Ρομανική τέχνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ Προσθήκη δύο συνδέσμων
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 16:
}}
 
Ο όρος '''ρομανική τέχνη''' (ή ''ρομανικός ρυθμός'', παλαιότερα ''ρωμανική τέχνη'', ''ρωμανικός ρυθμός'') αναφέρεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα που κυριάρχησε στη [[Μεσαίωνας|μεσαιωνική Ευρώπη]] από τον [[11ος αιώνας|11ο]] ωςέως τις πρώτες δεκαετίες του [[13ος αιώνας|13ου αι.]] και εκφράστηκε κυρίως στην εκκλησιαστική αρχιτεκτονική και γλυπτική, λιγότερο στη μνημειακή ζωγραφική, την εικονογράφηση χειρογράφων και τη μικροτεχνία. Ονομάστηκε έτσι τον [[19ος αιώνας|19ο αι.]] λόγω της καταγωγής κάποιων χαρακτηριστικών της από τη [[ρωμαϊκή τέχνη]], όπως αντίστοιχα ονομάστηκαν [[ρομανικές γλώσσες]] όσες κατάγονταν από τα λατινικά. Η ρομανική τέχνη είναι η πρώτη που απλώθηκε σε ολόκληρη την καθολική Ευρώπη, από τη Σκανδιναβία ωςέως την Ιβηρική Χερσόνησο και τη Σικελία, συμπεριλαμβανομένων και των [[Βρετανικά Νησιά|Βρετανικών Νησιών]], όπου είναι περισσότερο γνωστή ως «νορμανδική» επειδή εκεί την έφεραν οι Νορμανδοί από την ηπειρωτική Ευρώπη<ref>E.H. Gombrich, ''Το χρονικό της τέχνης'', μτφρ. Λ. Κάσδαγλη, 2η ελλ. έκδ. Αθήνα 1998, σ. 172.</ref>.
 
Ο ρομανικός ρυθμός επανέφερε στην αρχιτεκτονική και τη γλυπτική της δυτικής Ευρώπης τη μνημειακότητα, που είχε υποχωρήσει μετά την κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την παρακμή της τέχνης της. Η μνημειακότητα επιτεύχθηκε κυρίως με την εφαρμογή του θολωτού κατασκευαστικού συστήματος<ref>E.H. Gombrich, ''Το χρονικό της τέχνης'', μτφρ. Λ. Κάσδαγλη, 2η ελλ. έκδ. Αθήνα 1998, σ. 173. Για το θολωτό κατασκευαστικό σύστημα βλ. [http://morfologia.arch.duth.gr/1o_etos/pdf/tholotes.pdf Θολωτές κατασκευές] από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.</ref>, που ήταν ήδη διαδεδομένο στη ρωμαϊκή αρχιτεκτονική. Σε σχέση με το σύστημα «δοκού επί στύλων» των παλαιότερων ξυλόστεγων μεσαιωνικών ναών, οι θόλοι και τα τόξα αυτού του συστήματος μπορούσαν να καλύψουν ναούς μεγαλύτερου μεγέθους με βαρειά, λίθινη στέγη και έτσι να δημιουργήσουν επιβλητικά κτήρια μνημειακών διαστάσεων<ref>E.H. Gombrich, ''Το χρονικό της τέχνης'', μτφρ. Λ. Κάσδαγλη, 2η ελλ. έκδ. Αθήνα 1998, σ. 173-175.</ref>.
Γραμμή 22:
Άλλες σημαντικές καινοτομίες του νέου ρυθμού ήταν
* η εισαγωγή της γλυπτής διακόσμησης στις πύλες και τα κιονόκρανα των ναών,
* η παραγωγή, για πρώτη φορά μετά από την παρακμή της ρωμαϊκής τέχνης, αυτόνομων περίοπτων γλυπτών
* η τυποποίηση στην εικονογραφία και
* οι ψηλόλιγνες, συχνά εξωτικές μορφές με διακοσμητικά επεξεργασμένη γράμμωση της κόμμωσης και των πτυχών του ενδύματος.
 
Οι καταβολές της ρομανικής τέχνης εντοπίζονται αφενός στηστην κλασική ρωμαϊκή και την παλαιοχριστιανική παράδοση στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής, όπου δέχτηκε και [[Βυζαντινή τέχνη|βυζαντινές επιρροές]]<ref>E.H. Gombrich, ''Το χρονικό της τέχνης'', μτφρ. Λ. Κάσδαγλη, 2η ελλ. έκδ. Αθήνα 1998, σ. 180-181.</ref>, και αφετέρου στη αντικλασική γραμμικότητα και διακοσμητικότητα της τέχνης των γερμανικών φύλων που είχαν κατακλύσει την Ευρώπη κατά τις [[Μεγάλες Μεταναστεύσεις]]. Άμεσοι πρόγονοί της θεωρούνται οι λεγόμενες [[μεσαιωνικές Αναγεννήσεις]], η [[Καρολίγγεια αναγέννηση|Καρολίδεια]] (8ος-9ος αι.) και η [[Οθωνική Αναγέννηση|Οθώνεια]] (10ος-11ος αι.), οι οποίες ωστόσο δεν γνώρισαν την ευρεία διάδοση που γνώρισε η ρομανική τέχνη σε ολόκληρη την καθολική Ευρώπη.
 
== Βιβλιογραφία ==