Γιώργος Γουναρόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το 1929, πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στην Ελλάδα, με 24 έργα που παρουσίασε στην Αίθουσα Τέχνης Στρατηγοπούλου στην Αθήνα. Η έκθεση είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά δίχασε το κοινό και τους κριτικούς.<ref name="neotita">[http://www.neotita-zografou.gr/default.asp?pid=65&la=1 Νεότητα Δήμου Ζωγράφου, Προσωπικότητες, Γιώργος Γουναρόπουλος (www.neotita-zografou.gr)] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20110829075153/http://www.neotita-zografou.gr/default.asp?pid=65&la=1 |date=2011-08-29 }}. (Ανακτήθηκε στις 7 Μαΐου 2009.)</ref> Οι πιο νέοι κριτικοί τον επαίνεσαν πάρα πολύ. Αντιθέτως, οι οπαδοί της Σχολής του Μονάχου, και κυρίως ο [[Ζαχαρίας Παπαντωνίου]], τον κατηγόρησαν ότι αγνοούσε τους κανόνες της ζωγραφικής.

 

 

Μετά το τέλος του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Πολέμου]], η φήμη του Γουναρόπουλου άρχισε να απλώνεται πολύ. Το 1947, συμμετείχε σε ομαδική έκθεση στη [[Στοκχόλμη]] μαζί με πολλούς άλλους έλληνες καλλιτέχνες.<ref name="veleni"/> Την ίδια χρονιά έφυγε για τη [[Νέα Υόρκη]]. Τον επόμενο χρόνο πραγματοποίησε ατομική έκθεση στην αμερικανική μεγαλούπολη, στην γκαλερί Hugo του Αλέξανδρου Ιόλα. Το [[1944]] ο Γουναρόπουλος ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του [[Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος|Καλλιτεχνικού Επαγγελματικού Επιμελητηρίου]], τον Απρίλιο του [[1945]] συμμετείχε στην επιτροπή που ανέλαβε την κατάταξη των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στο επιμελητήριο και τελικά αποτέλεσε ένα από τα πέντε μέλη του συμβουλίου που σχετιζόταν με το τμήμα ζωγραφικής του ΚΕΕ.<ref>[http://thesis.ekt.gr/thesisBookReader/id/25761#page/562/mode/2up Σπυρίδων Μοσχονάς, ''Καλλιτεχνικά σωματεία και ομάδες τέχνης στην Ελλάδα κατά το α’ μισό του 20ου αιώνα: η σημασία και η προσφορά τους'', Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2010, σελ. 532 - 533.]</ref>