Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{Πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Αντουάν-Πιέρ-Ζοζέφ-Μαρί Μπαρνάβ''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: Antoine Pierre Joseph Marie Barnave) (22 Οκτωβρίου 1761 - 29 Νοεμβρίου 1793) ήταν Γάλλος πολιτικός, εξέχουσα πολιτική φυσιογνωμία της αρχικής περιόδου της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]]. Μαζί με τον [[Ονορέ-Γκαμπριέλ Ρικετί ντε Μιραμπώ|Ονορέ Μιραμπώ]], ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ρήτορες της [[Εθνική Συντακτική Συνέλευση|Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης]]. Ήταν ένα από τα ιδρυτικά στελέχη της [[Λέσχη των Φεγιαντίνων|λέσχης των Φεγιαντίνων]], γνωστός για την αλληλογραφία με τη [[Μαρία Αντουανέτα]]
== Τα πρώτα χρόνια ==
[[Αρχείο:Antoine Barnave.jpg
Ο Αντουάν Μπαρνάβ γεννήθηκε στη [[Γκρενόμπλ]] ( [[Ντωφινέ]]) σε μια προτεσταντική οικογένεια της ανώτερης αστικής τάξης. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος στο Κοινοβούλιο της Γκρενόμπλ και η μητέρα του ήταν αριστοκράτισσα υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Επειδή ήταν [[Προτεσταντισμός|Προτεστάντες]], ο Μπαρνάβ δεν μπόρεσε να φοιτήσει σε τοπικά σχολεία, καθώς αυτά διευθύνονταν από την Καθολική εκκλησία, και η μητέρα του τον εκπαίδευσε μόνη της.
Γραμμή 11:
== Στην Εθνοσυνέλευση ==
[[Αρχείο:Firmin Gauthier - Antoine Barnave.jpg|αριστερά|μικρογραφία|Αντουάν Μπαρνάβ, πίνακας του Firmin Gautier, 1868]]
Ο Μπαρνάβ ανέπτυξε έντονη πολιτική δράση και στις 7 Ιανουαρίου 1789, εξελέγη
Καθ 'όλη τη διάρκεια του 1790 έπαιξε ενεργό ρόλο στη διατύπωση των διαταγμάτων, των ομιλιών και των ψηφισμάτων της Συνέλευσης, και τελικά έγινε πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης. Η δημοτικότητά του έφτασε στο αποκορύφωμά της. Ταυτόχρονα, με τους φίλους του Αντριάν Ντυπόρ και Αλεξάντρ ντ Λαμέτ συγκρότησαν την ομάδα που ήταν γνωστή κατά τη Συντακτική Συνέλευση ως «Τριανδρία», ταξινομήθηκαν «στα αριστερά» και συμμετείχαν
Στις 22 Ιουλίου 1789, την επόμενη μέρα της εκτέλεσης από τον όχλο του υπουργού [[Ζοζέφ Φρανσουά Φουλόν]] και του γαμπρού του Μπερτιέ ντε Σωβινί, ανέβηκε στο βάθρο και απάντησε
Τον Μάρτιο του 1790 εξελέγη στην Επιτροπή Αποικιών και αντιτάχθηκε στην κατάργηση της δουλείας
Τον Ιανουάριο του 1791 στάθηκε υπέρ του Πολιτικού Συντάγματος του Κλήρου και έπειτα από πρότασή του αποκλείστηκαν από τη Συνέλευση όλοι οι εκκλησιαστικοί που αρνήθηκαν να πάρουν όρκο να διατηρήσουν το Πολιτικό Σύνταγμα.
Η αποτυχημένη απόπειρα του Λουδοβίκου ΙΣΤ' να εγκαταλείψει τη Γαλλία τον Ιούνιο του 1791 οδήγησε τον Μπαρνάβ να πιστέψει ότι ο βασιλιάς θα μπορούσε να πεισθεί να αποδεχθεί το σύνταγμα ως έχει και έτσι να τελειώσει η Επανάσταση προτού η παράτασή της οδηγήσει σε πολιτική αναρχία. Έτσι ξεκίνησε την αλληλογραφία του με τη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, η οποία έγινε η πηγή μεταγενέστερων επιθέσεων εναντίον του. Στις 15 Ιουλίου 1791, ο Μπαρνάβ έδωσε τη διάσημη ομιλία του με θέμα «Βασιλικό απαραβίαστο, διάκριση των εξουσιών και το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης», αντιτιθέμενος στη δημοκρατία ως ακατάλληλη για τα συμφέροντα της Γαλλίας και ζητώντας το τέλος της Επανάστασης και τις αναταραχές της. Στις 15 Ιουλίου 1791 ο Μπαρνάβ ήταν από τα βασικά στελέχη που αποχώρησαν από τη λέσχη των Ιακωβίνων, η οποία ήταν υπέρ της καθαίρεσης του βασιλιά και δημιούργησαν τη [[λέσχη των Φεγιαντίνων]], που προσανατολίζονταν σε μια μετριοπαθή πορεία και υποστήριζε τη συνταγματική μοναρχία.▼
Μετά τη ριζοσπαστικοποίηση των Ιακωβίνων από την άνοιξη του 1791 πείσθηκε για τον επείγοντα χαρακτήρα της κινητοποίησης της πλούσιας τάξης των ιδιοκτητών για την υποστήριξη μιας ισχυρής [[Συνταγματική Μοναρχία|συνταγματικής μοναρχίας]].
== Υπέρμαχος της συνταγματικής μοναρχίας ==
Το έργο του ''Εισαγωγή στη Γαλλική Επανάσταση'', που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του στη Γκρενόμπλ, θεωρείται ένα σημαντικό έγγραφο της Επανάστασης. Το έργο, στο οποίο περιγράφει τη «φυσική ιστορία» της εξέλιξης της κοινωνίας προς την ηγεμονία της μεσαίας τάξης, ήταν μια από τις πρώτες προσπάθειες να τοποθετηθεί η Γαλλική Επανάσταση σε ένα ευρύ σχήμα πολιτικής, νομικής και κοινωνικής ιστορίας.▼
[[Αρχείο:Barnave tête de Janus f1.highres.jpg|μικρογραφία|Καρικατούρα του Μπαρνάβ ως πολιτικός που παίζει διπλό παιχνίδι.]]▼
=== Σχέσεις με το βασιλικό περιβάλλον ===
Κατά τη διάρκεια της [[Φυγή στη Βαρέν|απόπειρας διαφυγής]] του στις 21 και 22 Ιουνίου 1791, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' συνελήφθη στη [[Βαρέν-αν-Αργκόν|Βαρέν]]. Η Εθνοσυνέλευση έστειλε τον Μπαρνάβ, μαζί με τους Πετιόν και Λατούρ-Μωμπούρ, να φέρουν τη βασιλική οικογένεια πίσω στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών που διήρκεσε το ταξίδι της επιστροφής, ο Μπαρνάβ συγκινήθηκε από τις ατυχίες της Μαρίας Αντουανέτας, με την οποία άρχισε μυστική αλληλογραφία. ▼
Μέσω της αλληλογραφίας του με τη βασίλισσα, ο Μπαρνάβ προέτρεπε τον βασιλιά:
* να αποδεχθεί ειλικρινά το Σύνταγμα του 1791,
* να καταδικάσει τις μηχανορραφίες των [[Γαλλική μετανάστευση (1789-1815)|ευγενών - εμιγκρέ]] που υποκινούσαν ξένη επέμβαση και
* να πείσει τον [[Λεοπόλδος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Λεοπόλδο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], αδελφό της βασίλισσας, να αναγνωρίσει του νέο πολίτευμα.
Όσο για τη Μαρία-Αντουανέτα, αυτή έπαιζε ξεκάθαρα διπλό παιχνίδι. Αν και στην πραγματικότητα δεν συμμερίστηκε ποτέ τις ιδέες του Μπαρνάβ σχετικά με την υποταγή του βασιλιά στο σύνταγμα, φαινόταν συγκινημένη και ενδιαφερόταν για τα επιχειρήματα του επαναστάτη. Έγραψε έτσι στον Μερσύ, μιλώντας για τον Μπαρνάβ και τη [[λέσχη των Φεγιαντίνων]]:▼
«Παρόλο που εξακολουθούν να έχουν τις απόψεις τους, δεν έχω δει ποτέ σ' αυτούς παρά τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια, δύναμη και μια πραγματική επιθυμία να βάλουν κάποια τάξη και ως εκ τούτου βασιλική εξουσία. […] Όποιες καλές προθέσεις δείχνουν, οι ιδέες τους είναι υπερβολικές […] ». Στις επιστολές στον αδελφό της,
=== Δράση ===
▲Η αποτυχημένη απόπειρα του Λουδοβίκου ΙΣΤ' να εγκαταλείψει τη Γαλλία τον Ιούνιο του 1791 οδήγησε τον Μπαρνάβ να πιστέψει ότι ο βασιλιάς θα μπορούσε να πεισθεί να αποδεχθεί το σύνταγμα ως έχει και έτσι να τελειώσει η [[Γαλλική Επανάσταση|Επανάσταση]] προτού η παράτασή της οδηγήσει σε πολιτική αναρχία. Έτσι ξεκίνησε την αλληλογραφία του με τη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, η οποία έγινε η πηγή μεταγενέστερων επιθέσεων εναντίον του.
Στις 15 Ιουλίου 1791, ο Μπαρνάβ έδωσε τη διάσημη ομιλία του με θέμα «Βασιλικό απαραβίαστο, διάκριση των εξουσιών και το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης», αντιτιθέμενος στη δημοκρατία ως ακατάλληλη για τα συμφέροντα της Γαλλίας και ζητώντας το τέλος της Επανάστασης και των αναταραχών της.
▲[[Αρχείο:Barnave tête de Janus f1.highres.jpg|μικρογραφία|Καρικατούρα του Μπαρνάβ ως πολιτικός που παίζει διπλό παιχνίδι.]]
▲Κατά τη διάρκεια της [[Φυγή στη Βαρέν|απόπειρας διαφυγής]] του στις 21 και 22 Ιουνίου 1791, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' συνελήφθη στη [[Βαρέν-αν-Αργκόν|Βαρέν]]. Η Εθνοσυνέλευση έστειλε τον Μπαρνάβ, μαζί με τους Πετιόν και Λατούρ-Μωμπούρ, να φέρουν τη βασιλική οικογένεια πίσω στο Παρίσι.
Στις 16 Ιουλίου 1791 ο Μπαρνάβ ήταν από τα βασικά στελέχη που αποχώρησαν από τη [[λέσχη των Ιακωβίνων]], πολλά μέλη της οποίας ήταν υπέρ της καθαίρεσης του βασιλιά και θα συμμετείχαν στις διαδηλώσεις εναντίον του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ στο [[Πεδίον του Άρεως (Παρίσι)|Πεδίο του Άρεως]] την επόμενη μέρα, και δημιούργησαν τη [[λέσχη των Φεγιαντίνων]], που προσανατολίζονταν σε μια μετριοπαθή πορεία και υποστήριζε τη συνταγματική μοναρχία.<ref>{{Cite web|url=https://theodora.com/encyclopedia/b/antoine_pierre_joseph_marie_barnave.html|title=theodora.com/encyclopedia/b/antoine_pierre_joseph_marie_barnave|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>Αυτά τα γεγονότα του στοίχισαν το μίσος μέρους του παρισινού λαού και των Ιακωβίνων, που τον κατήγγειλαν για διπλοπροσωπία.
Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου και έως τις 30 Σεπτεμβρίου 1791, ημερομηνία κλεισίματος του Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, ο Μπαρνάβ και οι μετριοπαθείς βουλευτές, παρά την αντίθεση του [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]] και της αριστεράς, κατάφεραν να σώσουν τη μοναρχία.
== Το τέλος ==
▲Όσο για τη Μαρία-Αντουανέτα, αυτή έπαιζε ξεκάθαρα διπλό παιχνίδι. Αν και στην πραγματικότητα δεν συμμερίστηκε ποτέ τις ιδέες του Μπαρνάβ σχετικά με την υποταγή του βασιλιά στο σύνταγμα, φαινόταν συγκινημένη και ενδιαφερόταν για τα επιχειρήματα του επαναστάτη. Έγραψε έτσι στον Μερσύ, μιλώντας για τον Μπαρνάβ και τη [[λέσχη των Φεγιαντίνων]]:
[[Αρχείο:AntoineBarnave.jpg|μικρογραφία|Ο Μπάρναβ φυλακισμένος, χαρακτικό του 19ου αιώνα.]]Όταν η [[Εθνική Συντακτική Συνέλευση|Συντακτική Εθνοσυνέλευση]] έληξε τον Σεπτέμβριο του 1791, ο Μπαρνάβ παρέμεινε στο Παρίσι μέχρι τις 5 Ιανουαρίου 1792 και συνέχισε να παρέχει συμβουλές στη βασιλική αυλή μέσω αλληλογραφίας ή μυστικών συναντήσεων με τη Μαρία-Αντουανέτα. Ειδικότερα, συμβούλεψε τον βασιλιά να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας του κατά των διατάξεων για τους ευγενείς εμιγκρέ και τους ανυπότακτους ιερείς. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στη [[Γκρενόμπλ]], αλλά μετά την [[ημέρα της 10ης Αυγούστου 1792]], μια πιο αποκαλυπτική αλληλογραφία για αυτόν ανακαλύφθηκε στο [[σιδερένιο ντουλάπι]] του βασιλιά στο [[παλάτι του Κεραμεικού]].▼
Τον Ιανουάριο 1792 αποσύρθηκε στο σπίτι του στο [[Ντωφινέ]], εγγράφηκε ως αξιωματικός στην [[Εθνική Φρουρά (Γαλλία)|Εθνική φρουρά]] και αφιερώθηκε στην αλληλογραφία και τη συγγραφή. Ωστόσο, οι απόψεις και η προηγούμενη δράση του προκαλούσαν συστηματικές επιθέσεις μετά τον Ιανουάριο του 1792.
▲«Παρόλο που εξακολουθούν να έχουν τις απόψεις τους, δεν έχω δει ποτέ σ' αυτούς παρά τη μεγαλύτερη ειλικρίνεια, δύναμη και μια πραγματική επιθυμία να βάλουν κάποια τάξη και ως εκ τούτου βασιλική εξουσία. […] Όποιες καλές προθέσεις δείχνουν, οι ιδέες τους είναι υπερβολικές […] ». Στις επιστολές στον αδελφό της, αναφέρει επίσης τη σαγηνευτική ευγλωττία του Μπαρνάβ.<ref>Antonia Fraser, ''Marie-Antoinette'' , Flammarion, 2007, <abbr>p.</abbr> 496</ref>
Συνελήφθη στις 29 Αυγούστου 1792 και φυλακίστηκε στη [[Γκρενόμπλ]]. Στις 3 Νοεμβρίου μεταφέρθηκε στο Παρίσι, όπου δικάστηκε (28 Νοεμβρίου 1793) και εκτελέστηκε στη [[γκιλοτίνα]].
▲Ο Μπαρνάβ παρέμεινε στο Παρίσι μέχρι τις 5 Ιανουαρίου 1792 και συνέχισε να παρέχει συμβουλές στη βασιλική αυλή μέσω αλληλογραφίας ή μυστικών συναντήσεων με τη Μαρία-Αντουανέτα. Ειδικότερα, συμβούλεψε τον βασιλιά να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα αρνησικυρίας του κατά των διατάξεων για τους ευγενείς εμιγκρέ και τους ανυπότακτους ιερείς. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στη [[Γκρενόμπλ]], αλλά μετά την [[ημέρα της 10ης Αυγούστου 1792]], μια πιο αποκαλυπτική αλληλογραφία για αυτόν ανακαλύφθηκε στο [[σιδερένιο ντουλάπι]] του βασιλιά στο [[παλάτι του Κεραμεικού]].
==
▲Το έργο του ''Εισαγωγή στη Γαλλική Επανάσταση'', που
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==▼
* [https://lawlegal.eu/antoine-pierre-joseph-marie-barnave/ Αντουάν Μπαρνάβ] στην ιστοσελίδα European Encyclopedia of Law (αγγλικά)
▲== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
== Παραπομπές ==
| |||