Δυτικές Ινδίες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι ιθαγενείς ήταν οι πρώτοι κάτοικοι των δυτικών Ινδιών. Το 1492, ο [[Χριστόφορος Κολόμβος]] ήταν ο πρώτος Ευρωπαίους που πάτησε τα νησιά, ενώ πιστεύεται ότι το πρώτο νησί που πάτησε το πόδι του ήταν οι Μπαχάμες. Μετά το πρώτο από τα ταξίδια του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο ''Δυτικές Ινδίες'' για να διακρίνει την περιοχή από τις [[Ινδίες|ανατολικές Ινδίες]] της [[Νότια Ασία|Νότιας]] και [[Νοτιοανατολική Ασία|Νοτιοανατολικής Ασίας]].

Στα τέλη του δέκατου έκτου αιώνα, γαλλικά, αγγλικά και ολλανδικά πλοία, έμποροι και πειρατές άρχισαν τις εργασίες τους στην [[Καραϊβική Θάλασσα]]. Αυτές οι τρεις χώρες εισβάλλουν και απειλούν ισπανικά και πορτογαλικά πλοία και παράκτιες περιοχές. Συχνά κατέφευγαν και επισκεύαζαν τα πλοία τους σε περιοχές όπου οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να κατακτήσουν, π.χ. τα νησιά των Αντιλλών, τη βόρεια ακτή της Νότιας Αμερικής συμπεριλαμβανομένου του στομίου του [[Ορινόκο]], και την Ατλαντική Ακτή της Κεντρικής Αμερικής. Στις μικρές Αντίλλες κατάφεραν να καθιερωθούν μετά τον αποικισμό του [[Άγιος Χριστόφορος (νησί)|Αγίου Χριστοφόρου]] το 1624 και των [[Μπαρμπάντος]] σε 1626. Όταν έλαβε χώρα η επανάσταση της Ζάχαρης στα μέσα του δέκατου έβδομου αιώνα, χιλιάδες Αφρικανοί μεταφέρθηκαν βίαια για να εργαστούν ως σκλάβοι. Αυτοί οι Αφρικανοί έγραψαν μια δημογραφική επανάσταση, όπου αντικατέστησαν ή ενώθηκαν με τους Καρίμπ[[Καραΐβοι|Καραΐβους]] (αυτόχθονες) ή τους Ευρωπαίους έποικους που μεταφέρθηκαν εκεί ως μισθωμένοι υπηρέτες.

Ο αγώνας ανάμεσα στους βορειοευρωπαίους και τους Ισπανούς για την εξάπλωση προς τα νότια συνεχίστηκε στα μέσα προς τα τέλη του δέκατου έβδομου αιώνα, καθώς οι Άγγλοι, Ολλανδοί, Γάλλοι και Ισπανοί (και σε πολλές περιπτώσεις οι Αφρικανοί σκλάβοι τους) κατέλαβαν τις Γουιάνες (οι οποίες προσαρτήθηκαν στους τρεις πρώτους), ενώ η κοιλάδα του Ορινόκου προσαρτήθηκε στην Ισπανική αποικιακή αυτοκρατορία. Οι Ολλανδοί, σε συμμαχία με τους ΚαρίμπΚαραΐβους του Ορινόκου, θα φέρουν τους αγώνες για επέκταση βαθιά στη βόρεια Αμερική, πρώτα κατά μήκος του Ορινόκου και στη συνέχεια κατά μήκος των βόρειων περιοχών του [[Αμαζόνιος|Αμαζονίου]].

Δεδομένου ότι καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν είχε καταλάβει μεγάλο μέρος της Κεντρικής Αμερικής, σταδιακά οι Άγγλοι της Τζαμάικα συμμάχησαν με το βασίλειο Μισκίτο της σύγχρονης [[Νικαράγουα|Νικαράγουας]]ς και της [[Ονδούρα|Ονδούρας]]ς, ενώ μετά άρχισαν την παρουσία τους στην περιοχή του σύγχρονου [[Μπελίζ]]. Αυτές οι διασυνδεδεμένες εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις αποτελούσαν την ζώνη Δυτικής Καραϊβικής η οποία υπήρχε από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα. Στο Βασίλειο Μισκίτο, η άνοδος των Μισκίτο-Ζάμπος στην εξουσία, οι οποίοι κατάγονταν από τους επιζώντες μιας εξέγερσης σε πλοίο δουλεμπορίας την δεκαετία του 1640 και η εισαγωγή Αφρικανών σκλάβων από τους Βρετανούς αποίκους στην περιοχή των Μισκίτο και στο Μπελίζ, επίσης μετέτρεψε τη περιοχή σε μια περιοχή με υψηλά ποσοστά ατόμων αφρικανικής καταγωγής, τα οποία βρίσκονταν στο μεγαλύτερο μέρος της Καραϊβικής.

Το 1958-1962, το Ηνωμένο Βασίλειο αναδιοργάνωσε όλες τις επικράτειες του στις Δυτικές Ινδίες (εκτός από τα Βρετανικά Παρθένα Νησιά και τις Μπαχάμες) στην [[Ομοσπονδία Δυτικών Ινδιών]]. Πίστευαν ότι η ομοσπονδία θα εξελιχθεί σε ενιαίο και ανεξάρτητο έθνος. Ωστόσο, η Ομοσπονδία είχε περιορισμένη εξουσία, διάφορα πρακτικά προβλήματα και έλλειψη υποστήριξης από τους κατοίκους της. Τελικώς, η ομοσπονδία διαλύθηκε από τους Βρετανούς το 1963, με την μετατροπή 9 επαρχιών σε ανεξάρτητα κράτη. Τέσσερις άλλες επαρχίες έγιναν υπερπόντιες επικράτειες της Βρετανίας. Ωστόσο, στο κρίκετ οι χώρες των Δυτικών Ινδιών αγωνίζονται ως ενιαία ομάδα (Δυτικές Ινδίες).

Ο επίσημος όρος των Ηνωμένων Πολιτειών για να αναφερθούν σε άτομα από τις Δυτικές Ινδίες είναι ο "«Δυτικός Ινδός"».<ref>{{cite web|url=http://www.infoplease.com/us/census/data/social.html|title=Info Please U.S. Social Statistics|accessdate=1 October 2015}}</ref>