Γαλλική λογοτεχνία του 17ου αιώνα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 82:
=== Οι ελευθεριακοί (λιμπερτίνοι) ===
[[Αρχείο:PierreGassendi.jpg|αριστερά|μικρογραφία|190x190εσ|Πιέρ Γκασεντί (1692-1655)]]
Οι ελευθεριακοί (ελεύθεροι στοχαστές) ήταν συγγραφείς που είχαν απομακρυνθεί από την επίσημη θρησκεία, το Χριστιανισμό, χλεύαζαν τις θρησκευτικές πρακτικές, επιδείκνυαν την ανεξαρτησία της σκέψης τους και προσπάθησαν να δώσουν στην ανθρώπινη ύπαρξη την κοσμική έννοια του όρου. Πρόβαλαν την ελευθεριακή σκέψη τους και την αντισυμβατικότητά τους και υιοθέτησαν τα [[Ελευθεριάζων|ελευθεριακά]] ήθη ακόμη και στην προσωπική τους ζωή. Τολμηροί στην αρχή του αιώνα, χτυπήθηκαν από τον Ρισελιέ. Επανήλθαν στο προσκήνιο τη δεκαετία 1643-1653, κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων της Σφενδόνης. Το ελεύθερο πνεύμα (l'esprit libertin) επιβίωσε για χρόνια και εμφανίστηκε πάλι ορμητικό προς το τέλος του αιώνα.
Αυτό το ιδεολογικό ρεύμα βασίστηκε στην υλιστική φιλοσοφία του [[Πιερ Γκασσεντί|Πιέρ Γκασσεντί]]. Ο [[Συρανό ντε Μπερζεράκ (συγγραφέας)|Συρανό ντε Μπερζεράκ]], μαθητής του Πιέρ Γκασσεντί, είναι ο κορυφαίος εκπρόσωπος της ελευθεριακής σκέψης. Άλλοι συγγραφείς οι Σαιν-Εβρεμόν, Γκαμπριέλ Νοντέ, Φρανσουά Λα Μοτ Λε Βαγιέ, οι ποιητές Τεοφίλ ντε Βιώ (που για τις ιδέες και τα ελεύθερα ήθη του καταδικάστηκε σε εξορία το 1619 και αργότερα σε θάνατο στην πυρά, από τον οποίο όμως διέφυγε), [[Φρανσουά Λε Μετέλ ντε Μπουαρομπέρ|Μπουαρομπέρ]], Σαιντ-Αμάν, ο επιστολογράφος
Χαρακτηριστικός αυτής της στάσης είναι ο επώνυμος χαρακτήρας του έργου του [[Μολιέρος|Μολιέρου]], ο Δον Ζουάν.
=== Οι μοραλιστές (ηθικολόγοι) ===
[[Αρχείο:François de La Rochefoucauld.jpg|μικρογραφία|212x212εσ|[[Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ]] (1613-1680)]]
Έτσι ονομάστηκαν οι συγγραφείς οι οποίοι σε διάφορα είδη διερεύνησαν τη συμπεριφορά των ανθρώπων με συχνά απαισιόδοξες προσεγγίσεις. Οι κυριότεροι ήταν:
[[Μπλεζ Πασκάλ|Ο '''Μπλαίζ Πασκάλ''']] (1623-1662), μαθηματικός, φυσικός, θρησκευτικός φιλόσοφος, ήταν δεξιοτέχνης του γαλλικού πεζού λόγου. Παράλληλα με τις επιστημονικές του αναζητήσεις (νόμος της πίεσης του Πασκάλ), ανέπτυξε μια θρησκευτική θεωρία που δίδασκε ότι ο άνθρωπος αποκτά την εμπειρία του Θεού περισσότερο με την καρδιά παρά με το νου. Από τα σημαντικότερα έργα του οι ''Στοχασμοί (Pensées)'' και η ''Απολογία της χριστιανικής θρησκείας (Αpologie de lα religion chrétienne''). Η αρχή του ενορατισμού που δίδαξε άσκησε μεγάλη επίδραση σε μεταγενέστερους φιλοσόφους του μεγέθους του [[Ζαν-Ζακ Ρουσσώ|Ζαν-Ζακ Ρουσώ]], του [[Ανρί Μπεργκσόν]] καθώς και σε εκπροσώπους του [[Υπαρξισμός|Υπαρξισμού.]]<ref>{{Cite book|title=Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα|first=|last=|isbn=|year=|location=|page=230, τόμος 48}}</ref>
Ο [[Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ|'''Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ''']] (1613-1680) εκπροσωπεί το κοσμικό είδος των αποφθεγμάτων με το έργο του ''Αποφθέγματα.'' Στα δηκτικά και περίτεχνα επιγράμματά του αναλύει χωρίς έλεος και με ύφος αυστηρά κλασικό τα χαρακτηριστικά της εποχής του - την εγωιστική αντιμετώπιση της ηθικής, τον κυνικό πεσιμισμό και την ανακάλυψη αυτού που σήμερα ονομάζεται υποσυνείδητο - και στηλιτεύει με τρόπο πνευματώδη και ρωμαλέο τον ατομικισμό, τον ιδεαλισμό, τον στωικισμό και τον διανοουμενισμό.
[[Αρχείο:Jean_de_La_Bruyère.jpg|μικρογραφία|[[Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ|Ζαν ντε λα Μπρυγιέρ]] (1645-1696)|εναλλ.=|221x221εσ]]
O [[Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ|'''Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ''']] (1645-1696). Το σημαντικότερο έργο του είναι ''οι Χαρακτήρες'', το πρώτο μέρος του οποίου ήταν μετάφραση των ''Χαρακτήρων'' του [[Θεόφραστος|Θεόφραστου]] από τα ελληνικά (''Les caractères de Théophraste'') και το δεύτερο αναφερόταν στην εποχή του ''Οι χαρακτήρες ή τα ήθη αυτού του αιώνα'' (''Les caractères ou les moeurs de ce siècle''). Οι ''Χαρακτήρες'' διακρίνονται για το ύφος τους, τη διαπεραστική ειρωνεία και το ψυχολογικό βάθος τους. Ο Λα Μπρυγιέρ επιτίθεται κατά των καταχρήσεων των υπαλλήλων, της αλαζονείας των ευγενών, της αρπακτικότητας των χρηματιστών και της δουλικότητας των αυλικών («Στην εκκλησία των Βερσαλλιών δεν κοιτάζουν το Ιερό αλλά το βασιλιά»). Κατέκρινε τους άδικους θεσμούς και υπερασπίστηκε το λαό και ιδιαίτερα τον αγροτικό πληθυσμό που υπέφερε τα πάνδεινα εκείνη την εποχή από τους πολέμους και την άγρια φορολογία.
| |||