Πατριάρχης Νικόλαος Α΄ ο Μυστικός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 19:
Γεννήθηκε στη [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολη]] το 852. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Κάτω Ιταλίας. Μαθήτευσε δίπλα στον [[Πατριάρχης Φώτιος Α΄|Φώτιο]], του οποίου ήταν και συγγενής. Ήταν συμμαθητής με τον αυτοκράτορα [[Λέων ΣΤ'|Λέοντα τον Σοφό]] και διετέλεσε προσωπικός σύμβουλος (''μυστικός'') του. Το [[901]] έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τη διάρκεια της Πατριαρχίας του εξάσκησε χρέη αντιβασιλέα<ref>Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Γιατί το Βυζάντιο, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-19-0326-2, σελ.157</ref>, αναδιοργανώθηκαν τα «Θέματα» και το Οικουμενικό Πατριαρχείο περιελάμβανε 624 Μητροπόλεις και επισκοπές<ref>{{cite book|author=Αριστείδης Πανώτης|title=Το Συνοδικόν της εν Ελλάδι Εκκλησίας|volume=A|publisher=Εκδόσεις Σταμούλη|year=2008|pages=307|isbn=978-960-8116-17-7}}</ref>.
Σύντομα ο Νικόλαος ήρθε σε σύγκρουση με τον Αυτοκράτορα Λέοντα, καθώς αρνήθηκε να αναγνωρίσει τον τέταρτο γάμο του με την ερωμένη του Ζωή Καρβουνοψίνα, φθάνοντας στο σημείο να τον αφορίσει, καθαιρώντας και τον ιερέα που είχε τελέσει το μυστήριο. Δέχτηκε δε να βαφτίσει τον νεογέννητο γιο τους, [[Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος|Κωνσταντίνο]], μόνο υπό τον όρο να απομακρυνθεί από την Αυλή η αυτοκρατορική παλλακίδα Ζωή<ref name=Runci100>{{cite book|author=Steven Runciman|authorlink=Στήβεν Ράνσιμαν|title=Η Βυζαντινή Θεοκρατία|publisher=Εκδόσεις Δόμος|year=2005|pages=100|isbn=9607217225}}</ref>. Αρχικά ο Νικόλαος ήταν έτοιμος να αναγνωρίσει τον γάμο «κατ' οικονομία». Αλλά οι μοναχοί, με σύμμαχο τον αρχιεπίσκοπο Καισαρείας [[Αρέθας|Αρέθα]], ερέθισαν την κοινή γνώμη και απομάκρυναν το ενδεχόμενο αποδοχής μιας εξαίρεσης. Έτσι, την ημέρα των Χριστουγέννων του [[906]], ο
Κατόπιν αυτού, ο Αυτοκράτορας έστειλε απεσταλμένους στον [[Πάπας Σέργιος Γ΄|Πάπα Σέργιο Γ΄]] και τους Πατριάρχες της Ανατολής, για να ζητήσει την άποψή τους επί του θέματος του τέταρτου γάμου, γνωρίζοντας ότι στη Δύση δεν υπήρχε τέτοιος περιορισμός. Όταν, το [[907]], η θετική απάντηση του Πάπα ήταν καθοδόν, ο Αυτοκράτορας συνέλαβε τον Νικόλαο, ο οποίος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση<ref>{{cite book|author=Steven Runciman|authorlink=Στήβεν Ράνσιμαν|title=Η Βυζαντινή Θεοκρατία|publisher=Εκδόσεις Δόμος|year=2005|pages=101|isbn=9607217225}}</ref> και περιορίσθηκε στη Μονή των Γαλακρηνών. Ο Αυτοκράτορας όμως πριν τον θάνατό του συμφιλιώθηκε με τον Νικόλαο, τον οποίο και επανέφερε στον πατριαρχικό θρόνο το [[912]].
| |||