρης του Μανουήλ Α΄ Αυτοκράτορα των Ρωμαίων. Ήταν ο πέμπτος γιος του [[Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου|Γουλιέλμου Ε΄, μαρκήσιου του Μομφερράτου]] και της [[Ιουδήθ του Μπάμπενμπερκ]], κόρης του [[Λεοπόλδος Γ΄ Μπάμπενμπερκ της Αυστρίας|Λεοπόλδου Γ΄ μαργράβου της Αυστρίας]]. Ο [[Μανουήλ Α΄ Κομνηνός]] Αυτοκράτορας των Ρωμαίων είχε προτείνει το 1179 στον [[Γουλιέλμος Ε΄ του Μομφερράτου|Γουλιέλμο Ε΄]] μαρκήσιο του Μομφερράτου το γάμο της κόρης του Μαρίας Κομνηνής με έναν γιο του. Από τους γιους του Γουλιέλμου Ε΄, ο [[Γουλιέλμος του Μομφερράτου]] είχε αποβιώσει, ο [[Κορράδος του Μομφερράτου]] και ο [[Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός]] ήταν ήδη νυμφευμένοι και ο Φρειδερίκος είχε ακολουθήσει εκκλησιαστική σταδιοδρομία. Έμενε ο 17 ετών Ρενιέ, που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη το ίδιο έτος. Ο [[Νικήτας Χωνιάτης]] τον περιγράφει ως «αγένειο, ξανθό και όμορφο». Ο Ρενιέ έφτασε το φθινόπωρο του 1179 στην Κωνσταντινούπολη και ακολούθησε τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α΄ σε μία στρατιωτική του εκστρατεία. Τον Φεβρουάριο του 1180 πραγματοποιήθηκε ο γάμος του με την 27χρονη Μαρία στην [[Παναγία των Βλαχερνών]], ακολούθησαν μεγαλοπρεπείς γιορτές στον [[Ιππόδρομος της Κωνσταντινούπολης|Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης]]. Παρών ήταν ο [[Γουλιέλμος της Τύρου]] Λατίνος πατριάρχης της Ιερουσαλήμ, που αναφέρει ότι οι λαμπροί εορτασμοί περιλάμβαναν θεάματα στον Ιππόδρομο.<ref>William of Tyre, Historia Transmarina 22.4</ref>
Ο Ρενιέ βαπτίσθηκε Ορθόδοξος με το όνομα Ιωάννης και οι δυτικές πηγές αναφέρουν πως του δόθηκε η [[Θεσσαλονίκη]] ως Πρόνοια.<ref>Robert of Torigni, Chronicle, 1844 edition σ. 528; Sicard of Cremona, Chronicle, 1903 edition σ. 173.</ref> Η Μαρία ήταν η δεύτερη σε σειρά για την διαδοχή στον Βυζαντινό θρόνο, αποκλείστηκε όταν γεννήθηκε ο μικρότερος ετεροθαλής αδελφός της [[Αλέξιος Β΄ Κομνηνός]], ο Ρενιέ μπήκε στο παιχνίδι της διαδοχής. Τον Σεπτέμβριο του 1180 απεβίωσε ο Μανουήλ Α΄ και τον διαδέχθηκε ο 11ετής γιος του Αλέξιος Β΄ Κομνηνός με τη μητέρα του [[Μαρία της Αντιόχειας (1145-1182)|Μαρία Πουατιέ]] αντιβασίλισσα, μητριά της πρωτότοκης Μαρίας Κομνηνής. Η αντιβασίλισσα είχε σύμβουλο τον ανιψιό του συζύγου της [[Αλέξιος Κομνηνός (γιος Ανδρόνικου)|Αλέξιο Κομνηνό]], που φήμες τον ήθελαν εραστή της. Το σκάνδαλο αυτό και η Λατινόφιλη πολιτική της προκάλεσαν τη δυσφορία του κόσμου και σχεδιάστηκε η ανατροπή της. Η συνωμοσία αποκαλύφθηκε και μερικοί συνελήφθησαν. Η Μαρία Κομνηνή και ο Ρενιέ-Ιωάννης κατέφυγαν στην [[Αγία Σοφία (Κωνσταντινούπολη)|Αγία Σοφία]] με 150 υποστηρικτές τους, ακολούθησαν αψιμαχίες αλλά τελικά στους συνωμότες δόθηκε αμνηστία. Εν τω μεταξύ ο εξάδελφος του Μανουήλ Α΄ [[Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός]] ήλθε με στρατό και η Μαρία Κομνηνή ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Ανδρόνικος Α΄ μπήκε στην Κωνσταντινούπολη και ακολούθησε σφαγή των Λατίνων. Ωστόσο όλοι έπεσαν θύματα της φιλοδοξίας του Ανδρόνικου Α΄: η αντιβασίλισσα σκοτώθηκε, η Μαρία και ο Ρενιέ απεβίωσαν μάλλον δηλητηριασμένοι αν και ο θάνατος του υπάρχει σε ελάχιστες πηγές.<ref>Niketas Choniates σ. 260 van Dieten</ref><ref>Sicard of Cremona, Chronicle, 1903 edition σ. 172</ref> Ο μικρός Αλέξιος Β΄ πιέστηκε να αναγνωρίσει τον θείο του Ανδρόνικο σαν αυτοκράτορα και αργότερα δολοφονήθηκε. Οι Λατίνοι στην [[Δ΄ Σταυροφορία]] 20 χρόνια αργότερα δεν ξέχασαν την σφαγή τους από τον Ανδρόνικο, κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και ίδρυσαν την [[Λατινική Αυτοκρατορία]]. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ρενιέ Βονιφάτιος ο Μομφερρατικός έγινε βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης χάρη στα κληρονομικά δικαιώματα του αδελφού του.<ref>E.g. Salimbene de Adam, Chronicle, 1966 Τόμ. 2 σ. 790. Cf. (Runciman 1951–1954, Τόμ. 3 σ. 125) και για πλήρη συζήτηση (Haberstumpf 1995, σσ. 56–67)</ref>
| |||