Β΄ Σταυροφορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη Δύση, ο Κορράδος αποφάσισε να συμμαχήσει με τον Μανουήλ κατά των Νορμανδών της [[Σικελία|Σικελίας]], ενώ ο Λουδοβίκος στο δρόμο της επιστροφής έστεψε τον ηγεμόνα τους, Ρογήρο, βασιλιά. Οι Γάλλοι κατηγορούσαν τους Γερμανούς και τους Βυζαντινούς για την αποτυχία, ενώ οι Γερμανοί κατηγορούσαν τους Γάλλους. Παντού στη Δύση υπήρχε καχυποψία κατά των Βυζαντινών, που θα εξελισσόταν σε μίσος και ανοικτό πόλεμο με την [[Δ΄ Σταυροφορία]]. Η πολιτική του αυτοκράτορα Μανουήλ απέναντι στους σταυροφόρους είχε χαραχθεί με γνώμονα την αύξηση της ισχύος και του κύρους του βυζαντινού αυτοκράτορα και κατ' επέκτασιν της Αυτοκρατορίας απέναντι στους Λατίνους. Ήταν κυρίως αυτή η πολιτική που δημιούργησε στη Δύση ένα ισχυρό ρεύμα, το οποίο απέδιδε την ευθύνη για την αποτυχία της σταυροφορίας, στους χειρισμούς του βυζαντινού αυτοκράτορα.<ref>Angold σσ. 320-321.</ref> Όταν μετά την ανεπιτυχή κατάληξη της Β΄ Σταυροφορίας στη Δύση είχε αρχίσει η συζήτηση για μια τρίτη, με τον Ρογήρο Β΄ να βρίσκεται στο επίκεντρο, το Βυζάντιο είχε σοβαρό λόγο να ανησυχεί. Πόσω μάλλον που ο Ρογήρος στη διάρκεια της Β΄Σταυροφορίας, με την κατάληψη της Κέρκυρας και τη λεηλασία της Θήβας και της Κορίνθου, είχε έμπρακτα αποδείξει ότι το κράτος των Ελλήνων ήταν τρωτό. Η απώλεια της Κέρκυρας από μόνη της ήταν αρκετή για να προκαλέσει σοβαρή ανησυχία στον αυτοκράτορα, αφού αποτελούσε πολύτιμο προγεφύρωμα για μελλοντικές προσβολές των ελληνικών επαρχιών.<ref>Angold, 322-323.</ref>