Αθεϊστικός Σατανισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Κατά συνέπεια, ο ΛαΒέι και η Εκκλησία του πιστεύουν στον Σατανά ως μια οντότητα που κυριολεκτικά υπάρχει, αλλά δεν ενθαρρύνουν τη λατρεία του ως θεότητα. Αντ 'αυτού, η χρήση του Σατανά ως κεντρικής φιγούρας είναι σκόπιμα συμβολική. Ο ΛαΒέι προσπάθησε να εδραιώσει το σύστημα των πεποιθήσεών του εντός της κοσμικής κοσμοθεωρίας που προέκυψε από τις φυσικές επιστήμες, κάτι που του παρείχε μια αθεϊστική βάση με την οποία επέκρινε τον Χριστιανισμό και άλλες υπερφυσικές πεποιθήσεις. Δικαιολόγησε τη θρησκεία του ισχυριζόμενος πως πρόκειται για τη λογική της φύσης, αντιπαραθέτοντας την με αυτό που έβλεπε ως υπερφυσικό παραλογισμό των καθιερωμένων θρησκειών. Όρισε δε τον Σατανισμό ως «μια κοσμική φιλοσοφία του ορθολογισμού και της αυτο-συντήρησης (φυσικό νόμο, ζωική κατάσταση), περιβάλλοντας αυτές τις ιδέες με θρησκευτικά φτιασίδια για να ενισχύσει την ελκυστικότητα τους». Κατ' αυτόν τον τρόπο ο Σατανισμός του ΛαΒέι έχει περιγραφεί ως μια «αντι-θρησκευτική θρησκεία» από τον van Luijk. Ακόμα ο ΛαΒέι δεν πίστευε σε καμία μεταθανάτια ζωή.

 

 

Ο ΛαΒέι εννοούσε επίσης τον Σατανά ως σύμβολο της ζωτικότητας του ατόμου (της επιθυμίας του για αυτο-συντήρηση και ευημερία), αντιπροσωπεύοντας έτσι μια αυτόνομη δύναμη μέσα του αλλά και ως αναπαράσταση της προσωπικής ελευθερίας και του ατομικισμού. Σε όλη τη Σατανική Βίβλο, η άποψη του Λαβεϊνιστικού Σατανισμού για τον θεό περιγράφεται ως ο αληθινός «εαυτός» του σατανιστή - μια προβολή της προσωπικότητας του - όχι ως μια εξωτερική θεότητα. Σε έργα όπως η Σατανική Βίβλος, ο ΛαΒέι συχνά χρησιμοποιεί τους όρους «θεός» και «Σατανάς» εναλλάξ, βλέποντας και τους δύο ως προσωποποιήσεις της ανθρώπινης φύσης.