Βικιπαίδεια

Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
Ο '''Ζοζέφ Αντουάν Φερντινάν Πλατώ''' (Joseph Antoine Ferdinand Plateau) (14 Οκτωβρίου 1801 - 15 Σεπτεμβρίου 1883) ήταν Βέλγος φυσικός και μαθηματικός. Ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που έδειξε την ψευδαίσθηση μιας κινούμενης εικόνας. [2] Για να το κάνει αυτό, χρησιμοποίησε αντίστροφους δίσκους με την επανάληψη συρμένων εικόνων με μικρές αυξήσεις κίνησης στη μία και τακτικά διαχωρισμένες σχισμές στην άλλη. Κάλεσε αυτή τη συσκευή του 1832 φενακιστοσκόπιο.
{{Πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Ρενέ Κλαιρ''' ([[Γαλλική γλώσσα|Γαλλικά]]: René Clair), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Ρενέ-Λυσιέν Σομέτ (René-Lucien Chomette1898-1981), ήταν Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος, συγγραφέας και ηθοποιός.<ref>{{Cite web|url=https://www.britannica.com/biography/Rene-Clair|title=britannica.com/biography/Rene-Clair|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
 
== Βιογραφία ==
Ο Ρενέ Κλαιρ αναγνωρίστηκε από τη δεκαετία του 1920 ως σκηνοθέτης ταινιών του [[Βουβός κινηματογράφος|βωβού κινηματογράφου]] που ξεχώρισαν για το χιούμορ και τη φαντασία τους. Συνέχισε δημιουργώντας μερικές από τις πιο καινοτόμες πρώιμες ηχητικές ταινίες στη Γαλλία. Εργάστηκε στο [[Ηνωμένο Βασίλειο]] και τις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|ΗΠΑ]] για περισσότερο από μια δεκαετία. Επιστρέφοντας στη Γαλλία μετά τον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], συνέχισε να γυρίζει ταινίες που χαρακτηρίζονταν από κομψότητα και εξυπνάδα, παρουσιάζοντας συχνά μια νοσταλγική άποψη της γαλλικής ζωής των περασμένων χρόνων. Στις πιο σημαντικές ταινίες του περιλαμβάνονται ''Το ψάθινο ιταλικό καπέλο (Un Chapeau de paille d'Italie'',1927), ''Κάτω από τις στέγες του Παρισιού (Sous les toits de Paris'', 1930), ''Το εκατομμύριο'' (''Le Million,'' 1931), ''Ζήτω η ελευθερία!'' (''À Nous la Liberté,'' 1932), ''Παντρεύτηκα μια μάγισσα'' ''(I Married a Witch'',1942) και ''Δέκα μικροί νέγροι (And There Were None,''1945).
Ο Ζοζέφ Πλατώ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες. [3] Ο πατέρας του, Οροπέδιο Antoine (γεν.) Γεννημένος στα Τουρνάι, ήταν ένας ταλαντούχος ζωγράφος λουλουδιών. [4] Στην ηλικία των έξι ετών, το νεότερο Οροπέδιο μπορούσε ήδη να διαβάσει, καθιστώντας τον παιδικό θαύμα εκείνη την εποχή. Όταν φοιτούσε στο δημοτικό σχολείο, εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από ένα μάθημα φυσικής. Μαγεμένος από τα πειράματα που παρατήρησε, ορκίστηκε να ανακαλύψει κάποια μέρα τα μυστικά τους. [3] Το οροπέδιο πέρασε τις σχολικές του διακοπές στο Marche-Les-Dames, με τον θείο του και την οικογένειά του. Ο ξάδερφος και φίλος του ήταν ο Auguste Payen, ο οποίος αργότερα έγινε αρχιτέκτονας και κύριος σχεδιαστής των βελγικών σιδηροδρόμων. Σε ηλικία δεκατεσσάρων, έχασε τον πατέρα και τη μητέρα του. το τραύμα που προκλήθηκε από αυτήν την απώλεια τον έκανε να αρρωστήσει. [5]
 
Στις 27 Αυγούστου 1840, το Plateau παντρεύτηκε τον Augustine – Thérèse – Aimée – Fanny Clavareau [6] και απέκτησαν έναν γιο ένα χρόνο αργότερα. [7] Η κόρη του Alice Plateau παντρεύτηκε τον Gustave Van der Mensbrugghe [nl] το 1871, ο οποίος έγινε συνεργάτης του και αργότερα ο πρώτος βιογράφος του. [8]
Το 1960 εξελέγη μέλος της [[Γαλλική Ακαδημία|Γαλλικής Ακαδημίας]].<ref>{{Cite web|url=https://www.imdb.com/name/nm0163229/bio?ref_=nm_ov_bio_sm|title=imdbcom/name/nm016322/René Clair/Biography|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
 
Γοητευμένος από την επιμονή των φωτεινών εντυπώσεων στον αμφιβληστροειδή, ο Plateau πραγματοποίησε ένα πείραμα στο οποίο κοιτούσε απευθείας στον ήλιο για 25 δευτερόλεπτα. Έχασε την όρασή του αργότερα στη ζωή του και απέδωσε την απώλεια σε αυτό το πείραμα. Εντούτοις, αυτό μπορεί να μην συνέβη, και μάλλον υπέφερε από χρόνια ραγοειδίτιδα. [9]
== Εργοβιογραφία ==
Ο Ρενέ Κλαιρ γεννήθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1898 στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκοσμίου Πολέμου]], υπηρέτησε στον γαλλικό στρατό ως οδηγός ασθενοφόρου και στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος, κριτικός και στιχουργός πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο αρχικά ως ηθοποιός το 1920, οπότε και υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κλαιρ. Παράλληλα έγραφε κριτική ταινιών και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη. Το 1923 έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, ''Το Παρίσι που κοιμάται-Η αόρατη ακτίνα'' (Paris qui dort, 1923), φανταστική ιστορία ενός επιστήμονα που εφευρίσκει μια μυστηριώδη ακτίνα, που αποκοιμίζει τους Παριζιάνους. Στην επόμενη ταινία του, ''Το διάλειμμα (Entr'acte,''1924), η οποία δημιουργήθηκε για να εμφανίζεται ανάμεσα στις πράξεις μιας παράστασης μπαλέτου του συνθέτη [[Ερίκ Σατί]], εμφανίζονταν μερικοί από τους πιο καινοτόμους καλλιτέχνες της εποχής, μεταξύ των οποίων ο Σατί και οι [[Ντανταϊσμός|ντανταϊστές]] καλλιτέχνες [[Μαρσέλ Ντυσάν]], [[Φράνσις Πικαμπιά]] και [[Μαν Ραίη]]. Αυτές οι δύο ταινίες καθιέρωσαν τον Ρενέ Κλαιρ ως ηγέτη της [[Αβάν-γκαρντ|πρωτοπορίας]].<ref>{{Cite web|url=http://thecinemaarchives.com/2019/12/23/the-127th-best-director-of-all-time-rene-clair/|title=thecinemaarchives.com/2019/12/23/the-127th-best-director-of-all-time-rene-clair/|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref> Ο Ρώσος συγγραφέας [[Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι|Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι]] έγραψε ένα σενάριο ειδικά γι 'αυτόν, αλλά δεν γυρίστηκε ποτέ σε ταινία.
 
Ο Ζοζέφ Πλατώ έγινε ξένο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών της Ολλανδίας το 1872. [10]
Στη συνέχεια, οι ταινίες του όπως το ''Το ψάθινο ιταλικό καπέλο (Un Chapeau de paille d'Italie'',1927), βασισμένο στη φάρσα του Εζέν Λαμπίς, συνδύασαν τον μοντερνισμό με την παράδοση, με έναν πρωτότυπο τρόπο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δημοσίευσε επίσης ένα μυθιστόρημα, το ''Άνταμς (Adams,''1926).<ref>{{Cite web|url=https://www.dadablob.com/rene-clair-experimental-film/|title=dadablob.com/rene-clair-experimental-film/|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
 
Πέθανε στη [[Γάνδη]] το 1883.
Η έλευση του ήχου στις κινηματογραφικές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του 1920, αρχικά αποπροσανατόλισε τον Ρενέ Κλαιρ που πίστευε ότι ο ήχος θα καταστρέψει την τέχνη των ταινιών, σύντομα όμως τον αναγνώρισε και τον χρησιμοποίησε. Οι ταινίες του ''Κάτω από τις στέγες του Παρισιού (Sous les toits de Paris'', 1930), ''Το εκατομμύριο'' (1931) και ''Ζήτω η ελευθερία!'' (1932) αποτέλεσαν φόρο τιμής στην τέχνη του [[Βουβός κινηματογράφος|βωβού κινηματογράφου]] και το μανιφέστο ενός νέου κινηματογράφου. Ο Κλαιρ δημιούργησε κωμικές καταστάσεις χρησιμοποιώντας είτε εικόνες είτε ήχους ανεξάρτητα και η χρήση της μουσικής για να προωθήσει την αφήγηση εισήγαγε μια νέα μορφή στο κινηματογραφικό μιούζικαλ. Η πολιτική σάτιρα αυτών των ταινιών και ιδιαίτερα της επόμενης ταινίας ''Ο τελευταίος δισεκατομμυριούχος (Le Dernier Milliardaire'',1934), στην οποία εξέφρασε την αντίθεσή του στον ολοκληρωτισμό και που απαγορεύτηκε στη Γερμανία και άλλες χώρες, είχε ως αποτέλεσμα πολιτικές και οικονομικές δυσκολίες για τον σκηνοθέτη. Πήγε στην Αγγλία και γύρισε ''το Φάντασμα ταξιδεύει (The Ghost Goes West)'', συνδυάζοντας το αγγλικό χιούμορ με τον γαλλικό οίστρο, η ταινία είχε διεθνή αναγνώριση. Επέστρεψε στη Γαλλία, αλλά σύντομα έφυγε ξανά, το 1940, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη χώρα στον [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Πέρασε τα χρόνια του πολέμου στο [[Χόλυγουντ]], όπου γύρισε τη ''Φλόγα της Νέας Ορλεάνης'' (1940), η οποία όμως ήταν αποτυχία. Συνέχισε με επιτυχημένες ταινίες, το ''Παντρεύτηκα μια μάγισσα'' (1942), και το ''Συνέβη αύριο'' (1944) και το ''Δέκα μικροί νέγροι (And There Were None,''1945), μια διασκευή του αστυνομικού μυθιστορήματος της [[Αγκάθα Κρίστι]].<ref>{{Cite web|url=http://www.frenchfilms.org/biography/rene-clair.html|title=frenchfilms.org/biography/rene-clair.html|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
 
== Παραπομπές ==▼
Μετά τον πόλεμο, επέστρεψε στη Γαλλία, όπου έκανε το ''Η σιωπή είναι χρυσός (Le Silence est d’or'' 1947), μια ανάπλαση του παρισινού παρελθόντος και της νιότης του. Αν και οι επόμενες ταινίες του Κλαιρ, όπως ''Η ομορφιά του διαβόλου (La Beauté du diable'',1949), στην οποία παρουσίαζε το θέμα του Φάουστ, και ''Τα μεγάλα γυμνάσια (Les Grandes Maneuvers,1955)'', μια σερομαδιοδρομία σε μια σκηνή του 1914, ήταν αξιοσημείωτες, δεν ήταν ίσες με τις προηγούμενες γαλλικές ταινίες του.
 
Το 1960 εξελέγη μέλος της [[Γαλλική Ακαδημία|Γαλλικής Ακαδημίας]], επίσημη αναγνώριση της προσφοράς του στον [[Γαλλικός κινηματογράφος|γαλλικό κινηματογράφο]].
 
Πέθανε στις 15 Μαρτίου 1981 στο [[Νεϊγί-συρ-Σεν]].<ref>{{Cite web|url=https://www.encyclopedia.com/people/literature-and-arts/film-and-television-biographies/rene-clair|title=encyclopedia.com/people/literature-and-arts/film-and-television-biographies/rene-clair|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
Κ
 
▲== Παραπομπές ==
<references />
{Authority control
}}
 
 
Γραμμή 41 ⟶ 30 :
Το 2013, η Γαλλία ήταν ο 2ος μεγαλύτερος εξαγωγέας ταινιών στον κόσμο μετά τις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]]. Μια μελέτη τον Απρίλιο του 2014 έδειξε τη θετική εικόνα που διατηρεί ο γαλλικός κινηματογράφος σε όλο τον κόσμο, που είναι ο πιο δημοφιλής μετά τον αμερικανικό. <ref>{{Cite web|url=https://www.unifrance.org/actualites/11596/enquete-sur-l-image-du-cinema-francais-dans-le-monde|title=unifrance.org/actualites/11596/enquete-sur-l-image-du-cinema-francais-dans-le-monde|last=.|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
 
Εκτός από την ισχυρή και καινοτόμο κινηματογραφική παράδοση, η Γαλλία υπήρξε επίσης πόλος συγκέντρωσης καλλιτεχνών από όλη την Ευρώπη και τον κόσμο. Έτσι, ο γαλλικός κινηματογράφος συνδέεται συχνά με τον κινηματογράφο ξένων χωρών. Σκηνοθέτες από χώρες όπως η [[Πολωνία]] ([[Ρόμαν Πολάνσκι|Ρομάν Πολάνσκι]], [[Κσίστοφ Κιεσλόφσκι|Κριστόφ Κισλόφσκι]], [[Άντζεϊ Ζουουάφσκι|Αντρέι Ζουλάφσκι]]), [[Αργεντινή]] (Γκασπάρ Νοέ, Εντγκάρντο Κοζαρίνσκι), [[Ρωσία]] (Αλεξάντρ Αλεξέγιεφ, Ανατόλ Λίτβακ), [[Αυστρία]] ([[Μίχαελ Χάνεκε]]), [[Γεωργία]] (Οτάρ Ιοσελιάνι), [[Ελλάδα]] ([[Κώστας Γαβράς]]) έζησαν και εργάστηκαν στη Γαλλία και είναι εξέχουσες μορφές στις τάξεις του γαλλικού κινηματογράφου. Επίσης, αρκετοί Γάλλοι σκηνοθέτες έχουν παραγωγική και επιδραστική σταδιοδρομία σε άλλες χώρες, όπως ο [[Λυκ Μπεσσόν]], ο Ζακ Τουρνέρ ή ο Φρανσίς Βεμπέρ στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]].
 
== Ιστορία ==
Γραμμή 64 ⟶ 53 :
''Τα Παιδιά του Παραδείσου (Les Enfants du Paradis)'' του [[Μαρσέλ Καρνέ]] γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκοσμίου Πολέμου]] εξαιρετικά δύσκολα λόγω της ναζιστικής κατοχής και προβλήθηκε το 1945. Αναφέρεται στο Παρίσι του 1828 και ψηφίστηκε ως η καλύτερη γαλλική ταινία του αιώνα σε δημοσκόπηση 600 Γάλλων κριτικών και επαγγελματιών στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
 
=== Μετά τον Β 'ΠαγκόσμιοΒ΄Παγκόσμιο Πόλεμο ===
 
==== 1940 - 1970 ====
Γραμμή 112 ⟶ 101 :
 
Στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών|Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών]] το 2008, η ταινία ''[[Ανάμεσα στους τοίχους]]'' του [[Λοράν Καντέ]] κέρδισε τον [[Χρυσός Φοίνικας|Χρυσό Φοίνικα]], την 6η γαλλική νίκη στο φεστιβάλ. Η δεκαετία του 2000 σημείωσε επίσης αύξηση του αριθμού των ατομικών βραβείων που κέρδισαν Γάλλοι καλλιτέχνες στο Φεστιβάλ των Καννών, για σκηνοθεσία (Tony Gatlif, για την ταινία του 2004 Exils), σενάριο (Agnès Jaoui και Jean-Pierre Bacri, για την ταινία του 2004 ''Comme une image''), γυναικεία υποκριτική (Isabelle Huppert, The Piano Teacher, 2001; [[Σαρλότ Γκανσμπούρ]], για την ταινία του 2009 ''Antichrist'') και ανδρική υποκριτική (Τζαμέλ Ντεμπούζ, Σαμί Νασερί, Ροσντί Ζεμ, Σαμί Μπουαζιλά και Μπερνάρ Μπλανκάν για την ταινία του 2006 ''Πολεμιστές σε ξένο μέτωπο (Indigènes)''.
 
Η κωμωδία του 2008 ''Είναι τρελοί αυτοί οι Βόρειοι (Bienvenue chez les Ch'tis)'' προσέλκυσε κοινό άνω των 20 εκατομμυρίων, η πρώτη γαλλική ταινία που το έκανε. Το ακαθάριστο ποσό των 193 εκατομμυρίων δολαρίων στη Γαλλία το τοποθετεί ακριβώς πίσω από τον [[Τιτανικός (ταινία, 1997)|''Τιτανικό'']] ως την πιο επιτυχημένη ταινία όλων των εποχών στις γαλλικές αίθουσες.
 
Στη δεκαετία του 2000, αρκετοί Γάλλοι σκηνοθέτες έκαναν διεθνείς παραγωγές, συχνά στο είδος της δράσης. Αυτές περιλαμβάνουν τους [[Ζεράρ Πιρές]] (''Steal'', 2002), Πιτόφ (''Catwoman'', 2004), Ζαν-Φρανσουά Ρισέ (''Επίθεση στο σταθμό 13'' -''Assault on Precinct 13'', 2005), Φλοράν Εμιλιό Σιρί (''Διπλή ομηρία (Otage),'' 2005), Κριστόφ Γκανς (''[[Silent Hill (ταινία)|Silent Hill]]'', 2006), ''[[Ματιέ Κασσοβίτς]]'' (''Babylon AD'', 2008), Λουί Λετεριέ (''Le Transporteur'', 2002; ''Le Transporteur'' 2, 2005, ο Ολιβιέ Μεγκατόν σκηνοθέτησε το ''Le Transporteur'' 3, 2008), Αλεξάντρ Αζά (Mirrors, 2008) και Πιέρ Μορέλ (Taken, 2009).
 
==== 2010 ====
Μία από τις πιο δημοφιλείς και καλύτερα ελεγμένες ταινίες του 2010 ήταν το δράμα ''Άνθρωποι και Θεοί'' ''(Des hommes et des dieux)'', που αναφερόταν στη [[δολοφονία των μοναχών της Τιμπιρίν]] της [[Αλγερία|Αλγερίας]]. Το 2011 κυκλοφόρησε η ρομαντική ταινία ''[[The Artist]]'', μιας σιωπηλής ταινίας που γυρίστηκε ασπρόμαυρα από τον Michel Hazanavicius που αντικατοπτρίζει το τέλος της σιωπηλής εποχής του Χόλιγουντ
 
Ο Stéphane Brizé (δεύτερο από τα δεξιά) στο Μπουένος Άιρες το 2019, μιλώντας για το «La Loi du marché» και το «En Guerre».
 
Ο γαλλικός κινηματογράφος συνέχισε την ανοδική του τάση να κερδίζει βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών, όπως το περίφημο Grand Prix για τους θεούς και τους άνδρες (2010) και το βραβείο κριτικής επιτροπής για τον Poliss (2011). το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη για τον Mathieu Amalric (On Tour, 2010) · το βραβείο καλύτερης ηθοποιού για την Juliette Binoche (Πιστοποιημένο αντίγραφο, 2010) · και το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για τον Jean Dujardin (The Artist, 2011).
 
== Παραπομπές ==
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο"