Πανεπιστήμιο Γέιλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 19:
}}
Το '''Πανεπιστήμιο Γέιλ''' ([[αγγλικά]]: ''Yale University'') είναι Αμερικανικό ιδιωτικό πανεπιστήμιο που βρίσκεται στο [[Νιου Χέιβεν]] του [[Κονέκτικατ]] στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής]]. Ιδρύθηκε το [[1701]] στην αποικία του Κονέκτικατ και είναι το τρίτο παλαιότερο ίδρυμα ανώτατης εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Eίναι ένα από τα 8 πανεπιστήμια της περίφημης Ivy League (τα άλλα 7 είναι: Χάρβαρντ, [[Πανεπιστήμιο του Πρίνστον|Πρίνστον]], [[Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια|Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας]], [[Πανεπιστήμιο Κολούμπια|Κολούμπια]], Ντάρτμουθ, Μπράουν και Κορνέλ).
Ιδρυθέν ως ''Κολλεγιακό Σχολείο'', το ίδρυμα έχει τις ρίζες του στους κληρικούς του 17ου αιώνα, οι οποίοι προσπάθησαν να καθιερώσουν ένα κολλέγιο που να εκπαιδεύει κληρικούς και πολιτικούς ηγέτες για την αποικία. Το 1718, το κολλέγιο μετονομάστηκε σε ''Κολλέγιο Γέιλ'' ως φόρος τιμής στον Έλιχου Γέιλ, διοικητή της [[Βρετανικός αποικισμός της Αμερικής|Βρετανικής Αποικίας]] των Ανατολικών Ινδιών. Το 1861, η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και Επιστημών έγινε το πρώτο τμήμα που απένειμε [[διδακτορικό δίπλωμα]] (Ph.D.).<ref>^{{en}}[http://www.yale.edu/schools/index.html Το Γέιλ εκδίδει πρώτο διδακτορικό]</ref> Το Γέιλ έγινε ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Αμερικανικών Πανεπιστημίων το 1900. Το Κολλέγιο Γέιλ μεταμορφώθηκε στις αρχές του 1930, μέσω της δημιουργίας φοιτητικών εστιών: τώρα υπάρχουν δώδεκα εστίες και σχεδιάζεται να χτιστούν άλλες δύο. Το Γέιλ απασχολεί πάνω από 1.100 καθηγητές διδασκαλίας και συμβούλους, περίπου 5.300 προπτυχιακούς φοιτητές, 6.100 μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες. Σχεδόν όλοι οι μόνιμοι καθηγητές διδάσκουν προπτυχιακά μαθήματα, περισσότερα από 2.000 τα οποία προσφέρονται κάθε χρόνο.<ref>^{{en}}[http://www.yaledailynews.com/news/2009/oct/15/undergraduate-teaching-requirement-a-myth/ Η διδασκαλία των προπτυχιακών μαθημάτων στο Γέιλ] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20121110233546/http://www.yaledailynews.com/news/2009/oct/15/undergraduate-teaching-requirement-a-myth/ |date=2012-11-10 }}</ref>
Γραμμή 33:
Αρχικά ονομαζόταν ''Κολλεγιακό Σχολείο'', το ίδρυμα άνοιξε στο σπίτι του πρώτου πρύτανή του, Έιμπραχαμ Πίρσον στο Κίλινγουορθ (σήμερα Κλίντον). Το σχολείο μετακινήθηκε στο Σέιμπρουκ και στη συνέχεια στο Γουέδερσφιλντ. Το 1718 το κολλέγιο μετακινήθηκε στο Νιου Χέβεν του Κονέκτικατ.
Εν τω μεταξύ, ένα ρήγμα σχηματίστηκε στο [[Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ|Χάρβαρντ]] μεταξύ του έκτου προέδρου Ινκρίζ Μάδερ και του υπόλοιπου κλήρου του Χάρβαρντ, τους οποίους ο Μάδερ θεώρησε ως όλο και πιο φιλελεύθερους, εκκλησιαστικά χαλαρούς και υπερβολικά εκτεταμένους στο πολίτευμα της Εκκλησίας. Η διαμάχη προκάλεσε τους Μάδερ να υπερασπιστούν την επιτυχία του ''Κολεγιακού Σχολείου'', με την ελπίδα ότι θα διατηρηθεί η [[Πουριτανισμός|Πουριτανική]] θρησκευτική ορθοδοξία με ένα τρόπο που το Χάρβαρντ δεν είχε.<ref>^{{en}}[http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Yale_University Η διαμάχη για το Κολεγιακό Σχολείο]</ref>
[[File:Charter for Collegiate School later Yale College 1701.jpg|thumb|right|Η Χάρτα δημιουργίας του Κολεγιακού Σχολείου, το οποίο μετονομάστηκε Κολέγιο Γέιλ, στις 9 Οκτωβρίου, 1701]]
Γραμμή 39:
===Πρόγραμμα σπουδών===
Το Γέιλ εμπνεύστηκε από τα μεγάλα πνευματικά κινήματα της εποχής -την μεγάλη Αφύπνιση και τον [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμό]] -χάρη στα θρησκευτικά και επιστημονικά ενδιαφέροντα των προέδρων Τόμας Κλαπ και Έζρα Στάιλς. Και οι δύο είχαν συμβάλει στην ανάπτυξη του επιστημονικού προγράμματος σπουδών στο Γέιλ, ενώ αντιμετώπιζαν πολέμους, βίαιους φοιτητές, [[Γκράφιτι|γκραφίτι,]] ''ασχετοσύνη'' των προγραμμάτων σπουδών, απελπιστική ανάγκη για δωρεά και μάχες με το νομοθετικό σώμα του [[Κονέκτικατ]].<ref>^{{en}}[http://www.jstor.org/discover/10.2307/228341?uid=3738128&uid=2129&uid=2&uid=70&uid=4&sid=21101168679037 Ο πρόεδρος Τόμας Κλαπ]</ref>
Σοβαροί Αμερικανοί φοιτητές της [[Θεολογία|θεολογίας]] και της θεότητας, ιδιαίτερα στην Nέα Αγγλία θεώρησαν τα [[Εβραϊκή γλώσσα|Εβραϊκά]] ως κλασσική γλώσσα, μαζί με τα [[Ελληνική γλώσσα|Ελληνικά]] και τα [[Λατινική γλώσσα|Λατινικά]] και απαραίτητα για την μελέτη της Παλαιάς Διαθήκης από το πρωτότυπο κείμενο. Ο Αιδεσιμότατος Έζρα Στάιλς, πρόεδρος του Κολεγίου από το 1778 ως το 1795, έφερε μαζί του το ενδιαφέρον για την Εβραϊκή γλώσσα ως όχημα για την μελέτη αρχαίων [[Βιβλική αρχαιολογία|Βιβλικών]] κειμένων στο πρωτότυπο κείμενο (όπως είναι κοινό σε άλλα σχολεία), απαιτώντας από όλους τους πρωτοετείς φοιτητές μελετήσουν Εβραϊκά ( σε αντίθεση με το Χάρβαρντ, όπου μόνο οι δευτεροετείς φοιτητές όφειλαν να μελετούν Εβραϊκά) και είναι υπεύθυνο για την φράση στα Εβραϊκά אורים ותמים (Ουρίμ και Θουμμίμ -Φως και Αλήθεια) στην σφραγίδα του Γέιλ. Η μεγαλύτερη πρόκληση του Στάιλς εμφανίστηκε τον Ιούλιο του 1779 όταν Βρετανικές εχθρικές δυνάμεις κατέλαβαν το Νιου Χέβεν και απείλησαν να ισοπεδώσουν το Κολλέγιο. Ευτυχώς, ο απόφοιτος του Γέιλ Έντμαντ Φάνινγκ, γραμματέας στο Βρετανικό Γενικό στην εντολή της κατοχής, μεσολάβησε και το Κολλέγιο σώθηκε. Αργότερα δόθηκε στον Φάνινγκ τιμητικός βαθμός LLD, το 1803 για τις προσπάθειές του.<ref>^{{en}}[http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~jwickham/edmund.htm Η βοήθεια του Φάνινγκ] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20101124120923/http://freepages.genealogy.rootsweb.ancestry.com/~jwickham/edmund.htm |date=2010-11-24 }}</ref>
To πρόγραμμα σπουδών [[Σκηνοθέτης|Σκηνοθεσίας]] ιδρύθηκε για 125 πρωτοετείς φοιτητές σαν ένα διεπιστημονικό μάθημα περιλαμβάνει μεγάλα έργα της Δυτικής σκέψης.
Επίσης το πανεπιστήμιο είναι διάσημο για τις συλλογές τις οποίες έχει στην ιδιοκτησία του. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο το κεντρικό κτίριο της βιβλιοθήκης έχει 4 εκατομμύρια τόμους. Επίσης αξιόλογη είναι και η συλλογή έργων τέχνης του πανεπιστημίου, το οποίο περιέχει κυρίως έργα [[μοντέρνα τέχνη|μοντέρνας τέχνης]]. Το μουσείο Γέιλ για τη βρετανική τέχνη, το οποίο στεγάζεται σε κτήριο του γνωστού αρχιτέκτονα Λούις Καν, φιλοξενεί τη μεγαλύτερη συλλογή βρετανικής τέχνης εκτός συνόρων της Μεγάλης Βρετανίας.
Γραμμή 49:
=== 19ος αιώνας ===
Η αναφορά του Yale του 1828 ήταν μια δογματική υπεράσπιση του λατινικού και ελληνικού προγράμματος σπουδών εναντίον κριτικών που ήθελαν περισσότερα μαθήματα σε σύγχρονες γλώσσες, μαθηματικά και επιστήμη. Σε αντίθεση με την τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ευρώπη, δεν υπήρχε εθνικό πρόγραμμα σπουδών για κολέγια και πανεπιστήμια στις [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Ηνωμένες Πολιτείες]]. Όσον αφορά τους φοιτητές και την οικονομική υποστήριξη, οι ηγέτες των κολεγίων προσπάθησαν να διατηρήσουν τις απαιτήσεις τους για καινοτόμες ενέργειες. Ταυτόχρονα, συνειδητοποίησαν ότι ένα σημαντικό μέρος των μαθητών τους και των υποψήφιων φοιτητών απαιτούσαν ένα [[Κλασικισμός|κλασικό υπόβαθρο]]. Η αναφορά του Yale σήμαινε ότι οι κλασικές σπουδές δεν θα εγκαταλειφθούν. Όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα πειραματίστηκαν με αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών, με αποτέλεσμα να κάνουν συχνά πισωγυρίσματα. Στο περιβάλλον της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, η εξισορρόπηση της αλλαγής με την παράδοση ήταν μια κοινή πρόκληση, διότι κανείς δεν μπορούσε να είναι εντελώς μοντέρνος ή εντελώς κλασικός.<ref name=yu30>Michael S. Pak, "The Yale Report of 1828: A New Reading and New Implications," History of Education Quarterly 2008 48(1): 30–57</ref><ref name=yu31>Urofsky, Melvin I. (1965). "Reforms and Response: The Yale Report of 1828". History of Education Quarterly. 5 (1): 53–67</ref> Μια ομάδα καθηγητών στο Yale και υπουργών διατύπωσαν μια συντηρητική απάντηση στις αλλαγές που επέφερε ο βικτοριανός πολιτισμός. Επικεντρώθηκαν στην ανάπτυξη ενός ολόκληρου ανθρώπου με θρησκευτικές αξίες αρκετά ισχυρές για να αντισταθούν στους πειρασμούς από μέσα, αλλά αρκετά ευέλικτοι για να προσαρμοστούν στους «ισμούς» (επαγγελματισμός, υλισμός, ατομικισμός και καταναλωτισμός) που τον δελεάζουν από έξω.<ref name=yu32>Louise L. Stevenson, Scholarly Means to Evangelical Ends: The New Haven Scholars and the Transformation of Higher Learning in America, 1830–1890 (1986)</ref>
Ανάμεσα στους αποφοίτους του πανεπιστημίου συγκαταλέγονται ισχυρές προσωπικότητες όπως οι [[Τζωρτζ Μπους (νεότερος)|Τζωρτζ Μπους τζούνιορ]], [[Τζωρτζ Μπους (πρεσβύτερος)|Τζωρτζ Μπους ο πρεσβύτερος]], [[Μπιλ Κλίντον]] κ.α.
Γραμμή 55:
=== Αθλήματα και διαμάχες ===
Ο στρατιώτης του [[Αμερικανική Επανάσταση|Επαναστατικού Πολέμου]] Nathan Hale (Yale 1773) ήταν το πρότυπο των ιδανικών της σχολής Yale στις αρχές του 19ου αιώνα: ένας αρρενωπός αλλά αριστοκρατικός μελετητής, εξίσου καλός στη μελέτη και τον αθλητισμό, και ένας πατριώτης που "μετανιώνει" για το ότι είχε "μονάχα μια ζωή να χάσει για τη χώρα του". Ο δυτικός ζωγράφος Frederic Remington (Yale 1900) ήταν καλλιτέχνης του οποίου οι ήρωες δοξάζονταν στη μάχη και των οποίων οι δυνάμεις δοκιμάζονταν στην [[Άγρια Δύση]]. Ο φανταστικός άντρας του Γέιλ του 20ου αιώνα, ο Frank Merriwell, ενσαρκώνει το ίδιο ηρωικό ιδανικό χωρίς φυλετικές προκαταλήψεις, και ο φανταστικός διάδοχός του Frank Stover στο μυθιστόρημα Stover at Yale (1911) αμφισβήτησε την επιχειρηματική νοοτροπία που είχε επικρατήσει στο σχολείο. Όλο και περισσότερο οι μαθητές στράφηκαν σε αθλητικά αστέρια ως ήρωες τους, ειδικά αφού η νίκη στο μεγάλο παιχνίδι έγινε στόχος του φοιτητικού σώματος, των αποφοίτων και της ίδιας της ομάδας.<ref name=yu40>Higgs, Robert J. (1987). ["Yale and the heroic ideal, Götterdämmerung and palingenesis, 1865-1914".] In Mangan, J. A.; Walvin, James (eds.). Manliness and morality: Middle-class masculinity in Britain and America, 1800-1940.</ref>
==Παραπομπές==
| |||