Ιωάννης Μακρυγιάννης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Η πρώτη φορά που ετέθη ζήτημα ψυχικής υγείας του Μακρυγιάννη ήταν με έγγραφο του Υπουργού Στρατιωτικών Σπύρου Μίλιου προς τον ανακριτή την 1η Απριλίου 1852.<ref>Μπασδράς 2000, σελ.72</ref> Κατά τη διάρκεια της δίκης του Μακρυγιάννη, κλήθηκαν να καταθέσουν και γιατροί σχετικά με το ''αν εβλάφθη τας φρένας'' ο Μακρυγιάννης. Έτσι κατέθεσαν ο δόκιμος ιατρός Περικλής Σούτσος, ότι ''ο άνθρωπος δεν είναι εις κατάστασιν μανίας, αλλ' εις κατάστασιν μονομανίας προελθούσης από θρησκευτικά αίτια,''<ref>Μπασδράς 2000, σελ.73</ref> ο οικογενειακός ιατρός Αλέξανδρος Βενιζέλος ο οποίος τόνισε ότι ''η σειρά της ομιλίας του ήτο ενίοτε συγκεχυμένη'', ο Ερ. Τράιμπερ ο οποίος υπήρξε επιφυλακτικός τονίζοντας πως έπρεπε να παρακολουθηθεί συστηματικά, κάτι που επανέλαβε και ο αρχίατρος του Όθωνα, Βερνάρδος Ρέζερ. Μόνο ο Νικόλαος Κωστής επιφυλάχθηκε θεωρώντας πως δεν παρουσιάζει κάτι ''έκτακτο'' η συμπεριφορά του Μακρυγιάννη, αφού αυτό είναι το συνηθισμένο ύφος του προφορικού του λόγου.<ref>Μπασδράς 2000, σελ.75-76</ref> Σημαντική είναι η μαρτυρία της γυναίκας του, η οποία συμπίπτει με όσα ο σύζυγός της κατέγραψε στο [[Οράματα και θάματα]] και όσα κατέθεσαν άλλοι μάρτυρες.<ref>Μπασδράς 2000, σελ.78</ref> Ο ψυχίατρος Νίκος Σιδέρης αποδίδει τη συμπεριφορά του Μακρυγιάννη σε επιληψία του κροταφικού λοβού.<ref>Αθανάσιος Μπασδράς, ο.π., σελ.83</ref> Για τον Αθανάσιο Μπασδρά, «η προσωπικότητα του Μακρυγιάννη άλλαξε και απέκτησε κάποια χαρακτηριστικά οργανικά». Δηλαδή συνδέονται αιτιολογικά τα τραύματα στο κεφάλι με την ψυχοπαθολογία. Έπασχε από ψυχοπαθολογικά συμπτώματα τα οποία παρουσίασαν έξαρση από τα μέσα του 1844 έως τα μέσα του 1846, συμπτώματα τα οποία θα μπορούσαν να ανήκουν «στην κλινική εικόνα της εστιακής επιληψίας, χωρίς όμως να τεκμηριώνεται κάτι τέτοιο» Στις 9 Μαρτίου 1852 παρουσίασε εικόνα ντελίριου (delirium) που είναι άγνωστο πόσο διήρκεσε.<ref>Μπασδράς 2000, σελ.94 - 95</ref>

 

== Παραπομπές ==