Θεόφραστος Τριανταφυλλίδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Τριανταφυλλίδης αρχικά ασχολήθηκε με σκηνές εσωτερικών χώρων, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν λαθεμένα ως ηθογραφικές<ref>Α. Κωτίδης, ό.π. </ref>. Από το [[1930]] και μετά διαμόρφωσε το δικό του ιδιαίτερο ύφος, το οποίο χαρακτηρίζεται από την λιτή απόδοση της καθημερινής ζωής του μικροαστικού κόσμου και του κόσμου του μόχθου<ref>[http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=&a=&id=86000728 Μαρία Μαραγκού «Φως στο κρυμμένο»], εφημ. ''Ελευθεροτυπία'', 30 Δεκεμβρίου 2002.</ref>. Στους πίνακές του, οι μορφές είναι σχεδόν αφαιρετικές και χωρίς περιγράμματα. «Η προοπτική διαλύεται στην ολιγοχρωμία και την αχλύ που δημιουργείται, καταργώντας κάθε χωριστικότητα. Πρόκειται για έναν μοντερνισμό χωρίς κραυγές.»<ref>[http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_566782_22/09/2002_38334 Βασιλίκα Σαριλάκη, «Ελληνικότητα: μύθος κι επιμύθιο· μία μελέτη για το έργο του Θεόφραστου Tριανταφυλλίδη και το "άλλο τριάντα" στη ζωγραφική»] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070930014451/http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_566782_22/09/2002_38334 |date=2007-09-30 }}, εφημ. ''Η Καθημερινή'', 22 Σεπτεμβρίου 2002.</ref>

 

 

Από την πρώτη του έκθεση το [[1916]], ο Τριανταφυλλίδης αρνήθηκε να κάνει ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε μόνον σε ομαδικές, γεγονός που λειτούργησε ανασταλτικά για την αναγνώριση της αξίας του. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε και μια τεχνοκριτικός, ο [[ζωγραφική|ζωγράφος]] «αν και άτολμος στην προβολή της δουλειάς του αρνήθηκε τον ελληνοκεντρισμό της εποχής του ακολουθώντας τον δικό του μοναχικό δρόμο»<ref>[http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13670&m=S17&aa=1 Χαρά Κιοσσέ, «Μια ξεχασμένη περίπτωση: Η πρόσληψη του μοντερνισμού στην Ελλάδα και ένας άγνωστος ζωγράφος του Μεσοπολέμου που αρνήθηκε τον ελληνοκεντρισμό της εποχής του»] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20070929145344/http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13670&m=S17&aa=1 |date=2007-09-29 }}, εφημ. ''Το Βήμα'', 22 Σεπτεμβρίου 2002.</ref>.