Προσοτσάνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 47:
Υπήρξαν τρεις βουλγαρικές κατοχές: α) 8 μήνες τον χειμώνα του [[1912]]-[[1913]] ως την απελευθέρωση, β) από τον Αύγουστο του [[1916]] ως τον Οκτώβριο του [[1918]] και γ) η μεγαλύτερη από τον Απρίλιο του [[1941]] ως τον Οκτώβριο του [[1944]]. Στις [[29 Σεπτεμβρίου]] του [[1941]] για 2 μέρες η Προσοτσάνη θα είναι ελεύθερη από τους Βουλγάρους. Θα ακολουθήσουν τα μαρτυρικά γεγονότα του Σεπτέμβρη του [[1941]] όπου 128 Προσοτσανιώτες εκτελέστηκαν από τα φασιστικά [[Βουλγαρία|Βουλγαρικά]] στρατεύματα κατοχής. Τα λέιψανα των εθνομαρτύρων φυλάσσονται σε κοινοτάφιο εντός των κοιμητηρίων, που ανεγέρθηκε αργότερα.<ref>[http://www.proinos-typos.gr/istoriko-simioma-gia-tis-sfages-sti-drama-ti-d-k-choristis-ke-tis-ke-tis-t-k-monastirakiou-koudounion-kalou-agrou-mylopotamou-ke-nikotsaras/ ''Iστορικό σημείωμα για της Σφαγές στη Δράμα, τη Δ.Κ. Χωριστής και τις και τις Τ.Κ. Μοναστηρακίου, Κουδουνίων, Καλού Αγρού, Μυλοποτάμου και Νικοτσάρας'', 29 Σεπτεμβρίου 2018, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ]</ref>
Στην κεντρική πλατεία της Προσοτσάνης τον Σεπτέμβριο του [[1944]] και ενώ η περιοχή της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν υπό την κατοχή των [[Βουλγαρία|Βουλγάρων]], ο δημοδιδάσκαλος Κωνσταντίνος Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη υπέστειλαν τη βουλγαρική σημαία και ύψωσαν την ελληνική, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των κατακτητών.<ref>
===Σύγχρονη ιστορία===
|