Ιστορία της βιολογίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Προστέθηκε περιεχόμενο Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 38:
Στην [[Βιοϊατρική έρευνα|πειραματική ιατρική]], ο Πέρσης γιατρός [[Αβικέννας]] (980–1037) εισήγαγε τις [[κλινικές δοκιμές]] και την [[κλινική φαρμακολογία]] στο έργο του ''[[Ο Κανόνας της Ιατρικής]]'',<ref name=Brater-449>D. Craig Brater and Walter J. Daly (2000), "Clinical pharmacology in the Middle Ages: Principles that presage the 21st century", ''Clinical Pharmacology & Therapeutics'' '''67''' (5), σσ 447–450 [449].</ref> το οποίο παρέμεινε έργο αυθεντίας στην ευρωπαϊκή ιατρική εκπαίδευση μέχρι το 17ο αιώνα.<ref>[http://www.britannica.com/eb/topic-92902/The-Canon-of-Medicine The Canon of Medicine (work by Avicenna)], [[Encyclopædia Britannica]]</ref><ref>Amber Haque (2004), "Psychology from Islamic Perspective: Contributions of Early Muslim Scholars and Challenges to Contemporary Muslim Psychologists", ''Journal of Religion and Health'' '''43''' (4), σσ 357–377 [375].</ref>
Ο αραβοανδαλουσιανός γιατρός [[Ιμπν Ζουχρ]] (1091–1161) ήταν πρώιμος υποστηρικτής της πειραματικής ανατομίας και [[νεκροψία]]ς, τις οποίες εφάρμοσε ώστε να αποδείξει ότι η ασθένεια του δέρματος, [[ψώρα]], προκαλούνταν από ένα [[παράσιτο]], μία ανακάλυψη που αναστάτωσε τη θεωρία των χυμών.<ref name=Hutchinson>[http://encyclopedia.farlex.com/Islamic+medicine Islamic medicine] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120208031923/http://encyclopedia.farlex.com/Islamic+medicine |date=2012-02-08 }}, ''Hutchinson Encyclopedia''.</ref> Εισήγαγε ακόμη την [[πειραματική χειρουργική]],<ref name=Rabie2006>Rabie E. Abdel-Halim (2006), "Contributions of Muhadhdhab Al-Deen Al-Baghdadi to the progress of medicine and urology", ''Saudi Medical Journal'' '''27''' (11): 1631–1641.</ref> που περιλαμβάνει την εκτέλεση πειραμάτων σε ζώα για διάφορες χειρουργικές πρακτικές πριν την εφαρμογή τους σε ανθρώπους.<ref name=Rabie2005>Rabie E. Abdel-Halim (2005), "Contributions of Ibn Zuhr (Avenzoar) to the progress of surgery: A study and translations from his book Al-Taisir", ''Saudi Medical Journal 2005· Vol. 26 (9): 1333–1339''.</ref> Κατά τη διάρκεια του λιμού στην [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]] το 1200, ο [[Αμπντ ελ Λατίφ]] παρατήρησε και εξέτασε μεγάλο αριθμό [[σκελετός|σκελετών]], και ανακάλυψε ότι ο Γαληνός έσφαλε ως προς τον σχηματισμό των [[οστό|οστών]] της κάτω [[γνάθος|γνάθου]] και του [[ιερό οστό|ιερού οστού]].<ref name=Emilie>Emilie Savage-Smith (1996), "Medicine", στο Roshdi Rashed, ed., ''Encyclopedia of the History of Arabic Science'', Τόμος 3, σσ 903–962 [951–952]. Routledge, London and New York.</ref>
Στις αρχές του 13ου αιώνα ο αραβοανδαλουσιανός βιολόγος Αμπού αλ Αμπάς αλ Ναμπάτι ανέπτυξε μία [[επιστημονική μέθοδος|επιστημονική μέθοδο]] για την βοτανική εισάγοντας [[Εμπειρική σχέση|εμπειρικές]] και [[πείραμα|πειραματικές]] μεθόδους στις δοκιμές, την περιγραφή και την αναγνώριση των διάφορων ''materia medica'' (φαρμακολογία) και διαχώρισε ανεπιβεβαίωτες αναφορές από αυτές που υποστηρίζονταν από υπαρκτές δοκιμές και [[παρατήρηση|παρατηρήσεις]].<ref>{{Cite book |first=Toby |last=Huff |year=2003 |title=The Rise of Early Modern Science: Islam, China, and the West |page=218 |publisher=Cambridge University Press |isbn=0521529948 |pages=813–852}}</ref> Ο μαθητής του [[Ιμπν αλ Μπαϊτάρ]] (απεβ. 1248) έγραψε μία [[φαρμακευτική]] εγκυκλοπαίδεια περιγράφοντας 1.400 [[φυτά]], [[φαγητό|φαγητά]], και [[φάρμακο|φάρμακα]], 300 από τα οποία ήταν δικές του ανακαλύψεις. Μία λατινική μετάφραση του έργου του ήταν χρήσιμη στους ευρωπαίους βιολόγους μέχρι το 18ο και 19ο αιώνα.<ref>Diane Boulanger (2002), "The Islamic Contribution to Science, Mathematics and Technology", ''OISE Papers'', στο ''STSE Education'', Vol. 3.</ref>
Γραμμή 126:
[[Αρχείο:Morgan crossover 1.jpg|thumb|right|Εικονογράφηση της διασταύρωσης, του [[Τόμας Χαντ Μόργκαν]], μέρος της Μεντελικής χρωμοσωμικής θεωρίας της κληρονομικότητας]]
Το 1900 σημάδεψε την αποκαλούμενη ''επανανακάλυψη του Μέντελ'': ο [[Χούγκο ντε Βρις]], ο [[Καρλ Κόρρενς]] και ο [[Έριχ φον Τσέρμαρκ]] ανακάλυψαν ανεξάρτητα τους [[Μεντελική κληρονομικότητα|Νόμους του Μέντελ]] (οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν στο έργο του Μέντελ).<ref>Randy Moore, "[https://web.archive.org/web/20070927032835/http://acube.org/volume_27/v27-2p13-24.pdf The 'Rediscovery' of Mendel's Work]", ''Bioscene'', Volume 27(2), May 2001.</ref> Αμέσως μετά, οι κυτταρολόγοι πρότειναν ότι τα [[χρωμόσωμα|χρωμοσώματα]] ήταν το κληρονομικό υλικό. Μεταξύ 1910 και 1915, ο [[Τόμας Χαντ Μόργκαν]] και οι «''[[Δροσοφιλιστές]]''» διαμόρφωσαν αυτές τις δύο ιδέες — αμφιλεγόμενες και οι δύο — στην ''Μεντελική χρωμοσωμική θεωρία'' της κληρονομικότητας.<ref>T. H. Morgan, A. H. Sturtevant, H. J. Muller, C. B. Bridges (1915) [http://www.esp.org/books/morgan/mechanism/facsimile/title3.html ''The Mechanism of Mendelian Heredity''] Henry Holt and Company.</ref> Ποσοτικοποίησαν το φαινόμενο της γενετικής σύνδεσης και υπέθεσαν ότι τα γονίδια βρίσκονται στα χρωμοσώματα σαν χάντρες σε σπάγκο. Υπέθεσαν την [[διασταύρωση]] για να εξηγήσουν την σύνδεση και κατασκεύασαν [[γενετικός χάρτης|γενετικούς χάρτες]] του εντόμου «Δροσόφιλα» ''[[Drosophila melanogaster]]'', η οποία έγινε ευρέως χρησιμοποιούμενος [[πρότυπος οργανισμός]].<ref>Garland Allen, ''Thomas Hunt Morgan: The Man and His Science'' (1978), κεφάλαιο 5· δείτε επίσης: Kohler, ''Lords of the Fly'' and Sturtevant, ''A History of Genetics''</ref>
Ο Χούγκο ντε Βρις προσπάθησε να συνδέσει τη νέα γενετική με την εξέλιξη, βασιζόμενος στο έργο του πάνω στην κληρονομικότητα και τον [[υβρίδιο|υβριδισμό]], προτείνοντας μια θεωρία βασισμένη στη [[μετάλλαξη]] (''mutationism''), η οποία έγινε ευρέως αποδεκτή στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο [[λαμαρκισμός]] είχε επίσης πολλούς υποστηρικτές. Ο [[Δαρβινισμός]] θεωρούνταν ασύμβατος με τα συνεχώς μεταβλητά χαρακτηριστικά που μελετούσε η [[βιομετρία]], τα οποία φαίνονταν να είναι μόνο μερικώς κληρονομήσιμα. Στις δεκαετίες του 1920 και 1930, ως συνέπεια της αποδοχής της Μεντελικής χρωμοσωμικής θεωρίας, η εμφάνιση του κλάδου της [[γενετική των πληθυσμών|γενετικής των πληθυσμών]], με το έργο των [[Ρ.Α. Φίσερ]], [[Τζ.Μπ.Σ. Χάλντειν]] και [[Σίγουολ Ράιτ]], ενοποίησε την ιδέα της εξέλιξης δια της [[φυσική επιλογή|φυσικής επιλογής]] με την [[Μεντελική κληρονομικότητα|Μεντελική γενετική]], παράγοντας τη [[σύγχρονη εξελικτική σύνθεση]]. Η [[κληρονομικότητα των επίκτητων χαρακτηριστικών]] απορρίφθηκε, ενώ η θεωρία του Βρις (''mutationism'') έχασε έδαφος όσο οι γενετικές θεωρίες ωρίμαζαν.<ref>Smocovitis, ''Unifying Biology'', κεφάλαιο 5· δείτε επίσης: Mayr and Provine (eds.), ''The Evolutionary Synthesis''</ref>
Γραμμή 148:
[[Αρχείο:Crick's 1958 central dogma.svg|thumb|Το ''«[[Κεντρικό δόγμα Μοριακής Βιολογίας|κεντρικό δόγμα μοριακής βιολογίας]]»'' προτάθηκε από τον Φράνσις Κρικ το 1958.<ref>Crick, F. (1970). "Central Dogma of Molecular Biology". ''Nature 227'' (5258): 561–563. [[Digital Object Identifier|doi]]:10.1038/227561a0</ref> Αυτός είναι ο τρόπος που εξέλαβε το δόγμα εκείνη την εποχή ο Κρικ. Οι συμπαγείς γραμμές αναπαριστούν (όπως θεωρούνταν το 1958) γνωστές οδούς μετάδοσης πληροφορίας και οι στικτές υποθετικές]]
Ο [[Όσβαλντ Έιβερι]] (''Oswald Avery'') έδειξε το 1943 ότι το [[DNA]] ήταν κατά πάσα πιθανότητα το γενετικό υλικό του χρωμοσώματος, και όχι η πρωτεΐνη του. Το θέμα λύθηκε οριστικά το 1952 με το [[πείραμα των Hershey-Chase]]. Το 1953 ο [[Τζέιμς Ντ. Γουότσον]] και ο [[Φράνσις Κρικ]], συνεχίζοντας το έργο του [[Μόρις Γουίλκινς]] και της [[Ρόζαλιντ Φράνκλιν]], πρότειναν τη διπλή ελικοειδή δομή του DNA. Στη διάσημη διατριβή τους, ''[[Molecular structure of Nucleic Acids]]'' (''Μοριακή δομή των Νουκλεϊκών Οξέων''), σημείωσαν επιφυλακτικά: «Δεν διέφυγε της προσοχής μας το ότι το συγκεκριμένο ζευγάρωμα που υποθέσαμε, αυτομάτων υποδεικνύει ένα πιθανό μηχανισμό αντιγραφής του γενετικού υλικού.»<ref>Watson, James D. and Francis Crick. "[http://www.nature.com/nature/dna50/watsoncrick.pdf Molecular structure of Nucleic Acids: A Structure for Deoxyribose Nucleic Acid]", ''Nature'', vol. 171, no. 4356, σσ. 737–738</ref> Μετά την επιβεβαίωση της [[ημισυντηρητική αντιγραφή|ημισυντηρητικής αντιγραφής]] του DNA από το [[πείραμα Meselson-Stahl]] του 1958, έγινε ξεκάθαρο στους περισσότερους βιολόγους ότι η ακολουθία των νουκλεϊκών οξέων πρέπει με κάποιο τρόπο να καθορίζει την [[ακολουθία πεπτιδίων|ακολουθία των αμινοξέων]] στις πρωτεΐνες. Ο φυσικός ''[[George Gamow]]'' πρότεινε ότι ένας σταθερός γενετικός κώδικας συνέδεε τις πρωτεΐνες με το DNA. Μεταξύ 1953 και 1961, ήταν γνωστές λίγες βιολογικές ακολουθίες, είτε [[DNA]] είτε πρωτεΐνες, αλλά υπήρχε αφθονία προτεινόμενων συστημάτων κωδικοποίησης, μια κατάσταση που έγινε ακόμη πιο πολύπλοκη με την επεκτεινόμενη γνώση για τον ενδιάμεσο ρόλο του [[RNA]]. Για την πραγματική αποκωδικοποίηση του κώδικα, χρειάστηκε εκτεταμένη σειρά πειραμάτων στη βιοχημεία και τη γενετική βακτηρίων, μεταξύ 1961 και 1966, και κυρίως το έργο των ''[[Marshall W. Nirenberg|Nirenberg]]'' και ''[[Har Gobind Khorana|Khorana]]''.<ref>Morange, ''A History of Molecular Biology'', κεφάλαια 3, 4, 11, and 12· Fruton, ''Proteins, Enzymes, Genes'', κεφάλαιο 8· on the Meselson-Stahl experiment, see: Holmes, ''Meselson, Stahl, and the Replication of DNA''</ref>
==== Η επέκταση της μοριακής βιολογίας ====
| |||