Σφαγή του Οραντούρ-συρ-Γκλαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 7:
== Ιστορικό ==
Τον Φεβρουάριο του 1944, το 2ο τμήμα SS Panzer ''Das Reich'' τοποθετήθηκε στη νότια γαλλική πόλη Βαλάνς (Valence), Tarn-et-Garonne, βόρεια της [[Τουλούζη|Τουλούζης]], περιμένοντας να ανεφοδιαστεί με νέο εξοπλισμό και καινούργιο προσωπικό. Μετά την [[Απόβαση στη Νορμανδία|Συμμαχική απόβαση στις ακτές της Νορμανδίας]] τον Ιούνιο του 1944, το τμήμα διατάχθηκε να μετακινηθεί βόρεια για να βοηθήσει στη αναχαίτιση της εισβολής των Συμμάχων. Μία από τις μονάδες του ήταν το 4ο Σύνταγμα Γρεναδιέρων SS Panzer (
Στα τέλη Μαΐου 1944, η Ανώτατη Διοίκηση της [[Βέρμαχτ]] (OKW) επεσήμανε «έντονη αύξηση της δραστηριότητας των κινήσεων αντίστασης στη νότια Γαλλία, ιδίως στις περιοχές [[Κλερμόν-Φεράν|Κλερμόν Φεράν]] και [[Λιμόζ]]. Αυτή η περιγραφή επιβεβαιώνεται από εκείνη του περιφερειακού νομάρχη της Λιμόζ.
Γραμμή 16:
== Σφαγή ==
Στις 10 Ιουνίου, περίπου 150 στρατιώτες ''(''ενός αποσπάσματος του 1 <sup>ου</sup> Τάγματος του 4 <sup>ου</sup> Συντάγματος πάντσερ γρεναδιέρων «Der Führer» που ανήκε στη θωρακισμένη Μεραρχία SS
Μετά από περισσότερο από μία ώρα, οι άνδρες των [[Σούτσσταφφελ|SS]] τούς χώρισαν σε άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Στις 3 μ.μ 350 γυναίκες και τα παιδιά μεταφέρθηκαν στην εκκλησία, όπου και κλειδώθηκαν και το χωριό λεηλατήθηκε. Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, οι SS πυροδότησαν μια βόμβα καπνού στην εκκλησία. Όταν τα παράθυρα της εκκλησίας έσπασαν, εκείνοι που παγιδεύτηκαν, πυροβολήθηκαν ή σκοτώθηκαν με τη ρίψη χειροβομβίδων. Ακόμη και οι προσπάθειες διαφυγής εμποδίστηκαν αφού τελικά ξέσπασε φωτιά στην εκκλησία.<ref>Farmer, Sarah (1999). "Martyred Village" . ''The New York Times''</ref>
Γραμμή 29:
Το πρωί της 11ης Ιουνίου οι μαρτυρίες των πρώτων ανθρώπων που εισήλθαν στο χωριό σόκαραν. Ένας από τους πρώτους που εισήλθαν στο Οραντούρ μαζί με συνοδεία άλλων ανδρών κατέθεσε:
«
Μία μέρα αργότερα πρόσθεσε:
Γραμμή 50:
Μέχρι το 1958, όλοι οι Γερμανοί κατηγορούμενοι είχαν αφεθεί ελεύθεροι. Ο στρατηγός [[Χάιντς Λάμμερντινγκ]] της Μεραρχίας Das Reich, ο οποίος είχε δώσει εντολές για αντίποινα κατά της Αντίστασης, πέθανε το Ιανουάριο του 1971, μετά από μια επιτυχημένη επιχειρηματική σταδιοδρομία. Τη στιγμή της δίκης ζούσε στο [[Ντύσσελντορφ|Ντίσελντορφ]], στην πρώην βρετανική ζώνη κατοχής της [[Δυτική Γερμανία|Δυτικής Γερμανίας]]. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, αλλά ποτέ δεν εκδόθηκε από τη Δυτική Γερμανία.<ref>Le maire d'Oradour-sur-Glane: «Il était dénué de toute humanité» , ''Le Parisien'' ,</ref><ref>Farmer, Sarah. ''Oradour : arrêt sur mémoire'', Paris, Calmann-Lévy, 1994, pp. 30–34</ref> Η τελευταία δίκη ενός μέλους Waffen-SS που είχε εμπλακεί στη σφαγή πραγματοποιήθηκε το 1983. Ο πρώην SS- ''Obersturmführer'' [[Χάιντς Μπαρτ]] εντοπίστηκε στην [[Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας|Ανατολική Γερμανία]]. και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη από την Πρώτη Γερουσία του Δημοτικού Δικαστηρίου του Βερολίνου. Απελευθερώθηκε από τη φυλακή στην επανενωμένη Γερμανία το 1997 και πέθανε τον Αύγουστο του 2007.
Στις 8 Ιανουαρίου 2014, ο [[Βέρνερ Κριστουκάτ]], ένα 88χρονο πρώην μέλος του τρίτου λόχου του 1ου τάγματος του συντάγματος
==Μνημείο==
Μετά τον πόλεμο, ο στρατηγός [[Σαρλ ντε Γκωλ]] αποφάσισε ότι το χωριό δεν πρέπει ποτέ να ξαναχτιστεί, αλλά να παραμείνει μνημείο για τη σκληρότητα της ναζιστικής κατοχής. Το νέο χωριό Οραντούρ Συρ Γκλάν (πληθυσμός 2.375 το 2012), βορειοδυτικά του τόπου της σφαγής, χτίστηκε μετά τον πόλεμο. Τα ερείπια του αρχικού χωριού παραμένουν ως μνημείο των νεκρών και της φρικαλεότητας των ναζιστικών εγκλημάτων.
Το 1999 ο Γάλλος πρόεδρος [[Ζακ Σιράκ]] εγκαινίασε μουσείο μνήμης, το ''Center de la mémoire d'Oradour'', κοντά στην είσοδο του ''Village Martyr'' (
==Παραπομπές==
|